Συνέντευξη με τον στιχουργό Χρήστο Σταυρακούδη

 

Αν δεν έχετε ακουστά τον Χρήστο Σταυρακούδη, τότε θα έχετε ακούσει έστω και ένα τραγούδι του. Θέλω να πιστεύω δηλαδή. Ο Χρήστος Σταυρακούδης είναι αδελφός του γνωστού ηθοποιού και σεναριογράφου, Νίκου Σταυρακούδη. Έχει συνεργαστεί με μια πλειάδα εξαίρετων και καταξιωμένων τραγουδοποιών καθώς έχει υπογράψει τα τραγούδια τους. Από τις πιο σημαντικές του συνεργασίες είναι αυτή με την Μαριώ. 

Προσωπικά το όνομα του Χρήστου Σταυρακούδη, το έχω συνδυάσει με το τραγούδι «Ξένο Ρούχο», το οποίο υπογράφει στιχουργικά. Το 2005 στο Φεστιβάλ Τραγουδιού στη Θεσσαλονίκη, το «Ξένο Ρούχο» κατέκτησε την πρώτη θέση κάνοντας τότε περήφανους όλους τους Αλεξανδρουπολίτες για αυτήν την ανέλπιστη πρωτιά. Ο Χρήστος Σταυρακούδης κι ο Δημήτρης Λίβανος μαζί με την Σταυρούλα Αρβανιτοπούλου μάς χάρισαν ένα όμορφο ζεϊμπέκικο, που μέχρι και σήμερα, τα λόγια του τραγουδιού έρχονται κατευθείαν στα χείλη μου.  

Ο Χρήστος Σταυρακούδης ωστόσο έχει διακριθεί και σε Φεστιβάλ Ποίησης. Σε Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ποίησης στη Γερμανία με θέμα την Ολυμπιακή Ιδέα, κέρδισε το δεύτερο βραβείο. Μέχρι και σήμερα, συνεχίζει να δημιουργεί και να γράφει. 

Πείτε μας λίγα λόγια για εσάς.

Γεννήθηκα σε μια όμορφη γειτονιά της Αλεξανδρούπολης, την Απολλωνιάδα τον Σεπτέμβρη του 1968. Οι γονείς μου Ελπίδα και Σοφοκλής, φτωχοί άνθρωποι αλλά με πολύ μεράκι για τη λαϊκή και ρεμπέτικη μουσική και πάντα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Μεγαλώνοντας ακολούθησα την τριτοβάθμια εκπαίδευση έχοντας πάντα στο νου μου ότι δεν θα με κάλυπτε καμία προπαρασκευασμένη γνώση. 

Πως προέκυψε η ενασχόληση σας με τη στιχουργική;

Από μικρό παιδί τα πήγαινα πολύ καλά με το γραπτό λόγο. Ήταν μια μορφή επικοινωνίας που από εκείνα τα χρόνια μου έδινε την ευκαιρία και τη δυνατότητα να ξεδιπλώνω πιο εύκολα τη ψυχή μου και τις απόψεις μου. Κάπως έτσι στην πορεία άρχισα να γράφω τα πρώτα μου ποιήματα και γύρω στο 1991 με τη γνωριμία μου με τον αδερφικό μου πλέον φίλο Δημήτρη Λίβανο, και κατόπιν της δικής του παρότρυνσης,  έγινε η πρώτη επαφή με τη στιχουργική. 

Από που αντλείτε έμπνευση για τους στίχους;

Συνήθως η πιο εύκολη απάντηση σε μια τέτοιου είδους ερώτηση θα ήταν μια όμορφη μούσα ή ένα κατακόκκινο ηλιοβασίλεμα. Στη δική μου περίπτωση όμως ξεκινάει από την ανάγκη που έχω να ερωτεύομαι και να μπορώ να αγγίζω ψυχές με τον πιο διακριτικό και ανώδυνο τρόπο. Άρα στην ουσία εμπνέομαι από την ίδια την ανάγκη μου. Να μπορώ δηλαδή να αγαπώ και να αγαπιέμαι. Φυσικά πάντα 2 αγαπημένα μάτια θα ολοκληρώνουν το κάθε ρεφρέν μου. 

Έχετε γράψει στίχους σε τραγούδια σημαντικών και καταξιωμένων τραγουδοποιών. Υπάρχει κάποιο τραγούδι που να έχετε αγαπήσει;

Το αναμενόμενο εδώ θα ήταν να απαντήσω ότι το τραγούδι που αγαπώ είναι το «Ξένο ρούχο» λόγω της πρωτιάς που είχαμε στον Φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Όμως το πιο αγαπημένο μου τραγούδι, αν και δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω πιότερο κάποιο από τα «παιδιά» μου, θα έλεγα ότι είναι «Η Ζαριά» σε μουσική Δημήτρη Λίβανου. Αυτό το τραγούδι με έπεισε μέσα μου βαθιά ότι μπορώ να πω κάτι στον κόσμο.

Με ποιους καλλιτέχνες έχετε συνεργαστεί και με ποιους θα θέλατε να συνεργαστείτε στο μέλλον; 

Έχω συνεργαστεί με τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Πάνο Μουζουράκη, τη Μαριώ, τη Χριστίνα Μαραγκόζη, τον Δημήτρη Κοντογιάννη, τον Γιάννη Καραλή, την Αφεντούλα Ραζέλη, την Αντιγόνη Μπούνα, τον Γαβρίλο Κοκώνα, τον Κώστα Μπουγιώτη, την Αναστασία Στρατηγού, τη Σοφία Παπάζογλου και πολλούς άλλους. Θα ήθελα να συνεργαστώ με όσους πιστέψουν στα τραγούδια μου. 

Το 2005, γράψατε το τραγούδι «Ξένο Ρούχο», το οποίο κέρδισε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Πως νιώσατε για αυτήν την επιτυχία; 

Το 2005, με το πρώτο βραβείο του τραγουδιού «Ξένο ρούχο», αποτέλεσε έναν από τους πιο σημαντικούς σταθμούς στη ζωή μου. Ένιωσα ότι επιβραβεύτηκαν οι κόποι χρόνων. Τα συναισθήματα ήταν έντονα και μπορώ να πω ότι άγγιξα την ευτυχία. Ήταν σίγουρα ένα προσωπικό στοίχημα αλλά τη μεγαλύτερη χαρά την πήρα βλέποντας τα δάκρυα χαράς στα μάτια των γονιών μου.

Μέχρι και σήμερα λάβατε αγάπη, αποδοχή και αναγνώριση από την τοπική κοινωνία;

Δεν θα απαιτούσα αγάπη από κανέναν που δεν γνωρίζει τις προσωπικές μου διαδρομές και την προσωπική μου ιστορία. Όσο για την αποδοχή και την αναγνώριση από την τοπική κοινωνία έχω να πω μόνο το εξής: «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Φυσικά η αγάπη των ανθρώπων που εγώ αγαπώ και με αγαπούν είναι αρκετή για να συνεχίσω σε αυτόν το δρόμο.

Ποια η σχέση σας με το ρεμπέτικο τραγούδι;

Δεν έχω να πω πολλά σχετικά με αυτήν την ερώτηση παρά μόνο ότι το ρεμπέτικο τραγούδι ήταν η κοινωνική μήτρα που με κυοφόρησε, που σημαίνει ότι μεγάλωσα κυριολεκτικά μέσα σε αυτό.

Έχετε σκεφτεί ποτέ να κυκλοφορήσετε κάποια δισκογραφική δουλειά με δικά σας τραγούδια;

Αυτό έχει ήδη πραγματοποιηθεί με την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά «Το ταξίδι», το 1996, με συνθέτη τον Γαβρίλο Κοκώνα. Επίσης υπάρχουν πολλές συμμετοχές μου σε μεγάλες δισκογραφικές δουλειές. 

Υπάρχουν καλλιτεχνικά σχέδια; 

Αλίμονο στον άνθρωπο και δη στον καλλιτέχνη που δεν έχει σχέδια και όνειρα για το μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι δεν σταματώ να γράφω. Πάντα κάτι προετοιμάζω. Τα μουσικά ταξίδια είναι αέναα..…