Από το Blogger.
Ο σκηνοθέτης Tom George μετά την πρώτη του ταινία (Defending the Guilty) επιστρέφει με την δεύτερη, η οποία και βασίζεται στο μακροβιότερο έργο της Agatha Christie, την «Ποντικοπαγίδα». Η «Ποντικοπαγίδα» πρωτοπαίχτηκε στο θέατρο το 1952, στο West End του Λονδίνου. Έκτοτε σημειώνει στο θεατρικό σανίδι μεγάλη επιτυχία τόσο διεθνώς όσο και στην Ελλάδα. Ο τίτλος της ταινίας «See How They Run» (στα ελληνικά: Κοίτα τους πως τρέχουν) είναι ένα λογοπαίγνιο.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Ταινία: See How They Run (Κοίτα τους πως τρέχουν)
Σκηνοθεσία: Tom George
Πρωταγωνιστούν: Sam Rockwell, Saoirse Ronan, Adrien Brody, David Oyelowo, Ruth Wilson κ.α
Είδος ταινίας: Κωμωδία / Μυστηρίου
Έτος Παραγωγής: 2022
Διάρκεια: 98
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Την Πέμπτη 27 Οκτωβρίου, στην Γιορτή του σινεμά, με το εισιτήριο στα 2€, παρακολουθήσαμε την ταινία «Κοίτα τους πως τρέχουν». Η ταινία βασίζεται στην «Ποντικοπαγίδα», η οποία αν δεν διακόπτονταν λόγω του Covid, θα συμπλήρωνε φέτος 70 χρόνια συνεχών παραστάσεων.
Στον εορτασμό της 100ης παράστασης της Ποντικοπαγίδας στο Λονδίνο, ο Αμερικανός σκηνοθέτης Leo Köpernick δολοφονείται στα παρασκήνια του έργου. Για τον επιθεωρητή Stoppard και την νεαρή αστυφύλακα Stalker, όλοι θεωρούνται ύποπτοι αλλά και πιθανά μελλοντικά θύματα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι ένας φρικτός φόνος στην πραγματική ζωή φαίνεται πως ενέπνευσε την Agatha Christie να γράψει την Ποντικοπαγίδα.
Στα συν της ταινίας, η σκηνοθεσία, η φωτογραφία, η ενδυματολογία, τα σκηνικά και η αναπαράσταση της δεκαετίας του 50. Οι τοποθεσίες που διαδραματίστηκε αυτή - εκτός του Λονδίνου, μερικές σκηνές προς το τέλος το μυστήριο και η δράση μεταφέρεται στο ίδιο το σπίτι της Agatha Christie. Η διάρκεια της ταινίας. Ερμηνευτικά όλοι τους ήταν πολύ καλοί, ξεχώρισαν όμως το πρωταγωνιστικό δίδυμο Stoppard - Stalker αλλά και η Shirley Henderson στο μικρό ρόλο της στο φινάλε ως Agatha Christie.
Στα μείον της ταινίας, η ιστορία της, που στερείται από την αιχμηρή ευρηματικότητα της Agatha Christie. Η εναρκτήρια σκηνή κι ο αργός ρυθμός της στα πρώτα λεπτά - η ταινία άρχισε να αποκτά ενδιαφέρον μετά από 15-20 λεπτά. Κάποια σημεία της ταινίας ήταν περιττά και δεν βοηθούσαν στην εξέλιξη της.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια χιουμοριστική whodunit ταινία που βλέπεται ευχάριστα παρουσιάζοντας παράλληλα το μεταπολεμικό Λονδίνο αλλά και τι γίνεται πίσω από τα παρασκήνια ενός θεάτρου.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΩ: Ναι αν είσαι φαν της Agatha Christie.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6/10
TRAILER:
_________________________________
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε ταινίες που έχω παρακολουθήσει
Ο Γιώργος Γιώτσας, μιλάει για το βιβλίο του, με τίτλο «Το μακρύ σοκάκι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Λυκόφως. Το μυθιστόρημα που κατέκτησε το βραβείο Everly, στην κατηγορία "Καλύτερο Βιβλίο τρόμου Έλληνα συγγραφέα", ανήκει στη σειρά «Σκοτεινές Πόλεις», μια σειρά βιβλίων που αποτελείται από ιστορίες γραμμένες από Έλληνες συγγραφείς που έχουν υπηρετήσει διαφορετικά είδη λογοτεχνίας.
1. «Το μακρύ σοκάκι» είναι το πέμπτο προσωπικό σας μυθιστόρημα και ανήκει στην σειρά βιβλίων «Σκοτεινές Πόλεις» των εκδόσεων Λυκόφως. Πως προέκυψε η συμμετοχή σας σε αυτή τη σειρά βιβλίων;
Ήταν λίγο πριν το καλοκαίρι του 2018 και καθώς πίναμε καφέ με τον εκδότη Αβέρκιο Λουδάρο, μου μίλησε για ένα όραμα που είχε, με μια σειρά βιβλίων - νουβέλες από ταλαντούχους συγγραφείς, και άρχισε να μου λέει ονόματα μέχρι που τον διέκοψα. “Θέλω να είμαι μέρος της παρέας σας”, είπα. Και έτσι έγινε.
2. Τι σας ώθησε να γράψετε την συγκεκριμένη ιστορία;
Σε μια ανύποπτη στιγμή, ο Αβέρκιος μου μίλησε για το χωριό του στην Κρήτη -και ένα στενό δρόμο που ένωνε την πλατεία του χωριού με το νεκροταφείο. “Ένα πέρασμα” που οι ντόπιοι ονόμαζαν “Το μακρύ σοκάκι”. Και μόλις το άκουσα σκέφτηκα: Και εάν κάποιος έβλεπε μια άδικα χαμένη ψυχή να διαβαίνει το σοκάκι αυτό; Αν το πέπλο μεταξύ των δύο κόσμων σηκωνόταν για λίγο;
3. Πόσος χρόνος χρειάστηκε για την ολοκλήρωση του βιβλίου;
Θυμάμαι το έγραψα στην περίοδο της καραντίνας και το ένιωσα καταλυτικό ως Γιώργος γιατί δεν ήταν απλά “ένα βιβλίο”, αλλά ένα βιβλίο που αγάπησα και έγραψα με πάθος, ειλικρίνεια και ορμή, μέσα σε μήνες που τίποτα γενικά δεν πήγαινε καλά. Το αποτέλεσμα ήταν ένα από τα καλύτερα κατά ομολογία αναγνωστών βιβλία που έχω γράψει ποτέ. Ένα από τα πιο αγαπημένα.
4. Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας;
Πολύ καλή ερώτηση. Βλέπω σε sites να το χαρακτηρίζουν ως βιβλίο “τρόμου”. Kαταλαβαίνω ως ένα σημείο για ποιο λόγο μπαίνουν τέτοιες ταμπέλες. Όταν έχεις προυπηρεσία δέκα ετών στην λογοτεχνία φαντασίας και τρόμου (και κάποιοι σκληροπυρηνικοί αναγνώστες δυσαρεστήθηκαν με την επιτυχημένη λογοτεχνική στροφή μου με “Το κουτί” -εκδ. Bell, 2020) πρέπει να δείξεις μια “επιστροφή στις ρίζες”. Διαφωνώ με τις ταμπέλες αυτές (όπως και με κάθε είδους ταμπέλες) και δεν με ενδιαφέρουν στο ελάχιστο σκληροπυρηνικές απόψεις. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι οι ιδέες μου. Σε όλη τη συγγραφική πορεία προχωράω προς τα μπροστά. Λατρεύω την φαντασία, λατρεύω τον τρόμο, η λογοτεχνία του φανταστικού ήταν και είναι το σπίτι μου. Αλλά ούτε έγραφα, ούτε γράφω, ούτε και θα γράψω ποτέ κατά παραγγελία -παρά μόνο θα γράφω όσα έχει την γενναιοδωρία να μοιράζεται μαζί μου η Μούσα. “Το μακρύ σοκάκι” είναι ένα βιβλίο κοινωνικό πάνω από όλα, βαθιά κοινωνικό αν μπορώ να το θέσω έτσι, με τον μανδύα του αγαπημένου μου φανταστικού.
5. Το εξώφυλλο και ο τίτλος του βιβλίου ήταν επιλογή δική σας ή του εκδοτικού;
Στα δέκα χρόνια που είμαι ενεργός συγγραφέας, σε όλα τα βιβλία η επιλογή τίτλου ήταν αποκλειστικά δική μου ως συγγραφέα. Επίσης όλα τα βιβλία μου ήταν και είναι βιβλία που ανέλαβαν εξ' ολοκλήρου την έκδοση τους οι εκδοτικοί. Αναφορικά με τα εξώφυλλα τους, από τα εξώφυλλα των πέντε προσωπικών βιβλίων, μόνο εκείνο του “Εκ Νεκρών” (εκδ. Λυκόφως, 2015) ήταν ατόφια δική μου πρόταση, σε συνεργασία με τον εξαιρετικό κομίστα Παναγιώτη Τσαούση, (που σχεδίασε το αεροπλάνο που πέφτει εν μέσω σφοδρής καταιγίδας) -αλλά και με “Το κουτί” (εκδ. Bell, 2020), ανακάλυψα πως ένας εκδοτικός - Θρύλος όπως οι εκδόσεις Bell ήθελαν τη δική μου γνώμη. Με ρώτησαν τι είχα στο μυαλό μου και μου πρότειναν οκτώ προτάσεις εξώφυλλων πάνω στην ιδέα μου, από τις οποίες επέλεξα εκείνο με τη Ζένια στο εξώφυλλο. Όλα τα άλλα εξώφυλλα (πέντε τον αριθμό, μαζί με την επανέκδοση του “Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά”, εκδ. Λυκόφως, 2020) ήταν επιλογές των εκδοτικών.
6. Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο και τους χαρακτήρες του.
Στην τοπική κοινωνία της Πλατανιάς (το χωριό όπου διαδραματίζεται η ιστορία “Το σκιάχτρο” από το βιβλίο “Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά” και η “Νεράϊδα” από το βιβλίο “Κάτω από το κρεβάτι”) δύο παιδιά δολοφονούν ένα άλλο παιδί. Την Αρετή, ένα κορίτσι με ειδικές ανάγκες. Η τοπική κοινωνία της Πλατανιάς προσπαθεί να κάνει ότι αυτό δεν συνέβη ποτέ -και το καταφέρνει πειστικά- ειδικά από τη στιγμή που οι δράστες είναι γόνοι μιας από τις πιο εύπορες οικογένειες του χωριού, και θύμα “μια καθυστερημένη”. Ένα δεκατριάχρονο αγόρι όμως, ο Ζήσης, που έχει και εκείνος έναν αδερφό με ειδικές ανάγκες, δεν μπορεί να ησυχάσει όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη.
7. Δύο από τους πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι παιδιά με ειδικές ανάγκες. Πιστεύετε ότι σαν κοινωνία έχουμε αποδεχθεί την έννοια του «διαφορετικού»;
Καθώς το βιώνω καθημερινά με το γιο μου που είναι παιδί ΑΜΕΑ -ένα υπέροχο παιδί που λατρεύω όσο δεν μπορώ να σας περιγράψω!- μπορώ να πω υπεύθυνα και από την εμπειρία που έχουμε, πως δυστυχώς στην Ελλάδα ως κοινωνία έχουμε πολύ δρόμο για να αποδεχθούμε την έννοια του “διαφορετικού”, πόσο μάλλον για να βοηθήσουμε όσους έχουν ανάγκη και τις οικογένειες τους. Γίνονται κάποια βήματα, κυρίως από ιδιώτες που με την ιδιότητα τους (και επειδή και οι ίδιοι εμπλέκονται σε κάποιο βαθμό) πιέζουν κρατικούς φορείς ή δημιουργούν δομές, βλέπω επίσης κάποιες ελπιδοφόρες κινήσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο επίπεδο, αλλά σας το γράφω εδώ, έχουμε πολύ δρόμο ακόμη... Είναι προσπάθεια που χρειάζεται να γίνει από όλους μας: Ευαισθητοποίηση, ενημέρωση, διάθεση για αλλαγή, δράση. Δεν είναι τόσο δύσκολο παιδιά, οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες δεν θέλουν ούτε λύπηση, ούτε “τη βοήθεια σας παρακαλώ”, θέλουν να μην τους γινόμαστε εμπόδιο και θέλουν να τους συμπεριλαμβάνουμε στο κοινωνικό σύνολο όπως τους αξίζει! Σας παρακαλώ την επόμενη φορά που θα δείτε κάποιον άνθρωπο ΑΜΕΑ (κινητικά ή πνευματικά) μόνο ή με κάποιον συνοδό, σκεφτείτε τα αυτά.
8. Ένας από τους χαρακτήρες της ιστορίας, ο Ζήσης βρίσκει παρηγοριά στη μουσική. Μπορεί η μουσική να αποτελέσει διέξοδο στη ζωή ενός ανθρώπου;
H μουσική πιστεύω δεν αποτελεί απλά διέξοδο στη ζωή μας, αλλά συνθέτει τα ίδια τα αιμοφόρα αγγεία της ζωής. Η καλή μουσική είναι σαν τα βιβλία, σαν τα γλυπτά, σαν τους πίνακες, σαν κάθε τέχνη. Μας λέει μια ιστορία. Μας λέει πολλές ιστορίες. Το πως θα αφουγκραστούμε αυτές τις ιστορίες και το πως θα αντιδράσουμε, είναι ανάλογο του χαρακτήρα μας... Η μητέρα του Ζήση χορεύει μόνη της. Χορεύει μόνη της. Σκεφτείτε αυτή τη φράση. Και ο Ζήσης βρίσκει παρηγοριά στους στίχους των τραγουδιών καθώς δεν υπάρχει άνθρωπος να μοιραστεί μαζί του λόγια παρηγοριάς. Και αυτά είναι μονάχα δύο παραδείγματα. Η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι στο ύφασμα της ζωής.
9. Δημιουργήσατε ένα μυθιστόρημα με πολλά στοιχεία και με κοινωνικές προεκτάσεις. Το φινάλε της ιστορίας είχε προσχεδιαστεί ή διαμορφώθηκε στην πορεία;
Όπως γράφει ο μεγάλος Χάρλαν Έλισον, “τα βιβλία δεν είναι λυόμενα σπίτια να τα προσχεδιάσεις” Γνωρίζω πως πολλοί συγγραφείς έχουν άλλη άποψη. Εγώ ανέκαθεν συμφωνούσα με τον Χάρλαν. Λίγες φορές έχω την εικόνα του τέλους όταν ξεκινάω μια ιστορία. Αρχίζω να γράφω ένα βιβλίο και παρακολουθώ τους ήρωες να εξελίσσονται, να μου διηγούνται εκείνοι την ιστορία τους. Έτσι και στο “Μακρύ σοκάκι”, είχα μια γενική ιδέα για το τι θέλω να γράψω, αλλά το φινάλε του το είδα - και το έγραψα, αχ Θεέ μου!- μαζί με το Ζήση, τον Κωνσταντίνο και το φάντασμα της Αρετής.
10. Μετά «Το μακρύ σοκάκι» υπάρχουν συγγραφικά σχέδια;
Ναι, κάποια ήδη ολοκληρωμένα ήδη και κάποια άλλα σε εξέλιξη: Διηγήματα, ανθολογίες, συνεργατικά βιβλία, scaletta για τη θεατρική μεταφορά στο βιβλίο “Το κουτί” (εκδ. Bell, 2020) από την Aikor Productions και τον Γιάννη Αϊβάζη, καθώς ετοιμάζω και νέα μυθιστορήματα. Χαίρομαι γιατί η δημιουργικότητα θυμίζει αφρισμένα νερά ποταμού. Τα επόμενα χρόνια θα έχουμε πολλές ανακοινώσεις. Από φέτος θα ξεκινήσουν δηλαδή. Υγεία να έχουμε όλοι μας και έρχονται όμορφα πράγματα! Ταυτόχρονα είμαι σε μια φάση της ζωής όπου επιθυμώ να αφοσιωθώ στην οικογένεια που έχουμε χτίσει με τη σύζυγο, στον μεγάλο μας γιο τον Νικόλα που είναι οκτώ και τον μικρότερο τον Θάνο που είναι τεσσάρων και ξεκίνησε φέτος το σχολείο. Θέλω να αφιερωθώ στη σύζυγο και σε εμένα. Ως συγγραφέας αυτά τα δέκα χρόνια πέτυχα περισσότερα από όσα είχα ονειρευτεί όταν ξεκίνησα να γράφω την πρώτη μου ιστορία. Πολλά περισσότερα. Συνειδητοποιώ λοιπόν ότι τα τελευταία δέκα χρόνια έχω αφιερώσει ατελείωτες ώρες (μέρες, εβδομάδες, χρόνια ολόκληρα εν τέλει) στη συγγραφή και τα βιβλία -και χαίρομαι για αυτό- αλλά κατόπιν και στα social media για να στηρίξω την έμπνευση και τη δουλειά μου – χρόνος απ' τη ζωή μου, που κοιτώντας τον τώρα, νιώθω σαν αιμοβόρο τέρας που μου έσχισε σάρκες. Φέτος έκλεισα τα social media για περίπου τέσσερις μήνες και ήταν οι πιο ευτυχισμένοι μήνες στη ζωή μου εδώ και καιρό. Δημιουργικά δε, αυτό το διάστημα έγραφα ακόμα περισσότερο και με μεγαλύτερη έμπνευση και ηρεμία. Για να πετύχω νέους στόχους και όνειρα ως συγγραφέας και φυσικά ως άνθρωπος, θα τα κλείσω ξανά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και θα συνεχίσω να γράφω.
* Η συνέντευξη του συγγραφέα Γιώργου Γιώτσα δημοσιεύτηκε και στην εφημερίδα «Ελεύθερη Θράκη», την Πέμπτη 03.11.2022, φύλλο 17236. Δείτε εδώ την ηλεκτρονική μορφή.
Είδαμε τη θεατρική παράσταση «Ο Φονιάς» στο Δημοτικό Θέατρο Αλεξανδρούπολης.
Το θεατρικό έργο του Μήτσου Ευθυμιάδη «Ο Φονιάς», σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου βρέθηκε την Τετάρτη 19 Οκτωβρίου, για μία μοναδική παράσταση στην Αλεξανδρούπολη. «Ο Φονιάς» θεωρείται ένα από τα καλύτερα έργα που παρουσιάσθηκαν στην τηλεοπτική σκηνή και άφησαν εποχή. «O Φονιάς» κυκλοφόρησε το 1981 σε βιβλίο από τις εκδόσεις Αστάρτη, παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Θεατρική Σκηνή την περίοδο 1981-83 ενώ σε μορφή ταινίας το 1983-84 με τον Βαγγέλη Καζάν στο ρόλο του Φονιά. Το 1991 ανέβηκε στην θεατρική σκηνή με τον Αντώνη Αντωνίου, στον ομώνυμο ρόλο.
Σαν χώρα, διαθέτουμε πάρα πολύ καλούς Έλληνες συγγραφείς που έχουν γράψει αξιόλογα έργα και κάποια από αυτά αξίζει να μεταφερθούν στην σκηνή. «Ο Φονιάς» του Μήτσου Ευθυμιάδη είναι ένα από αυτά. Ένα έργο που γράφτηκε στη μεταπολεμική περίοδο, χαρακτηρίστηκε ως ένα από τα πιο σημαντικά έργα της νεοελληνικής δραματουργίας και μέχρι και σήμερα παραμένει σύγχρονο για τα θέματα που θίγει ο συγγραφέας.
Σε ένα απλό σκηνικό που αποτελείται από μια τραπεζαρία που είναι στολισμένη με κόκκινο τραπεζομάντιλο και πάνω της έχει χρυσά σερβίτσια, 4 άνθρωποι που γνωρίζονται μεταξύ τους θα συναντηθούν μια βροχερή νύχτα και θα αναμετρηθούν. Παιδικά τραύματα και κρυμμένα μυστικά θα βγουν στο φως. Αλήθειες θα αποκαλυφθούν, όμως ο καθένας αδιαφορεί το πως επηρεάζει τους άλλους γύρω του και πόσο κακό τους κάνει. Στο σπίτι της αδερφής του Μαρίας και του Γιάννη, ο Σάββας θα έρθει αντιμέτωπος με τον πρώην συγκρατούμενο του στη φυλακή, τον Ταρζάν (κατά κόσμον Αναστάσιος). Πάνω σε ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών θα ειπωθούν αλήθειες που κανένας τους δεν είναι προετοιμασμένος να αντιμετωπίσει. Η αλήθεια του καθένα ξεχωριστά ορθώνεται σαν φάντασμα να τον κατασπαράξει. Θα έρθει η κάθαρση τελικά; Το μόνο σίγουρο είναι ότι τα τέσσερα αυτά πρόσωπα είναι θύτες και θύματα ταυτόχρονα και προσπαθούν να συνυπάρξουν μέσα σε μια κοινωνία που μέχρι και σήμερα συνεχίζει να είναι διεφθαρμένη.
Σκηνοθετικά, σεναριακά, ενδυματολογικά, μουσικά και σκηνικά η παράσταση ήταν πολύ καλή. Ερμηνευτικά ξεχώρισε με διαφορά ο Τζώνυ Θεοδωρίδης στο ρόλο του Ταρζάν. Δύσκολος, ιδιαίτερος και μοναδικός ρόλος τον οποίο και υποδύθηκε εξαιρετικά. Η παρουσία του στην σκηνή ήταν επιβλητική. Η Λουκία Παπαδακη, η μοναδική γυναικεία ύπαρξη στην σκηνή, στο φινάλε ήταν απολαυστική, με ένα δυνατό μονόλογο - αποκάλυψη.
Η διάρκεια της ήταν μεγάλη (σχεδόν δύο ώρες), ενώ και ο θεατής άργησε να μπει στο κλίμα της παράστασης, ακόμα και αν ερχόταν αδιάβαστος για την ιστορία. Πάραυτα «Ο Φονιάς» είναι μια κοινωνική παράσταση με αρκετά στοιχεία δράματος που αξίζει να δείτε. Ένα ιδιαίτερα δύσκολο, δυνατό μα και σκοτεινό έργο που προσεγγίζει τον ψυχισμό του ανθρώπου και τα τραύματα που ενδεχομένως να ελλοχεύουν μέσα του.
ΠΛΟΚΗ: Στα τέλη του 1970, οι μνήμες από τη δικτατορία νωπές και η χώρα οδηγείται στα βήματα μίας νεοσύστατης δημοκρατίας που κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξει. Η Μαρία και ο Γιάννης, μια βροχερή μέρα, υποδέχονται στο σπίτι τους τον αδερφό της και πρόσφατα αποφυλακισμένο Σάββα, με τον πρώην συγκρατούμενό του, τον Ταρζάν. Ο Σάββας επιστρέφει από τη φυλακή σπίτι του προκειμένου να μάθει την αλήθεια για την ημέρα του φόνου τον οποίο ο ίδιος διέπραξε. Η Μαρία, αδελφή του Σάββα και γυναίκα του Γιάννη, προσπαθεί να αποφύγει τη συζήτηση σε ότι αφορά τη μητέρα της. Ο Γιάννης, ο σύζυγος της Μαρίας, ένας τίμιος άνθρωπος και υπάλληλος τραπέζης, δείχνει να παραξενεύεται με τη συμπεριφορά Σάββα και του Ταρζάν. Τόσο ο Σάββας όσο και ο Ταρζάν αποκαλύπτουν όλη τη σαπίλα των φυλακών. Ο Σάββας είχε την απορία πώς τελικά η αστυνομία βρήκε το ματωμένο πουκάμισο, αφού η μητέρα του δεν πρόκειται να τον πρόδιδε ποτέ. Ο Σαββας άρχισε να υποπτεύεται την αδερφή του. Αρχίζοντας έτσι σιγά-σιγά να ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας της ημέρας του φόνου.
Ο David Gordon Green ολοκληρώνει την τριλογία του πιο αναγνωρισμένου franchise τρόμου που ξεκίνησε το 2018. Συνολικά η ταινία «Halloween Ends» (στα ελληνικά: Η Τελευταία Νύχτα με τις Μάσκες) είναι η δέκατη τρίτη ταινία Halloween αλλά ίσως όχι τελευταία. Φημολογείται ότι ίσως να υπάρξει μετά από χρόνια, συνέχεια του Halloween, με κάποιον συγγενή του Michael Myers, να επιστρέφει για εκδίκηση. Ίδωμεν!!!!
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Ταινία: Halloween Ends (Η Τελευταία Νύχτα με τις Μάσκες)
Σκηνοθεσία: David Gordon Green
Πρωταγωνιστούν: Jamie Lee Curtis, Rohan Campbell, James Jude Courtney, Andi Matichak κ.α
Είδος ταινίας: Θρίλερ / Τρόμου
Έτος Παραγωγής: 2022
Διάρκεια: 111’
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Φθινόπωρο χωρίς Halloween δεν γίνεται. Μετά τις ταινίες «Halloween» (2018) και «Halloween Kills» (2021), η τελευταία ταινία της τριλογίας είναι γεγονός και όλοι περιμένουν να παρακολουθήσουν την τελική αναμέτρηση της Laurie με τον Michael Myers.
Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τα γεγονότα του "Halloween Kills" και η Laurie με την εγγονή της Allyson ζουν ακόμη στο σπίτι στο Haddonfield. Παράλληλα στην ίδια πόλη ο 21χρονος Corey μόλις έχει αποφυλακιστεί. Μια φάρσα πριν τρία χρόνια κατέληξε σε ατύχημα και και εκείνος ήταν ο μόνος ύποπτος. Σήμερα ο Corey δέχεται εκφοβισμό από τους συνομήλικους του που κατοικούν στην πόλη. Κι ενώ αυτά τα χρόνια ο Michael Myers έχει εξαφανιστεί, ο Corey θα τον ανακαλύψει σε έναν υπόνομο. Το κακό στην πόλη επιστρέφει αφού Myers και Corey ενώνουν τις δυναμεις τους. Όμως η Laurie δεν έχει πει την τελευταία της κουβέντα!!!
Στα συν της ταινίας, η χαρακτηριστική μουσική, η σκηνοθεσία, η τελική αναμέτρηση μεταξύ του Λόρι και του Μάικλ, η οποία διαρκεί σχεδόν 10 λεπτά και οι ερμηνείες των ηθοποιών.
Στα μείον της ταινίας, ότι περισσότερο ήταν μια νεανική ιστορία αγάπης παρά το Halloween που όλοι έχουμε συνηθίσει. Ελάχιστα και αναμενόμενα jump scares ενώ ελάχιστες ήταν και οι σκηνές με τον Michael Mayers, ο οποίος εμφανίζεται στα μισά της ταινίας. Επίσης από τον τίτλο της ταινίας μπορεί κανείς να αντιληφθεί από νωρίς το φινάλε του.
Εν κατακλείδι, η ταινία «Halloween Ends» αν και βλέπεται ευχάριστα είναι κατώτερη των περιστάσεων. Θα περίμενε κανείς το κλείσιμο της τριλογίας να είναι αντάξιο των προηγούμενων ταινιών αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Είναι όμως μια ταινία θρύλος που θα την παρακολουθήσουν οι λάτρεις του Halloween.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΩ: Ναι αν έχετε μεγαλώσει και αγαπήσει το franchise «Halloween»
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 5/10
TRAILER:
_________________________________
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε ταινίες που έχω παρακολουθήσει
Οι Eoin Colfer & Andrew Donkin είναι συγγραφείς παιδικών βιβλίων και λάτρεις των κόμικ. Έχουν συνεργαστεί σε πέντε πολύ επιτυχημένες διασκευές graphic novel των βιβλίων του Colfer. Οι «Πρόσφυγες» (στα αγγλικά: Illegal) είναι το πρώτο τους πρωτότυπο graphic novel, το οποίο μέχρι και σήμερα έχει διακριθεί και αποσπάσει αρκετά αμερικανικά βραβεία, στην κατηγορία "Καλύτερο βιβλίο για παιδιά και εφήβους".
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Eoin Colfer & Andrew Donkin
β) Τίτλος: Πρόσφυγες
γ) Έτος Έκδοσης: 2017
δ) Έκδοση: Εκδόσεις Πατάκη
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Το συγκεκριμένο εικονογραφημένο μυθιστόρημα έπεσε τυχαία στα χέρια μου, μετά και από επίσκεψη μου στο Παιδικό Τμήμα ενός βιβλιοπωλείου. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη έκδοση σκληρόδετη, που από τον τίτλο, το εξώφυλλο του αλλά και την υπόθεση είναι ικανά να κεντρίσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η ιστορία του απευθύνεται σε ηλικίες άνω των 10 ετών.
Ο δωδεκάχρονος Ίμπο ξεκινά ένα επικό ταξίδι ξεκινώντας από την Βόρειο Αφρική με προορισμό την Ευρώπη. Στην προσπάθεια του να αναζητήσει τα αδέλφια του, Σίσσυ και Κουάμι, ο Ίμπο θα ακολουθήσει τα βήματα τους, διασχίζοντας την Γκάνα, την έρημο Σαχάρα, τους επικίνδυνους δρόμους της Τρίπολης αλλά και την θάλασσα, που ενέχει τους δικούς της κινδύνους. Ο δρόμος για την Ευρώπη δεν θα είναι εύκολος. Ο Ίμπο θα γνωρίσει παιδιά της ηλικίας του αλλά και παιδιά μεγαλύτερα από αυτόν. Ενήλικες που μεταναστεύουν για μια καλύτερη ζωή στην Ευρώπη. Άλλοι θα τα καταφέρουν κι άλλοι όχι. Όλοι τους είναι «Πρόσφυγες». Άνθρωποι χωρίς χαρτιά, άνθρωποι που πλήρωσαν για να ταξιδέψουν. Όλοι τους είχαν τους προσωπικούς τους λόγους που έκαναν αυτό το φριχτό ταξίδι. Υπήρχαν όμως κι άνθρωποι που τους εκμεταλλεύτηκαν!!! Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να είναι παράνομος επειδή απλώς υπάρχει;
Επιβιώνω. Όμως απλώς υπάρχω. Χωρίς οικογένεια και χωρίς σπίτι
Οι συγγραφείς παρουσιάζουν μια ιστορία που εξελίσσεται σε δύο χρόνους (παρελθόν + παρόν) και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Με λίγους χαρακτήρες, μέσα σε λίγες σελίδες παρουσιάζεται η ζωή ενός ανήλικου πρόσφυγα, που ξεκινά από τη Γκάνα και καταλήγει να παρασυρθεί στη Μεσόγειο. Η ιστορία ωστόσο κρύβει κι άλλες μεμονωμένες ιστορίες ανθρώπων που θέλουν για κάποιο λόγο απεγνωσμένα να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους.
Παράλληλα η ιστορία και τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών ζωντανεύουν μέσα από μια φανταστική εικονογράφηση που έχει επιμεληθεί ο Giovanni Rigano. Το ότι η ιστορία είναι σε μορφή graphic novel είναι στα πολύ θετικά του βιβλίου διότι έτσι σημαντικά θέματα είναι πιο προσιτά στους μαθητές, εφόσον αυτό χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο στην τάξη.
Εν κατακλείδι, «Πρόσφυγες», είναι ένα δυνατό γραφιστικό μυθιστόρημα - κόμικ γραμμένο με ευαισθησία, έχοντας για θέμα την μετανάστευση. Ένα βιβλίο που εξερευνά την τρέχουσα κατάσταση των μεταναστών και θίγει τρέχοντα παγκόσμια ζητήματα. Προσωπικά ήθελα η ιστορία του βιβλίου να είχε επικεντρωθεί περισσότερο στις σκηνές του παρόντος, παρά στο παρελθόν, πάραυτα αξίζει να διαβαστεί από όλους, μικρούς και μεγάλους!!!!
* Αναζητήστε το βιβλίο από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς
4 στα 5
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς.
Ονομάζομαι Γιάννης Βαρσαμούδης, γεννήθηκα και ζω στην Αλεξανδρούπολη. Σπούδασα Ηλεκτρολογία στο ΤΕΙ Καβάλας. Ασχολούμαι με τη ζωγραφική καθώς και με τα μαθήματα ζωγραφικής και σκακιού στα δημοτικά σχολεία. Είμαι και προπονητής στο σκάκι, εγγεγραμμένος στα μητρώα προπονητών της ομοσπονδίας.
Πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη ζωγραφική;
Αποφάσισα στις αρχές του 2018, ήθελα να ξεκινήσω κάτι δημιουργικό που να με εκφράζει, μου άρεσε και το σχέδιο στη σχολή στο οποίο ήμουν και πολύ καλός. Ξεκίνησα πρώτα με τα ασπρόμαυρα πορτρέτα και αργότερα μετά από ένα χρόνο, πρόσθεσα χρώμα και ξεκίνησα και τα τοπία.
Τι είναι η ζωγραφική για εσάς;
Για μένα η ζωγραφική είναι μια Τέχνη με την οποία μπορείς να εκφραστείς, να δημιουργήσεις χρησιμοποιώντας τη φαντασία και να κάνεις τους άλλους να νοιώσουν όμορφα μέσα από τα έργα σου όπως για παράδειγμα στις εκθέσεις.
Ποια η πηγή έμπνευσης για τα έργα σας;
Πηγή έμπνευσης είναι τοπία και πορτρέτα που βγάζω εγώ φωτογραφία. Είναι και το διαδίκτυο, όπως το Google Earth και ιστοσελίδες με μοντέλα για ζωγραφική.
Πόσο απαιτητική είναι η διαδικασία δημιουργίας ενός έργου τέχνης και πόσος χρόνος χρειάζεται για την ολοκλήρωση του;
Είναι αρκετά απαιτητική ειδικά στο ξεκίνημα. Τι χρώματα θα χρησιμοποιήσεις, αν στο πορτρέτο οι σκιάσεις είναι καλές, το χρώμα του χαρτιού... Επίσης η επιλογή του τοπίου είναι δύσκολη υπόθεση καθώς και οι αλλαγές που χρειάζονται για να το ζωγραφίσεις. Π.χ. μια κολώνα ή ένα αυτοκίνητο που μπορεί να είναι περιττά για το αποτέλεσμα που θέλουμε. Ο χρόνος έχει να κάνει σίγουρα με τη δυσκολία του έργου.
Για να δημιουργήσετε ένα έργο τέχνης, τι εργαλεία/υλικά χρησιμοποιείται;
Χρησιμοποιώ γραφίτη και κάρβουνο στα ασπρόμαυρα, μαλακό παστέλ στα πορτρέτα και φιγούρες, ακουαρέλα και λαδοπαστέλ στα τοπία. Πολύ μεγάλη σημασία έχει η επιλογή χαρτιού, καθώς και η ποιότητα πινέλων και χρωμάτων η οποία πρέπει να είναι πάντα επαγγελματική.
Υπάρχει κάποιο έργο στο οποίο αντιμετωπίσατε δυσκολίες ως προς την ολοκλήρωση του;
Ένα πορτρέτο με δυσκόλεψε. Είχε δύσκολη κλίση κεφαλιού σε συνδυασμό με τον φωτισμό, κρατούσε μια γυάλινη σφαίρα με δύσκολη θέση χεριών και δακτύλων.
Θεωρείτε ότι ο τόπος που ζείτε επηρεάζει σε κάποιο βαθμό την τέχνη σας;
Πιστεύω ότι η Τέχνη έχει να κάνει και με τη “γεωγραφία” η οποία επηρεάζει σε όλους τους τομείς. Έχουμε πολύ όμορφα τοπία για ζωγραφική και κόσμο που του αρέσει η Τέχνη. Επίσης κάποια από τα έργα μου έχουν ως θέμα την Αλεξανδρούπολη.
.png)
Τον Ιούλιο του 2018 λάβατε μέρος στο American Art Awards όπου και κατακτήσατε την 3η θέση στην κατηγορία «πορτραίτο μη διάσημου προσώπου». Πόσο σημαντική είναι αυτή η στιγμή για έναν καλλιτέχνη;
Είναι μια πολύ καλή στιγμή διότι επιβραβεύεται η δουλειά του από έμπειρους επαγγελματίες και γίνεται γνωστή πέρα από τη χώρα του. Είναι και ένας τρόπος να γνωρίσει και τη δουλειά άλλων εξαιρετικών καλλιτεχνών.
Η τελευταία σας έκθεση «Τοπία και Πρόσωπα» που έλαβε μέρος πρόσφατα στην Αλεξανδρούπολη, είχε μεγάλη επιτυχία. Τι να περιμένουμε στη συνέχεια; Υπάρχουν σχέδια;
Ναι υπάρχουν σχέδια, όπως έκθεση με καινούρια θεματολογία και άλλα που έχω κατά νου.
* Η συνέντευξη του εικαστικού Γιάννη Βαρσαμούδη δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα «Ελεύθερη Θράκη», το Σάββατο 08.10.2022, φύλλο 17219. Δείτε εδώ την ηλεκτρονική μορφή.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Νικόλαος Ντέτσικας
β) Τίτλος: Το βέλο της νύφης
γ) Έτος Έκδοσης: 2022
δ) Έκδοση: Εκδόσεις Ελκυστής
Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ: Μετά την «Κληρονομιά του Αίματος», ο Νικόλαος Ντέτσικας επιστρέφει με το δεύτερο προσωπικό του μυθιστόρημα, μέσα από το οποίο ο ίδιος αποτυπώνει ένα μεγάλο μέρος της σημερινής κοινωνίας καθώς αναφέρεται σε περιστατικά έμφυλης βίας κατά των γυναικών.
Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι μια γυναίκα που έχει βιώσει την αδικία, την εκμετάλλευση αλλά και την κακοποίηση. Είκοσι χρόνια πριν η ηθοποιός Μαριάννα Βενιέρη ετοιμαζόταν να παντρευτεί όμως η ημέρα του γάμου της εξελίχθηκε σε μια τραγωδία. Θα της "φορτώσουν" ένα έγκλημα που δεν έκανε ενώ παράλληλα θα της "κλέψουν" το θέατρο που κληρονόμησε από τον πατέρα της. Η ίδια θα στιγματιστεί αφού όλα τα μέσα θα την χαρακτηρίσουν ως Αιματοβαμμένη Νύφη. Είκοσι χρόνια μετά την αποφυλάκιση της, η Μαριάννα, παρά την περιθωριοποίησή της από την κοινωνία, είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ζωής και να πάρει πίσω αυτά που της στέρησαν. Για να τα καταφέρει θα πρέπει να μάθει πρώτα ποιος κρύβεται πίσω από την μάσκα της «Αιματοβαμμένης Νύφης»!!! Τι κρύβεται κάτω από το «βέλο της νύφης»; Ένας άνθρωπος που θέλει να πάρει εκδίκηση ή ένας άνθρωπος που έχει υποστεί βία στη ζωή του;
Η σκηνή είναι σαν ένας κόσμος κατεστραμμένων ψυχών οι οποίες αναζητούν συνεχώς την επιβεβαίωση.
Ο Νικόλαος Ντέτσικας παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα και γεμάτη μυστήριο ιστορία, με γρήγορη ροή, με φόντο τη θεατρική σκηνή. Μια περίεργη μορφή που χαρακτηρίζεται ως γκροτέσκα (γκροτέσκο στο θέατρο είναι ο όρος για κάτι το περίεργο που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα), ένα αιματοβαμμένο νυφικό που αποτελεί διαπόμπευση μιας γυναίκας άδικα από την κοινωνία, απειλητικά σημειώματα, ζωές ανθρώπων που θα διασταυρωθούν και οι σχέσεις αυτών, είναι στοιχεία ικανά να παρασύρουν τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι που θα θυμάται για καιρό.
Με ωραία και απλή γραφή, μέσα σε περίπου 470 σελίδες, ο συγγραφέας δεν παρουσιάζει μόνο μία ιστορία που διαβάζεται ευχάριστα αλλά θίγει κοινωνικά και επίκαιρα ζητήματα. Αναφέρεται στα εγκλήματα που γίνονται από υπεράνω πάσης υποψίας επιτυχημένους ανθρώπους, για την κακοποίηση των γυναικών (αναφορά στο κίνημα #metoo), για τη θέση της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία, την ανιδιοτελή αγάπη, την διαφορετικότητα αλλά και την αγάπη του ανθρώπου προς τα ζώα.
Αν κάνεις αυτό που αγαπάς και μοχθήσεις για αυτό, μια μέρα θα καταφέρεις να πετύχεις το όνειρό σου.
Συνοπτικά «Το βέλο της νύφης» είναι ένα καλογραμμένο, αξιόλογο και πολυδιάστατο μυθιστόρημα, με κοινωνικές προεκτάσεις, με τον συγγραφέα παράλληλα να σχολιάζει τα κακώς κείμενα της εποχής μας.
.jpg)
* Αναζητήστε το βιβλίο από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς
4 στα 5
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Social Icons