Ο Μιχάλης Πατένταλης συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό μέσα από το διήγημά του, με τίτλο, «Η κοκκινοσκουφίτσα της πολυκατοικίας» το 2003, όπου και βραβεύτηκε στον διαγωνισμό "Αντώνη Σαμαράκη" των εκδόσεων Καστανιώτη. «Ο χορός του Χάντινγκτον» είναι το δεύτερο προσωπικό του μυθιστόρημα όπου εμποτίζει τη νέα του ιστορία με τις εμπειρίες του ως ψυχαναλυτής, δημιουργώντας ένα συγκινητικό σκηνικό τραγικών χορευτικών κινήσεων.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Μιχάλης Πατένταλης
β) Τίτλος: Ο χορός του Χάντινγκτον
γ) Έτος Έκδοσης: 2021
δ) Έκδοση: Εκδόσεις Κλειδάριθμος
Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ: Η πρώτη μου γνωριμία με τον συγγραφέα έγινε μέσα από το πρώτο του μυθιστόρημα «Ποιος σκότωσε τον Μότσαρτ», το οποίο και βρήκα αρκετά ενδιαφέρον. Το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα δεν ήρθε τυχαία στα χέρια μου. Το ήθελα από την πρώτη στιγμή που είδα τις νέες κυκλοφορίες του εκδοτικού, τον περασμένο Δεκέμβρη. Όντας επαγγελματίας υγείας, ήξερα τι θα διάβαζα αφού ο τίτλος του εξωφύλλου, όσο παράξενος και αν ακούγεται, με παρέπεμψε στην νόσο του Χάντινγκτον, μια ασθένεια που είχα διδαχθεί, ελάχιστα, όσο σπούδαζα.
Προσωπικά εκτίμησα λίγο περισσότερο το συγκεκριμένο πόνημα του συγγραφέα καθώς καταπιάνεται με ένα θέμα που δεν συναντάει κανείς εύκολα στην λογοτεχνία. Το εξώφυλλο του βιβλίου είναι ιδιαίτερο, αφού απεικονίζει ένα άτομο, ανεξαρτήτου φύλου, να κινείται σπασμωδικά. Να σημειωθεί πως άτομα που πάσχουν από τη νόσο του Huntington, παρουσιάζουν ως κύριο σύμπτωμα ακανόνιστες κινήσεις - συσπάσεις στα χέρια, γνωστές ως χορεία. Οι κινήσεις αυτές με την πάροδο του χρόνου γίνονται πιο έντονες.
Ο 35χρονος Ρενέ Κομνίν είναι επιτυχημένο στέλεχος σε φαρμακευτική εταιρεία και ζει με τη σύζυγό του στην Μονμάρτη, μία από τις παλαιότερες συνοικίες του Παρισιού. Η ζωή του θα αλλάξει αναπάντεχα πολύ σύντομα, όταν θα ανακαλύψει ότι πάσχει από μια σπάνια νόσο. Θα πρέπει να αποδεχθεί ότι η πραγματικότητα είναι πολλές φορές πιο σκληρή από την αλήθεια, κάνοντάς τη να μοιάζει με μεγάλο ψέμα. Η 28χρονη Ζανέτ Βιονέ είναι μία από τις κορυφαίες μπαλαρίνες στον κόσμο, που συνεργάζεται με τον σπουδαίο χορευτή Νουρέγιεφ. Η συνεργασία τους θα λήξει άδοξα. Για εκείνη ο χορός δεν ήταν μόνο φιλοσοφία, αλλά διήγηση της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Μια νυχτερινή βόλτα της στο Παρίσι είναι ικανή να αλλάξει τη ζωή της. Ο Λαρς Βερλέν βγαίνει για μία βραδινή προπόνηση με το αγωνιστικό του ποδήλατο. Η ζωή του θα αλλάξει άμεσα χωρίς ο ίδιος να το γνωρίζει. Θα διαπιστώσει στο μέλλον ότι η επιτυχία δεν είναι παρά μόνο μια λέξη στην υπηρεσία μιας ανθρώπινης δραστηριότητας. Τρεις άνθρωποι πού από ένα παράξενο παιχνίδι της μοίρας θα ενωθούν οι ζωές τους. Τρεις άνθρωποι με παρόν αλλά και μέλλον!!! Πως μπορεί από μια τυχαία στιγμή, η ζωή του ενός να επηρεάσει τις ζωές των άλλων δύο;
Στη ζωή κερδίζει αυτός που φτιάχνει το πεπρωμένο μόνος του, ακολουθώντας μονάχα τη βούληση της ψυχής του.
Ο Μιχάλης Πατένταλης μετά τη Βιέννη (Ποιος σκότωσε τον Μότσαρτ), μας ταξιδεύει στα βουλεβάρτα του Παρισιού αλλά και στο Λονδίνο, χαρίζοντας μας, μια καλογραμμένη, όμορφη μα και ιδιαίτερη ιστορία. Έχει δημιουργήσει τρεις διαφορετικούς μεταξύ τους χαρακτήρες, οι οποίοι με έναν μοναδικό τρόπο συνδέονται μεταξύ τους. Ταυτόχρονα ο συγγραφέας παρουσιάζει στοιχεία για την χρόνια νευροεκφυλιστική ασθένεια του εγκεφάλου, την σπάνια αλλά κληρονομική νόσο του Huntington, από την οποία πάσχει ο κεντρικός πρωταγωνιστής. Μια νόσο που επηρεάζει τις λειτουργίες αλλά και ικανότητες ενός ατόμου, οι οποίες οδηγούν σε κινητικές, νοητικές (γνωστικές) και ψυχιατρικές διαταραχές.
Μέσα από μικρά κεφάλαια, ο συγγραφέας συστήνει τους χαρακτήρες της ιστορίας του, όμως δεν τους αναπτύσσει όσο θα ήθελα για να ταυτιστώ μαζί τους. Παράλληλα με απλά λόγια, χωρίς να χρησιμοποιεί επιστημονικό λεξιλόγιο και πολύπλοκες έννοιες, ο συγγραφέας βασιζόμενος στις εμπειρίες του (εργάζεται στο τμήμα ψυχοθεραπείας του Ντίσελντορφ) εισχωρεί στα άδυτα μιας ανθρώπινης ψυχής, που πάσχει από την ασθένεια του Χάντινγκτον. Αναφέρεται σχεδόν έμμεσα σε όλα τα στάδια που περνάει ο Ρενέ μέχρι την αποδοχή της ασθένειας του. Από την άρνηση και το θυμό (Γιατί σε μένα;), στο φόβο και την θλίψη (αναζήτηση σε φόρουμ και συνομιλίες με άλλους πάσχοντες - διαπίστωση ότι δεν υπάρχει θεραπεία) και τέλος στην αποδοχή (κάνοντας ένα νέο ξεκίνημα). Ταυτόχρονα ο συγγραφέας θίγει ζητήματα σχετικά με την ιατρική επιστήμη, τα πειράματα που γίνονται από ειδικούς με στόχο την εύρεση φαρμάκων για αναστολή εξέλιξης μιας ασθένειας αλλά και την σχέση αυτών με τον αθλητισμό.
Παράλληλα ο συγγραφέας με τις ωραίες αλλά πολλές φορές περιττές περιγραφές του, μάς ξεναγεί σε δρόμους, κτίρια αλλά και επιχειρήσεις εστίασης, στις δυο πρωτεύουσες της Ευρώπης, αναφέροντας παράλληλα και την ιστορία αυτών. Δεν θα μπορούσαν να λείπουν αναφορές σχετικά με τον χορό και τις κινήσεις του (λόγω της πρωταγωνίστριας), για τη Λίμνη των κύκνων στο Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού αλλά και σε καλλιτέχνες όπως ο Πικάσο και ο Βαν Γκογκ.
…ο χορός δεν είναι μονάχα κάποια απλά βήματα ή κινήσεις. Είναι η έκφραση της ψυχής και του σώματος. Εκφράζει τον εσωτερικό μας κόσμο... μια ιεροτελεστία που μας κάνει να επικοινωνούμε άμεσα με τα συναισθήματα μας.
Συνοπτικά «Ο χορός του Χάντινγκτον» μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα ψυχογραφικό μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί λόγω του όγκου του, σχεδόν 230 σελίδες. Ένα βιβλίο με καλή ροή, που από τη μέσα και μετά γίνεται πιο ενδιαφέρον, με ποικιλία συναισθημάτων και μηνυμάτων αλλά και με ένα φινάλε γλυκόπικρο, αναμενόμενο αλλά και ανατρεπτικό, ταυτόχρονα. Αν και θα ήθελα λίγες ακόμα σελίδες αλλά και να εστιάσει ο συγγραφέας περισσότερο στην ασθένεια, θεωρώ ότι είναι ένα βιβλίο που αν διαβαστεί θα προσφέρει γνώσεις για μια ασθένεια που δεν γνωρίζουμε αρκετά αλλά και ένα αναγνωστικό ταξίδι στο Παρίσι και στο Λονδίνο.
* Αναζητήστε το βιβλίο από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς
3 στα 5
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Δημοσίευση σχολίου