Θέατρο/Review: «Ο Φονιάς» του Μήτσου Ευθυμιάδη

Είδαμε τη θεατρική παράσταση «Ο Φονιάς» στο Δημοτικό Θέατρο Αλεξανδρούπολης.

Το θεατρικό έργο του Μήτσου Ευθυμιάδη «Ο Φονιάς», σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου βρέθηκε την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου, για μία μοναδική παράσταση στην Αλεξανδρούπολη. «Ο Φονιάς» θεωρείται ένα από τα καλύτερα έργα που παρουσιάσθηκαν στην τηλεοπτική σκηνή και άφησαν εποχή. «O Φονιάς» κυκλοφόρησε το 1981 σε βιβλίο από τις εκδόσεις Αστάρτη, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Θεατρική Σκηνή την περίοδο 1981-83 ενώ σε μορφή ταινίας το 1983-84 με τον Βαγγέλη Καζάν στο ρόλο του Φονιά. Το 1991 ανέβηκε στην θεατρική σκηνή με τον Αντώνη Αντωνίου, στον ομώνυμο ρόλο.

Σαν χώρα, διαθέτουμε πάρα πολύ καλούς Έλληνες συγγραφείς που έχουν γράψει αξιόλογα έργα και κάποια από αυτά αξίζει να μεταφερθούν στην σκηνή. «Ο Φονιάς» του Μήτσου Ευθυμιάδη είναι ένα από αυτά. Ένα έργο που γράφτηκε στη μεταπολεμική περίοδο, χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα πιο σημαντικά έργα της νεοελληνικής δραματουργίας και μέχρι και σήμερα παραμένει σύγχρονο για τα θέματα που θίγει ο συγγραφέας. 

Σε ένα απλό σκηνικό που αποτελείται από μια τραπεζαρία που είναι στολισμένη με κόκκινο τραπεζομάντιλο και πάνω της έχει χρυσά σερβίτσια, 4 άνθρωποι που γνωρίζονται μεταξύ τους θα συναντηθούν μια βροχερή νύχτα και θα αναμετρηθούν. Παιδικά τραύματα και κρυμμένα μυστικά θα βγουν στο φως. Αλήθειες θα αποκαλυφθούν, όμως ο καθένας αδιαφορεί το πως επηρεάζει τους άλλους γύρω του και πόσο κακό τους κάνει. Στο σπίτι της αδερφής του Μαρίας και του Γιάννη, ο Σάββας θα έρθει αντιμέτωπος με τον πρώην συγκρατούμενο του στη φυλακή, τον Ταρζάν (κατά κόσμον Αναστάσιος). Πάνω σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών θα ειπωθούν αλήθειες που κανένας τους δεν είναι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει. Η αλήθεια του καθένα ξεχωριστά ορθώνεται σαν φάντασμα να τον κατασπαράξει. Θα έρθει η κάθαρση τελικά; Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα τέσσερα αυτά πρόσωπα είναι θύτες και θύματα ταυτόχρονα και προσπαθούν να συνυπάρξουν μέσα σε μια κοινωνία που μέχρι και σήμερα συνεχίζει να είναι διεφθαρμένη. 

Σκηνοθετικά, σεναριακά, ενδυματολογικά, μουσικά και σκηνικά η παράσταση ήταν πολύ καλή. Ερμηνευτικά ξεχώρισε με διαφορά ο Τζώνυ Θεοδωρίδης στο ρόλο του Ταρζάν. Δύσκολος, ιδιαίτερος και μοναδικός ρόλος τον οποίο και υποδύθηκε εξαιρετικά. Η παρουσία του στην σκηνή ήταν επιβλητική. Η Λουκία Παπαδακη, η μοναδική γυναικεία ύπαρξη στην σκηνή, στο φινάλε ήταν απολαυστική, με ένα δυνατό μονόλογο - αποκάλυψη.  

Η διάρκεια της ήταν μεγάλη (σχεδόν δύο ώρες),  ενώ και ο θεατής άργησε να μπει στο κλίμα της παράστασης, ακόμα και αν ερχόταν αδιάβαστος για την ιστορία. Πάραυτα «Ο Φονιάς» είναι μια κοινωνική παράσταση με αρκετά στοιχεία δράματος που αξίζει να δείτε. Ένα ιδιαίτερα δύσκολο, δυνατό μα και σκοτεινό έργο που προσεγγίζει τον ψυχισμό του ανθρώπου και τα τραύματα που ενδεχομένως να ελλοχεύουν μέσα του. 

ΠΛΟΚΗ: Στα τέλη του 1970, οι μνήμες από τη δικτατορία νωπές και η χώρα οδηγείται στα βήματα μίας νεοσύστατης δημοκρατίας που κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξει. Η Μαρία και ο Γιάννης, μια βροχερή μέρα, υποδέχονται στο σπίτι τους τον αδερφό της και πρόσφατα αποφυλακισμένο Σάββα, με τον πρώην συγκρατούμενό του, τον Ταρζάν. Ο Σάββας επιστρέφει από τη φυλακή σπίτι του προκειμένου να μάθει την αλήθεια για την ημέρα του φόνου τον οποίο ο ίδιος διέπραξε. Η Μαρία, αδελφή του Σάββα και γυναίκα του Γιάννη, προσπαθεί να αποφύγει τη συζήτηση σε ότι αφορά τη μητέρα της. Ο Γιάννης, ο σύζυγος της Μαρίας, ένας τίμιος άνθρωπος και υπάλληλος τραπέζης, δείχνει να παραξενεύεται με τη συμπεριφορά Σάββα και του Ταρζάν. Τόσο ο Σάββας όσο και ο Ταρζάν αποκαλύπτουν όλη τη σαπίλα των φυλακών. Ο Σάββας είχε την απορία πώς τελικά η αστυνομία βρήκε το ματωμένο πουκάμισο, αφού η μητέρα του δεν πρόκειται να τον πρόδιδε ποτέ. Ο Σαββας άρχισε να υποπτεύεται την αδερφή του. Αρχίζοντας έτσι σιγά-σιγά να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας της ημέρας του φόνου.