Από το Blogger.
Είδαμε τη θεατρική παράσταση «Εκάβη» στο οικοπάρκο Αλτιναλμάζη.
Το έργο του Ευριπίδη, «Εκάβη» σε νέα μετάφραση της Ελένης Βαροπούλου και σκηνοθεσία Ιούς Βουλγαράκη, ανεβαίνει από τη Θεατρική Διαδρομή, με έναν πολυμελή θίασο εξαιρετικών ηθοποιών και μουσικών να περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα. Στον ομώνυμο ρόλο είναι η Ελένη Κοκκίδου.
Η τραγωδία του Ευριπίδη, αν και γράφτηκε πολύ καιρό πριν, εξακολουθεί να είναι ένα έργο σημαντικό μέχρι και σήμερα. Το έργο εξελίσσεται σε μια δύσκολη περίοδο για τους Αθηναίους, στην αρχή του Πελοποννησιακού Πολέμου, με τον Ευριπίδη να επιχειρεί να δείξει σε όλους πώς ο πόλεμος αλλάζει τους ανθρώπους και πως αυτοί συμπεριφέρονται απάνθρωπα.
Μετά την καταστροφή της πόλης της Τροίας oι Έλληνες Αχαιοί, ως έπαθλο της νίκης τους, αιχμαλώτισαν τις γυναίκες που έμειναν πίσω. Γυναίκες που είχαν χάσει τα πάντα - τους συζύγους τους, τα παιδιά τους και τα σπίτια τους. Οι γυναίκες Τρωάδες έζησαν μια θλιβερή και τρομακτική περίοδο κατά την οποία έπρεπε να ακολουθήσουν τους κανόνες των Ελλήνων, οι οποίοι ήταν πιο δυνατοί και νόμιζαν ότι ήταν καλύτερες από τους Τρώες. Ανάμεσα σε αυτές τις γυναίκες ήταν η βασίλισσα της Τροίας και σύζυγος του Πρίαμου, η Εκάβη και η κόρη της Πολυξένη. Πέρασαν άσχημα πράγματα αφού οδηγήθηκαν σε ένα μέρος που ήταν γεμάτο βία και δυστυχία. Η Πολυξένη θανατώνεται. Το θλιβερό είναι ότι ο μικρότερος γιος της Εκάβης, ο Πολύδωρος, σκοτώνεται από έναν κακότροπο βασιλιά, τον Πολυμήστορα, βασιλιά της Θράκης.
Το έργο ξεκινάει με το φάντασμα του Πολύδωρου που συστήνεται στο κοινό λέγοντας πως περιμένει να έρθει η μαμά του να τον θάψει για να μην χρειαστεί να περιπλανιέται άλλο καθώς αυτός που τον σκότωσε τον πέταξε στον ωκεανό χωρίς να του κάνει σωστή κηδεία. Η τραγωδία αποτελείται από δύο μέρη. Στο πρώτο και αρκετά μεγάλος μέρος, σε διάρκεια, της ιστορίας, βλέπουμε να θυσιάζεται η Πολυξένη ενώ στο δεύτερο μέρος, τιμωρείται ο Πολυμήστωρ επειδή σκότωσε τον Πολύδωρο.
.png)
Η τραγωδία της Εκάβης εξελίσσεται σε ένα ωραίο και πρωτότυπο σκηνικό - μια σκηνή που έμοιαζε με ερειπωμένη πόλη μετά από πόλεμο και αγάλματα που έμοιαζαν με μέρη του σώματος ανθρώπων, που έδειχναν τα αποτελέσματα του πολέμου. Τα κοστούμια της παράστασης ήταν όμορφα κι έκαναν τον κάθε ήρωα μοναδικό. Οι φωτισμοί αναδείκνυαν κατά διαστήματα τόσο το σκηνικό όσο και τα ίδια τα κοστούμια. Η υπέροχη μουσική υπόκρουση, οι κινήσεις του Χορού αλλά και οι εξαιρετικές ερμηνείες της Μαρίνας Καλογήρου, στο ρόλο της Πολυξένης και του Άκη Σακελλαρίου στον ρόλο του Πολυμήστορα, έσωσαν κυριολεκτικά την παράσταση.
Η Ελένη Βαροπούλου μετέφρασε τα λόγια του Ευριπίδη με έναν σεβαστό τρόπο και συνέλαβε τα σημαντικά μηνύματα που ήθελε να μοιραστεί ο Ευριπίδης με το κοινό. Ο Χορός ήταν αρκετά καλός, φωνητικά αλλά και ερμηνευτικά. Ως ομάδα συντονίστηκαν πολύ όμορφα και πλαισίωσαν την έκπτωτη βασίλισσα τους, συμπάσχοντας μαζί της. Ωστόσο υπήρχαν στιγμές που ήταν υπερβολικές ως προς την ένταση.
Ερμηνευτικά η Ελένη Κοκκίδου στο ρόλο της Εκάβη, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων δεδομένου ότι ήταν όλη την ώρα πάνω στη σκηνή, από την αρχή μέχρι το τέλος και κατάφερε να πει όλα τα λόγια της. Δεν έπεισε όμως με την ερμηνεία της. Η φωνή της ήταν αδύναμη και δεν έβγαζε συναίσθημα. Ο Αλέκος Συσσοβίτης στο ρόλο του Αγαμέμνονα δεν ήταν πολύ καλός. Θα περίμενε κανείς διαφορετική προσέγγιση του συγκεκριμένου ρόλου δεδομένου ότι πρόκειται για τον βασιλιά των Μυκηνών και του Άργους αλλά και τον αρχιστράτηγο της εκστρατείας κατά της Τροίας. Ο Θανάσης Κουρλαμπάς στο ρόλο του Οδυσσέα ήταν πολύ καλός. Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης ως Ταλθύβιος και ο Ερρίκος Μηλιάρης ως Πολύδωρος ήταν αρκετά καλοί στους ρόλους που κλήθηκαν να ερμηνεύσουν.
Εν κατακλείδι η «Εκάβη» είναι ένα θεατρικό έργο που δεν αποδόθηκε όσο έπρεπε το δράμα. Το κείμενο δεν αλλάχτηκε όμως η παράσταση διήρκεσε κοντά δύο ώρες, με αποτέλεσμα να κουράσει. Αν κάποιος δεν γνωρίζει το κείμενο και πάει να παρακολουθήσει το έργο του, ίσως να μην κατανοήσει πολλά.
ΠΛΟΚΗ: Καθημερινά φτάνουν στις οθόνες μας εικόνες από πολέμους, εικόνες αφόρητης βίας και σπαραγμού από κάθε σημείο του κόσμου. Το παράλογο του πολέμου μοιάζει να αφορά μόνο αυτούς που το ζουν, για όλους τους άλλους περιορίζεται σε μια στεγνή, εικονική και ακίνδυνη πληροφορία. Θάβεται ανάμεσα σε πλήθος ειδήσεων, αποκόβεται από το βίωμα του πένθους. Εξοικειωνόμαστε έτσι με την εικόνα και την πληροφορία της βίας, εκπαιδευόμαστε στον θάνατο αλλά ξεμάθαμε να πενθούμε. Η Εκάβη στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη ξεκινά ως πρόσωπο από αυτό το σημείο, από αυτό που έχουμε ξεχάσει, τον δρόμο του θρήνου. Στο πρώτο μέρος του έργου το πένθος, προσωπικό αλλά και συλλογικό, μοιάζει να γεννά τη μεταφυσική του: ζωντανοί και νεκροί βρίσκονται σε διαρκή συνομιλία, ένα αγόρι άταφο ταράζει τον ύπνο της μάνας του, ένα κορίτσι στέκει στο όριο ζωής και θανάτου. Στην Εκάβη τα πάντα συμβαίνουν σε έναν μεταιχμιακό χρόνο, μετά το τέλος του πολέμου. Η βία όμως δεν έχει τελειώσει. Και εκεί ακριβώς, στον χρόνο της μετάβασης, η Εκάβη του πένθους γίνεται η Εκάβη της εκδίκησης, ανοίγοντας μια τολμηρή διαλεκτική με το σήμερα.
Παίζουν (αλφαβητικά): Ταλθύβιος: Ιωσήφ Ιωσηφίδης Πολυξένη: Μαρίνα Καλογήρου Εκάβη: Ελένη Κοκκίδου Οδυσσέας: Θανάσης Κουρλαμπάς Πολύδωρος: Ερρίκος Μηλιάρης Θεράπαινα: Ηλεάνα Μπάλλα Πολυμήστορας: Άκης Σακελλαρίου Αγαμέμνονας: Αλέκος Συσσοβίτης • ΧΟΡΟΣ Ασημίνα Αναστασοπούλου Άρτεμις Βαβάτσικα (μουσικός επί σκηνής) Ελισσάβετ Γιαννοπούλου Μαρία Κωνσταντά Ευσταθία Λαγιόκαπα Λυγερή Μητροπούλου Ειρήνη Μπούνταλη Χρύσα Τουμανίδου Αμαλία Τσεκούρα • Παραγωγή Θεατρική Διαδρομή
.png)
Η βραβευμένη συγγραφέας και ποιήτρια Jen Campbell έχει δηλώσει ότι τα βιβλιοπωλεία είναι τα καλύτερα μέρη γιατί αποτελούν έναν χώρο απόδρασης και γνώσης. Οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτά γνωρίζουν πολλά για τα βιβλία και μπορούν να προτείνουν αυτά που πιστεύουν ότι θα αρέσουν. Έτσι λοιπόν ζητήσαμε από βιβλιοπωλεία της γειτονιάς, να επιλέξουν βιβλία για το φετινό καλοκαίρι.
Αν θέλετε να διαβάσετε βιβλία κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών, δείτε παρακάτω τους τίτλους που ξεχώρισαν αυτή την περίοδο τέσσερα βιβλιοπωλεία της Αλεξανδρούπολης.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΒΑΤΑΜΙΔΗΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ:
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ:
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ:
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ ΤΡΑΜ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ:
* Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα «Ελεύθερη Θράκη» με τίτλο Καλοκαιρινές Αναγνωστικές Αποδράσεις, την Τετάρτη 12.06.2023, φύλλο 17406. Δείτε εδώ την ηλεκτρονική μορφή.
Η Δόμνα Παπαδοπούλου είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. Η ίδια είναι ειλικρινής, αληθινή, τελειομανής, αγχώδης (και ώρες ώρες αντισυμβατική 😊). Από το 2016 ασχολείται με την τεχνική του Quilling. Με μοναδικό υλικό το χαρτί συνθέτει έργα, λουλούδια, τοπία, πρόσωπα, αντικείμενα, κοσμήματα και πολλά άλλα. Η πρώτη της ατομική έκθεση έγινε το 2019 στην Ξάνθη, στα πλαίσια των Γιορτών Παλιάς Πόλης ενώ το 2021 συμμετείχε στην ομαδική έκθεση «Ιδανικές Μορφές» της Myro Gallery, στη Θεσσαλονίκη.
Η τελευταία της ατομική έκθεση παρουσιάστηκε στο Ιστορικό Μουσείο Αλεξανδρούπολης από τις 24 Ιουνίου έως και 30 Ιουνίου του 2023 και συνολικά εκτέθηκαν 42 έργα. Με αφορμή την πρόσφατη καλλιτεχνική έκθεση της, συναντήσαμε την καλλιτέχνη και της θέσαμε τις παρακάτω ερωτήσεις..
1. Πώς ανακαλύψατε την τέχνη της χαρτοπλεκτικής και πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με αυτήν; Σας έμαθε κάποιος την τεχνική;.
Το Quilling το ανακάλυψα εντελώς τυχαία το 2016, μέσα από πηγές του διαδικτύου. Ως εκπαιδευτικός είχα στο σπίτι όλα τα απαραίτητα υλικά (χαρτόνια, ψαλίδια, κόλλες) και πειραματίστηκα άμεσα με την τεχνική αυτή. Αυτοδίδακτα, με υπομονή και επιμονή την κατανόησα και την εξέλιξα με τον καιρό.
2. Ποια η πηγή έμπνευσης για τα έργα σας; Υπάρχουν καλλιτέχνες που να σας έχουν εμπνεύσει;
Τα θέματα των έργων μου έχω την ανάγκη να με συγκινούν, να αγγίζουν μία χορδή της ψυχής μου, να είναι μέσα στα ενδιαφέροντά μου. Ζώα, άνθρωποι, φύση, λουλούδια, τοπία, αυτά βγαίνουν αυθόρμητα από μέσα μου. Αν μου ζητήσει κάποιος να του φτιάξω έναν πίνακα με ένα τραπέζι, μία καρέκλα και μια φρουτιέρα θα το κάνω! Αλλά δε θα νιώθω το ίδιο την ώρα της δημιουργίας του. Υπάρχουν διάφοροι αξιόλογοι καλλιτέχνες του Quilling στον κόσμο. Ξεχωρίζω, όμως, την Julia Brodskaya. Οι πίνακές της είναι πραγματικά μοναδικοί! Χρησιμοποιεί έναν εντελώς δικό της τρόπο να δημιουργεί έργα τέχνης με τις λωρίδες χαρτονιού! Το έχει φτάσει σε άλλο επίπεδο!
3. Πόσο απαιτητική είναι η διαδικασία δημιουργίας ενός έργου τέχνης και πόσος χρόνος χρειάζεται για την ολοκλήρωση του;
Η τέχνη αυτή απαιτεί πολύ χρόνο και αρκετή υπομονή. Δε βιάζομαι ποτέ να τελειώσω κάποιο έργο μου, διότι γνωρίζω καλά πως και να ήθελα, απλά δε γίνεται. Ο χρόνος που απαιτείται για την ολοκλήρωση εξαρτάται από το μέγεθος του καμβά, από την ποσότητα των λωρίδων που θα χρειαστούν, καθώς και από την τεχνική που θα χρησιμοποιήσω. Όταν κολλάω τις λωρίδες κάθετα πάνω στον καμβά χρειάζεται - για τη ίδια επιφάνεια- πολύ περισσότερος χρόνος απ’ ό,τι όταν τις πλέκω πρώτα σε σπείρες. Και πραγματικά, για εμένα δεν έχει σημασία πόσο σύντομα θα τελειώσω ένα έργο μου. Απολαμβάνω αυτό που κάνω. Είναι το hobby μου, δεν είναι βιοποριστικό! Και ό,τι δεν είναι βιοποριστικό, έχει πολύ συναίσθημα. Όλη αυτή η διαδικασία της δημιουργίας για εμένα είναι ψυχοθεραπεία!.
4. Πείτε μας περισσότερα για τη δημιουργική διαδικασία όταν εργάζεστε πάνω σε ένα κομμάτι; Σχεδιάζετε πρώτα με μολύβι; Τι τύπο χαρτιού χρησιμοποιείτε και πώς δουλεύετε με αυτό;
Οι ικανότητές μου στη ζωγραφική δεν είναι τόσο καλές, ώστε να μπορώ να σχεδιάσω ό,τι θέλω από τον νου. Το θέμα μου το έχω αναζητήσει στο διαδίκτυο, το βλέπω στην οθόνη του υπολογιστή μου και το μεταφέρω με μολύβι στον καμβά. Ένα απλό σχέδιο αρκεί. Έπειτα αρχίζω να το «χτίζω», να το γεμίζω δηλαδή με τις χαρτολωρίδες. Χρησιμοποιώ χαρτόνια σε όλα τα χρώματα, κυρίως δύο τύπων, 135 gsm και 270 gsm. Όπως ανέφερα νωρίτερα, υπάρχουν δύο τεχνικές να χρησιμοποιείς τις λωρίδες. Είτε τις κολλάς, ως έχουν, κάθετα στον καμβά, είτε τις τυλίγεις πρώτα σε κυκλικές σπείρες (φανταστείτε να τυλίγετε μια χαρτολωρίδα γύρω από μία οδοντογλυφίδα, αν και υπάρχει συγκεκριμένο εργαλείο γι’ αυτή τη διαδικασία), στις οποίες έπειτα μπορείς να δώσεις διάφορα σχήματα.
5. Ποιο το αγαπημένο σας έργο που έχετε ξεχωρίσει και γιατί;
Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα έργο μου, ειλικρινά! Είναι σαν να ρωτάτε μία μητέρα ποιο από τα παιδιά της αγαπάει περισσότερο… Κάθε πίνακάς μου είναι για μένα ξεχωριστός. Τον βλέπω και θυμάμαι πότε τον δημιούργησα, πώς ήμουν εκείνο τον καιρό, την ψυχοσύνθεσή μου, αν ήμουν χαρούμενη, αγχωμένη, λυπημένη …
6. Στην Ελλάδα, η τέχνη Quilling δεν είναι ιδιαιτέρως γνωστή. i) Θα προτρέπατε κάποιον να δοκιμάσει με την τέχνη του χαρτιού; ii) Πιστεύετε ότι υπάρχει πιθανότητα η χάρτινη τέχνη να αναπτυχθεί περισσότερο στη χώρα;
Σκοπός της έκθεσής μου ήταν να μοιραστώ τα έργα μου με τον κόσμο. Δεν έχει νόημα να έχω τους πίνακες στο σπίτι μου και να τους βλέπω μόνο εγώ. Μαζί με τα έργα, εκτίθεται, βέβαια, και ο καλλιτέχνης. Ήμουν και είμαι ανοιχτή σε κάθε είδους κριτική, θετική ή αρνητική. Επιθυμούσα, ωστόσο, πάνω απ’ όλα, να μοιραστώ τη συγκεκριμένη τεχνοτροπία, επειδή δεν είναι γνωστή στη χώρα μας. «Ελάτε να δείτε τι μπορεί να κάνει κανείς με λωρίδες χαρτονιού! Και, αν σας αρέσει, δοκιμάστε κι εσείς! Ας αναπτυχθεί η τέχνη αυτή περισσότερο στην Ελλάδα.»
Την αρχή γι’ αυτό θα την κάνω η ίδια, μαθαίνοντας το Quilling σε μαθητές και μαθήτριες του σχολείου στο οποίο εργάζομαι, μέσω ενός ομίλου δημιουργικότητας και καινοτομίας. Μου το ζήτησαν τα ίδια τα παιδιά και πώς θα μπορούσα να τους το αρνηθώ;!.
* Η συνέντευξη της εικαστικού Δόμνας Παπαδοπούλου δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα «Ελεύθερη Θράκη», την Παρασκευή 21.07.2023, φύλλο 17341. Δείτε εδώ την ηλεκτρονική μορφή.
Βρεθήκαμε στην avant premiere της παράστασης «Οιδίπους Τύραννος» στο οικοπάρκο Αλτιναλμάζη.
Μάγεψε το κοινό της Αλεξανδρούπολης, ο «Οιδίπους Τύραννος» σε σκηνοθεσία Σίμου Κακάλα, που ξεκίνησε το ταξίδι του από την Κομοτηνή. Η θεατρική παράσταση είναι βασισμένη στο ομώνυμο και πιο συγκλονιστικό έργο του Σοφοκλή. Η κορυφαία αρχαία τραγωδία «Οιδίπους Τύραννος» ανεβαίνει από τα Θεατρικά Δρώμενα Ίασμος, με τον Γιάννη Στάνκογλου στο ομώνυμο ρόλο και την Μαριλίτα Λαμπροπούλου στο ρόλο της Ιοκάστης.
Ο «Οιδίπους Τύραννος» είναι από τα καλύτερα έργα του μεγάλου τραγικού ποιητή Σοφοκλή αλλά και ένα από τα πολυπαιγμένα έργα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας τόσο στη χώρα μας όσο και σε όλο τον κόσμο. Ο σκηνοθέτης Σίμος Κακάλας σε συνέντευξη του ανέφερε ότι πρόκειται για ένα έργο που μιλά στο σήμερα και δεν χρειάστηκε να το προσεγγίσει με κάποιο ιδιαίτερο τρόπο.
Ο Οιδίπους προσπαθεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του από την μέρα που γεννήθηκε. Ο χρησμός που θα λάβει ο πατέρας του, βασιλιάς της Θήβας, Λάιος θα επιβεβαιωθεί. Ο Οιδίπους χωρίς να το γνωρίζει θα καταλήξει να σκοτώσει τον μπαμπά του, να παντρευτεί τη μαμά του, να κάνει μαζί της παιδιά και να γίνει βασιλιάς. Τελικά, η αλήθεια θα βγει έστω και αργά στο φως και θα επιβεβαιώσει ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποφύγουν από αυτό που είναι γραφτό να τους συμβεί.
Μεγάλο μέρος της δύναμης του έργου στην παράσταση πηγάζει από την γνώση του κοινού ότι ο Οιδίποδας σκότωσε τον πατέρα του και παντρεύτηκε τη μητέρα του. Το θέμα του έργου δεν είναι να ανακαλύψει το κοινό ποιος σκότωσε τον Λάιο, αλλά πώς και πότε, ο Οιδίποδας θα μάθει την αλήθεια για το τι έχει κάνει και ποιος πραγματικά είναι.
.png)
Σε ένα απλό μα φτωχό σκηνικό, δεκατρείς ηθοποιοί (μαζί και ένας μουσικός επι σκηνής) ενσαρκώνουν τους πολίτες της Θήβας φορώντας μάσκες που δείχνουν θλίψη και πόνο. Όμως οι ίδιοι ηθοποιοί δεν ερμηνεύουν μόνο αλλά γίνονται συμμέτοχοι ενός Χορού. Συντονίζονται και αναπτύσσονται εκπληκτικά. Παράλληλα μέσα από τον Χορό ξεπηδούν όλα τα πρόσωπα αυτής της τραγωδίας: ο Κρέοντας, ο Μάντης Τειρεσίας, ο Οιδίπους, η Ιοκάστη, ο Αγγελιοφόρος κι ο βοσκός.
Το κείμενο είναι πολύ δυνατό. Σκηνοθετικά, ενδυματολογικά, κινησεολογικά, φωτιστικά ήταν όλα εξαιρετικά. Η μουσική υπόκρουση ομοίως. Οι μάσκες που επιμελήθηκε η Μαρία Φωκά, αν και τρομακτικές στην αρχή, ήταν φοβερές. Ερμηνευτικά ήταν όλοι σχεδόν εκπληκτικοί. Ο Γιάννης Στάνκογλου ήταν δυναμικός, εκφραστικός και δεν απογοητεύει ποτέ τον θεατή. Η Μαριλίτα Λαμπροπούλου λιγάκι αδύναμη στο ρόλο της. Ο Γιάννης Νταλιάνης ως Κρέοντας ήταν απίστευτος στο ρόλο του. Δεν θα μπορούσε αυτός ο χαρακτήρας να ερμηνευτεί από κάποιον άλλον ηθοποιό τόσο καλά παρά μόνο από τον Νταλιάνη. Ο Γιώργος Αμούτζας αν και εμφανίστηκε για λίγο, ήταν πολύ καλός ενώ κι ο Χρήστος Μαλάκης ως μάντης Τειρεσίας ήταν πραγματικά συγκλονιστικός. Έκπληξη ήταν ο σκηνοθέτης του έργου Σίμος Κακάλας που ενσάρκωσε τον Εξαγγελο, κάνοντας φινάλε με έναν συγκλονιστικό μονόλογο με πολλά μηνύματα.
Εν κατακλείδι ο «Οιδίπους Τύραννος» είναι ένα θεατρικό έργο γεμάτο με πολλά μηνύματα που θα συγκινήσει. Μια ξεχωριστή παράσταση με εξαιρετικές ερμηνείες, τραγούδι και χορό. Απλά μην το χάσετε!!!
ΠΛΟΚΗ: Ο Λάιος, βασιλιάς της Θήβας, είχε πάρει χρησμό πως το παιδί που θα γεννούσε με την Ιοκάστη θα σκότωνε τον πατέρα του και θα παντρευόταν τη μητέρα του. Έτσι, όταν ο γιος τους γεννήθηκε, τρύπησαν τα πόδια του και τον άφησαν έκθετο στον Κιθαιρώνα. Ευτυχώς, ένας ευγενικός βοσκός βρήκε το μωρό και το έδωσε σε έναν άλλο βοσκό, ο οποίος το πήγε στον βασιλιά της Κορίνθου. Ο βασιλιάς της Κορίνθου μεγάλωσε το μωρό σαν δικό του. Όταν το μωρό, που ονομάστηκε Οιδίποδας, μεγάλωσε, άρχισε να αμφιβάλλει για το ποιοι ήταν οι πραγματικοί του γονείς. Πήγε στο μαντείο των Δελφών, για να ζητήσει απαντήσεις. Ο χρησμός του είπε ότι είχε σκοπό να σκοτώσει τον μπαμπά του και να παντρευτεί τη μαμά του. Ο Οιδίποδας δεν ήθελε να το κάνει αυτό, έτσι έφυγε τρέχοντας από την Κόρινθο και τους υποτιθέμενους γονείς του. Στο ταξίδι του, κατέληξε να σκοτώσει έναν άνδρα σε αυτοάμυνα, χωρίς να γνωρίζει ότι στην πραγματικότητα ήταν ο πραγματικός του πατέρας, ο Λάιος. Όταν έφτασε στη Θήβα, έλυσε το αίνιγμα της Σφίγγας κέρδισε τη βασιλεία της πόλεως, και παντρεύτηκε την Ιοκάστη, χωρίς να γνωρίζει ότι ήταν η μαμά του. Μαζί έκαναν τέσσερα παιδιά. Στη συνέχεια, όμως, η Θήβα άρχισε να έχει μια φοβερή αρρώστια και ο Οιδίποδας συνειδητοποίησε ότι ήταν εξαιτίας αυτού που σκότωσε τον Λάιο. Υποσχέθηκε να βρει τον δολοφόνο και να σώσει την πόλη. Ενώ έψαχνε τον δολοφόνο, ο Οιδίποδας ανακαλύπτει ποιος είναι πραγματικά ο ίδιος. Είχε σκοτώσει εν αγνοία του τον πατέρα του και παντρεύτηκε τη μητέρα του, όπως είπε ο χρησμός. Μετά την αποκάλυψη της θλιβερής και συγκλονιστικής αλήθεια, η Ιοκάστη δεν άντεξε και έβαλε τέλος στη ζωή της. Ο Οιδίποδας ήταν τόσο αναστατωμένος που τυφλώθηκε και παρακάλεσε να φύγει για πάντα από την πόλη. Ανησυχούσε για το τι θα συνέβαινε στα παιδιά του αφού φύγει.
Παίζουν (αλφαβητικά): Γιώργος Αμούτζας Αγγελιοφόρος, Σίμος Κακάλας Εξάγγελος, Μαριλίτα Λαμπροπούλου Ιοκάστη, Χρήστος Μαλάκης Τειρεσίας, Γιάννης Νταλιάνης Κρέων, Γιάννης Στάνκογλου Οιδίπους, Πανάγος Ιωακείμ Υπηρέτης • Χορός Μάρκος Γέττος, Πανάγος Ιωακείμ, Απόστολος Καμιτσάκης, Γιώργος Κορομπίλης, Αυγουστίνος Κούμουλος, Γιώργος Λόξας, Παύλος Παυλίδης • Μουσικός επί σκηνής Φώτης Σιώτας • Παραγωγή Θεατρικά Δρώμενα Ίασμος
Ο τρίτος διαγωνισμός της φετινής χρονιάς με δώρο ένα συλλεκτικό καλοκαιρινό κουτί έφτασε στο τέλος του. Οι συμμετοχές για το καλοκαιρινό κουτί που δημιουργήθηκε με αντιπρόσωπο της Avon, ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Συνολικά 416 άτομα συμμετείχαν στο διαγωνισμό όπου υπήρχε η δυνατότητα πολλαπλών συμμετοχών, οι οποίες στο σύνολο άγγιξαν τις 1829. Έγκυρες και εντός προθεσμίας ήταν οι 1822. Ευχαριστώ πάρα πολύ όλους για τα σχόλια σας και τις συμμετοχές σας. Όσοι έχουν απομακρυνθεί από τη σελίδα (κάνοντας unfollow), αποκλείονται αυτόματα από τους επόμενους διαγωνισμούς.
Η κλήρωση έγινε μέσω του commentpicker και η νικήτρια έχει ανακοινωθεί κάτω από την ανάρτηση του διαγωνισμού καθώς και με σχετικό story στη σελίδα.
Μείνετε συντονισμένοι, νέοι διαγωνισμοί!!!
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Ταινία: Indiana Jones and the Dial of Destiny (Ο Indiana Jones και ο Δίσκος του Πεπρωμένου)
Σκηνοθεσία: James Mangold
Πρωταγωνιστούν: Harrison Ford, Phoebe Waller-Bridge, Mads Mikkelsen, Antonio Banderas κ.α
Είδος ταινίας: Δράση/ Περιπέτεια
Έτος Παραγωγής: 2023
Διάρκεια: 154'
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Ο Indiana Jones συστήθηκε για πρώτη φορά το 1981 μέσα από την πρώτη ταινία «Οι Κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού». Ακολούθησε «Ο Ναός του Χαμένου Θησαυρού» (1984), «Η Τελευταία Σταυροφορία» (1989) και «Το Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου» (2008). Δεκαπέντε σχεδόν χρόνια μετά, στα 80 του, ο Χάρισον Φόρντ ως Indiana Jones ψάχνει να βρει τον «Δίσκο του Πεπρωμένου» και κάνει την τελευταία του υπόκλιση στον εμβληματικό ρόλο του.
Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο αρχαιολόγος Indiana Jones και ο συνάδελφος του Basil πολεμούν ένα τρένο γεμάτο Ναζί, στην προσπάθειά τους να ανακτήσουν μερικά από τα ιστορικά αντικείμενα που έχουν κλαπεί και να αποκτήσουν ένα ανεκτίμητο αντικείμενο. Τελικώς ανακαλύπτουν ένα κομμάτι από τον μηχανισμό των Αντικυθήρων, μια εφεύρεση του αρχαίου Έλληνα μαθηματικού Αρχιμήδη. Ο Indy θα πάρει τον μηχανισμό για να μην πέσει στα λάθος χέρια, αυτά του ναζί επιστήμονα Voller. 1969. Αρκετά χρόνια μετά, ο Indy ετοιμάζεται να συνταξιοδοτηθεί. Όμως η επίσκεψη της βαφτισιμιάς του, Έλενας θα τον βάλει σε μπελάδες. Κάποιοι καταδιώκουν και τους δύο. Όλοι τους φαίνεται πως έχουν έναν σκοπό. Να βρουν ολόκληρο τον μηχανισμό των Αντικυθήρων και να τον θέσουν σε λειτουργία. Ποιος θα τον ανακαλύψει πρώτος; Και τι είναι πραγματικά αυτός ο μηχανισμός;
Στα συν της ταινίας, η έναρξη της, όπου χάρη στην τεχνολογία παρακολουθούμε τον γνωστό αρχαιολόγο και τον συνάδελφο του, σε νεαρή ηλικία. Τα εκπληκτικά εφέ που χρησιμοποιήθηκαν. Η σκηνοθεσία και η πλοκή της. Η έντονη δράση και οι, μεγάλες σε διάρκεια, συναρπαστικές σκηνές καταδίωξης. Οι πραγματικές τοποθεσίες που γυρίστηκε η ταινία: Νέα Υόρκη, Ταγγέρη, Μαρόκο, Αντικύθηρα. Σικελία. Οι καλές ερμηνείες των ηθοποιών. Ο Χάρισον Φόρντ στον εμβληματικό του ρόλο ως Ιντιάνα Τζόονς ήταν καλύτερος από ποτέ, παρά τα 80 του χρόνια.
Από τα higlight της ταινίας, η υποβρύχια σκηνή που εντοπίζεται το ναυάγιο και ο μηχανισμός αλλά και η παρακολούθηση της πολιορκίας των Συρακουσών. Και τα δύο κινηματογραφήθηκαν εκπληκτικά.
Στα μείον της ταινίας, δεν δόθηκαν βασικές πληροφορίες στους θεατές. Πχ. στην εναρκτήρια σκηνή ενώ ο Indy είναι πιο νέος, δεν γίνεται γνωστό το χρονικό πλαίσιο, που είναι το 1944. Ομοίως όταν γίνεται εναλλαγή στο σήμερα (δηλαδή στο 1969). Η διάρκεια της, κοντά δυόμιση ώρες. Η όχι και τόσο καλή ερμηνεία της Phoebe Waller-Bridge. Το φινάλε του, αρκετά γλυκόπικρο αλλά δεν υπήρχε κι άλλος τρόπος για να τελειώσει η ταινία.
Εν κατακλείδι, ο «Indiana Jones και ο Δίσκος του Πεπρωμένου» είναι μια ευχάριστη ταινία για εφήβους και ενήλικες. Ένα διασκεδαστικό κυνήγι θησαυρού και παράλληλα μια ταινία φόρος τιμής για αυτό το αγαπημένο franchise που πολλοί αγαπήσαμε.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΩ: Ναι αν έχετε δει όλες τις προηγούμενες.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7/10
TRAILER:
_________________________________
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε ταινίες που έχω παρακολουθήσει
Μέσα από αυτήν την στήλη, άνθρωποι της λογοτεχνίας παρουσιάζουν τα πέντε αγαπημένα τους βιβλία. Πρόκειται για πέντε βιβλία που τους άλλαξαν τη ζωή ή βιβλία που για κάποιο λόγο τα θυμούνται μέχρι και σήμερα. Βιβλία που τους έκαναν να αγαπήσουν τη λογοτεχνία αλλά και βιβλία που θεωρούν ότι αξίζουν να διαβαστούν. Αυτή τη φορά ο βραβευμένος Γιώργος Γιώτσας, συγγραφέας των βιβλίων «Το μακρύ σοκάκι», «Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά», «Κάτω από το κρεβάτι» και «Εκ Νεκρών» παρουσιάζει τα πέντε αγαπημένα του βιβλία, που μπορείτε να βάλετε κι εσείς στη λίστα σας για το φετινό καλοκαίρι.
︾︾︾︾︾︾︾︾︾︾
1) Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα - Μενέλαος Λουντέμης: Νιώθω αληθινά τυχερός που οι γονείς μου αγαπούσαν ανέκαθεν τα βιβλία, παρά τις βεβαρυμένες τους καθημερινότητες και που φρόντισαν να μου δωρίσουν "Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα" σε κάποια γενέθλια μου όσο πήγαινα σχολείο. Ένα βιβλίο που με σόκαρε με την γλώσσα του Λουντέμη αλλά ταυτόχρονα τύλιξε την καρδιά μου στις φλόγες για την ανθρωπιά, την αγάπη και την ελπίδα για ελευθερία, μέσα σε έναν κόσμο βίας. Αυτό το αριστοτεχνικό πάντρεμα σκληράδας και ευαισθησίας του Λουντέμη έγινε το λίκνο της αγάπης μου για το διάβασμα και χρόνια αργότερα για τη συγγραφή βιβλίων όπως "Το κουτί" (εκδ. Bell, 2020) και "Το ξεχωριστό παιδί" (αποστολή σε εκδοτικό το 2023).
2) Ο φάρος στην άκρη του κόσμου - Ιούλιος Βερν. Ένα ακόμη δώρο της μητέρας και του πατέρα μου, στην παιδική μου ηλικία, ένα βιβλίο που πυροδότησε για πρώτη φορά τη φαντασία μου καθώς ταξίδευα στην άκρη του κόσμου, σε πειρατικά πλοία, άγρια κύματα και περιπέτειες ανθρώπων που μου έκοψαν την ανάσα καθώς γυρνούσα τις σελίδες για να δω τι θα συμβεί. Πάντα θα ευγνωμονώ τους γονείς μου για τα βιβλία που μου δώρισαν όταν ήμουν παιδί και έφηβος. Η καρδιά μου γέμισε φαντασία, το μυαλό μου φορτίστηκε θετικά, η ψυχή μου μεγάλωσε τα φτερά της.
3) Ο Μαύρος πύργος Ι - Στίβεν Κινγκ. «Ο μαυροντυμένος άντρας έφυγε στην έρημο και ο πιστολέρο τον ακολούθησε». Με αυτή τη φράση μπήκα σε ένα σύμπαν μαγικό για τρία περίπου χρόνια. Σε μια σειρά βιβλίων του αγαπημένου μου Στίβεν Κινγκ που μου κράτησαν σφιχτά το χέρι σε μια περίοδο που η ζωή ήταν δύσκολη, που ο χρόνος περνούσε αμείλικτος, άλλαζε, διαμόρφωνε, αφαιρούσε. Αλλά το καταφύγιο των βιβλίων αυτών στάθηκε τόσο πολύτιμο που στο τέλος με έκανε να αποφασίσω ένα ταξίδι στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, εκεί όπου συνάντησα τον Στίβεν Κινγκ σε μια εμπειρία για την οποία έγραψε αργότερα το περιοδικό "Esquire", ένα επισφράγισμα στην μαγεία των βιβλίων αυτών, που θα καίει σαν αναμμένος πυρσός πάντα μες την καρδιά μου.
4) Ένα γεμάτο μέλια χεράκι - Μαστόρη Βούλα. Παρόλο που είναι το μοναδικό βιβλίο της Βούλας Μαστόρη που διάβασα ως παιδί, δε θα το ξεχάσω ποτέ. Η ζεστασιά, η αγάπη, η καλοσύνη, η ελπίδα και η σαρωτική παιδικότητα του σε αντιδιαστολή με έναν κόσμο που προχωρά με φρενήρης ρυθμούς με κάθε κόστος, όλα αυτά λοιπόν (μαζί με το υπέροχο εξώφυλλο και την εικονογράφηση του Σπύρου Γούση) έμειναν για πάντα μέσα μου, και κάθε φορά που θα σκέφτομαι το βιβλίο αυτό, ένα ακόμη δώρο των ανθρώπων που με ανέθρεψαν, θα γεμίζω αληθινή αγάπη.
5) Συγχώρεση και προδοσίες - Ούρσουλα Λε Γκεν Το πρώτο (από τα πολλά που θα ακολουθούσαν) βιβλίο της Ούρσουλα Λε Γκεν (μαζί με το "Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια" της Χάρπερ Λη), είναι από εκείνα τα βιβλία που αν είσαι τυχερός, σε διαμορφώνουν ως άνθρωπο. Η απίστευτη όσο και αποφασιστική πένα της Λε Γκεν μέσα σε μια τρομερή κοσμοπλασία, οι τόσο ανθρώπινοι χαρακτήρες (καλοί και κακοί), οι περιγραφές χωρίς να ωραιοποιεί καταστάσεις (είναι αυτό που είναι, επέλεξε σοφά σου λέει για να αλλάξει το σύμπαν μας), μαζί με μια ανεπανάληπτη τρυφερότητα, έναν βαθύ ερωτισμό και έννοιες όπως η αφοσίωση, η συγχώρεση και η ελευθερία, με έκαναν όχι μόνο να ερωτευτώ τη γραφή της Λε Γκεν αλλά να την ευγνωμονώ που μοιράστηκε τα βιβλία της μαζί μας.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Social Icons