Η Αριθμητική της ζωής από την Στέλια Σαρικά
Κάποτε ένας γέρος θέλησε να κάνει έναν απολογισμό της ζωής του, χρησιμοποιώντας αριθμητικές πράξεις. Για τα πρώτα χρόνια μέχρι και την εφηβεία διάλεξε την πράξη της πρόσθεσης. Ποια άλλη πράξη άλλωστε να διαλέξει αφού τότε γνώριζε τον κόσμο; Πρόσθεσε λοιπόν τις πρώτες του εμπειρίες, τις πρώτες εικόνες του κόσμου του, τα πρώτα δειλά του βήματα, τη θέληση για ανακάλυψη, τον αυθορμητισμό, τη φαντασία, τις αμφισβητήσεις, τα πρώτα βήματα ανεξαρτησίας, τα λάθη, τις πρώτες κατακτήσεις του και αθροίζοντας τα το αποτέλεσμα του δημιούργησε μια γλυκιά νοσταλγία ποτισμένη με δάκρυα χαράς για όσα κατάφερε μέχρι τότε να πετύχει.
Για τα χρόνια της νεότητάς του διάλεξε την πράξη του πολλαπλασιασμού. Ήταν τα χρόνια που αναζητούσε την πολλαπλάσια ευτυχία, την πολλαπλάσια επιτυχία, την πολλαπλάσια απόλαυση, την πολλαπλάσια καταξίωση. Κάνοντας τους υπολογισμούς του ένιωσε μια μικρή πίκρα, γιατί στην προσπάθεια του να τα πετύχει όλα αυτά, συχνά ξεχνούσε τους ανθρώπους που ήταν δίπλα του και τους είχε στερήσει την πολλαπλάσια αγάπη που είχαν ανάγκη για να συνεχίζουν να τον στηρίζουν.
Για τα χρόνια της ωριμότητας διάλεξε την πράξη της αφαίρεσης. Έχοντας απολαύσει την επιτυχία και την αναγνώριση σε πολλαπλάσιο βαθμό και φιλτράροντας τις εμπειρίες του, άρχισε να αφαιρεί τον εγωϊσμό, την αυταρέσκεια, τις ψεύτικες σχέσεις, τη μισαλλοδοξία και το υπόλοιπο της πράξης ήταν η αρετή της φροντίδας, η συλλογική προσφορά, η προσήλωση σε πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά και τα όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον για την επόμενη γενιά. Το αποτέλεσμα της πράξης του δημιούργησε μια αίσθηση πληρότητας και ικανοποίησης.
Για τα τελευταία χρόνια της ζωής του σκέφτηκε πως θα ταίριαζε η πράξη της διαίρεσης. Διαίρεσε λοιπόν όλα όσα είχε ζήσει μέχρι τότε με την ευτυχία. Αν η διαίρεση έβγαινε ατελής, αυτό θα σήμαινε ότι κάτι δεν έκανε σωστά στη ζωή του. Αν η διαίρεση έδινε υπόλοιπο ΜΗΔΕΝ δηλαδή αν ήταν τέλεια , τότε αυτό θα σήμαινε πως ως θεατή πια της ζωής του ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα που είχε φτάσει στην πληρότητα και την αυτοπραγμάτωση. Έκανε λοιπόν τη διαίρεση ο σοφός γέρος και το υπόλοιπο της ήταν ΜΗΔΕΝ.
Σήκωσε το κεφάλι ψηλά έχοντας ένα αίσθημα ανακούφισης. Τότε μια λάμψη φώτισε το στερέωμα του κόσμου του και το φως τον τύλιξε με τον πιο λευκό μανδύα. Ήταν ο μανδύας της πνευματικότητας και της απελευθέρωσης της ψυχής του από τη γήινη ματαιοδοξία. Σκέφτηκε λοιπόν εκείνη τη στιγμή πως σημασία στη ζωή μας δεν έχει η προσπάθεια να πετύχουμε το ακατόρθωτο, να «τετραγωνίσουμε» τον κύκλο της αλλά να τον κλείσουμε ευτυχισμένοι…
Τότε ο σοφός γέρος ετοιμάστηκε για τον πιο γλυκό αποχαιρετισμό χωρίς να αισθανθεί καθόλου φόβο… Άλλωστε το υπόλοιπο της διαίρεσης ήταν ΜΗΔΕΝ. Κι από το ΜΗΔΕΝ μπορεί να αρχίσει κάτι καινούργιο, πιο αγνό και αληθινό…
Στέλια Σαρικά,
Εκπαιδευτικός & Συγγραφέας
Δημοσίευση σχολίου