Είδαμε τη θεατρική παράσταση «Γυάλινος κόσμος» στο οικοπάρκο Αλτιναλμάζη.
Βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Αμερικανού συγγραφέα Tennessee Williams, ο «Γυάλινος κόσμος» σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, μετά τις 8.000 διαδικτυακές θεάσεις, ξεκίνησε το ταξίδι του στην Ελλάδα με ανανεωμένη διανομή. Το έργο που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη το 1987 στην Αμερική συνεχίζει να ανεβαίνει με επιτυχία διεθνώς από το 1944 και στην ελληνική θεατρική σκηνή από το 1978 μέχρι και σήμερα.
Ο «Γυάλινος κόσμος» είναι ένα αυτοβιογραφικό έργο μέσα από το οποίο ο Williams παρουσιάζει χαρακτήρες που φαίνεται πως έχουν πολλά κοινά στοιχεία με την πραγματική του οικογένεια. Άλλωστε πολύ συχνά οι περισσότεροι χαρακτήρες των θεατρικών έργων του Tennessee Williams είναι προεκτάσεις ατόμων της ίδιας του της οικογένειας, και χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι τα πρόσωπα του Γυάλινου κόσμου.
Η μητέρα Amanda φλυαρεί ακατάπαυστα είναι όμως αισιόδοξη και απαιτητική, όπως και η Edwina (η μητέρα του Williams). Η Laura ζει στον δικό της κόσμο, σε ένα κόσμο που το μόνο ενδιαφέρον της είναι η συλλογή της με τα γυάλινα ζωάκια. Είναι αδύναμη και ντροπαλή λόγω και της αναπηρίας της όπως και η Rose (πραγματική αδερφή του Williams που παρουσίασε από νωρίς σχιζοφρένεια και αργότερα υπεβλήθη σε μετωπιαία λοβοτομή). Ο Tom είναι υπάλληλος σε αποθήκη υποδημάτων, με κρυφή νυχτερινή ζωή. Θα έρθει αντιμέτωπος με το δίλλημα και την επιλογή μεταξύ της ευθύνης για την οικογένειά του και του να ζήσει τη δική του ζωή (Thomas ήταν επίσης το πραγματικό όνομα του Tennessee Williams - Ο νεαρός Williams εργάστηκε ως υπάλληλος σε αποθήκη υποδημάτων, παράλληλα ανακαλύπτοντας τις ομοφυλοφιλικές προτιμήσεις του). Τέλος, ο επισκέπτης Jim O'Connor είναι πρόσωπο υπαρκτό και υπήρξε φίλος του νεαρού Williams (εικάζεται ότι ήταν σύντροφος του Williams στην πραγματικότητα).
Το έργο του Tennessee Williams είναι παράξενα όμορφο, όπως και τα γυάλινα κομμάτια, που εύκολα μπορούν να καταστραφούν. Κι ο Γιώργος Νανούρης έχει καταφέρει για άλλη μία φορά, σκηνοθετικά, με μαεστρία να στήσει έναν εκπληκτικό Γυάλινο Κόσμο. Από το σύγχρονο μα και πρωτότυπο σκηνικό, τα φώτα που δημιουργούν μια μαγική και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα (κυρίως όταν αυτά σβήσουν), την μουσική, τα ειδικά εφέ φωτισμού (ένα φιλί που δόθηκε χωρίς να έρθουν σε επαφή οι ηθοποιοί) αλλά και τις ερμηνείες των ηθοποιών.
Η Λένα Παπαληγούρα είναι μια ηθοποιός που υπηρετεί αυτό το είδος του θεάτρου πολύ καλά, χρόνια τώρα. Στον «Γυάλινο κόσμο» ως Laura είναι εκπληκτική, αφού καταφέρνει να υποδυθεί ένα άτομο που παρά τα προβλήματα της ζει στον δικό της κόσμο, έναν κόσμο εύθραυστο και όμορφο. Η Κάτια Δανδουλάκη υποδύεται τη μαμά της, την Amanda, που θέλει να έχει τον έλεγχο για τα πάντα, ακόμα και στη ζωή των παιδιών της. Αυταρχική, φλύαρη και απαιτητική. Πολλές φορές με τις ατάκες της θύμιζε Ελληνίδα μάνα. Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής ως Tom αφηγείται τα γεγονότα του έργου, ακόμα και αυτά που εξακολουθούν να τον στοιχειώνουν. Μιλάει έντονα εκεί που πρέπει και τονίζει κάθε του λέξη... γιατί όλες οι λέξεις του έχουν βαθύ νόημα. Τέλος ο Γιάννης Κουκουράκης είναι ο Jim O'Connor, ένας ωραίος, νεαρός άνδρας και παράλληλα ένας άνθρωπος που αν και αταίριαστος με τους άλλους χαρακτήρες, παίζει σημαντικό ρόλο στην κορύφωση του έργου. Αν και είχε τον μικρότερο ρόλο σε διάρκεια, ο Κουκουράκης, ήταν πολύ καλός. Άλλωστε μία από τις αγαπημένες μου σκηνές ήταν αυτή με την Παπαληγούρα και τον Κουκουράκη.
Εν κατακλείδι «Γυάλινος κόσμος» είναι ένα «θεατρικό έργο μνήμης», γεμάτο με λυρικούς συμβολισμούς. Μια παράσταση με πολλά μηνύματα που θα συγκινήσει. Για όλες τις ηλικίες!!! Προσωπικά θα την ξανά έβλεπα μόνο σε κλειστό θέατρο καθώς στο ανοιχτό θέατρο εξωτερικοί παράγοντες κατάφεραν να χαλάσουν την όλη ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε από τους ηθοποιούς!!!!
ΠΛΟΚΗ: Ο Γυάλινος Κόσμος –ίσως το αντιπροσωπευτικότερο έργο του συγγραφέα που με τη δραματουργία του σημάδεψε τη μεταπολεμική Αμερική–, γράφτηκε το 1944. Πρόκειται για έργο ποιητικής πνοής και βαθιάς ανθρώπινης ευαισθησίας, όπου ο κόσμος της σκληρής πραγματικότητας συμπλέκεται με την εύθραυστη ομορφιά της φαντασίας και του ονείρου. Το έργο είναι μια ανάμνηση. Ο Τομ θυμάται στιγμές της οικογενειακής του ζωής. Η πληκτική δουλειά του σε μια αποθήκη υποδηματοποιίας, έχει συνθλίψει τα όνειρά του. Η Λόρα, η αδερφή του, αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής βρίσκοντας καταφύγιο σε έναν μικρόκοσμο από γυάλινα ζωάκια. Η Αμάντα, η μητέρα τους, ελπίζει πως τα παιδιά της θα ζήσουν όπως η ίδια δεν κατάφερε ποτέ. Ο Τζίμ, ένας επισκέπτης στον οποίο στηρίζουν όλες τις ελπίδες τους, θα τους απογοητεύσει.
