Θέατρο/Review: Ιφιγένεια η εν Ταύροις

 

Είδαμε τη θεατρική παράσταση «Ιφιγένεια η εν Ταύροις», του Ευρυπίδη στο οικοπάρκο Αλτιναλμάζη.

Η «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» είναι από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις αρχαίου δράματος το φετινό καλοκαίρι. H τραγωδία του Ευριπίδη και συνέχεια της Ιφιγένειας εν Αυλίδι, σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη, με ένα δυνατό θίασο εξαιρετικών ηθοποιών – μαζί τους και η Χάρις Αλεξίου – περιοδεύει σε μεγάλα θέατρα στην Ελλάδα και αναδεικνύουν, με λιτό και ουσιαστικό τρόπο, τα νοήματα και τη γοητεία της ξεχωριστής αυτής τραγωδίας.  

Η Ιφιγένεια, κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, μετά τη θυσία του πατέρα της, να την παραδώσει στην Άρτεμις, είναι πλέον ιέρεια στο ναό της θεάς, στην Ταυρίδα. Δεν γνωρίζει πλέον τι απέγιναν οι γονείς της και ο αδερφός της που άφησε πίσω στο Άργος. Ένα κακό όνειρο όμως, είναι ικανό να την κάνει να πιστέψει ότι ο αδερφός της Ορέστης είναι νεκρός. Ως ιέρεια στο ναό της Αρτέμις, αποστολή της είναι να εξαγνίζει ανθρώπινες ψυχές που οδηγούνται στο θάνατο. Κάποια μέρα, στο ναό, θα έρθουν δύο Έλληνες άντρες επικαλούμενοι το χρησμό του Μαντείου των Δελφών. Όταν η Ιφιγένεια συνειδητοποιήσει ότι πρόκειται για τον αδερφό της Ορέστη και τον φίλο του Πυλάδη, θα προσπαθήσει να τους σώσει από τον θάνατο και να τους φυγαδεύσει. Μαζί τους είναι έτοιμη να το σκάσει κι εκείνη, παίρνοντας το ιερό άγαλμα της θεάς Άρτεμις. Όμως την τελευταία λέξη θα την πει ο βασιλιάς Θόας. 

Ο Γιώργος Νανούρης, δουλεύει για πρώτη φορά πάνω στο αρχαίο δράμα και δημιουργεί ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα. Εξαιρετικό και συνάμα απλό σκηνικό, που γεμίζει όλη τη σκηνή. Το ενδυματολογικό μέρος ήταν εκπληκτικό. Οι φωτισμοί και οι εναλλαγές αυτών αναδείκνυαν τόσο το σκηνικό όσο και τα κοστούμια. Ο Χορός ήταν εξαιρετικός, ίσως ο καλύτερος που έχω δει ποτέ σε αρχαίο δράμα. 

Η επιλογή και οι ερμηνείες των ηθοποιών αναδεικνύουν και την ποιότητα της παράστασης. Η Λένα Παπαληγούρα στα καλύτερα της, απέδωσε τα μέγιστα στην απόδοση του σπουδαίου ρόλου της Ιφιγένεια. Ο Μιχάλης Σαράντης, ως Ορέστης, ήταν μοναδικά εκφραστικός, με την έντονη κινητικότητα που είχε, σαν να τον κυνηγούσαν οι ερινύες. Οι δύο ηθοποιοί μετέφεραν το συναισθηματικό φορτίο της ένωσης τους, στο θεατρόφιλο κοινό. Ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης ως Αγγελιοφόρος, έκανε για ακόμη μια φορά μια πολύ καλή ερμηνεία. Πάραυτα θα ήθελα να τον έβλεπα περισσότερο στη σκηνή. Ομοίως και ο Νίκος Ψαράς, στο ρόλο του βασιλιά Θόα. Για την Χάρις Αλεξίου τα λόγια περισσεύουν. Μπορεί να εμφανίστηκε στο τέλος για μόλις λίγα λεπτά, αλλά τα λόγια που είπε, έκρυβαν όλα τα συναισθήματα της παράστασης. Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος ως Πυλάδης, φάνηκε αδύναμος στο ρόλο του τόσο υποκριτικά όσο και συναισθηματικά.   

Εν κατακλείδι η «Ιφιγένεια η εν Ταύροις» είναι μια παράσταση που αναδεικνύει το μεγαλείο της αδελφικής αγάπης. Ο Γιώργος Νανούρης παρουσιάζει μια ιδιαίτερη παράσταση που είχε μεγάλη προσέλευση και όχι άδικα, και άξιζε στο τέλος ένα ηχηρό και ασταμάτητο χειροκρότημα. Μια εξαιρετικά έντονη και καθηλωτική παράσταση, υψηλής αισθητικής που δεν πρέπει να χάσετε. 

ΠΛΟΚΗ: Τι σημαίνει να είσαι εξόριστος και ξένος; Πώς ξεφεύγει ο άνθρωπος από το παρελθόν και τη μοίρα του; Μέσα στα συντρίμμια του Πελοποννησιακού Πολέμου, σε μια περίοδο κρίσης - που θυμίζει, με έναν τρόπο, τη σημερινή - ο Ευριπίδης γράφει την Ιφιγένεια η εν Ταύροις, εξυμνώντας το μεγαλείο της αδερφικής αγάπης και τις μεγάλες αξίες που βλέπει να χάνονται.