Από το Blogger.
Ο Πολυχρόνης Κουτσάκης συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό, μέσα από το πρώτο του βιβλίο με τίτλο «Το κάψιμο της σημαίας» το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Modern Times, το 1998. Έκτοτε, μέχρι και σήμερα, έχει εκδώσει 14 μυθιστορήματα, μία ποιητική συλλογή, έξι μονόπρακτα θεατρικά έργα και ένα ePlay. Το «Baby Blue» αποτελεί το όγδοο προσωπικό του μυθιστόρημα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη και είναι το δεύτερο μέρος της αστυνομικής σειράς με πρωταγωνιστή τον Στράτο Γαζή. Το βιβλίο εκδόθηκε ταυτόχρονα στην Ελλάδα, στις ΗΠΑ, στην Αγγλία και στην Αυστραλία, παίρνοντας ενθουσιώδεις κριτικές.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Πολυχρόνης Κουτσάκης
β) Τίτλος: Baby Blue
γ) Έτος Έκδοσης: 2015
δ) Έκδοση: Εκδόσεις Πατάκη
Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ: Το «Baby Blue» είναι το πρώτο βιβλίο του συγγραφέα Πολυχρόνη Κουτσάκη, που πέφτει στα χέρια μου. Προσωπικά δεν γνώριζα τον συγγραφέα, ούτε και το έργο του. Πριν πέντε χρόνια περίπου συνάντησα το όνομα του στο instagram, όταν και μια φίλη που αγαπάει το βιβλίο, είχε παρουσιάσει την πρώτη ιστορία του Στράτου Γαζή. Από τότε είχε σημειωθεί στη λίστα μου, ο συγγραφέας. Μέχρι που συνάντησα στο Book Bazaar της πόλης μου, σε οικονομική τιμή, το δεύτερο μέρος της αστυνομικής σειράς με πρωταγωνιστή τον Στράτο Γαζή, το «Baby Blue».
Τι να πρωτοπώ για αυτό το βιβλίο. Μού κίνησε το ενδιαφέρον από το εξώφυλλο του, το τίτλο του, τη περίληψη του αλλά και τις κριτικές που διάβασα πριν αρχίσω την ανάγνωση. Αν και υπήρξαν στιγμές που ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου, τελικώς δεν έκανα αυτό το λάθος.
Ο Στράτος Γαζής ζει στην Αθήνα και είναι επαγγελματίας δολοφόνος αλλά προτιμά να λέει ότι είναι επαγγελματίας φροντιστής. Έχει κληθεί να διαλευκάνει την υπόθεση του πρώην δημοσιογράφου Θέμη Ραπτά, που βρέθηκε προ τριετίας νεκρός με βάναυσο τρόπο. Τρία χρόνια μετά, θα σημειωθούν τρεις δολοφονίες με παρόμοιο τρόπο. Η κόρη του Θέμη Ραπτά, η 16χρονη Νάστια, ένα τυφλό αλλά ταλαντούχο κορίτσι θέλει να μάθει ποιος σκότωσε τον θετό της πατέρα. Ο Στράτος Γαζής από την άλλη προσπαθεί να μάθει πως αυτές οι τέσσερις υποθέσεις με διαφορά τριών ετών, συνδέονται μεταξύ τους. Είναι άραγε ο δράστης ο ίδιος; Στην προσπάθεια του να ανακαλύψει την αλήθεια, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον κόσμο των αστέγων, τον υπόκοσμο της Αθήνας, κυκλώματα παιδοφιλίας, πολιτικά παιχνίδια, περιβαλλοντικές καταστροφές και λαθρεμπόριο φαρμάκων. Ταυτόχρονα με τις υποθέσεις, έχει να αντιμετωπίσει και τα προβλήματα που υπάρχουν στην σχέση του με την Μαρία, τον παιδικό του έρωτα. Γιατί ο Θέμης Ραπτάς, παρά τη φήμη του, εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία και έγινε άστεγος; Αναγκάστηκε να αποσυρθεί ή υπήρχαν βάσιμες κατηγορίες εις βάρος του;
Στον πόλεμο δεν κερδίζει ο καλύτερος. Κερδίζει πάντα αυτός που έχει λιγότερα να χάσει.
Ο Πολυχρόνης Κουτσάκης παρουσιάζει μια αστυνομική ιστορία με κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις, που εξελίσσεται στους δρόμους της σημερινής Αθήνας. Σε μια Αθήνα που τα συλλαλητήρια συνοδεύονται από φωνές και συνθήματα με ντουντούκες έως δακρυγόνα, παράνομοι μικροπωλητές τσακώνονται με αστυνομικούς που προσπαθούσαν να τους διώξουν και τις ομάδες φοιτητών να πλησιάζουν προς το σημείο της φασαρίας για να πάρουν μέρος, υπουργοί και βουλευτές να ζητάνε προστασία μετά από κάθε νομοσχέδιο που ψηφίζουν, διάφοροι απολυμένοι που βγαίνουν στους δρόμους να απαιτούν από τον υπουργό και γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες που διαμαρτύρονται για την ανυπαρξία μεταφορικών μέσων.
Η πλοκή είναι πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα με τις σελίδες να γυρίζουν η μία μετά την άλλη. Από ένα σημείο και μετά, η ροή είναι γρήγορη, η δράση έντονη, μυστικά καλά κρυμμένα αποκαλύπτονται και οι ανατροπές είναι καταιγιστικές αλλά και καταλυτικές για τις ζωές των χαρακτήρων. Χαρακτήρες που έχουν σκιαγραφηθεί και μελετηθεί εξαιρετικά και που έχουν βιώσει είτε λίγο είτε πολύ σκοτάδι στη ζωή τους. Αξιοσημείωτο είναι ότι ο συγγραφέας έχει για πρωταγωνίστρια τη Νάστια, ένα τυφλό κορίτσι, που παρά την ιδιαιτερότητα της έχει εκπληκτικές ταχυδακτυλουργικές δεξιότητες. Αποδεικνύει με αυτόν τον τρόπο ότι άτομα διαφορετικά είναι και ταλαντούχα.
Το χαμόγελο δεν φορολογείται
Εν κατακλείδι, το «Baby Blue» είναι από τα καλύτερα και καλογραμμένα αστυνομικά μυθιστορήματα της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας!. Ο συγγραφέας ρίχνει φως στο κόσμο των αστέγων, παρουσιάζοντας παράλληλα τη σημερινή κοινωνία και μια Αθήνα που έχει ζήσει καλύτερες εποχές. Το φινάλε του σίγουρα απρόσμενο και στενάχωρο. Μετά το «Baby Blue» σίγουρα θα αναζητήσω και τα υπόλοιπα βιβλία του συγγραφέα.
* Αναζητήστε το βιβλίο από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς
4 στα 5
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Η Δήμητρα Ιωάννα Προίσκου μιλάει για το βιβλίο της, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο, με τίτλο «Ένα παιδί εκδικείται». Πρόκειται για το πρώτο της αστυνομικό μυθιστόρημα με κοινωνικές προεκτάσεις, που ρίχνει φως στο σκοτάδι μιας πληγωμένης παιδικής ψυχής.
1. Ποια
είναι η Δήμητρα Ιωάννα Προϊσκου;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην
Αθήνα, και συγκεκριμένα στον Χολαργό. Έχω πολλές όμορφες στιγμές να θυμάμαι. Με
φίλους, παρέες, γειτονιές, αλάνες, τους γονείς μου πάντα δίπλα μου, τις αδερφές
μου. Είμαστε πέντε κορίτσια με όχι πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας η μία από την
άλλη. Εγώ είμαι η μικρότερη, το μιτσό όπως το λένε στην Κέρκυρα από όπου είναι
και η καταγωγή της μητέρας μου. Μεγαλώσαμε όλες μαζί στο ίδιο δωμάτιο, να
μοιραζόμαστε τα κρεβάτια μας και τα γραφεία μας για διάβασμα δίπλα δίπλα. Έχω
αναμνήσεις με αμέτρητες συζητήσεις, γέλια, χαρές, τσακωμούς, ιστορίες,
εξομολογήσεις, μυστικά, όλα ένα μαγικό κουβάρι στο μυαλό μου που ξεδίπλωσε,
ανέπτυξε και εξέλιξε με πολύ όμορφο τρόπο τον εσωτερικό μου κόσμο και την
επικοινωνία μου και αλληλεπίδραση αντίστοιχα και με τον εξωτερικό κόσμο. Ξεκίνησα
να γράφω από σχετικά μικρή ηλικία κυρίως ποιήματα και διηγήματα. Έχω
παρακολουθήσει διάφορα επιμορφωτικά σεμινάρια γύρω από την ποίηση, τη
φιλοσοφία, τη συγγραφή, τη δημιουργική γραφή και τη πεζογραφία, παράλληλα πάντα
με την πολυετή εργασία μου στο χώρο του φαρμάκου, καθώς μόλις πριν δυο χρόνια
αποφάσισα να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη συγγραφή. Δύσκολο εγχείρημα αλλά
προτιμώ να μετανιώνω για πράγματα που έκανα κι όχι για πράγματα που δεν έκανα.
2. Το
«Ένα παιδί εκδικείται» είναι το πρώτο σας αστυνομικό μυθιστόρημα, που
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Υδροπλάνο. Ποια τα πρώτα συναισθήματα όταν πήρατε
στα χέρια σας πλέον τυπωμένο το βιβλίο σας;
Δεν ξέρω αν θα καταφέρω επακριβώς να το εκφράσω. Η ευτυχία και η χαρά είναι από αυτά τα συναισθήματα που όταν σε κατακλύζουν αισθάνεσαι μια μικρή ζαλάδα και απέραντη ευγνωμοσύνη. Αισθάνεσαι πληρότητα. Ένα όνειρό μου πήρε μορφή. Ολοκλήρωσα ένα στόχο μου και έβαλα τα θεμέλια και για τη συνέχεια.
3. Τι σας
ώθησε να γράψετε αυτήν την συγκεκριμένη ιστορία;
Με απασχολεί η επικαιρότητα. Προσπαθώ όσο γίνεται να ενημερώνομαι. Δεν γίνεται να απέχεις απ’ τα κοινά. Με επηρέασε πάρα πολύ όταν διάβασα για πρώτη φορά για το κίνημα me too. Με ενόχλησε πάρα πολύ που διάβαζα διάφορα σχόλια ή και συνεντεύξεις από απλούς ανθρώπους μέχρι και επώνυμους να απαξιώνουν όλες αυτές τις γυναίκες που τόλμησαν έστω και μετά από χρόνια να μιλήσουν για ένα τραύμα τους που δεν ξεπέρασαν ποτέ. Εμένα η μητέρα μου μού έλεγε ότι για να καταλάβεις τον πόνο του άλλου πρέπει να μπεις στα παπούτσια του, αλλιώς μην μιλάς, μην κριτικάρεις, κάτσε στη γωνιά σου. Με λίγα λόγια να έχεις πάθει το ίδιο ή να έχεις αναπτύξει και με ευλάβεια ακουμπήσει στην παιδεία σου τη λέξη ενσυναίσθηση. Πήρα λοιπόν την ιστορία και την γύρισα ανάποδα. Χωρίς εννοείται να είμαι υπέρ κάτι τέτοιου. Για μένα ο βιασμός είναι κακούργημα άσχετα το φύλο, και σαφώς είμαι κατά της βίας από όπου κι αν προέρχεται και για οποιονδήποτε λόγο. Είναι μια πράξη δειλίας και σίγουρα ενός προβληματικού νου και ψυχικού κόσμου. Κι αυτό ακριβώς προσπαθώ να δείξω και στο βιβλίο.
4. Πόσο
απαιτητική είναι η συγγραφική διαδικασία και πόσο χρόνο σας πήρε η ολοκλήρωση
του βιβλίου;
Τη συγγραφική διαδικασία αν δεν τη δεις ως δουλειά, καλύτερα μην τολμήσεις να ασχοληθείς μαζί της. Το τολμήσεις με την καλή έννοια. Το βιβλίο μου πήρε τέσσερις μήνες να το τελειώσω έχοντας ως εφόδια αρκετή πειθαρχία και προσήλωση. Σηκωνόμουν κάθε πρωί, έφτιαχνα έναν καφέ και καθόμουν μπροστά από τον υπολογιστή. Ακόμα κι αν αισθάνεσαι πως μια μέρα δεν έχεις έμπνευση, αν κάτσεις μπροστά στον υπολογιστή θα τη βρεις, θα έρθει. Το ωράριο μου ήταν 09:00 με 15:00, κι αν είχα κάποια δουλειά κάποιο πρωί, αναπλήρωνα τις ώρες τα απογεύματα. Ήταν μια περίοδος που είχα σχεδόν εξαφανιστεί από την οικογένεια μου και τις φίλες μου. Αλλά ήταν μια περίοδος απίστευτα δημιουργική και γεμάτη ευχάριστα συναισθήματα, γιατί έκανα αυτό που αγαπούσα. Βέβαια κάποιες φορές τα συναισθήματα ήταν ανάμικτα λόγω και της ιστορίας του βιβλίου. Δένεσαι με κάποιους χαρακτήρες μοιραία, θες δεν θες, είναι δικά σου «παιδιά», οπότε και η εξέλιξη καμιά φορά που δίνεις ίσως σε πονάει περισσότερο και από τον αναγνώστη που μπορεί να στενοχωρηθεί αν ξαφνικά του σκοτώσεις κάποιον χαρακτήρα που συμπαθεί. Η συγγραφή ενός βιβλίου κι από προσωπική πείρα πια μιλώντας, θέλει υπομονή, επιμονή, πειθαρχία και αγάπη.
5. Το
εξώφυλλο και ο τίτλος του βιβλίου ήταν επιλογή δική σας ή του εκδοτικού οίκου;
Τον τίτλο του βιβλίου τον σκέφτηκα αμέσως μόλις σκέφτηκα την υπόθεση και τον ήρωα που θα αναδείκνυε το περιεχόμενο της εν λόγω ιστορίας. Θεωρώ, χωρίς βέβαια να το λέω και απόλυτα, καθώς δεν έχω τις απαιτούμενες επιστημονικές γνώσεις, πως ίσως κάποιοι δολοφόνοι ή βιαστές, το μυαλό τους να έχει κλειδώσει και παραμείνει σε ένα τραυματικό γεγονός που συνέβη κατά την παιδική τους ηλικία. Κι ίσως αυτό το τραύμα που στιγμάτισε τη ζωή τους να πυροδοτεί αυτήν την ακραία και απεχθή συμπεριφορά μη μπορώντας να προχωρήσουν στη ζωή τους, ουσιαστικά να λειτουργούν καθοδηγούμενη από εκείνο το στιγμιότυπο που τους πλήγωσε, καθιστώντας έτσι αποτρεπτική την εναρμόνιση τους με την πραγματικότητα και το παρόν τους. Κάπως έτσι είναι και με τον κεντρικό ήρωα του βιβλίου, για αυτό και κατέληξα σε αυτόν τον τίτλο.
Το εξώφυλλο το σκεφτήκαμε μαζί με τον εκδοτικό οίκο Υδροπλάνο. Ήταν όλοι τους απίστευτα υπομονετικοί και σχολαστικοί. Ανταλλάσσαμε ιδέες και προτάσεις προσπαθώντας όσο γίνεται να καταλήξουμε σε μια εικόνα που θα αντικατοπτρίζει ένα στιγμιότυπο από το βιβλίο, μια τραυματική σκηνή δηλαδή του κεντρικού ήρωα.
Αισθάνομαι τυχερή που ως νέα συγγραφέας είχα την τύχη να συνεργαστώ με τον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο όπου αγκάλιασαν και αγάπησαν από την πρώτη στιγμή το βιβλίο και το αντιμετώπισαν ανάλογα, και εμένα φυσικά, δείχνοντας όλοι τους και ο καθένας ξεχωριστά αμέριστη αγάπη, συνέπεια, ευαισθησία και επαγγελματισμό.
6. Πείτε
μας λίγα λόγια για το βιβλίο και τους χαρακτήρες του;
Το βιβλίο ουσιαστικά εξιστορεί τα παιδικά χρόνια του κεντρικού ήρωα εστιάζοντας σε ένα παιδικό του τραύμα και πως τον επηρεάζει μεγαλώνοντας. Πιστεύω πως οι άνθρωποι δεν δίνουμε την ίδια βαρύτητα και τη δέουσα προσοχή σε ψυχολογικά τραύματα που ενδεχομένως και μοιραία όλοι έχουμε υποστεί κάποια στιγμή στη ζωή μας. Είναι σαν αυτό που λένε πως επειδή η «πληγή» της ψυχής δεν φαίνεται, όπως θα φανεί στο σώμα όπου θα τρέξει αίμα να το πω πιο απλά, δεν γίνεται άμεσα αντιληπτό η σοβαρότητα που μπορεί να εμπεριέχει ένα τέτοιο τραύμα, και πόσο μπορεί να επηρεάσει τη μετέπειτα ζωή σου και με ποια αποτελέσματα. Στην ενήλικη, λοιπόν, ζωή πια του Φίλιππου, του κεντρικού ήρωα του βιβλίου, αυτό το τραύμα που υπέστη στην παιδική του ηλικία και δεν κατάφερε να το ξεπεράσει, στοιχειώνει τη ζωή του με καταστροφικές συνέπειες για τον ίδιο και τους γύρω του. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες που εμφανίζονται στο βιβλίο, κάποιοι βοηθούν στο να αναστείλουν αυτό το τραύμα του, χωρίς ίσως να αντιλαμβάνονται και επακριβώς το μέγεθος της ζημιάς που έχει προκληθεί, ίσως και κάποιοι ευσυνείδητα να μην θέλουν να εντρυφήσουν στο πρόβλημα, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, και κάποιοι άλλοι το επιβαρύνουν φανερώνοντας εν αγνοία τους το τερατώδες μέγεθος του τραύματος και την επικινδυνότητα του. Μέσα από τους διαλόγους και την αφήγηση παρουσιάζονται οι ζωές καθημερινών χαρακτήρων, οικείων μορφών και συνειδήσεων. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι να το πω κάπως έτσι όπου ο κάθε ένας έχει τον ρόλο του και την ουσία του για την έκβαση της ιστορίας.
7. Όταν
γράφατε το βιβλίο είχατε από την αρχή στο μυαλό σας το φινάλε ή διαμορφώθηκε
στην πορεία;
Είχα σκεφτεί από την αρχή τον βασικό κορμό της ιστορίας όπου περιλάμβανε και το φινάλε. Ίσως όχι με τον ίδιο τρόπο που το μετέφερα, αυτό διαμορφώθηκε στην πορεία, αλλά τον συγκεκριμένο επίλογο τον είχα σκεφτεί από την αρχή.
8. Υπάρχουν επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Αυτή τη στιγμή γράφω το επόμενο βιβλίο μου το οποίο θα είναι η συνέχεια του πρώτου. Από εκεί και πέρα έχω ακόμα δυο τρεις ιστορίες για βιβλία που θέλω να γράψω. Αστείρευτη φαντασία! Όρεξη να υπάρχει, που υπάρχει, και επιφυλάσσομαι και για αρκετά ακόμα αναγνωστικά ταξίδια. Με εγκλήματα, ανατροπές, αστυνομικά δρώμενα και πολλά άλλα.
Από τις πιο πολυσυζητημένες και αναμενόμενες ταινίες της φετινής χρονιάς είναι αυτή της ηθοποιού και σκηνοθέτριας Yelena Popovic, «Ο Άνθρωπος του Θεού», με τον Άρη Σερβετάλη στον πρωταγωνιστικό ρόλο, να υποδύεται τον Άγιο Νεκτάριο. Μια ταινία για τη ζωή και το έργο του Αγίου Νεκταρίου.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Ταινία: Ο Άνθρωπος του Θεού (Man of God)
Σκηνοθεσία: Yelena Popovic
Πρωταγωνιστούν: Άρης Σερβετάλης, Alexander Petrov, Mickey Rourke, Χρήστος Λούλης κ.α
Είδος Ταινίας: Βιογραφική
Έτος Παραγωγής: 2021
Διάρκεια: 109΄
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Παρά το γεγονός ότι έλαβε αρνητικές κριτικές, την ταινία «Ο Άνθρωπος του Θεού», από την πρώτη εβδομάδα, την παρακολουθήσε μεγάλο μέρος του ελληνικού σινεφιλ κοινού. Από το trailer άλλωστε φαινόταν αρκετά υποσχόμενη. Και πράγματι ήταν, αν εξαιρέσει κανείς κάποια μικρά λάθη που έγιναν.
Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, το 1890, ο μητροπολίτης Πενταπόλεως Νεκτάριος θα διωχθεί από ανωτέρους του, από τη θέση του, παρά το έργο και τη φήμη του. Θα επιστρέψει στην Ελλάδα, προσπαθώντας να συνεχίσει το έργο του, ως ιεροκήρυκας. Σε αυτήν την προσπάθεια του, θα συναντήσει πολλά εμπόδια, άτομα που τον σαμποτάρουν, αλλά και φίλους, που θα του σταθούν μέχρι το τέλος της ζωής του. Από την Εύβοια θα βρεθεί στο Χαλάνδρι να διευθύνει τη Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή. Κι από εκεί στον τελευταίο του σταθμό, την Αίγινα, όπου θα χτίσει τη μονή, με τα ίδια του τα χέρια. Τιμήθηκε μετά θάνατον.
Στα συν της ταινίας, η σκηνοθεσία, το στήσιμο, το σενάριο, η ενδυματολογία και η μουσική. Έπειτα οι τοποθεσίες που επιλέχθηκαν ώστε να γυριστεί η ταινία. Η εξαιρετική επιλογή του Άρη Σερβετάλη, για τον ομώνυμο ρόλο που καταφέρνει να πετάξει από πάνω του μια και καλή τον Λάζαρο, ρόλο που υποδύθηκε στην σειρά "Είσαι το ταίρι μου". Εδώ ερμηνεύει υπέροχα, με σεβασμό και σεμνότητα. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί και οι ερμηνείες αυτών. Έκπληξη αποτέλεσαν οι ρόλοι των Mickey Rourke, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Χρήστο Λούλη και Τόνια Σωτηροπούλου.
Στα μείον της ταινίας, περιττοί χαρακτήρες που φάνηκαν ελάχιστα και δεν βοήθησαν την ιστορία. Το ότι η ταινία γυρίστηκε στην Ελλάδα από Έλληνες ηθοποιούς και είναι αγγλόφωνη, με τις προφορές κάποιων να είναι για γέλια και για κλάματα. Αναπάντητα ερωτήματα για τη ζωή του Αγίου, τα οποία θα μπορούσαν να απαντηθούν, εφόσον υπήρχε κάποιο εισαγωγικό σημείωμα με πληροφορίες, στην αρχή.
Εν κατακλείδι, «Ο Άνθρωπος του Θεού», είναι η ταινία της χρονιάς που πρέπει όλοι να δουν. Δεν πρόκειται μόνο για μια ταινία βιογραφική αλλά για μια ταινία που περνάει μηνύματα που αφορούν την θρησκεία, την πίστη στο Θεό, την πίστη γενικά αλλά και την ίδια τη ζωή. Μια αυτοβιογραφική ταινία που θα προβληματίσει, θα συγκινήσει και θα γαληνέψει!!!
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΩ: Ναι αν σου αρέσουν οι βιογραφίες ή ταινίες θρησκευτικού περιεχομένου.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 8/10
TRAILER:
_______________________________________________________
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε ταινίες που έχω παρακολουθήσει
Πόσες φωτογραφίες τράβηξες το φετινό καλοκαίρι; Πόσες φωτογραφίες έβγαλες συνολικά από τις διακοπές σου; Προσωπικά βγάζω αμέτρητες φωτογραφίες είτε πάω διακοπές είτε μείνω στην πόλη μου. Το φετινό μου καλοκαίρι δεν συνοδεύτηκε από διακοπές αλλά από μονοήμερες αποδράσεις στη γύρω περιοχή. Το ότι δεν πήγα διακοπές όμως δεν σημαίνει ότι δεν έβγαλα πολλές φωτογραφίες. Υπήρξαν πολλές στιγμές που αποτυπώθηκαν στο φακό μου. Από αυτές ξεχώρισα τις οκτώ, την κάθε μία για τους δικούς μου λόγους. Οκτώ στιγμές λοιπόν από την φετινή καλοκαιρινή ζωή μου, χωρίς φίλτρα. Πάμε να δούμε ποιες είναι αυτές και γιατί επιλέχθηκαν!!!
Καλοκαίρι χωρίς χωριό δεν έχει. Άλλωστε όλα μου τα καλοκαίρια είναι συνδεδεμένα μαζί του. Γιατί εκεί αποκτήσαμε τις αναμνήσεις που έχουμε σήμερα. Το χωριό μέχρι και σήμερα αποτελεί την απόδραση μου από τη βοή της πόλης. Μάλιστα πριν λίγα χρόνια, ανακάλυψα το ησυχαστήριο μου, ένα μέρος που συνδυάζει την φύση με θάλασσα. Και δεν χάνω ευκαιρία να το επισκέπτομαι συχνά πυκνά.
 |
| 1. Τριφύλλι Έβρου. Περιοχή Κρανιές |
Από το 2019 αποτελούν ίσως και ένα από τα αξιοθέατα της πόλης μου. Οι «αιωρούμενες» ομπρέλες στην οδό Εμπορίου δεν περνάνε από κανέναν απαρατήρητες. Περνάω συχνά από εκεί, καθώς βρίσκεται και το μανάβικο απ΄όπου ψωνίζω τα φρούτα μου. Ποτέ ωστόσο δεν έτυχε να τις φωτογραφήσω, αφού πάντα ήμουν με τσάντες στα χέρια.
 |
| 2. Ομπρέλες Αλεξανδρούπολης |
Έχουν περάσει πολλά χρόνια από την πρώτη και τελευταία φορά που επισκέφθηκα το Πόρτο Λάγος και το Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου. Δεν ξέρω γιατί μέχρι σήμερα δεν είχα ξαναπάει. Αυτή τη φορά, είπα να κάνω μια στάση, ερχόμενη από Ξάνθη. Γαλήνη και ηρεμία μαζί με θέα τον μεγάλο υδροβιότοπο της λίμνης Βιστωνίδας. Κάπου εκεί έξω υπάρχει ένας «παράδεισος» αρκεί να θέλεις να τον βρεις.
 |
| 3. Πόρτο Λάγος. Στο βάθος η Μονή του Αγίου Νικολάου |
Ξάνθη - Πόρτο Λάγος - Κομοτηνή. Ένα τσιγάρο διαδρομή, που λέει και το άσμα. Ε λοιπόν, εγώ σε μία ημέρα, βρέθηκα σε τρία σημεία της Θράκης. Άλλωστε είναι κοντινές οι αποστάσεις. Στην Κομοτηνή έχω πάει πάμπολλες φορές, κυρίως πρωινές ώρες, ποτέ ωστόσο στο σημείο που βρίσκεται το επιβλητικό αξιοθέατο της, το κεντρικό ηρώο της, το Σπαθί. Πρόκειται για το σήμα κατατεθέν της πόλης! Το βράδυ η Κομοτηνή είναι υπέροχη, αφού είναι μια πόλη που σφύζει από ζωή.
 |
| 4. Στην πλατεία Κομοτηνής βρίσκεται το Σπαθί |
Ελλάδα. Καλοκαίρι και θάλασσα. Τρία σε ένα!!!! Και διακοπές να μην κάνεις, μόνο που βρίσκεσαι στην Ελλάδα, κάπου θα βρεις μια θάλασσα για να αράξεις, να πιεις τον καφέ σου και να διαβάσεις κανένα βιβλίο. Σαν παιδί του καλοκαιριού (γεννημένη Ιούλιο) η θάλασσα είναι η ηρεμία μου. Το να ζει κανείς σε μια πόλη που έχει θάλασσα είναι ευτυχία, κι εγώ ναι είμαι ευτυχισμένη γιατί περιτριγυρίζομαι από αυτήν. Γιατί όπως είπε και η Karen Blixen «Η θεραπεία για όλα είναι το αλμυρό νερό».
 |
| 5. Θάλασσα. Παραλία Αλεξανδρούπολης. Στροφή Εγνατία |
«Αυγουστιάτικο φεγγάρι που σαι σαν φωτιά» λέει ο Στέλιος Ρόκκος σε ένα τραγούδι του. Και ερωτευμένος να μην είσαι, το φεγγάρι θα το κοιτάξεις είτε είναι κόκκινο είτε έχει πανσέληνο. Το πιο ερωτικό φεγγάρι του χρόνου είναι αυτό του Αυγούστου. Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, δε θα μπορούσα να μην απαθανατίσω αυτή τη στιγμή. Και θεωρώ πως είναι από τις καλύτερες φωτογραφίες με φεγγάρι που έχω βγάλει μέχρι σήμερα.
 |
| 6. Αυγουστιάτικο φεγγάρι |
Έψαχνα για καιρό μια τοποθεσία ώστε να μπορώ να βγάζω φωτογραφίες τα βιβλία μου. Ήθελα ένα μέρος που να έχει ησυχία και να μην υπάρχουν πολλά άτομα γύρω μου. Ένα σημείο το οποίο το ήθελα φωτεινό και με χρώματα. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα το έβρισκα, πόσω μάλλον να είναι σχεδόν δίπλα στο σπίτι μου. Δεν ήξερα καν ότι στο πάρκο Αλτιναλμάζη, που έχω πάει ουκ ολίγες φορές για συναυλίες και θέατρα, υπήρχε και Θέατρο Νερού, λίγο παρακάτω. Μού έκανε εντύπωση που τόσο καιρό ενώ είναι συντηρημένο, έχει μείνει ανεκμετάλλευτο. Καιρός λοιπόν να το εκμεταλλευτώ εγώ.
 |
| 7. Θέατρο Νερού στο Οικοπάρκο Αλτιναλμάζη |
Για το τέλος, άφησα το πιο must παιχνίδι της παραλίας. Ένα παιχνίδι που προσωπικά το έχω συνδυάσει με το καλοκαίρι. Βλέπετε προτιμώ να παίζω τάβλι στην παραλία, παρά ρακέτες. Φέτος βέβαια δεν έπαιξα πολλές φορές τάβλι στην παραλία αλλά στο μπαλκόνι του σπιτιού. Ασσόδυο, βατραχάκια, γκιουλ, πόρτες, πλακωτό και φεύγα. Και φυσικά κέρδισα σε όλα τα παιχνίδια. Και όποιος κερδίζει στα παιχνίδια, συνηθίζεται να χάνει αλλού!!! 😋
 |
| 8. Τάβλι |
Εσύ πόσες στιγμές σου φωτογράφισες το φετινό καλοκαίρι;
Οι συμμετοχές για το δεύτερο κουτί της AVON, της φετινής χρονιάς, έφτασαν στο τέλος. Συνολικά 452 άτομα συμμετείχαν στο διαγωνισμό όπου υπήρχε η δυνατότητα πολλαπλών συμμετοχών, οι οποίες στο σύνολο άγγιξαν τις 1269. Ευχαριστώ πάρα πολύ, για τα πολλά σχόλια σας και για το ευχαριστώ σας που είναι αρκετό ώστε να συνεχίσω. Οι επόμενοι διαγωνισμοί στο facebook κρύβουν εκπλήξεις, χρώματα και αρώματα. Για αυτό μην φύγετε από τη σελίδα. Φυσικά όσοι έχουν φύγει, αποκλείονται αυτόματα από τους επόμενους. Μέχρι τότε να σας ευχαριστήσω όλους για τις συμμετοχές καθώς και για τα σχόλια σας. Πολλά ευχαριστώ και στους άντρες, της παρέας, που πήραν συμμετοχή σε αυτό το διαγωνισμό.
Η κλήρωση έγινε μέσω του commentpicker και η νικήτρια έχει ανακοινωθεί κάτω από την ανάρτηση του διαγωνισμού καθώς και με σχετικό story στη σελίδα.
.Μείνετε συντονισμένοι, ακολουθήστε με και στο instagram
για να μην χάνετε κανέναν διαγωνισμό !!!
Ο Νικόλαος Ντέτσικας μιλάει για το βιβλίο του, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκύστης, με τίτλο «Η Κληρονομιά του Αίματος». Πρόκειται για τη πρώτη λογοτεχνική προσπάθεια του συγγραφέα.
1. «Η κληρονομιά του αίματος» είναι το πρώτο προσωπικό σας μυθιστόρημα που
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελκυστής. Ποια ήταν η αφορμή για να γραφτεί αυτό το
βιβλίο;
Ναι είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα ή να το θέσω
ακόμα καλύτερα η πρώτη συγγραφική απόπειρα. Η αφορμή για να γραφτεί αυτό το
βιβλίο ήταν ότι πάντα μου άρεσε να δημιουργώ δικούς μου φανταστικούς κόσμους
από παιδί για να μπορώ να ξεφεύγω από την δύσκολη και πεζή πραγματικότητα. Η
έμπνευση για την κεντρική ιδέα βασίστηκε από μια παλιά Αργεντίνικη σειρά το
Ιερό πάθος ή αλλιώς Padre Coraje
(για όσους θελήσουν να την ψάξουν και να την δουνε) που παρακολουθούσα
ανελλιπώς στα εφηβικά μου χρόνια.
2. Ποια τα πρώτα συναισθήματα όταν πήρατε στα χέρια σας πλέον τυπωμένο το
βιβλίο σας;
Απερίγραπτη χαρά θα έλεγα. Νιώθεις πως ο τόσο κόπος που έκανες για να το
σκεφτείς, μέχρι να το γράψεις
δικαιώθηκε. Δεν υπάρχουν λόγια και λέξεις
για να το περιγράψω αυτό το συναίσθημα.
3. Πως θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας (αστυνομικό/θρίλερ/αισθηματικό);
Θα τολμούσα να πω ότι η ιστορία εμπεριέχει και τα τρία στοιχεία. Αν ήταν να επιλέξω όμως θα έλεγα θριλερ, αισθηματικό.
4. Πόσος χρόνος χρειάστηκε για την ολοκλήρωση του βιβλίου σου;
Γύρω στον ενάμιση χρόνο πάνω κάτω.
5. Το εξώφυλλο και ο τίτλος του βιβλίου ήταν επιλογή δική σου ή του
εκδοτικού οίκου;
Ο τίτλος ήταν καθαρά και μόνο δική μου επιλογή . Το υπέροχο αυτό
εξώφυλλο του εκδοτικού οίκου.
6. Λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο και τους
χαρακτήρες τους;
‘Ένα χωριό , το Διάσελο συγκλονίζεται διαδοχικά από μια εξαφάνιση και
μια δολοφονία. Τριάντα χρόνια μετά η άφιξη του νεαρού Βαγγέλη και του καλύτερού
του φίλου Στέργιου στο χωριό για εργασία
αποτελεί την αφορμή για να ξεκινήσει να ξετυλίγεται ένα κουβάρι προσωπικών και
οικογενειακών μυστικών, παθών, παράνομων σχέσεων και σκιωδών δοσοληψιών με
σκοτεινές δυνάμεις. Το βιβλίο αποτελείται από πολλούς, δυνατούς και μυστηριώδης χαρακτήρες που θα ήταν καλύτερα ο αναγνώστης πιστεύω να
τους ανακαλύψει μόνος του.
7. Όταν γράφατε το βιβλίο είχατε από την αρχή στο μυαλό σας το φινάλε ή
διαμορφώθηκε στην πορεία;
Το φινάλε όχι δεν το είχα στο
μυαλό μου καθόλου όταν ξεκίνησα να το γράφω. Διαμορφώθηκε σιγά σιγά και
σταδιακά....
8. Υπάρχουν επόμενα συγγραφικά σχέδια;
Βέβαια έχω τελειώσει
το δεύτερο μου έργο όπου μέσω μιας φανταστικής ιστορίας θίγω ένα πολύ σοβαρό
ζήτημα που αυτή την στιγμή γίνεται μεγάλος ντόρος πάνω σε αυτό. Δυστυχώς δεν
μπορώ ακόμα να αποκαλύψω περισσότερες λεπτομέρειες. Θεού θέλοντος πιστεύω μέσα
στον χειμώνα θα υπάρχει στα ράφια των βιβλιοπωλείων.
Σας ευχαριστώ μέσα από
την καρδιά μου για αυτή την υπέροχη συνέντευξη , εύχομαι υγεία σε όλον τον
κόσμο και μακάρι να τα ξαναπούμε σύντομα.
Ο Αύγουστος ήταν ο πιο φτωχός μήνας μουσικά, αφού δεν είχε πολλές νέες κυκλοφορίες. Λίγα νέα ελληνικά τραγούδια και τα περισσότερα από νέους καλλιτέχνες. Μόλις 10 νέες κυκλοφορίες, κάποιες από αυτές ακούστηκαν σε ραδιόφωνα και κάποιες άλλες πάλι όχι.
Κατά σειρά προτίμησης μου, από την αρχή μέχρι το τέλος, η playlist διαμορφώνεται ως εξής:
Top 10
Έδωσε για πρώτη φορά ραντεβού με το ακριτικό κοινό, το 2019, στην 25η «Συνάντηση Νέων» στον Άρδα. Δύο χρόνια μετά, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, επιστρέφει στον Έβρο για μια ακόμη μουσική συνάντηση. Αυτή τη φορά στην Αλεξανδρούπολη και στο οικοπάρκο Αλτιναλμάζη.
Η Ελευθερία Αρβανιτάκη, παρουσίασε στο κοινό τραγούδια που έχουμε αγαπήσει και ξεχωρίσει όλοι. Μαζί της στο μουσικό αυτό ταξίδι, συνοδοιπόρος, ο νεαρός ερμηνευτής και σολίστας του βιολιού Παναγιώτης Λάμπουρας, ο οποίος έχει κυκλοφορήσει δύο προσωπικούς δίσκους (“Υδρόγειος” και “Ο μικρός χρόνος”) και έχει ξανασυνεργαστεί επί σκηνής με την Ελευθερία Αρβανιτάκη.
Πιστοί στο ραντεβού τους, οι δυο ερμηνευτές και οι μουσικοί που τους συνόδεψαν, από τις 21:30 έως τις 23:40 ταξίδεψαν το κοινό που παρευρέθηκε από νωρίς, τηρώντας όλα τα μέτρα ασφαλείας και υγιεινής. Η συναυλία πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 21 Αυγούστου στο Θέατρο Αλτιναλμάζη της Αλεξανδρούπολης, με αυστηρά περιορισμένο αριθμός εισιτηρίων.
Από το “Κόκκινο φουστάνι” ως το “Πάρε με αγκαλιά και πάμε” κι από τις λαϊκές μπαλάντες του κορυφαίου Χρήστου Νικολόπουλου ως τα τελευταία της αγαπημένα του νεότερου συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη απο τα “Μεγάλα ταξίδια”, από τα αρμένικα που μας έμαθε να αγαπάμε ως τους ρυθμούς του Πράσινου Ακρωτηρίου και της Cesaria Evora, η Ελευθερία Αρβανιτάκη τραγούδησε για ένα δίωρο. Ένα δίωρο γεμάτο από τα χρώματα της μουσικής της και από τραγούδια που τραγουδάμε μαζί της από την αρχή ως το τέλος της βραδιάς.
Μαζί της επί σκηνής οι εδώ και πολλά χρόνια συνεργάτες της μουσικοί: Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης (τύμπανα κι ενορχηστρώσεις), Γιώργος Γεωργιάδης (μπάσο), Νίκος Μέρμηγκας (λαϊκά έγχορδα), Δημήτρης Τσάκας (σαξόφωνο) και Γιάννης Κυριμκυρίδης (πιάνο).
Καλοκαίρι ξανά μαζί με συναυλίες, καλοκαίρι ξανά μαζί με Ελευθερία, καλοκαίρι ξανά “δυνατά”.
Δείτε παρακάτω όλο το οπτικοακουστικό υλικό από τη βραδιά
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Social Icons