Θέατρο/Review: Εκάβη

 

 Είδαμε τη θεατρική παράσταση «Εκάβη» στο οικοπάρκο Αλτιναλμάζη. 

Το έργο του Ευριπίδη, «Εκάβη» σε νέα μετάφραση της Ελένης Βαροπούλου και σκηνοθεσία Ιούς Βουλγαράκη, ανεβαίνει από τη Θεατρική Διαδρομή, με έναν πολυμελή θίασο εξαιρετικών ηθοποιών και μουσικών να περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα. Στον ομώνυμο ρόλο είναι η Ελένη Κοκκίδου. 

Η τραγωδία του Ευριπίδη, αν και γράφτηκε πολύ καιρό πριν, εξακολουθεί να είναι ένα έργο σημαντικό μέχρι και σήμερα. Το έργο εξελίσσεται σε μια δύσκολη περίοδο για τους Αθηναίους, στην αρχή του Πελοποννησιακού Πολέμου, με τον Ευριπίδη να επιχειρεί να δείξει σε όλους πώς ο πόλεμος αλλάζει τους ανθρώπους και πως αυτοί συμπεριφέρονται απάνθρωπα.    

Μετά την καταστροφή της πόλης της Τροίας oι Έλληνες Αχαιοί, ως έπαθλο της νίκης τους, αιχμαλώτισαν τις γυναίκες που έμειναν πίσω. Γυναίκες που είχαν χάσει τα πάντα - τους συζύγους τους, τα παιδιά τους και τα σπίτια τους. Οι γυναίκες Τρωάδες έζησαν μια θλιβερή και τρομακτική περίοδο κατά την οποία έπρεπε να ακολουθήσουν τους κανόνες των Ελλήνων, οι οποίοι ήταν πιο δυνατοί και νόμιζαν ότι ήταν καλύτερες από τους Τρώες. Ανάμεσα σε αυτές τις γυναίκες ήταν η βασίλισσα της Τροίας και σύζυγος του Πρίαμου, η Εκάβη και η κόρη της Πολυξένη. Πέρασαν άσχημα πράγματα αφού οδηγήθηκαν σε ένα μέρος που ήταν γεμάτο βία και δυστυχία. Η Πολυξένη θανατώνεται. Το θλιβερό είναι ότι ο μικρότερος γιος της Εκάβης, ο Πολύδωρος, σκοτώνεται από έναν κακότροπο βασιλιά, τον Πολυμήστορα, βασιλιά της Θράκης. 

Το έργο ξεκινάει με το φάντασμα του Πολύδωρου που συστήνεται στο κοινό λέγοντας πως περιμένει να έρθει η μαμά του να τον θάψει για να μην χρειαστεί να περιπλανιέται άλλο καθώς αυτός που τον σκότωσε τον πέταξε στον ωκεανό χωρίς να του κάνει σωστή κηδεία. Η τραγωδία αποτελείται από δύο μέρη. Στο πρώτο και αρκετά μεγάλος μέρος, σε διάρκεια, της ιστορίας, βλέπουμε να θυσιάζεται η Πολυξένη ενώ στο δεύτερο μέρος, τιμωρείται ο Πολυμήστωρ επειδή σκότωσε τον Πολύδωρο. 

Η τραγωδία της Εκάβης εξελίσσεται σε ένα ωραίο και πρωτότυπο σκηνικό - μια σκηνή που έμοιαζε με ερειπωμένη πόλη μετά από πόλεμο και αγάλματα που έμοιαζαν με μέρη του σώματος ανθρώπων, που έδειχναν τα αποτελέσματα του πολέμου. Τα κοστούμια της παράστασης ήταν όμορφα κι έκαναν τον κάθε ήρωα μοναδικό. Οι φωτισμοί αναδείκνυαν κατά διαστήματα τόσο το σκηνικό όσο και τα ίδια τα κοστούμια. Η υπέροχη μουσική υπόκρουση, οι κινήσεις του Χορού αλλά και οι εξαιρετικές ερμηνείες της Μαρίνας Καλογήρου, στο ρόλο της Πολυξένης και του Άκη Σακελλαρίου στον ρόλο του Πολυμήστορα, έσωσαν κυριολεκτικά την παράσταση. 

Η Ελένη Βαροπούλου μετέφρασε τα λόγια του Ευριπίδη με έναν σεβαστό τρόπο και συνέλαβε τα σημαντικά μηνύματα που ήθελε να μοιραστεί ο Ευριπίδης με το κοινό. Ο Χορός ήταν αρκετά καλός, φωνητικά αλλά και ερμηνευτικά. Ως ομάδα συντονίστηκαν πολύ όμορφα και πλαισίωσαν την έκπτωτη βασίλισσα τους, συμπάσχοντας μαζί της. Ωστόσο υπήρχαν στιγμές που ήταν υπερβολικές ως προς την ένταση. 

Ερμηνευτικά η Ελένη Κοκκίδου στο ρόλο της Εκάβη, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων δεδομένου ότι ήταν όλη την ώρα πάνω στη σκηνή, από την αρχή μέχρι το τέλος και κατάφερε να πει όλα τα λόγια της. Δεν έπεισε όμως με την ερμηνεία της. Η φωνή της ήταν αδύναμη και δεν έβγαζε συναίσθημα. Ο Αλέκος Συσσοβίτης στο ρόλο του Αγαμέμνονα δεν ήταν πολύ καλός. Θα περίμενε κανείς διαφορετική προσέγγιση του συγκεκριμένου ρόλου δεδομένου ότι πρόκειται για τον βασιλιά των Μυκηνών και του Άργους αλλά και τον αρχιστράτηγο της εκστρατείας κατά της Τροίας. Ο Θανάσης Κουρλαμπάς στο ρόλο του Οδυσσέα ήταν πολύ καλός. Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης ως Ταλθύβιος και ο Ερρίκος Μηλιάρης ως Πολύδωρος ήταν αρκετά καλοί στους ρόλους που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν.

Εν κατακλείδι η «Εκάβη» είναι ένα θεατρικό έργο που δεν αποδόθηκε όσο έπρεπε το δράμα. Το κείμενο δεν αλλάχτηκε όμως η παράσταση διήρκεσε κοντά δύο ώρες, με αποτέλεσμα να κουράσει. Αν κάποιος δεν γνωρίζει το κείμενο και πάει να παρακολουθήσει το έργο του, ίσως να μην κατανοήσει πολλά. 

ΠΛΟΚΗ: Καθημερινά φτάνουν στις οθόνες μας εικόνες από πολέμους, εικόνες αφόρητης βίας και σπαραγμού από κάθε σημείο του κόσμου. Το παράλογο του πολέμου  μοιάζει να αφορά μόνο αυτούς που το ζουν, για όλους τους άλλους περιορίζεται σε μια στεγνή, εικονική και ακίνδυνη πληροφορία. Θάβεται ανάμεσα σε πλήθος ειδήσεων, αποκόβεται από το βίωμα του πένθους. Εξοικειωνόμαστε έτσι με την εικόνα και την πληροφορία της βίας, εκπαιδευόμαστε στον θάνατο αλλά ξεμάθαμε να πενθούμε. Η Εκάβη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη ξεκινά ως πρόσωπο από αυτό το σημείο,  από αυτό που έχουμε ξεχάσει, τον δρόμο του θρήνου. Στο πρώτο μέρος του έργου το πένθος, προσωπικό αλλά και συλλογικό, μοιάζει να γεννά τη μεταφυσική του: ζωντανοί και νεκροί βρίσκονται σε διαρκή συνομιλία, ένα αγόρι άταφο ταράζει τον ύπνο της μάνας του, ένα κορίτσι στέκει στο όριο ζωής και θανάτου. Στην Εκάβη τα πάντα συμβαίνουν σε έναν μεταιχμιακό χρόνο, μετά το τέλος του πολέμου. Η βία όμως δεν έχει τελειώσει. Και εκεί ακριβώς, στον χρόνο της μετάβασης, η Εκάβη του πένθους γίνεται η Εκάβη της εκδίκησης, ανοίγοντας μια τολμηρή διαλεκτική με το σήμερα.

Παίζουν (αλφαβητικά): Ταλθύβιος: Ιωσήφ Ιωσηφίδης Πολυξένη: Μαρίνα Καλογήρου Εκάβη: Ελένη Κοκκίδου Οδυσσέας: Θανάσης Κουρλαμπάς Πολύδωρος: Ερρίκος Μηλιάρης Θεράπαινα: Ηλεάνα Μπάλλα Πολυμήστορας: Άκης Σακελλαρίου Αγαμέμνονας: Αλέκος Συσσοβίτης • ΧΟΡΟΣ Ασημίνα Αναστασοπούλου Άρτεμις Βαβάτσικα (μουσικός επί σκηνής) Ελισσάβετ Γιαννοπούλου Μαρία Κωνσταντά Ευσταθία Λαγιόκαπα Λυγερή Μητροπούλου Ειρήνη Μπούνταλη Χρύσα Τουμανίδου Αμαλία Τσεκούρα • Παραγωγή Θεατρική Διαδρομή