Book Review: Το μακρύ σοκάκι - Γιώργος Γιώτσας

Ο Γιώργος Γιώτσας συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό μέσα από το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά και άλλες ιστορίες», το οποίο και κυκλοφόρησε το 2012, από τις εκδόσεις Momentum και επανεκδόθηκε το 2020 από τις εκδόσεις Λυκόφως. «Το μακρύ σοκάκι» είναι το πέμπτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, που ανήκει στη σειρά «Σκοτεινές Πόλεις», μια σειρά βιβλίων που αποτελείται από ιστορίες γραμμένες από Έλληνες συγγραφείς που έχουν υπηρετήσει διαφορετικά είδη λογοτεχνίας.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:

α) Συγγραφέας: Γιώργος Γιώτσας

β) Τίτλος: Το μακρύ σοκάκι

γ) Έτος Έκδοσης: 2021

δ) Έκδοση: Εκδόσεις Λυκόφως

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ: Μετά το βιβλίο «Στην πόλη του εγκλήματος» του Αλκιβιάδη Σκουλά, συνεχίζω την ανάγνωση ενός ακόμη βιβλίου που ανήκει στη σειρά «Σκοτεινές Πόλεις». Έχοντας διαβάσει όλα τα βιβλία του Γιώργου Γιώτσα («Εκείνος που ψιθυρίζει πάνω από τα βουνά», «Εκ νεκρών» και «Κάτω από το κρεβάτι»), «Το μακρύ σοκάκι», αποτελούσε το επόμενο μου ανάγνωσμα.

Για τον συγγραφέα δεν χρειάζονται συστάσεις. Άλλωστε έχω αναφερθεί πολλάκις για αυτόν και τον ιδιαίτερο τρόπο που παρουσιάζει τις ιστορίες του. Σε ένα ακόμη βιβλίο του ο Γιώργος Γιώτσας ανεβάζει τον πήχη, τόσο με την γραφή του όσο και με την ίδια την πλοκή. Οι ήρωες του είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, με τον καθένα από αυτούς να κουβαλάει τα δικά του προβλήματα, τα δικά του σκοτάδια. Ήρωες που δίνουν τη δική τους μάχη για επιβίωση σε μια κοινωνία που φαίνεται πως έχει ακόμη τα μάτια κλειστά.

Στην Πλατανιά, ένα μικρό κορίτσι με αυτισμό, η 13χρονη Αρετή βρίσκεται νεκρή μέσα σε ένα πηγάδι. Αν και στοιχεία δεν υπάρχουν, όλοι γνωρίζουν στο χωριό ότι δράστες είναι τα παιδιά του εμπόρου Μηλιώση, ο Βασίλης και η Τάσια, τα οποία και δεν τιμωρούνται ποτέ. Όταν διαβούν το μακρύ σοκάκι παρέα με τον Ζήση και τον αδελφό του Κωνσταντίνο - που πάσχει από μια σοβαρή νευροεκφυλιστική ασθένεια, η δικαίωση για όλους θα έρθει με τρόπο που κανείς τους δεν την περιμένει!!! Μπορεί ένας φόνος να στοιχειώσει μια παιδική ψυχή;

Πέθανε. Μια απλή λέξη... και όμως πιο βαριά από κάθε τι.

Ο συγγραφέας έχει καταφέρει να στήσει περίτεχνα μια δυνατή και ενδιαφέρουσα ιστορία, που εξελίσσεται σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους, στο παρελθόν και στο παρόν. Στο παρελθόν εκτυλίσσεται το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας, την οποία και αφηγείται, ο Ζήσης, ένας από τους κεντρικούς χαρακτήρες. Μια ιστορία που τον έχει στιγματίσει μέχρι και σήμερα.

Χάρη στην μοναδική γραφή του αλλά και στις περιγραφές του, ο συγγραφέας δεν παρουσιάζει απλά μια ιστορία σαν αυτές που μάς έχει συνηθίσει αλλά αναδεικνύει καίρια και διαχρονικά κοινωνικά ζητήματα σε μια προσπάθεια ευαισθητοποίησης του κοινού για τα άτομα με σοβαρές ασθένειες, που οι πολίτες ακόμα και σήμερα αποκαλούν "καθυστερημένους".

«Το μακρύ σοκάκι» δεν είναι μόνο ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Δεν έχει μόνο στοιχεία τρόμου και φαντασίας. Δεν είναι όμως ούτε και κοινωνικό. Είναι όλα αυτά κι άλλα πολλά μαζί. Είναι ένα κείμενο γροθιά για την ίδια την κοινωνία και τα άτομα με σοβαρές παθήσεις. Ένα κείμενο με πρωταγωνιστές παιδιά, παιδιά που παρενοχλούν, παιδιά που δέχονται κακοποίηση σε όλες τις μορφές, παιδιά που δεν επικοινωνούν με τους ίδιους τους γονείς τους, παιδιά που ψάχνουν να βρουν ένα καταφύγιο. «Το μακρύ σοκάκι» είναι ένα συναισθηματικό κείμενο για τον ψυχισμό ενός παιδιού.

Σημασία έχει το να είσαι ένας άνθρωπος με ευτυχία (από το σημείωμα του συγγραφέα)

Συνολικά για ακόμη μία φορά έμεινα απόλυτα ικανοποιημένη με το πολύ καλογραμμένο, ενδιαφέρον και ευκολοδιάβαστο βιβλίο του συγγραφέα. «Το μακρύ σοκάκι» είναι ένα μυθιστόρημα με γρήγορη ροή και με κοινωνικές προεκτάσεις. Συνδυάζει όμως την αστυνομική πλοκή με το μεταφυσικό στοιχείο και τον τρόμο. Παράλληλα έχει ένα δυνατό, συγκλονιστικό και ανατρεπτικό φινάλε, που θα θυμάμαι για καιρό. Αν και μου έλειψε το "κάτι" παραπάνω, σίγουρα είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσετε. Μην φοβηθείτε να περπατήσετε στο μακρύ σοκάκι.

* Update: «Το μακρύ σοκάκι» πήρε το βραβείο Everly στην κατηγορία Καλύτερο Βιβλίο Τρόμου για το 2021.

Πλοκή: Η ανήλικη Αρετή δολοφονείται. Όμως, η δολοφονία της δεν συντάραξε το χωριό Πλατανιά γιατί δράστες ήταν τα αλαζονικά παιδιά του εύπορου εμπόρου Μηλιώση, αλλά και γιατί το θύμα ήταν μία «καθυστερημένη». Κι ενώ συλλογικά ο θάνατος του κοριτσιού αποδίδεται σε δυστύχημα, ο δεκατριάχρονος Ζήσης «πνίγεται». Έχει και εκείνος έναν αδελφό που πάσχει από ψυχικό νόσημα, έναν αδελφό που ουρλιάζει τις νύχτες και ζει δεμένος με λουριά σε μια σοφίτα. Ο Ζήσης βρίσκει παρηγοριά στη μουσική, στην οποία τον μυεί η μητέρα του, μέχρι που θα ακούσει από τη βασανισμένη γιαγιά του μία μαρτυρία για κάτι που η ίδια είδε στο μακρύ σοκάκι, τον στενό δρόμο που ενώνει την πλατεία του χωριού με το νεκροταφείο. Η γιαγιά τον προειδοποιεί να μην ανταποκριθεί αν ακούσει το κάλεσμα, τη νύχτα με το ολόγιομο φεγγάρι. Αλλά το κάλεσμα θα το ακούσει άλλος