Γράφει η Ειρήνη Γκιτσάλη

Η αλήθεια είναι πως δεν μου είναι πάντα εύκολο να γράφω για τηλεόραση και κινηματογράφο. Κυρίως γιατί φοβάμαι μην μου ξεφύγει κάτι που δεν πρέπει οπότε αν τυχόν συμβεί αυτό στο σημερινό μου άρθρο εδώ μην ξεχάσεις να με μαλώσεις στα σχόλια. Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να σου μιλήσω για μια σειρά που έχω τελειώσει εδώ και αρκετό καιρό αλλά δεν έχω γράψει πουθενά ακόμη για αυτή. Σήμερα λοιπόν θα μιλήσουμε για το Continuum…

Πληροφορίες: Αρχικά μιλάμε για μια σειρά του Σίμον Μπάρι που προβλήθηκε για πρώτη φορά τον Μάιο του 2012 στο δίκτυο Showcase με είχε διάρκεια τεσσάρων σεζόν και 42 επεισοδίων. Πρωταγωνιστεί η Ρέιτσελ Νίκολς, Βίκτορ Γουέμπστερ και ο Έρικ Κνουντσεν. Ανήκει στο είδος της επιστημονικής φαντασίας με στοιχεία επίσης από δράμα αλλά και δράση. Όσον αφορά τις βραβεύσεις μπορώ να πω ότι τα πήγε αρκετά καλά, έχει 53 υποψηφιότητες και 23 νίκες.

Υπόθεση: Μια ντεντέκτιβ ονόματι Κίρα Κάμερον ζει στο 2077 μαζί με τον άντρα και την κόρη της. Είναι μια γυναίκα που αγαπάει πολύ τη δουλειά της και είναι από τις καλύτερες στο σώμα της. Σε αυτή τη φάση λοιπόν έχουν συλλάβει κάποιους τρομοκράτες και έρχεται η ώρα για την εκτέλεση τους, ναι λογικά στο 2077 θα τους εκτελούν σύμφωνα με το έργο. Ακριβώς όμως εκείνη τη στιγμή ξαφνικά η Κίρα συνειδητοποιεί ότι έχουν στην κατοχή τους κάτι που μοιάζει με βόμβα. Έτσι λίγο πριν «εκραγεί» ορμάει στο σημείο ώστε να σώσει τη κατάσταση. Που να ήξερε όμως ότι τελικά αυτό δεν είναι βόμβα αλλά μια χρονομηχανή. Έτσι βρέθηκε παγιδευμένη στο 2012 ενώ της λείπει αφόρητα η κόρη της. Εκεί λοιπόν θα γνωρίσει έναν άνθρωπο που ήδη γνώριζε σε μεγαλύτερη ηλικία, ο οποίος θα τη βοηθήσει να «επιστρέψει» στο δικό της παρόν. Επίσης θα έρθει σε επαφή με έναν αστυνομικό ο οποίος θα τη βοηθήσει να βρουν και να συλλάβουν τους τρομοκράτες ώστε να μην αλλάξουν το παρόν και το μέλλον.

Η άποψη μου: Σε αυτό το σημείο θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται όπως συνήθως. Όταν ξεκίνησα τη πρώτη σεζόν ήμουν υπερβολικά ενθουσιασμένη. Εκείνη την περίοδο οτιδήποτε και αν είχε σχέση με science fiction ήθελα να το δω. Τις δύο πρώτες σεζόν τις λάτρεψα. Τις είδα πολύ γρήγορα και ίσως αυτό να ήταν και αρνητικό. Καθώς μετά από κάποια στιγμή ένιωσα ότι σαν έλαβα πολύ πληροφορία μαζεμένη. Αυτός ήταν και ο λόγος που για κάποιο διάστημα την είχα παρατήσει , όμως εγώ δεν αφήνω ποτέ κάτι στη μέση, για αυτό παρακολούθησα και τις δύο επόμενες σεζόν. Μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Αυτό που μου έκανε περισσότερο εντύπωση είναι η θεματολογία με την οποία ασχολήθηκε η σειρά. Το ταξίδι στον χρόνο είναι ένα θέμα που όταν ξέρεις ότι υπάρχει σε μια σειρά ή ταινία, ειδικά αν είσαι άνθρωπος που σε ιντριγκάρουν αυτά τα πράγματα, δεν θα την αφήσεις να πέσει κάτω. Μπορεί να είχε στοιχεία αστυνομικού και έντονα φορτισμένες στιγμές αλλά ποτέ δεν έχασε τον κεντρικό της άξονα. Αυτό είναι κάτι που το εκτιμώ, γιατί πολλές φορές είναι πιθανό να ακουμπήσεις ένα άλλο θέμα για να μην βαριέται ο κόσμος και μετά να χάσεις το νόημα, πολύ κακό αν με ρωτάς.

Επίσης κάτι που μου άρεσε πολύ ήταν ο τρόπος που η πρωταγωνίστρια έδειχνε ότι πονούσε για την έλλειψη του παιδιού και του συντρόφου της. Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές αν πραγματικά συνέβαινε κάτι τέτοιο σε εμάς, εκτός του ότι θα είχε γίνει παγκόσμια είδηση, θα ήταν πολύ βάναυσο και οδυνηρό. Παρόλα αυτά ο χαρακτήρας όλον αυτό το πόνο τον μετέτρεψε σε δύναμη ώστε να καταφέρει αυτά που έπρεπε. Εξίσου ένα σημαντικό μήνυμα για τον θεατή.

Χωρίς να θέλω τώρα να στο χαλάσω, υπήρχε και κάτι που δεν μου άρεσε. Αυτό ήταν το φινάλε της σειράς. Άσε με όμως να σου εξηγήσω. Αν ψάχνεις μια σειρά με mindfuck τέλος, καθώς και είναι μια science fiction σειρά τότε όλα καλά. Στη περίπτωση όμως που είσαι σαν εμένα και το θες λίγο το happy end σου, ελάχιστα θα απογοητευτείς. Να ας πούμε θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως γλυκόπικρο. Δεν γινόταν να μείνει μόνο το γλυκό; Αυτό λοιπόν ήταν το μεγαλύτερο μου παράπονο στη σειρά.

Βαθμολογία: 8/10

Trailer: