Η πρώτη μου συμμετοχή σε θεατρική παράσταση

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

δεν πάει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που σου έγραψα τα νέα μου και σου είπα πόσο ωραίο είναι να τολμάς στη ζωή σου. Ε λοιπόν αν την προηγούμενη φορά αναφέρθηκα στην πρώτη μου φορά σε θεατρική ομάδα τώρα θα σου πω ότι αυτό έχει και συνέχεια. Γιατί τελικά είναι ωραίο να τολμάς στη ζωή σου!!!!

Τι να πρωτοπώ όμως. Όταν έγινα μέλος στην Θεατρική Ομάδα «Συνεπιβάτες» το 2019 δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφτανε η μέρα που θα ανέβαινα πάνω στη σκηνή και θα υποδυόμουν έναν ρόλο. Και τι ρόλο. Σημαντικό. Ας τα πάρω από την αρχή όμως. Η έκθεση στο κοινό δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά για ένα άτομο, σαν εμένα. Από μικρή ηλικία ήμουν ένα άτομο κλειστό και συνεσταλμένο, γεμάτο άγχος - το τελευταίο δεν έχει φύγει. Πιστεύω ότι η απόφαση μου να μπω σε μια θεατρική ομάδα, ήταν η καλύτερη που έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου. Και μέχρι σήμερα είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι επιτέλους μέλος σε μια ομάδα, που έχει πολλά κοινά ενδιαφέροντα. Μια ομάδα που χρόνο με το χρόνο μεγαλώνει και έχει απίστευτο δέσιμο μεταξύ της. Μια ομάδα μέσα από την οποία ανακάλυψα άλλες πτυχές του εαυτού μου.

Παρά τις αρχικές μου επιφυλάξεις, το σκέφτηκα πολύ μέχρι να απαντήσω θετικά στο αν θα συμμετάσχω σε μια παράσταση. Ο σκηνοθέτης Νίκος Ζερβόπουλος ήταν ο πρώτος που πίστεψε σε μένα. Οι επόμενοι που με έπεισαν στο να παίξω στην παράσταση, ήταν τα ίδια της τα μέλη, ανάμεσα σε αυτά και η αδερφή μου. Ίσως φυσικά να έπαιξε ρόλο και ποιοι συμμετείχαν εν τέλει στην παράσταση. Ποια ήταν όμως αυτή;

«Τα Εφιαλτικά Μαξιλάρια». Η παράσταση βασίστηκε στο παιδικό βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά, τα «Μαγικά Μαξιλάρια» και την διασκευή της επιμελήθηκε μέλος της ομάδας μας. Όσοι δεν έχετε διαβάσει το βιβλίο, κάντε το τώρα. Από τα καλύτερα και αγαπημένα μου βιβλία (αφήνω υπόθεση παρακάτω για υπενθύμιση ακόμα και σε όσους έχουν διαβάσει την ιστορία).

Ήταν κάποτε μια πόλη. Η Ουρανούπολη! Τι όμορφο όνομα! Όμως, μη γελιέστε! Οι κάτοικοί της είχαν ξεχάσει πώς να είναι ευτυχισμένοι. Ζούσαν σε έναν διαρκή εφιάλτη, εξ αιτίας του σκληρού και αχόρταγου βασιλιά της και της ακολουθίας του. Όμως... Ήρθε κάποια στιγμή η Νύχτα της Φρικτής Εκδίκησης.. Άραγε, οι Ουρανουπολίτες κατάφεραν να μετατρέψουν τον εφιάλτη σε όνειρο και να διώξουν μακριά το σκοτάδι; Ποιο ήταν το μαγικό τους όπλο;

Ένας από τους κατοίκους της, ήμουν κι εγώ. Συγκεκριμένα ήμουν η Μυρτώ, το παιδάκι που ξεσήκωσε τους συμμαθητές του και πήγε κόντρα στον τυραννικό Αρπατίλαο. Η Μυρτώ είχε την φαεινή ιδέα να φτιάξουν αντιεφιαλτικά μαξιλάρια, τα πιο όμορφα, τα χαρούμενα και τα παρήγορα του κόσμου.

Προσωπικά, αυτή τη φορά έζησα από την αρχή τα πάντα. Την ανάγνωση του έργου, την διανομή, τις πρόβες που διήρκησαν ούτε δύο μήνες αλλά και τις πρόβες στο σπίτι με την αδερφή μου - αυτό είχε ως επακόλουθο να μάθω και τα δικά της λόγια. Αξίζει να σημειωθεί ότι ειδικά για την παράσταση γράφτηκαν όλα τα τραγούδια ενώ υπήρξαν και χορογραφίες. Όπως καταλαβαίνει κανείς για πρώτη μου συμμετοχή σε θεατρική παράσταση τα έκανα όλα: έπαιξα, τραγούδησα και χόρεψα.

Συνολικά δόθηκαν τρεις παραστάσεις (Παρασκευή, Κυριακή και Δευτέρα). Την ημέρα της πρώτης παράστασης παραδόξως δεν υπήρχε άγχος - τουλάχιστον όσο ήμουν backstage. Λίγα δευτερόλεπτα πριν βγω στη σκηνή με έπιασε μια ταχυπαλμία, την οποία και είχα μέχρι να αρθρώσω τα πρώτα μου λόγια. Από εκείνη τη στιγμή και μετά λύθηκα - βλέπετε ήταν και το άγχος της πρεμιέρας. Στις επόμενες δύο παραστάσεις ήμουν χαλαρή. Όσο για τον κόσμο, το θέατρο ήταν γεμάτο, τα παιδιά γελούσαν, το ίδιο και οι γονείς. Οι αγκαλιές στο φινάλε και τα συγχαρητήρια ήταν πολλά. Αγκαλιές...πόσο καιρό είχα να νιώσω μια ζεστή αγκαλιά είτε από άτομα που γνώριζα είτε από ανθρώπους που δεν ήξερα. Τα σχόλια όλων μέχρι και σήμερα συνεχίζουν να είναι μόνο θετικά. Για πολλούς γνωστούς μου ήμουν η έκπληξη της παράστασης. Μάλιστα μετά την απήχηση σκεφτόμαστε να ανεβάσουμε ξανά την παράσταση από Σεπτέμβρη για άλλες τρεις παραστάσεις (στην παρακάτω φωτογραφία για να μην με ψάχνεις σου λέω ότι είμαι η κοπέλα με το γαλάζιο μπλουζάκι).

Από αυτή μου τη συμμετοχή δεν κρατώ μόνο τις στιγμές που έζησα με την ομάδα. Το πιο σημαντικό είναι το μήνυμα που έλαβα από μια συνάδελφο μου, η οποία από τον πολύ κόσμο, δεν κατάφερε να με πλησιάσει για να μου δώσει ευχές και συγχαρητήρια.