Μέσα στην ταραχή της μακάβριας και πιθανότατα επικίνδυνης ανακάλυψής μου, πρόσεξα μια σειρά ταφικών κτερισμάτων με τα οποία οι αρχαίοι κάτοικοι αυτής της γης είχαν αποχαιρετήσει τη νεκρή γυναίκα, στοιχεία που μέχρι τότε παρέμεναν άγνωστα σε ιστορικούς και αρχαιολόγους. Αντίκρισα κοσμήματα από κοχύλια και μικροσκοπικές πέτρες, λίθινα στολίδια που θύμιζαν φυλαχτά και περίεργες πέτρες που έμοιαζαν να έχουν τοποθετηθεί ηθελημένα μαζί με το νεκρό σώμα. Αντί ωστόσο να σταθώ στις εθιμοτυπικές συνήθειες ενός ξεχασμένου λαού, σύρθηκα κακήν κακώς στο λασπώδες έδαφος, άρπαξα το Μόσιν-Ναγκάντ που είχε καρφωθεί στη γη σαν μεσαιωνικό σπαθί και άρχισα να τρέχω με όλη μου τη δύναμη προς τη λοφοπλαγιά.
Υπήρχε μια αναίτια ταραχή που γεννιόταν μέσα μου και, παρότι προσπαθούσα, δεν μπορούσα να βρω την εξήγηση γι’ αυτήν ανάμεσα στα καρδιοχτύπια μου. Δεν ήταν μόνο ο φόβος ότι ίσως είχα έρθει σε επαφή με κάτι αλλόκοτο και θανατηφόρο. Ήταν κάτι πιο σκοτεινό από αυτό. Κάτι μοχθηρό και κακόβουλο.
Τα δάχτυλά μου προσπαθούσαν απεγνωσμένα να πιέσουν την οθόνη του τηλεφώνου και πάνω στο τρεχαλητό μου αγκομαχούσα και άγγιζα λάθος αριθμούς. Η ταραχή αυξανόταν λεπτό το λεπτό, η ανάσα πάγωνε τα πνευμόνια μου και κρύος ιδρώτας είχε μουσκέψει τα ρούχα μου, όμως ο ιδρώτας ήταν το ελάχιστο που φοβόμουν. Τελικά παράχωσα το τηλέφωνο στην τσέπη του τζάκετ μου και συγκεντρώθηκα στην ανάβαση του λόφου.
Δεν ήταν μόνο ο φόβος ότι ίσως είχα έρθει σε επαφή με κάτι αλλόκοτο και θανατηφόρο. Ήταν κάτι πιο σκοτεινό από αυτό. Κάτι μοχθηρό και κακόβουλο
Καθώς κατέτρωγα τα τελευταία μέτρα της ανηφόρας, θα ορκιζόμουν πως ένα μαύρο σύννεφο είχε καλύψει τον ήλιο. Η μέρα έμοιαζε να ’χει απολέσει λίγη από την προηγούμενη λάμψη της. Το έβλεπα στο λασπερό νερό του ποταμού που σχημάτιζε οργισμένες δίνες, το ένιωθα στον παγερό αέρα που έμοιαζε να έχει ακινητοποιηθεί τριγύρω μου σαν απτός τρόμος, το άκουγα να καταφθάνει ορμητικά σε κύματα φόβου από τα τρίσβαθα της ψυχής μου. Εκείνες τις αγωνιώδεις στιγμές, ένιωθα το σκοτάδι να πλακώνει την καρδιά μου, να απλώνεται σαν νεκρικό πέπλο στο σώμα μου κυριεύοντάς με, να προελαύνει ακολουθώντας τη ροή του αίματός μου σαν εχθρικό ανίερο στράτευμα, να κατακλύζει κάθε κύτταρο και δομή της ύπαρξής μου.
Την ίδια στιγμή χαμήλωνα το βλέμμα και παρατηρούσα με ανανεωμένο τρόμο την πληγωμένη μου παλάμη και τη λαβωματιά που αιμορραγούσε και παλλόταν από τον πόνο, σ’ έναν ρυθμό εκπορευόμενο από σκοτάδι, αίμα και θάνατο.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Στα παγωμένα εδάφη της Σιβηρίας, ένα αρχαίο κακό παραμονεύει στην έρημη γη, πανίσχυρο και αθέατο στο πέρασμα χιλιετιών και αιώνων. Ο Πάβελ Βορόνιν, ένας νέος που βλέπει τα όνειρά του να διαλύονται και τη ζωή του να πέφτει σε τέλμα, θα αφυπνίσει άθελά του το αρχέγονο κακό της αχανούς πεδιάδας και πολύ σύντομα θα αντιληφθεί πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ξανά. Κι αυτό γιατί ο ίδιος δεν θα είναι ο άνθρωπος που κάποτε ήταν. Κάτι αλλάζει µέσα του, µέρα µε τη µέρα, ώρα µε την ώρα, µετατρέποντάς τον σ’ ένα πλάσµα θανάσιµο, βγαλµένο από τους πιο σκοτεινούς ανθρώπινους εφιάλτες. Ένα κακό ξύπνησε και γυρεύει να τραφεί. Κι όταν το κακό πεινάει, µόνο άσχηµα πράγµατα µπορούν να συµβούν… Ένα βιβλίο φαντασίας για μια μοιραία συνάντηση με κάτι αλλόκοτο που καιροφυλακτούσε, προσμένοντας να επιστρέψει στη ζωή, κι ένας ήρωας σε αδιέξοδο. Για να επιβιώσει, οφείλει να αποδεχτεί τη νέα πραγματικότητα, ακόμα κι αν πρέπει ν’ αφήσει πίσω του όλα όσα αγαπάει.
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα.
Ο Μανώλης Παλαβούζης γεννήθηκε το 1994 στον ακριτικό Έβρο. Σπούδασε την Επιστήµη του Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήµιο Αιγαίου και ολοκλήρωσε τις µεταπτυχιακές του σπουδές στη Διατήρηση και Αποκατάσταση Χερσαίων Οικοσυστηµάτων, στο Δηµοκρίτειο Πανεπιστήµιο Θράκης. Διαβάζει βιβλία σε καθηµερινή βάση από τα µαθητικά του χρόνια, γράφει µε την πρώτη ευκαιρία, φτιάχνει παζλ, παρακολουθεί φανατικά ξένες σειρές και ταινίες και ζωγραφίζει φανταστικούς χάρτες και φυσικά τοπία. Έργα του η επίκαιρη διλογία βιολογικού τρόµου Ο Τέταρτος Καβαλάρης (2018-2019), το κλιµατικό θρίλερ Έτος Χωρίς Καλοκαίρι (2020), το τροµοκρατικό θρίλερ Αττική Καταιγίδα (2021) και το µυθιστόρηµα επικής φαντασίας Το τραγούδι των Σκλάβων (2023). Διηγήµατά του έχουν βραβευθεί και συµπεριληφθεί σε πλήθος συλλογικών ανθολογιών και λογοτεχνικών περιοδικών, ενώ ανήκει στη συγγραφική οµάδα του ηλεκτρονικού περιοδικού για το φανταστικό Will o’ Wisps. Η νουβέλα Σιβηρία αποτελεί το έκτο κατά σειρά λογοτεχνικό του έργο.
Δημοσίευση σχολίου