Εκείνη τη νύχτα -για τρίτη συνεχόμενη νύχτα- της κόλασης
η λάμψη ζωντανεύει σκιές,
σκεπάζοντας της ψυχής
την ακριτική καλλονή
με στάχτες απελπισίας.
Μυρίζει θάνατο
φλόγες παντού και μαύρος καπνός
σπέρνουν το λαίμαργο μένος της ανάσας τους
σε χιλιάδες χιλιόμετρα κι ένας αγέρας αγριεμένος, συνένοχος
βρυχάται το χάος στις ανυπεράσπιστες ζωές.
Η ευλογημένη Θρακική γη καίγεται.
Βόρεια, νότια, ανατολικά
απλώνει η συμφορά το μαύρο της σεντόνι.
Μόνο οι σειρήνες τραγουδούν της φύσης το μοιρολόι
κι ένας κρυμμένος τρόμος
τριγμός στα σωθικά
βουρκώνει τον ήλιο, τα δάση, τη χαρά
το μέλλον που μας κλέβουνε.
Εκείνη τη νύχτα
τα χέρια γινήκαν μια αγκαλιά
να σφιχτοδέσουν τη δίψα για ζωή
και το περίσσευμα της ψυχής
στων ορίων το κόκκινο
μέσα στη φρίκη του πραγματικού
ντύθηκε τη φορεσιά του χρέους
και απίθωσε δυο στάλες ελπίδας
σε άρρωστα τρομαγμένα βλέμματα.
Σ’ ένα καράβι
επιβιβάστηκε η οδύνη
κι απ’ την απόγνωση
λογίστηκε ξανά
νικήτρια η ευθύνη.
Εκείνη τη νύχτα την εφιαλτική
παρά την καταστροφή
απαλύνει την καρδιά
πως ακόμα η ανθρωπιά
έχει βαθιές τις ρίζες..
Από την Σμαρώ Νότου
Το παραπάνω ποίημα είναι για όσους πάλεψαν και συνεχίζουν ακόμη να παλεύουν με τη φωτιά που καίει στον Έβρο.
** Αν θες κι εσύ να μοιραστείς κάτι δικό σου, κάποια στιγμή σου, την άποψη σου ή οτιδήποτε άλλο, μάθε πως εδώ
Δημοσίευση σχολίου