Ο Μιχάλης Πατένταλης μιλάει για το βιβλίο του, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος με τίτλο «Ο χορός του Χάντινγκτον». Πρόκειται για το δεύτερο προσωπικό του μυθιστόρημα όπου εμποτίζει τη νέα του ιστορία με τις εμπειρίες του ως ψυχαναλυτής, δημιουργώντας ένα συγκινητικό σκηνικό τραγικών χορευτικών κινήσεων. Ένα ψυχογραφικό μυθιστόρημα με ποικιλία συναισθημάτων και μηνυμάτων αλλά και με ένα φινάλε γλυκόπικρο, αναμενόμενο αλλά και ανατρεπτικό, ταυτόχρονα.
Λίγα λόγια για εσάς και πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή.
Την παιδική μου ηλικία την έζησα σε ένα χωριό της Δράμας ,την Προσοτσάνη, μαζί με τον παππού και την γιαγιά και τους γονείς μετανάστες στην Γερμανία. Θυμάμαι πως στο σχολείο τα μεσημέρια έρχονταν οι γονείς να πάρουν τα παιδιά τους ενώ εγώ πήγαινα μόνος με τα πόδια στο σπίτι. «καλά εσύ δεν έχεις γονείς;» με ρωτούσαν τα παιδιά και γώ τους έλεγα ιστορίες απ το μυαλό μου για ένα αεροπλάνο που θα τους μεταφέρει σύντομα κοντά μου. Τότε άρχισα να γράφω ποιήματα θέλοντας με αυτό τον τρόπο να καταπολεμήσω το αίσθημα της απώλειας που ένιωθα μέσα μου. Έτσι από τότε έγινε η συγγραφή ο σύνδεσμος μεταξύ της σκληρής πραγματικότητας και της ψυχικής μου φαντασίας. Γιατί όπως έλεγε και ο Μπουκόφσκι «Αν δεν νιώσεις ότι ο ήλιος μέσα σου, σου καίει τα σπλάχνα, μην γίνεις ποτέ συγγραφέας».
«Ο χορός του Χάντινγκτον» αποτελεί το δεύτερο προσωπικό σας μυθιστόρημα που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος. Τι σας ώθησε να γράψετε την συγκεκριμένη ιστορία και να ασχοληθείτε με την νόσο του Χάντιγκτον;
Όλα ξεκίνησαν από μια τυχαία συνάντηση με έναν νεαρό που έπασχε από την νόσο του Χάντινκτον. Με τις κουβέντες που κάναμε πριν τον βρει ο θάνατος κατάλαβα πως μια στιγμή στην ζωή μας είναι ικανή να ακυρώσει κάθε μας σχέδιο για το μέλλον. Ειδικά τον καιρό αυτό με την πανδημία αλλά και τώρα με τον πόλεμο στην Ουκρανία η σκέψη αυτή γίνεται όλο και πιο οδυνηρή.
Από την στιγμή που γεννιέται η ιδέα αρχίζει ένας πνευματικός μαραθώνιος. Ατέλειωτες μέρες μελέτης για κάθε λεπτομέρεια που θα καταγραφεί στο βιβλίο. Θυμάμαι την στιγμή που με πήρε ο κύριος Θάνας, επιμελητής του μυθιστορήματος, για να μου πεί πως η μονοκατοικία που ανέφερα στο Λονδίνο, ήταν πολυκατοικία και έπρεπε να αλλάξω τον αριθμό του σπιτιού για να είμαι ακριβής στην περιγραφή μου. Έξι μήνες λοιπόν αποταμίευα τις σκέψεις μου για να βρουν τελικά, μετά από ενάμιση χρόνο, διέξοδο σε αυτό το βιβλίο.
Πράγματι. Πρόκειται για ένα ψυχογραφικό μυθιστόρημα που περιγράφει τα ψυχολογικά χαρακτηριστικά των ηρώων, παρουσιάζοντας τις πιο ενδόμυχες σκέψεις τους με κάθε λεπτομέρεια. Για να το πετύχεις αυτό όμως, πρέπει να βρίσκεσαι μέσα στο μυαλό των πρωταγωνιστών και να είσαι σε θέση να αναγνωρίσεις τις σκέψεις, τις εναλλαγές της διάθεσης και τους προβληματισμούς τους, καλύτερα απ’ ότι οι ίδιοι οι χαρακτήρες.
Το εξώφυλλο και ο τίτλος του βιβλίου ήταν επιλογή δική σας ή του εκδοτικού οίκου;
Ο εκδοτικός οίκος πρότεινε μερικές παραλλαγές για το εξώφυλλο και τελικά καταλήξαμε σε αυτό, γιατί πιστεύουμε πως εκφράζει απόλυτα η αισθητική του το μυθιστόρημα μου. Γίνεται πραγματικά πολύ καλή δουλειά στον Κλειδάριθμο πάντοτε σε αγαστή συνεργασία με τους συγγραφείς.
Πείτε μας λίγα λόγια για το βιβλίο και τους χαρακτήρες του;
Ο Χορός του Χάντινγκτον είναι μια ιστορία που προσπαθεί να προσεγγίζει τη σημαντικότητα που έχει μια στιγμή μόνο της ζωής, αναδεικνύοντας το πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι η ανθρώπινη ψυχή απέναντι στον θάνατο.
Ο Ρενέ Κομνίν είναι στέλεχος του εμπορικού τμήματος μιας από τις μεγαλύτερες φαρμακοβιομηχανίες της Γαλλίας, ζει σε ένα πολυτελές διαμέρισμα στη Μονμάρτη, μαζί με τη γυναίκα του και είναι ένας επιτυχημένος νέος. Ώσπου η μοίρα του χτυπάει την πόρτα. Οι αποφάσεις που πρέπει να πάρει δυσβάσταχτες και το κόστος βαρύ. Η τελευταία του επιθυμία θα γίνει φωνή για την ζωή και κραυγή για τον θάνατο.
Η Ζανέτ Βιονέ είναι πρίμα μπαλαρίνα της Βασιλικής Όπερας του Παρισίου, που προσπαθεί, με τις αποφάσεις που παίρνει, να αναλάβει την ευθύνη του πεπρωμένου της. Γιατί άλλο είναι η μοίρα και άλλο το πεπρωμένο.
Από την άλλη ο Λαρς Βερλέν ένας ποδηλάτης που έχει βάλει σκοπό να κερδίσει το στο Grand Tour του Παρισιού, παραδίδει το πεπρωμένο του στην τυχαιότητα της μοίρας. Τρία πρόσωπα χωρίς καμία σχέση μεταξύ τους, θα συναντηθούν μια τυχαία στιγμή, για μερικά δευτερόλεπτα, και οι ζωές τους θα ενωθούν για πάντα με τον πιο παράδοξο και απίθανο τρόπο.
Ρενέ, Ζανέτ και Λαρς. Τρεις χαρακτήρες με κύριο χαρακτηριστικό ότι επιλέγουν την μοναξιά. Τελικά την ζωή την κερδίζει αυτός που φτιάχνει το πεπρωμένο μόνος του, ακολουθώντας μονάχα τη βούληση της ψυχής του;
Την ζωή την κερδίζει αυτός που δεν αφήνει το πεπρωμένο στην μοίρα του. Η εκπλήρωση του πεπρωμένου είναι μια συνειδητή σχέση που έχουμε με τον βαθύτερο εσωτερικό εαυτό μας, αλλά και την ωρίμανσή μας στο συναισθηματικό, ψυχικό και πνευματικό επίπεδο.
Ο Ρενέ Κομνίν δυσκολεύεται να αποδεχθεί ότι έχει τη νόσο του Χάντινγκτον. Τι συμβουλή θα δίνατε σε κάποιον που έχει τη νόσο και παλεύει με το άγχος, τη μοναξιά και την κατάθλιψη;
Να μην παραδοθεί στην τυχαιότητα της μοίρας. Γιατί υπάρχουν άπειρες πιθανότητες στην ζωή.
Υπάρχουν επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Ναι. Το επόμενο μυθιστόρημα θα έχει σχέση με την εσωτερική αλλά και την κοινωνική κάθαρση….
Δημοσίευση σχολίου