Αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες του παρόντος ιστολογίου,
Μετράμε αντίστροφα για να αποχαιρετίσουμε μια χρονιά που τα είχε όλα. Συλλεκτικές, ξεχωριστές αλλά και μοναδικές στιγμές. «Οι Δικές μου Στιγμές» σας εύχονται Καλά Χριστούγεννα & Καλή Χρονιά!!! 🎄🎅 Παρακάτω παραθέτω ένα κείμενο που έλαβα από την κ.Αφεντουλίδου.
Αγαπημένες και αγαπημένοι,
«Ήταν η αρχή των ομορφότερων Χριστουγέννων. Λίγο φαγητό. Καθόλου δώρα. Όμως, υπήρχε ένας χιονάνθρωπος στο υπόγειό τους» γράφει ο Markus Zusak στο βιβλίο του «Η Κλέφτρα των Βιβλίων» (Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2014). Ένας χιονάνθρωπος σαν αυτόν από το εικονοβιβλίο χωρίς λόγια του Paolo Ventura «Il Cappello» (εκδόσεις Topipittori, 2022) που χαρίζει απλόχερα και γενναιόδωρα τα κλαδιά-χέρια σε έναν πελαργό να κάνει τη φωλιά του, το κασκόλ του σε έναν περαστικό που κρυώνει, τη μύτη-καρότο σε έναν πεινασμένο λαγό και τα μάτια-καρύδια σε έναν πεινασμένο ποντικό, για να λιώσει στο τέλος από τον ατμό μιας τσαγιέρας που ανάβει πάνω στη σόμπα μιας ηλικιωμένης. Και έτσι όπως γίνεται ένα με τη γη και τον σκεπάζει το καπέλο του (το μόνο που του έχει απομείνει) έρχεται η άνοιξη και τον βλέπουμε να μεταμορφώνεται σε κάτι καινούριο: σε ένα σκιάχτρο μέσα σε ένα χωράφι. Και βλέπουμε ένα χελιδόνι να πετά κοντά του για να «κλέψει» τα αχυρένια του χέρια για να χτίσει τη φωλιά του και... ξετυλίγεται μια τρυφερή ιστορία που είναι «Μια παραβολή στην οποία κάθε απουσία γίνεται παρουσία και το τέλος μια νέα αρχή».
Και ύστερα υπάρχει και ένας άλλος χιονάνθρωπος. Αυτός του Raymand Briggs «The Snowman» (εκδόσεις Penguin, 1980), ένα άλλο υπέροχο εικονοβιβλίο χωρίς λόγια, όπου ένα παιδί φτιάχνει έναν χιονάνθρωπο που ζωντανεύει για να ταξιδέψουν όλη νύχτα μαζί πετώντας πάνω από όμορφες πολιτείες, για να λιώσει στη συνέχεια το επόμενο πρωινό και αυτός από τις ακτίνες του ήλιου. Ο συγγραφέας εμπνευσμένος από μια στιγμή «φωτός και σιωπής» ενός χειμωνιάτικου πρωινού γράφει την ιστορία αυτή: «Θυμάμαι εκείνο το χειμώνα γιατί είχε ρίξει το περισσότερο χιόνι που είχα δει ποτέ. Το χιόνι έπεφτε σταθερά όλη τη νύχτα και το πρωί ξύπνησα σε ένα δωμάτιο γεμάτο από φως και σιωπή. Ολόκληρος ο κόσμος έμοιαζε να στέκεται σε μια ονειρική ‘ακινησία’. Ήταν μία μαγική μέρα και ήταν εκείνη ακριβώς η μέρα όπου δημιούργησα τον Χιονάνθρωπο». Μια μαγική σιωπή σαν εκείνη που απλώνεται στον Βόρειο Πόλο στον οποίο φτάνει ο χιονάνθρωπος Τουρτούρι (εκδόσεις Κέδρος, 1982, Ευγένιος Τριβιζάς. Ο χιονάνθρωπος και το κορίτσι.) μετά το μεγάλο ταξίδι που έκανε για να μη λιώσει ποτέ κρατώντας την υπόσχεσή του στην αγαπημένη του Μαριάννα:
«-Θέλω να ζήσεις για πάντα!
-Πόσο μεγάλο είναι ένα πάντα; ρώτησε ο χιονάνθρωπος.
-Όσο κι ένα ποτέ. Θέλω να μη λιώσεις ποτέ...» Και αλί! τα μάτια του βουρκώνουν και «δάκρυα καυτά κυλούν στα στρουμπουλά τα μάγουλά του, βγαλμένα απ ́ τη χιονιένια του καρδιά, κυλούν ολοένα, λιώνουν τον χιονάνθρωπο σιγά σιγά... οι χιονάνθρωποι είναι χιόνι και το χιόνι είναι ένα κι είναι τόσα όνειρα κι ελπίδες κι αγάπες παλιές μες το χιόνι κρυμμένα ...».
Καλά Χριστούγεννα με υγεία και χιόνια ζεστά στην καρδιά και ένα νέο έτος φτιαγμένο με πολλή αγάπη σαν χιονανθρωπένια καρδιά
Δημοσίευση σχολίου