Ο Βαγγέλης Γιαννίσης πρωτοσυστήθηκε στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, το 2014, μέσα από το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Το Μίσος», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα όπου γνωρίσαμε τον ελληνικής καταγωγής επιθεωρητή της σουηδικής αστυνομίας, Άντερς Οικονομίδη. Αυτή τη φορά ο συγγραφέας αφήνει για λίγο στην άκρη τον Άντερς Οικονομίδη και καταπιάνεται με υποθέσεις που απασχόλησαν την Ελληνική Αστυνομία Αττικής που εδρεύει στην «Λεωφόρο Αλεξάνδρας 173».
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Βαγγέλης Γιαννίσης
β) Τίτλος: Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173
γ) Έτος Έκδοσης: 2021
δ) Έκδοση: Εκδόσεις Διόπτρα
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Για τον Βαγγέλη Γιαννίση και τα βιβλία του έχω μιλήσει πολλές φορές. Δεν είναι άλλωστε το πρώτο βιβλίο του, που πέφτει στα χέρια μου. Η πρώτη μου επαφή μαζί του, έγινε με «Το Μίσος», ακολούθησε «Ο Χορός των νεκρών», η «Σκιά» ενώ το τελευταίο βιβλίο ήταν το «Αμαρόκ». Στην όγδοη προσωπική του συγγραφική δουλειά, ο Βαγγέλης Γιαννίσης εισχωρεί στα γραφεία της ελληνικής αστυνομίας, παρουσιάζοντας πέντε αληθινές ιστορίες που απασχόλησαν πολύ μέχρι την διαλεύκανση τους.
Με μια αναζήτηση στο Google θα διαπιστώσει κανείς πως ο τίτλος του βιβλίου δεν είναι τυχαίος. Πρόκειται για την πραγματική τοποθεσία της ΓΑΔΑ, δηλαδή της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής. Στον 11ο όροφο στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών, πέντε αξιωματικοί της αστυνομίας, έχουν σαν μοναδικό στόχο να εξιχνιάσουν εγκλήματα. Πέντε αξιωματικοί του Τμήματος Εγκλημάτων Κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας και ο συγγραφέας Βαγγέλης Γιαννίσης, βγάζουν από τα αρχεία του Ανθρωποκτονιών, πέντε εγκλήματα που συγκλόνισαν την χώρα.
Ο αρχιφύλακας Παναγιώτης Γαλάνης, ο υπαστυνόμος Μανόλης Περρής, ο υπαστυνόμος Χρήστος Λάλος, ο αστυνόμος Σωτήρης Ευαγγέλου και ο αστυνομικός υποδιευθυντής Νίκος Αρβανίτης, από την μέρα που πάτησαν το πόδι τους, στην Ελληνική Αστυνομία μέχρι και σήμερα, έχουν να διηγηθούν πολλές ιστορίες, είτε αφορούν την καθημερινότητά τους, στο χώρο εργασίας τους είτε τις μεθόδους που χρησιμοποιούν κατά καιρούς για να ερευνήσουν στοιχεία και να διαλευκάνουν υποθέσεις που περνάνε από τα χέρια τους. Οι πέντε υποθέσεις που επέλεξε ο συγγραφέας να παρουσιάσει είναι υποθέσεις που κάποιες από αυτές διαλευκάνθηκαν σύντομα ενώ κάποιες από αυτές χρειάστηκαν χρόνο και λίγη τύχη. Σε αυτές τις υποθέσεις, οι αστυνόμοι κινδύνεψαν με την ίδια τους τη ζωή, αφού καθημερινώς τα ρίσκα είναι πολλά.
Η δουλειά στο Ανθρωποκτονιών πάει παρέα με το θάνατο. Είναι καθημερινά παρών στη ζωή των αξιωματικών. Ένας αόρατος συνεπιβάτης ο οποίος τους ακολουθεί διακριτικά όλη την ώρα.
Ο συγγραφέας, παρουσιάζει ένα βιβλίο διαφορετικό και πρωτότυπο, από όσα έχουμε συναντήσει στην ελληνική αστυνομική λογοτεχνία. Αρχικά μάς ξεναγεί στο κτίριο της Ελληνικής Αστυνομίας, μάς μεταφέρει στον 11ο όροφο και στο Τμήμα Ανθρωποκτονιών, μάς συστήνει τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω από τις πόρτες και τους αξιωματικούς του τμήματος. Μάς δείχνει ακόμα και την αίθουσα ανακρίσεων.
Αν και οι υποθέσεις είναι διαφορετικές μεταξύ τους, ο συγγραφέας καταφέρνει με τις περιγραφές του, να μάς βάλει τόσο στη θέση του αστυνόμου όσο και στη θέση της οικογένειας του θύματος. Γιατί σε αυτήν την ιστορία, αυτός είναι ο σκοπός του συγγραφέα. Να δούμε μια υπόθεση, ένα έγκλημα από μια διαφορετική οπτική. Να συμπάσχουμε με την οικογένεια του θύματος αλλά και να δούμε με άλλο μάτι τους αστυνομικούς, οι οποίοι επιτελούν ένα δύσκολο έργο.
Η κοινωνία δεν έχει τινάξει από πάνω της το φάντασμα της Χούντας και κρατάει στην πλειονότητα επιφυλακτική στάση απέναντι στους αστυνομικούς. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα στέκεται απέναντι τους.
Σε κάθε ιστορία, οι μέθοδοι, οι τεχνικές ανάκρισης αλλά και οι κινήσεις του κάθε αστυνόμου για να συνθέσει το προφίλ του δράστη αλλά και την επίλυση της υπόθεσης, διαφέρει. Για παράδειγμα στις πρώτες δύο ιστορίες ο συγγραφέας με λεπτομερή ανάλυση, μάς δίνει πληροφορίες για το τρόπο συλλογής στοιχείων από τον τόπο του εγκλήματος, τον τρόπο παραλαβής του θύματος καθώς και για τις υπόλοιπες υπηρεσίες που εμπλέκονται σε μια εγκληματική υπόθεση. Στην τρίτη ιστορία πάλι, μάς δίνει πληροφορίες σχετικά με την διαδικασία που ακολουθείται όταν το θύμα είναι αλλοδαπός, για τις επαφές που γίνονται με αστυνομικές υπηρεσίες άλλων χωρών καθώς και για τη διαδικασία της βαλλιστικής εξέτασης. Στην τέταρτη ιστορία εστιάζει στη τεχνική της ανάκρισης του δράστη και το πως θα εκμαιεύσει η αστυνομία από αυτόν την αλήθεια. Στην πέμπτη ιστορία πάλι, ο συγγραφέας τονίζει την εικόνα του ίδιου του αστυνόμου, στην περιβολή του, στην συνεχιζόμενη κατάρτιση του και στις εμπειρίες του από τα εκάστοτε τμήματα.
Σε αυτές τις ιστορίες ο τρόπος που έγινε το έγκλημα ακόμα και τα κίνητρα γίνονται γνωστά από την αρχή σχεδόν. Αυτά που μαθαίνουμε είναι ο τρόπος προσέγγισης της υπόθεσης από την αστυνομία, τα γεγονότα και την πορεία της ίδιας της έρευνας. Επίσης γίνονται γνωστές οι σκέψεις του κάθε αστυνόμου. Επιπλέον γίνονται κατανοητές οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι αστυνόμοι, κυρίως όταν αυτές αφορούν την διαδικασία ενημέρωσης των συγγενών του θύματος. Μέλημα των αστυνόμων είναι να μην προσθέσουν επιπλέον προβλήματα και ανησυχίες στην οικογένεια αυτή.
Η διαδικασία ενημέρωσης των συγγενών του θύματος είναι ένα από τα πιο δύσκολα κομμάτια της υπηρεσίας....οφείλουν να εκτελέσουν την διαδικασία με συγκεκριμένο τρόπο, που βέβαια δεν μειώνει τον πόνο των συγγενών.
Ο Βαγγέλης Γιαννίσης, γράφει μοναδικά ένα βιβλίο που με τις ιστορίες του θα προβληματίσει και που σίγουρα θα μάς κάνει να δούμε την αστυνομία με άλλο μάτι. Σαφώς υπάρχουν και αστυνομικοί κακοί, αλλά σε αυτό το βιβλίο καλό είναι κρατήσουμε ότι η αστυνομία είναι ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν τον ίδιο στόχο. Έτσι και οι αστυνόμοι στο Ανθρωποκτονιών. Δοκιμάζονται κάθε μέρα και κάθε στιγμή. Δεν τους χαρίστηκε τίποτα. Είναι άνθρωποι που θα τείνουν το χέρι στις δυσκολίες. Είναι μια οικογένεια. Μια αδελφότητα με μοναδικό στόχο να αποδοθεί δικαιοσύνη για εκείνους που δεν έχουν πια φωνή να τη ζητήσουν, και για τις οικογένειες, τους φίλους και όσους άφησαν πίσω τους.
Εν κατακλείδι, η «Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173», είναι ένα βιβλίο διαφορετικό από τα προηγούμενα του συγγραφέα αλλά πολύ ενδιαφέρον. Οι πέντε ιστορίες διαβάζονται γρήγορα, έχουν μυστήριο αλλά και αγωνία. Άλλωστε μέσα από τις υποθέσεις γνωρίζουμε τον τρόπο λειτουργίας της ελληνικής αστυνομίας. Η μόνη μου ένσταση είναι ότι στην πλειοψηφία των υποθέσεων θύμα ή θύτης δεν είναι ελληνικής καταγωγής. Δεν ξέρω πραγματικά με τι κριτήριο επέλεξε ο συγγραφέας αυτές τις συγκεκριμένες υποθέσεις. Πάραυτα το βιβλίο ήταν απολαυστικό από την πρώτη μέχρι και την τελευταία του σελίδα.
* Αναζητήστε το βιβλίο από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς
4 στα 5
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Πρωτότυπη ιδέα. Πολύ καλό να μπορείς να δεις την πολύπλευρη και δύσκολη δουλειά μιας υπηρεσίας από μέσα. Νομίζω ότι περνά και ένα μήνυμα : η αστυνομία είναι σύμμαχος κι όχι εχθρός της κοινωνίας μας!
ΑπάντησηΔιαγραφή