Αγαπητό μου ημερολόγιο,
πέρασε πολύς καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα τα νέα μου και θέλησα να τα μοιραστώ με άλλους. Αν την προηγούμενη φορά σού είπα για το κατόρθωμα μου, αυτή τη φορά θα σου μιλήσω για το τι τόλμησα να κάνω στη ζωή μου. Γιατί τελικά είναι ωραίο να τολμάς στη ζωή σου!!!!
Πριν τρία περίπου χρόνια, πήρα μια απόφαση αρκετά τολμηρή για εμένα. Το λέω αυτό γιατί από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν αρκετά κλειστή σαν άτομο, συνεσταλμένη, σε υπερβολικό βαθμό και γενικότερα ήπιων τόνων. Μέχρι που αυτό άλλαξε. Για την ακρίβεια άλλαξε από τότε που τέλειωσα τις σπουδές μου, απομάκρυνα από δίπλα μου τοξικούς ανθρώπους και άρχισα να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη.
Ε λοιπόν εγώ, που ντρεπόμουν να μιλήσω μπροστά σε κόσμο - μετά και από μια πετυχημένη παρουσίαση βιβλίου - τόλμησα να μπω σε θεατρική ομάδα της περιοχής μου. Μια θεατρική ομάδα, που δεν μου ήταν καθόλου άγνωστη. Την ομάδα αυτήν την γνώριζα από παλιά, όταν ακόμα ονομάζονταν «Θεατρική Απόπειρα» και μέχρι πριν τρία χρόνια είχα παρακολουθήσει σχεδόν όλες τους τις παραστάσεις (Η πρώτη τους παράσταση που παρακολούθησα ήταν τρία μονόπρακτα του Tennessee Williams). Ποτέ δεν πίστευα ότι από πιστή ακόλουθος τους, κάποια στιγμή θα γινόμουν μέλος τους και πως θα συμμετείχα σε μια θεατρική τους παράσταση.
Η Θεατρική Ομάδα λοιπόν, τα τελευταία τρία χρόνια, συστήθηκε ξανά στο θεατρικό κοινό της πόλης, ως «Συνεπιβάτες» και πλέον απαρτίζεται από παλιά αλλά και νέα μέλη. Στην πρώτη τους παράσταση ως «Συνεπιβάτες» παρουσίασαν το «Speed Date» και η αδελφή μου τότε εξέφρασε το ενδιαφέρον της να μπει στην ομάδα.
Εγώ δεν σκεφτόμουν να ενταχθώ στην θεατρική ομάδα. Δε θα πω όμως ψέματα. Από τις πρώτες συναντήσεις που πήγα εξαιτίας της αδελφής μου, η οποία και ήθελε να ασχοληθεί με το θέατρο, μου άρεσε το όλο το κλίμα που επικρατούσε. Υπήρχαν βέβαια και άτομα που ήξερα, κάποια από τα οποία προσπάθησαν να με πείσουν στο να γίνω μέλος αυτής της ομάδας. Και τα κατάφεραν!!! Βέβαια σκοπός μου δεν ήταν να παίξω σε μια παράσταση αλλά να βοηθήσω από πίσω – γιατί για να ανέβει μια παράσταση δεν χρειάζονται μόνο ηθοποιοί αλλά και άτομα από πίσω.
Οπότε και μέλος έγινα, και σε θεατρική παράσταση συμμετείχα. Αλλά μέχρι να φτάσουμε στο να ανέβει μια παράσταση περάσαμε αρκετά. Αποχωρήσεις μελών, αλλαγές στα κείμενα καθώς και μια πανδημία, που για ένα μεγάλο διάστημα μάς απομάκρυνε. Τελικώς αρχές καλοκαιριού του ’21 πάρθηκε απόφαση να μαζευτούν κάποια άτομα ώστε να επιχειρηθεί να ανέβει θεατρική παράσταση. Εγώ δεν συμμετείχα εξ αρχής. Από τον Αύγουστο και μετά η ομάδα έκανε πρόβες όπου έβρισκε…σε πάρκα, σε καφέ, σε μουσικές σκηνές καθώς χώρο δικό της δεν είχε. Τον απέκτησε στα τέλη Νοεμβρίου. Όμως ο Covid-19 καραδοκεί, δεν έχουμε τελειώσει μαζί του. Τα πάντα ωστόσο φαίνεται πως είναι….Υπό Έλεγχο. Και τον Ιανουάριο του ’22 η παράσταση επιτέλους ανεβαίνει.
«Υπό Έλεγχο»…μια παράσταση πιο επίκαιρη από ποτέ. Μια παράσταση δυνατή και αληθινή, για τη κοινωνία που ζούμε, θίγοντας την υπερβολή και τη βία στη ζωή μας. Μια παράσταση με την δική της μουσική, την οποία δημιούργησε και επιμελήθηκε ο «Συνεπιβάτης» Bou-Rou. Μια παράσταση που υπεύθυνη για τα φώτα και τα βίντεο της, ήμουν εγώ. Και η χαρά μου που συνέβαλα σε αυτήν την προσπάθεια, είναι μεγάλη.
Προσωπικά, είδα από την αρχή σχεδόν, πως στήνεται μια παράσταση, κάτι που ήταν μοναδικό. Δεν ήταν μόνο οι ατέλειωτες και καθημερινές πρόβες – πολλές φορές κουραστικές - λίγο πριν ανεβεί η παράσταση. Ήταν πολλά περισσότερα, που δεν υπάρχουν λόγια να τα εκφράσω. Οι συναντήσεις μας έγιναν συνήθεια, μια συνήθεια, που έφτασε δυστυχώς στο τέλος. Όμως γίναμε μια παρέα ανθρώπων, που θυσιάσαμε, ο καθένας με τον τρόπο του, χρόνο, ώστε να συμμετέχουμε σε μια παράσταση, αφιλοκερδώς. Και στο τέλος καταφέραμε όχι μόνο να πάρουμε ένα δυνατό και θερμό χειροκρότημα, από όσους μας παρακολούθησαν αλλά να περάσουμε πολλά μηνύματα και να τους προβληματίσουμε.
Λίγα λόγια για το έργο που παρουσιάσαμε: Σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου τα πάντα ελέγχονται από κάμερες, φιλοκυβερνητικοί και αντιπολιτευόμενοι παρακολουθούν οι μεν τους δε. Μήπως όμως, τελικά, δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά ηθοποιοί σε μια τηλεοπτική σειρά; Ένας κόσμος υπό έλεγχο. Μια κοινωνία υπό αμφισβήτηση. Άνθρωποι στη συντήρηση. Δύο χιλιάδες και… πόσο άραγε; Άραγε πριν ή μετά; Ή μήπως… Σ’ αυτό το σύμπαν της γενικευμένης επιτήρησης δεν αργούν να εμφανιστούν τα πρώτα προβλήματα. Οι συνέπειες ακραίες, οι αντιδράσεις απρόσμενες, η κατάληξη απρόβλεπτη. Μια παράσταση τραγελαφική, αλλά μην στεναχωριέστε, όχι και τόσο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ.
Ο Frédéric Sonntag είπε για το έργο του: Το Υπό έλεγχο είναι ένα έργο-κόσμος, ένα έργο-τοπίο που σκιαγραφεί με τρόπο αποσπασματικό, θραυσματικό, ένα σύμπαν όπου η παρακολούθηση είναι γενικευμένη και όπου το φανταστικό μπερδεύεται με το πραγματικό. Μιλάει και για τις επιπτώσεις του κόσμου αυτού στον πληθυσμό: μόνιμη παράνοια, διαταραχή ταυτότητας, σύγχυση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Μέσα από αυτές τις πολλαπλές σκηνές μας δίνεται η δυνατότητα να ανακαλύψου με τους διάφορους μηχανισμούς μιας κοινωνίας και τους διάφορους κατοίκους μιας πραγματικότητας που αντικατοπτρίζει ό,τι ζούμε σήμερα, ελάχιστα μόνο παραμορφωμένο. Αλλά όσο προχωρούμε στην ανακάλυψη αυτού του κόσμου, τόσο τα όρια που θα έπρεπε να τον διαρθρώνουν (πολιτική/θέαμα, φαντασία/πραγματικότητα…) αποδεικνύονται άκυρα. Μπαίνουμε τότε σε έναν αβέβαιο χώρο όπου όλα όσα βρίσκονται μέσα στην οθόνη και έξω απ’ αυτήν φαίνεται να έχουν συγχωνευτεί αμετάκλητα.
Δημοσίευση σχολίου