Από το Blogger.
Ο πρώτος μήνας του φθινοπώρου έφτασε στο τέλος του. Μουσικά ο Σεπτέμβρης δεν ήταν σαν τον Αύγουστο. Είχε νέες κυκλοφορίες τραγουδιών, soundtrack νέων τηλεοπτικών σειρών που ήδη μονοπωλούν το ενδιαφέρον των τηλεθεατών, μα και επανεκτελέσεις. Πάμε να τα δούμε. Κατά σειρά προτίμησης μου, από την αρχή μέχρι το τέλος, η playlist διαμορφώνεται ως εξής:
Top 10
11. Όρθιοι όλοι - Διονύσης Μακρής
12. Εγώ και εσύ - Ελένη Φουρέιρα & Trannos
13. Μάτια παιχνιδιάρικα - Ανδρομάχη & Ossama Attia
14. Ξημερώνει και βραδιάζει - Onirama
15. Όλα σου τα δωσε ο Θεός - Λευτέρης Αδριανός
16. Το Μαϊστράλι - Σόφη Κιοσκέρογλου
17. Το πιο όμορφο μου ταξίδι - Γιάννης Αλεξόπουλος
18. Στην αγκαλιά σου - Νίκος Κυπριώτης
19. Αλήθεια - Saske
23. Πληγές - Μιχάλης Σταυρουλάκης
24. Άσπρα Ποτέ Δεν Φόρεσα - Ιουλία Καραπατάκη
25. Θέλει ο έρωτας αέρα - Γιάννα Βασιλείου
27. Υποσυνείδητα - Τάσος Ιωαννίδης
28. Φεύγουνε τα καλοκαίρια - Ανδρέας Στάμος
30. Έχω θέμα - KG
33. Κορίτσια του Αυγούστου - Πάνος Μουζουράκης
34. Πάλι κλαις - Παντελής Κυραμαργιός & No Pasaran
35. Παράδεισος - Θοδωρής Βουτσικάκης
36. Μια θάλασσα - Ελένη Βιτάλη
37 Ήταν δανεικό - Φίλιππος Πλιάτσικας
38. Το Ρήγμα - Μαριάννα Παπαμακαρίου
39. Πες μου που είσαι - Γιάννης Πάριος
40. Ερωτικό - Γιάννης Κότσιρας
41. Πάμε γι΄άλλα - Χάρης Ακριτίδης
42. Και να μου λείπεις - Πάνος Παπανικολάου
44. Περπατάω - Κόνυ
45. Μάεψες το καρδόπο μου - Ελένη Αναστασιάδου
46. Φαντάσματα - Βασίλης Ρίζος
48. Αγάπης θύματα - Όλγα Βενέτη
49. Ανεμώνες - Μιρέλα Πάχου & Παιδική χορωδία Σπύρου Λάμπρου
50. Ήρθες εσύ - Αλέξης Νίκολας
51. Σμύρνη εσύ - Πέτρος Γαϊτάνος
52. Όσα περάσανε - Πέτρος Βαγιόπουλος & Σουαρέ
53. Για εκείνη - Γεράσιμος Ανδρεάτος
54. Τώρα το μετανιώνω - Άγγελος Παναγάκης
55. Θα με σκοτώσω - Ανέστης Χινάκης
56. Τικ τοκ - Γιάννης Βασιλείου
57. Ηλιαχτίδα - Φώντας Μπάμπαλης
58. Χαμένη Ομορφιά - Μαρία Παπαγεωργίου
Η playlist είναι διαθέσιμη και εδώ. Καλή Ακρόαση!!!!
Βασισμένη στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού είναι η μίνι σειρά του Μανούσου Μανουσάκη που προβάλλεται μέσα από τη συχνότητα της Ertflix. Το πιο γνωστό διήγημα του Έλληνα πεζογράφου, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό Εστία ενώ μέχρι και σήμερα διδάσκεται στο σχολείο και στην δευτέρα λυκείου.
Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου
Πρωταγωνιστούν: Τατιάνα Παπαμόσχου, Νικόλας Παπαγιάννης, Ευθύμης Γεωργόπουλος, Σόλων Τσούνης, Ντίνα Μιχαηλίδου, Μιχάλης Αρτεμισιάδης, κ.α / Είδος: Βιογραφικό / Έτος Παραγωγής: 2021
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η βαθιά αγάπη της μητέρας για τον ξενιτεμένο της γιο, Γιωργή, η οδύνη και η απελπισία της για την ανεξήγητη δολοφονία του άλλου της γιου, του Χρηστάκη, αποτυπώνονται ανάγλυφα στο διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού. Η επιστροφή του ξενιτεμένου γλυκαίνει κάπως τον πόνο της, αλλά δεν γιατρεύει τον καημό της. Εξορκίζει, λοιπόν, τον Γιωργή και τον άλλο γιο της, τον Μιχαήλο, να ψάξουν να βρουν τον φονιά του αδελφού τους και να μην τον αφήσουν ανεκδίκητο. Φυσικά, αγνοεί ποιος είναι ο φονιάς του γιου της και τον αναζητεί εναγωνίως, τη στιγμή που ο προστατευόμενός της Τούρκος, ο Κιαμήλης, τον οποίο είχε γιατροπορέψει σαν δικό της παιδί, ύστερα από μια δραματική περιπέτεια, όμως δεν γνωρίζει ότι είναι αυτός που -άθελά του- έχει σκοτώσει τον γιο της ευεργέτιδάς του. Μια συγκλονιστική αποκάλυψη, η οποία όταν έρχεται στο φως, έχει τραγικές συνέπειες. Ο Κιαμήλης χάνει τα λογικά του και παρακαλεί τον Γιωργή να μην το πει στη μητέρα του. Για να εξιλεωθεί, τρελός πια, αφοσιώνεται στη δούλεψη της μάνας, η οποία δεν μαθαίνει ποτέ τίποτα..
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Τα τελευταία τρία χρόνια η Δημόσια τηλεόραση έχει βελτιωθεί αισθητά αφού τα προγράμματά της, είναι όλα ένα κι ένα. Προσωπικά έχοντας διδαχθεί αποσπάσματα στο λύκειο αλλά και διαβάσει στη συνέχεια ολόκληρο το κείμενο του Έλληνα συγγραφέα, μού ήταν αδύνατο να προσπεράσω την συγκεκριμένη σειρά.
Ο γιος της Δεσποινιώς, ο Χρηστάκης, σκοτώθηκε υπό διφορούμενες συνθήκες, αφού είχε ξεκινήσει ως ταχυδρόμος, αντικαθιστώντας τον Χαραλάμπη, με τον οποίο έμοιαζε πολύ εμφανισιακά. Η Δεσποινιώ, αν και έχει γλυκάνει με την επιστροφή του ξενιτεμένου γιου της Γεώργιου, είναι αποφασισμένη να εκδικηθεί. Η αναζήτηση του δολοφόνου θα την οδηγήσει μαζί με τον γιο της Μιχαήλο στην Κωνσταντινούπολη. Η ίδια θα συναντήσει εκεί τον Τούρκο Κιαμίλ, τον άνθρωπο που είχε σώσει κάποτε στο παρελθόν. Ο Κιαμίλ πάλι είναι βέβαιος ότι πήρε εκδίκηση για τη δολοφονία του αδερφού του. Ο Μιχαήλος θα διηγηθεί όλα τα γεγονότα στον αδερφό του Γεώργιο, ο οποίος με τη σειρά του θα προσπαθήσει να λύσει το μυστήριο. Κανείς δεν είναι έτοιμος για αυτό που θα ανακαλύψει!!!
Τέσσερα επεισόδια, διάρκειας 55 λεπτών που αισθητικά, σκηνοθετικά, ενδυματολογικά, μουσικά και ερμηνευτικά είναι πολύ καλά. Ο σκηνοθέτης απέδωσε σωστά το διήγημα, δεν παραποίησε και δεν έκανε περιττές σκηνές, με το τελευταίο επεισόδιο να είναι πραγματικά εξαιρετικό. Σημαντικό ότι οι χαρακτήρες είναι υπαρκτά πρόσωπα και αυτοί που τους υποδύθηκαν στάθηκαν στο ύψος τους. Στην πλειοψηφία τους οι ηθοποιοί ήταν εκπληκτικοί ωστόσο ξεχώρισαν οι Τατιάνα Παπαμόσχου στο ρόλο της μάνας Δεσποινιώς, Νικόλας Παπαγιάννης στο ρόλο του Κιαμήλ και Σόλων Τσούνης στο ρόλο του Γεώργιου Σύρμα (μετέπειτα Βιζυηνός).
Το μόνο αρνητικό είναι η γλώσσα την οποία μιλούν οι ηθοποιοί. Έλληνες ηθοποιοί που υποδύονταν τους Τούρκους μιλούσαν ελληνικά και πετούσαν τούρκικες λέξεις αραιά και που. Επίσης η θρακιώτικη διάλεκτος δεν υπάρχει πουθενά, παρά το γεγονός ότι η οικογένεια της Δεσποινιώς προέρχεται από την Ανατολική Θράκη.
Εν συντομία, η σειρά «Ποίος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου» είναι μια προσεγμένη δουλειά και μεταφορά για ένα από τα σπουδαιότερα έργα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Μπράβο στην ΕΡΤ που επιτέλους τολμά και κάνει αξιόλογα εγχειρήματα!!!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8/10
TRAILER:
Όπως και πέρσι έτσι και φέτος έφτασε η ώρα για έναν μίνι και καλοκαιρινό φωτογραφικό απολογισμό. Για ακόμα ένα καλοκαίρι, διακοπές δεν έγιναν παρά μόνο κάποιες μονοήμερες αποδράσεις. Και αυτές οι αποδράσεις δε θα μπορούσαν να μην αποτυπωθούν στο φακό μου. Αν και τραβάω πολλές εικόνες φέτος δεν παρασύρθηκα με τη λήψη πολλών φωτογραφιών. Παρόλα αυτά οι περισσότερες από αυτές ήταν φωτογραφίες φύσης. Ωστόσο από όλες αυτές τις λήψεις, ξεχώρισα έξι φωτογραφίες. Έξι στιγμές λοιπόν από την φετινή καλοκαιρινή ζωή μου. Πάμε να δούμε ποιες είναι αυτές και γιατί επιλέχθηκαν!!!
Θα ξεκινήσω με τον ίδιο τρόπο που ξεκίνησα τις φωτογραφικές καλοκαιρινές μου στιγμές και την περσινή χρονιά. Από το χωριό μου φυσικά, αφού καλοκαίρι χωρίς χωριό δεν έχει. Μπορεί πλέον οι εμφανίσεις μου, με το πέρασμα του χρόνου, να έχουν αραιώσει. όμως σίγουρα οι ομορφιές του, είναι ξεχωριστές.
 |
| 1. Τριφύλλι Έβρου - Ηλίανθοι |
Θα φύγω από το χωριό μου και θα ανέβω λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω σε ένα άλλο χωριό, στο Τυχερό και στη λίμνη του. Μπορεί το καλοκαίρι το Τυχερό να σφύζει από κουνούπια, αλλά η λίμνη του και ο οικοτουριστικός ξενώνας «Θράσσα» που βρίσκεται εκεί, αποτελεί αγαπημένος προορισμός πολλών επισκεπτών του εναλλακτικού τουρισμού. Παράλληλα ο χώρος προσφέρει πολλές δραστηριότητες άθλησης και αναψυχής... όλα αυτά με φόντο την λίμνη του Τυχερού.
 |
| 2. Λίμνη Τυχερού |
Στη συνέχεια θα πάμε μια βόλτα στην Ξάνθη. Επίσκεψη στο παππού. Το μεσημέρι της ίδιας μέρας καταλήξαμε για καφέ σε ένα μέρος που δεν είχα επισκεφθεί μέχρι σήμερα. Στον «Κήπο» της Ξάνθης. Από τις πιο ωραίες τοποθεσίες της πόλης, για να πιείς τον καφέ σου ή το ποτό σου και να έχεις θέα τον ποταμό Κόσυνθο. Μια επίσκεψη αξίζει και θα σας ανταμείψει!!!
 |
| 3. «Ο Κήπος» - Ξάνθη |
Καλοκαίρι και θάλασσα πάνε μαζί. Είτε κάνεις διακοπές είτε όχι, θα βρεις μια άκρη να αράξεις, μια θάλασσα να βουτήξεις και μια άμμο να βυθίσεις τα πόδια σου. Άλλωστε όλοι χρειαζόμαστε λίγο χρόνο, να πάρουμε μια ανάσα και να ξεκουραστούμε. Και η θάλασσα είναι ικανή για πολλά.
 |
| 4. Κάπου σε μια παραλία της Αλεξανδρούπολης |
Χειμώνα - καλοκαίρι είναι ένα σημείο, που αν και επικίνδυνο, το αγαπώ πολύ. Γιατί; Για τη θέα του, για τη θάλασσα του και την ηρεμία που μου προσφέρει. Τα Κόκκινα Βράχια είναι από τις παραλίες που βρίσκονται λίγο έξω από την Αλεξανδρούπολη, στη Χιλή, δίπλα στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο. Πλέον δεν έχει κόσμο, και αυτό γιατί τα τελευταία χρόνια σημειώθηκαν αρκετά ατυχήματα τα περισσότερα με άσχημη κατάληξη.
 |
| 5. Κόκκινα Βράχια |
Όλο μου το καλοκαίρι ήταν όμορφο μα και ξεχωριστό. Γιατί αυτό το καλοκαίρι ήταν ένα καλοκαίρι που όμοιο του δεν ξέρω αν υπάρξει. Εκτός του ότι έγινα θεία, συμμετείχα για πρώτη φορά σε θεατρική παράσταση!!! Τι εμπειρία και αυτή!!! Μοναδική, ιδιαίτερη μα και αξέχαστη. «Τα Εφιαλτικά Μαξιλάρια», η παράσταση που βασίστηκε στο παιδικό βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά είχε θερμή απήχηση και όχι άδικα.
 |
| 6. Στιγμιότυπο από την σκηνή |
Εσύ πόσες στιγμές σου φωτογράφισες το φετινό καλοκαίρι;
Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της ζωολόγου Delia Owens είναι η ταινία «Where the Crawdads Sing» (στα ελληνικά: Εκεί που τραγουδούν οι καραβίδες). Είναι ένα από τα βιβλία με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών, το οποίο εν μέρει βασίζεται σε αληθινά γεγονότα. Στην Ελλάδα το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δώμα.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Ταινία: Where the Crawdads Sing (Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες)
Σκηνοθεσία: Olivia Newman
Πρωταγωνιστούν: Daisy Edgar-Jones, Taylor John Smith, Harris Dickinson, Michael Hyatt κ.α
Είδος ταινίας: Δράμα/Μυστηρίου
Έτος Παραγωγής: 2022
Διάρκεια: 98’
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Το να μετατρέπει κανείς ένα βιβλίο που έχει πουλήσει "τρελά" σε μια κινηματογραφική εμπειρία, είναι κάτι σύνηθες. Λίγες είναι οι φορές που ταινίες ήταν καλύτερες από τα βιβλία. Το μυθιστόρημα της Delia Owens, χαρακτηρίστηκε βιβλίο φαινόμενο. Προσωπικά δεν το έχω διαβάσει. Παρόλα αυτά είχα αρκετές προσδοκίες για την ταινία με όσα ακούγονταν για αυτήν εδώ και πολύ καιρό.
Η ιστορία εξελίσσεται στην Βόρεια Καρολίνα τη δεκαετία του '50 και του '60. Η Kya και η οικογένεια της μεγαλώνουν σε ένα σπίτι μέσα στο βάλτο. Σε ηλικία έξι χρονών, η μαμά της και ο αδερφός της θα φύγουν από το σπίτι. Η ίδια αποφασίζει να μείνει πίσω, να μείνει με τον μπαμπά της και να μεγαλώσει στην άγρια φύση, αφού εκεί μπορεί και ζει με τους δικούς της κανόνες. Τον Οκτώβριο του 1969 στους βάλτους του Barkley Cove, βρίσκεται ένα πτώμα. Μοναδικός ύποπτος για τη δολοφονία είναι η Kya. Ίσως γιατί είναι ο εύκολος στόχος, μιας που η ίδια επέλεξε να ζει μόνη της, μακριά από την κοινωνία. Μέχρι να ολοκληρωθεί η δίκη και να βγει η ετυμηγορία, η Kya θα ξαναζήσει στιγμές της ζωής της. Αναδρομές που αποκαλύπτουν την κακοποίηση που υπέστη η ίδια και η οικογένειά της από τον ασταθή, αλκοολικό πατέρα της. Αλλά και συναισθηματικές στιγμές που έζησε με τον Tate, τον μόνο άντρα που αγάπησε αληθινά.
Στα συν της ταινίας, η σκηνοθεσία, η εξαιρετική φωτογραφία, η μουσική, τα σκηνικά, τα εντυπωσιακά γραφικά της ζωής σε έναν βάλτο και η ομορφιά του φυσικού κόσμου. Ερμηνευτικά η πρωταγωνίστρια ήταν πολύ καλή. Στο γενικό σύνολο ωστόσο ξεχώρισαν οι ερμηνείες των David Strathairn στο ρόλο του δικηγόρου της Kya και η Michael Hyatt στο ρόλο της Mabel, της γυναίκας που βοηθούσε την Kya και έγινε η δεύτερη μάνα της.
Στα μείον της ταινίας, το σενάριο της το όποιο θεωρώ "τραβηγμένο", ο ρυθμός της, οι βιαστικές και περιττές σκηνές, ότι δεν αναπτύχθηκαν όσο έπρεπε οι χαρακτήρες πλην της πρωταγωνίστριας, η απουσία σασπένς και το αναμενόμενο φινάλε.
Εν κατακλείδι, η ταινία «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες» αν και καλογυρισμένη αποδεικνύεται ένα ακόμη ρομαντικό δράμα ενηλικίωσης που μιλά ωστόσο για τη σχέση της φύσης με τους ανθρώπους. Θίγει αρκετά ζητήματα μεταξύ αυτών η κακοποίηση, η περιθωριοποίηση ατόμου από την κοινωνία αλλά και η ανεξαρτησία.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΩ: Ναι αν έχετε διαβάσει το βιβλίο!!!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6/10
TRAILER:
_________________________________
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε ταινίες που έχω παρακολουθήσει
Η Μαρία Αλεξοπούλου συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό μέσα από το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου», το οποίο κυκλοφόρησε το 2020 από τις εκδόσεις Πηγή. Απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας, η Μαρία Αλεξοπούλου αρθρογραφεί σε site, όπου καταπιάνεται με ποικίλα θέματα όπως η ομορφιά, το ευ ζην αλλά και με τουριστικούς προορισµούς. Τα τελευταία χρόνια έχει δημιουργήσει τον δικό της μικρόκοσμο, το blog "One girl, one pen" όπου διατυμπανίζει τα μεγάλα πάθη της: τα αναγνωστικά ταξίδια, τις κινηµατογραφικές εμπειρίες, τις τηλεοπτικές σειρές-φαινόμενα αλλά και τις αµφιλεγόμενες μουσικές της προτιμήσεις.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Μαρία Αλεξοπούλου
β) Τίτλος: Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου
γ) Έτος Έκδοσης: 2020
δ) Έκδοση: Εκδόσεις Πηγή
Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ: Την Μαρία Αλεξοπούλου, την γνώρισα μέσα από τη βιβλιοφιλική κοινότητα του instagram. Το πρώτο βιβλίο της ωστόσο δεν ήρθε τυχαία στα χέρια μου. Ήταν ένα βιβλίο που το ήθελα πολύ από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του και εν τέλει αγοράστηκε πριν λίγο καιρό.
Ο τίτλος του βιβλίου είναι λίγο στενάχωρος. Προϊδεάζει τον αναγνώστη ότι αυτό που θα διαβάσει ίσως να τον ...συνθλίψει!!! Προσωπικά, όντας επαγγελματίας υγείας εκτίμησα ιδιαιτέρως το συγκεκριμένο πόνημα της συγγραφέας και αυτό γιατί θίγονται θέματα ψυχικής υγείας και συγκεκριμένα η αγχώδης διαταραχή, ένα θέμα που δύσκολα συναντάται στη λογοτεχνία.
Κατά τη διάρκεια μιας βροχερής νύχτας, η Μελίνα θα ξυπνήσει όμως τα πόδια της δεν τη βαστούν και θα έλθει η πτώση. Όταν θα επανέλθει στην πραγματικότητα θα συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για μια λιποθυμία. Μια λιποθυμία όμως που θα της προσθέσει άγχος, φόβο και κρίσεις πανικού. Το επόμενο διάστημα θα προβεί σε μια σειρά εξετάσεων, αναζητώντας τα αίτια της ψυχολογικής της πτώσης. Δίπλα της, στήριγμα της, η οικογένεια της αλλά και ο σύντροφος της. Μπορεί μια θλίψη που φωλιάζει μέσα σε κάποιον, να φύγει από τη μία στιγμή στην άλλη ή χρειάζεται χρόνος;
η μεγαλύτερη θλίψη μπορεί να κρύβεται στα φωτεινότερα χαμόγελα
Με απλή και όμορφη γραφή, χωρίς επιστημονικό λεξιλόγιο και πολλές λεπτομέρειες, η Μαρία Αλεξοπούλου παρουσιάζει μια ιστορία με επίκεντρο τις ψυχικές ασθένειες. Η ιστορία είναι χωρισμένη σε είκοσι σύντομα και περιεκτικά διηγήματα, τα οποία συνοδεύονται από μια όμορφη και ευρηματική εικονογράφηση, η οποία και αποτυπώνει όλα τα συναισθήματα της πρωταγωνίστριας. Συναισθήματα δυνατά που θα βιώσει και ο αναγνώστης.
Συνοπτικά «Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου» της Μαρία Αλεξοπούλου είναι μια ιδιαίτερη, τρυφερή και καλογραμμένη ιστορία, ένα αναγνωστικό ταξίδι γεμάτο συναισθήματα, ελπίδα και μηνύματα για την αδελφική αγάπη, τις φιλίες αλλά και την ίδια τη ζωή. Μια ολιγοσέλιδη συλλογή διηγημάτων που θα μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό!!!
* Αναζητήστε το βιβλίο από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς
4 στα 5
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Ο Γιώργος Κατσέλης, εκπαιδευτικός και συγγραφέας της παιδικής σειράς «Αρχαία Ελλάδα» μιλάει για το βιβλίο του, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη με τίτλο «Τα σονέτα του Αυγούστου». Πρόκειται για το πρώτο του μυθιστόρημα που απευθύνεται σε ενήλικες, το οποίο και βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.
«Τα σονέτα του Αυγούστου» είναι το πρώτο σας μυθιστόρημα για ενήλικες που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Χάρτινη Πόλη. Τι σας ώθησε να γράψετε την συγκεκριμένη ιστορία;
Το καλοκαίρι του 1998 βρέθηκα να υπηρετώ τη θητεία μου σε ένα νησί του Αιγαίου. Σε μια περίοδο που ο περισσότερος κόσμος ασχολούνταν με την άνοδο των δεικτών του χρηματιστηρίου, το άγαλμα ενός Άγγλου Φιλέλληνα ποιητή στο κέντρο μιας πλατείας με θέα το Αιγαίο, περνούσε απαρατήρητο για τους πολλούς, η δε ιστορία της ζωής του κινούνταν στη σφαίρα του παράδοξου. Όταν κάποια στιγμή λόγω συγκυριών γνώρισα κι εγώ την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ζωή του Ρούπερτ Μπρουκ και είδα τις αναλογίες και τις συνάφειες με την εποχή μας όσο και με άλλες φυσικές και μεταφυσικές παραμέτρους, θέλησα να την επικοινωνήσω στο αναγνωστικό κοινό ως μυθιστόρημα, αφενός στο πλαίσιο της λογοτεχνικής απόλαυσης αλλά και αφετέρου ως ανάγνωσμα μέσα από το οποίο ο αναγνώστης θα προβληματιστεί και θα βρει τυχόν σημεία ταύτισης με την προσωπικότητα ενός ανθρώπου που συνδύαζε το πνευματικό και το ηρωικό στοιχείο..
Πόσο απαιτητική είναι η συγγραφική διαδικασία και πόσο χρόνο σας πήρε η ολοκλήρωση του βιβλίου;
Η μυθιστορηματική βιογραφία, κατηγορία που ανήκει το συγκεκριμένο βιβλίο ως είδος, απαιτεί έρευνα και αναζήτηση. Ειδικά όταν ο ήρωάς σου δεν είναι Έλληνας και δεν υπάρχει σχετική βιβλιογραφία στα ελληνικά εκτός των ποιημάτων του, έχεις να προσπελάσεις και τον παράγοντα γλώσσα. Επιπλέον όταν η συγγραφή δεν είναι αποκλειστική ενασχόλησή σου, τότε ναι, η όλη διαδικασία απαιτεί χρόνο, υπευθυνότητα, υπομονή και επιμονή.
Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας;
Ως ένα βιβλίο από το οποίο ο αναγνώστης έχει να αποκομίσει.
Το εξώφυλλο και ο τίτλος του βιβλίου ήταν επιλογή δική σας ή του εκδοτικού οίκου;
Ήταν αποτέλεσμα σύνθεσης και συνεργασίας μιας ομάδας ανθρώπων στην οποία έχω την τιμή να ανήκω.
Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο και τους χαρακτήρες του;
Πρόκειται για την ιστορία του Άγγλου ρομαντικού ποιητή Ρούπερτ Μπρουκ που πέθανε μόλις στα 28 του χρόνια πάνω στο ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου καθ’ οδόν για τη μάχη της Καλλίπολης και ετάφη στη Σκύρο, χωρίς καν να γνωρίσει το νησί παρά μόνο ένα μικρό κόλπο και μια έκταση με ελαιόδεντρα στα νότια όπου και τελικά τάφηκε. Την ίδια περίοδο στην πολιτική ζωή της Ελλάδας επικρατεί η σύγκρουση βενιζελικών – αντιβενιζελικών για τη συμμετοχή στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο μυθιστόρημα μετά από 85 χρόνια, το πνεύμα του ποιητή επιστρέφει για πέντε νύχτες του Αυγούστου στη Σκύρο προσπαθώντας να ολοκληρώσει μια εσωτερική πορεία κάθαρσης και αυτογνωσίας, κάνοντας παράλληλα αναδρομές στη ζωή του. Στο δεύτερο μέρος και λόγω μιας διαταραχής, του χρόνου, μετεμψυχώνεται ως δίπολο ΣΩΜΑ – ΠΝΕΥΜΑ σε δύο ανθρώπους, έναν ιπτάμενο της Πολεμικής Αεροπορίας και έναν νέο ποιητή που υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία, αντίστοιχα. Μέσα από τα πρόσωπα αυτά εκφράζεται το πνευματικό και το ηρωικό στοιχείο του ποιητή. Την ίδια περίοδο, μια αινιγματική γυναίκα, η Αλίς, μοντέλο της Victoria’s secret, καταφθάνει στο νησί αναζητώντας τα ίχνη του Μπρουκ έπειτα από πολλά χρόνια. Κάθε πρόσωπο του μυθιστορήματος αναζητά τις δικές του απαντήσεις, τη δική του κάθαρση μέσα από τη συνύπαρξη και τη σχέση με τα άλλα. Στο τέλος η όποια κάθαρση επέρχεται ακόμη μια φορά μέσα από την τραγικότητα και κάνοντας κύκλο οδηγεί στην αναγκαιότητα μιας νέας αναζήτησης.
Υπάρχουν κάποια σημεία ταύτισης της δική σας προσωπικότητας, με κάποιον από τους χαρακτήρες του βιβλίου σας;
Πιστεύω πως τόσο εγώ όσο και οι αναγνώστες θα βρουν σημεία ταύτισης με όλους τους ήρωες του έργου, ακόμα και με αυτούς που ανήκουν σε διαφορετικό φύλο. Προσωπικά θεωρώ πως βρίσκομαι πιο κοντά στη λογοτεχνική περσόνα του Μίλτου, του νέου ποιητή που συμβαίνει να υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στο νησί και ο οποίος στην ιστορία αντιπροσωπεύει το πνευματικό και ερωτικό στοιχείο του Μπρουκ.
Σε ένα σημείο της ιστορίας γίνεται αναφορά για την τέχνη και την ομορφιά. Θεωρείτε ότι αυτά τα δύο έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τον κόσμο;
Αυτό πίστευε ο Μπρουκ και η γενιά του. Προσωπικά πιστεύω πως οι πνευματικοί άνθρωποι θα πρέπει να παλεύουν ώστε να εκπληρώσουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό αυτό το μότο όχι ως θεωρητικό σχήμα αλλά ως ουσιαστική ανάγκη. Γιατί πραγματικά η εποχή μας έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ το οξυγόνο της τέχνης και της ομορφιάς. Η τέχνη και η ομορφιά μας χρειάζεται από τα πιο απλά καθημερινά πράγματα ως την αναζήτηση των πιο σύνθετων, ως τρόπος ζωής ουσιαστικά επικοινωνίας του εαυτού μας, με το ανθρώπινο και το ένθεο στοιχείο του, ως διαδικασία αυτοπραγμάτωσης.
Τελικά η ποίηση είναι ένα φυσικό ταλέντο ή κάτι περισσότερο;
Σίγουρα κάποια πράγματα είναι εξ οράνω όπως γράφει και ο Ελύτης, ωστόσο χρειάζεται να καλλιεργήσεις συνειδητά και επίμονα το μικρό αλλά όμορφο αυτό κομμάτι λογοτεχνικής γης που σου αναλογεί για να δρέψεις τους καρπούς του.
Υπάρχουν επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Στο παιδικό βιβλίο απ’ όπου και ξεκίνησα, δουλεύω τη σειρά Αρχαία Ελλάδα των Εκδόσεων Χάρτινη Πόλη με δύο νέα βιβλία που θα κυκλοφορήσουν μέσα στο 2023. Οι τίτλοι «Αρχαία Αθήνα-Ακρόπολη» και «Αρχαία Κρήτη-Μινωικός Πολιτισμός». Στο κομμάτι του μυθιστορήματος συγκεντρώνω υλικό και ερευνώ το πεδίο του καινούριου μου έργου αλλά είναι νωρίς να σας πω κάτι περισσότερο.
Μια αγαπημένη φράση/παράγραφο/ποίημα από το βιβλίο σας.
«Κάποτε κάπου εδώ κοντά έζησα κι εγώ. Έτρεξα, έπαιξα, έγραψα, ένιωσα, χάρηκα, πόνεσα. Μετά σκοτάδι. Μα αναπαμό δεν έβρισκε η ψυχή μου και φαίνεται πως χάρη μού δόθηκε απ’ τους θεούς για πέντε νύχτες να δω τον κόσμο απ’ την αρχή. Σοφότερος να γίνω κι όσα αγνοούσα να γνωρίσω. Κι ήταν πολλά αυτά που νόμιζα ότι ήξερα μα τα αγνοούσα. Και κάπως ήδη το νιώθω πως σαν έρθει η ώρα να φύγω ξανά για τον ήρεμο ξένιο τόπο που αναπαύεται το σώμα μου, πάλι όλα δεν θα τα γνωρίζω, μα πιο πολλά θα αγνοώ. Όχι, δεν είναι ο λόγος πως οι νύχτες κάποτε θε να τελειώσουν, πως ο χρόνος είναι λίγος και δεν μου αρκεί. Είναι το πεπερασμένο της ύπαρξής μου, ή μάλλον πια… της ανυπαρξίας μου».
Ο Shel Silverstein συστήθηκε για πρώτη φορά στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό μέσα από το πρώτο του παιδικό βιβλίο με τίτλο «Το δέντρο που έδινε», το οποίο κυκλοφόρησε το 1989 από τις εκδόσεις Δωρικό. Μέσα από το αυτό το βιβλίο έγινε παγκοσμίως γνωστός. Παρά το γεγονός ότι έχει γράψει συνολικά 13 παιδικά βιβλία, στα ελληνικά έχουν μεταφραστεί μέχρι και σήμερα τρία ακόμη βιβλία του ("Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο", "Λαφκάντιο: Το λιοντάρι που ήξερε να πυροβολεί" και "Μια καμηλοπάρδαλη και μισή").
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Shel Silverstein
β) Τίτλος: Το δέντρο που έδινε
γ) Έτος Έκδοσης: 1989
δ) Έκδοση: Εκδόσεις Δωρικό
Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ: Είναι μερικά βιβλία που δεν σου γεμίζουνε το μάτι, με την πρώτη ματιά όμως μέσα τους κρύβουν βαθύ νόημα. Υπάρχουν παιδικά βιβλία πάλι που πρέπει να διαβαστούν από μικρούς αλλά και μεγάλους. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και «Το δέντρο που έδινε» του Shel Silverstein (Σελ Σιλβερστάιν).
«Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια μηλιά…και αγαπούσε ένα αγοράκι» – έτσι ξεκινάει η ιστορία του βιβλίου, συμβολίζοντας μια σχέση αγάπης μεταξύ του δέντρου και ενός αγοριού που σιγά σιγά θα εξαφανιστεί. Ένα δέντρο κι ένα μικρό αγόρι περνάνε πολλές ώρες μαζί. Το δέντρο δείχνει πως αγαπά το αγόρι πολύ, αφού του δίνει ότι κι αν ζητήσει. Το αγόρι μεγαλώνει, συνεχίζει τη ζωή του και βρίσκει κάποιον άλλο να αγαπήσει. Σχεδόν ξεχνάει το δέντρο. Κάποια μέρα το αγόρι θα επιστρέψει και το δέντρο που εξακολουθεί να το αγαπά θα του δώσει ότι ζητήσει. Τα μήλα της, τα κλαδιά της ακόμα και τον κορμό της. Το δέντρο θα πάψει να είναι δέντρο. Στο σημείο εκείνο που ήταν το δέντρο δεν έχει μείνει τίποτα παρά μόνο ένα παλιό κούτσουρο. Και πάλι όταν το αγόρι σε μεγάλη ηλικία πια θα επιστρέψει, το δέντρο παρόλο που δεν έχει τίποτα, θέλει να δώσει ότι μπορεί.
Ο Shel Silverstein παρουσιάζει μια ιστορία με πρωταγωνιστές ένα μικρό αγόρι και ένα δέντρο. Το δέντρο συμβολίζει έναν γονιό που για το παιδί του θα έκανε τα πάντα γιατί απλούστατα το αγαπάει. Το παιδί όμως δεν εκτιμά το δώρο που του προσφέρει ο γονιός και το μόνο που τον νοιάζει είναι να παίρνει και όχι να δίνει. Το μικρό αγόρι αγαπάει μέχρι ένα σημείο, έπειτα αναπτύσσει κάτι που έχουν όλοι οι άνθρωποι, τον εγωισμό. Οι ανάγκες και τα θέλω του είναι πιο σημαντικά από την αγάπη και το να νοιάζεται για τον άλλο.
Το δυνατό μήνυμα αυτού του βιβλίου είναι: καλύτερα να δίνεις παρά να παίρνεις. Έχει κι άλλα μηνύματα που ωστόσο δεν είναι τόσο ξεκάθαρα πχ περιβαλλοντική συνείδηση. Στα πολλά θετικά αυτού του βιβλίου είναι και η εικονογράφηση. Οι εικόνες είναι ασπρόμαυρες άρα δίνεται η δυνατότητα στους μικρούς αναγνώστες να τις χρωματίσουν παράλληλα με την ανάγνωση.
Συνοπτικά, «Το δέντρο που έδινε» είναι μια μοναδική, διαχρονική, αλληγορική μα και τρυφερή ιστορία μέσα από την οποία θα μάθει κανείς να αγαπά κάποιον άνευ όρων ό,τι κι αν γίνει. Ό,τι κι αν συμβεί ή ακόμα κι αν φαίνεται ότι το άτομο που αγαπάς σε ξεχνά ή δεν σου φέρεται καλά, μην σταματήσεις ποτέ να το αγαπάς. Και ακόμα κι αν φαίνεται ότι δεν σου έχει μείνει τίποτα, πάντα θα θέλεις να δίνεις και θα νιώθεις ευτυχισμένος. Ένα όμορφο, ιδιαίτερο και ταυτόχρονα σκληρό και στενάχωρο βιβλίο (άλλοι θα το αγαπήσουν κι άλλοι πάλι όχι) που υμνεί την προσφορά, την γενναιοδωρία και την πλεονεξία. Δεν πρέπει να λείψει από καμιά βιβλιοθήκη είτε παιδική είτε ενηλίκων.
* Αναζητήστε το βιβλίο από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Social Icons