Δυο μήνες μετά το τελευταίο τοπ 5, η στήλη ανανεώνεται με τον τρόπο που θα παρουσιάζονται τα "αγαπημένα" μου. Στη σημερινή ανάρτηση θα παρουσιάσω τις πέντε αγαπημένες ελληνικές ταινίες που έχω παρακολουθήσει, μέχρι και σήμερα. Μετά το επιτυχημένο, σε προβολές, τοπ 5, αγαπημένων ξένων ταινιών, πολλοί ήταν αυτοί που με ρώτησαν, αν κάνω αντίστοιχο για ελληνικές ταινίες. Είχα την εντύπωση ότι υπήρχε αντίστοιχο τοπ 5 αλλά διαπίστωσα πως τελικά δεν υπήρχε.
Για το σημερινό τοπ 5, δεν δυσκολεύτηκα πολύ. Πέντε ταινίες, που λάτρεψα την κάθε μία για τον δικό της λόγο. Πέντε ταινίες που μέχρι και σήμερα μπορώ να δώ ξανά και ξανά, χωρίς ποτέ να τις βαρεθώ. Σε κάποιες από αυτές αγάπησα τους πρωταγωνιστές του, ενώ σε κάποιες άλλες συγκινήθηκα με την ιστορία τους (ναι συγκινούμαι εύκολα). Δεν έχω συμπεριλάβει τις παλιές καλές ελληνικές ταινίες (για αυτές θα γίνει άλλη ανάρτηση, με βάση τον ηθοποιό πχ αγαπημένες ταινίες από Κώστα Βουτσά)
Πάμε να τις δούμε, λοιπόν.
Έτερος Εγώ: Πρόκειται για μια ταινία που αποσύρθηκε από τους κινηματογράφους αδίκως ενώ ήταν ίσως η μοναδική ελληνική αστυνομική ταινία που έκανε την διαφορά μέχρι σήμερα. Θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται ακόμα και στο Netflix. Ήταν και είναι η καλύτερη διαφήμιση για το ελληνικό σινεμά. Μια αξιόλογη ταινία υψηλών προδιαγραφών, που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει τις αμερικάνικες ταινίες. Μυστήριο, γρίφους, αναφορές στα μαθηματικά και στα ρητά του Πυθαγόρα, φόνους, έναν δολοφόνο και πολλές ανατροπές. Μια ταινία που δεν πρέπει να χάσει κανείς. Μια ταινία, με τον Πυγμαλίων Δαδακαρίδη, στα καλύτερα του. Δείτε την!!! Η άποψη μου για την ταινία εδώ.
Ψυχή Βαθιά: Πρόκειται για ταινία του Παντελή Βούλγαρη. Αυτό από μόνο του αρκεί. Μια ταινία για τον εμφύλιο πόλεμο. Η πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία του σύγχρονου Ελληνικού Έθνους, αποτυπώνεται μέσα από αυτήν μοναδική και συγκλονιστική ταινία, που θα συγκινήσει και τον πιο ασυγκίνητο. Ο Παντελής Βούλγαρης προσεγγίζει με ιδιαίτερο τρόπο, το πιο ματωμένο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, παρόλο που διχάζει με όσα παρουσιάζει. Πάραυτα, η ταινία ήταν εξαιρετική τόσο από άποψη σκηνοθεσίας, σκηνικών και ερμηνείας όλου του καστ. Αξίζουν ωστόσο να αναφερθούν τα λόγια του αείμνηστου Θανάση Βέγγου, που κρύβουν μέσα τους, όλο το νόημα της ταινίας...δεν είναι πόλεμος αυτό που μας βρήκε, είναι ντροπή, Έλληνες να τουφεκάνε Έλληνες!!!
Το τελευταίο σημείωμα: Ανάμεσα στην Μικρά Αγγλία, και στο Τελευταίο σημείωμα, διαλέγω, την τελευταία ταινία. Και οι δύο ταινίες είναι του Παντελή Βούλγαρη. Αλλά τι να κάνω. Είναι αγαπημένος σκηνοθέτης. Όμως αυτή τη φορά επέλεξα μια εκ των δυο ταινιών λόγω Αντρέα Κωνσταντίνου. Για τον εν λόγω ηθοποιό έχω ακούσει διάφορα, ωστόσο αδιαφορώ. Γιατί ο Αντρέας Κωνσταντίνου, μου αρέσει. Πρόκειται για μια ακόμη ιστορική ταινία, με πολύ καλές ερμηνείες από όλους. Μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της νεότερης ιστορίας που αναφέρεται στην ιστορία των 200 Ελλήνων αντιστασιακών, που εκτελέστηκαν στην Καισαριανή, από Γερμανούς κατακτητές, το Μάιο του 1944. Μια ταινία που όλοι πρέπει να δείτε. Μια ταινία για να θυμηθούμε την ιστορία μας και να μην ξεχάσουμε ΠΟΤΕ!! Ακόμα και η μουσική της, σε ανατριχιάζει, συγκινεί και συγκλονίζει. Δείτε την!!! Η άποψη μου για την ταινία εδώ.
Ευτυχία: Αμφιταλαντεύτηκα πολύ για το αν έπρεπε αυτή η ταινία, να είναι στη δεύτερη θέση και όχι στην πρώτη θέση. Η καλύτερη ελληνική ταινία της χρονιάς είναι αναμφισβήτητα, η ταινία για την πρώτη Ελληνίδα στιχουργό, Ευτυχία Παπαγιανοπούλου. Πλέον η Ευτυχία αφήνει ανεξίτηλο το σημάδι της όχι μόνο στο λαϊκό τραγούδι αλλά και στον κινηματογράφο. Η γυναίκα που παίρνει μια λέξη, μια στιγμή και την κάνει συναίσθημα, τραγούδι. Η ψυχή του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού ζωντανεύει στην μεγάλη οθόνη και αποτίει φόρο τιμής στην Ευτυχία Παπαγιανοπούλου. Η ταινία ξετυλίγει το νήμα της ζωής της στιχουργού, με ένα τσιγάρο στα χείλη κι ένα όνειρο απατηλό!!! Όλα ήταν εξαιρετικά. Η σκηνοθεσία, οι επανεκτελέσεις των τραγουδιών από νέες φωνές, η εξαιρετική επιλογή του καστ και οι μοναδικές ερμηνείες αυτών. Δείτε την!!! Η άποψη μου για την ταινία εδώ.
1968: Η ταινία για την ομάδα μου, δεν θα μπορούσε να λείψει από αυτό το τοπ5 και κυρίως από την κορυφή. Εκεί που τις αξίζει να είναι μία φορά, δικαιωματικά. Και να μην είσαι οπαδός της ΑΕΚ, αυτήν την ταινία, θα την εκτιμήσεις για άλλους λόγους. Η ιστορία της και μόνο αρκεί. Ο Τάσος Μπουλμέτης, ένας ακόμα εξαιρετικός σκηνοθέτης, επιστρατεύει ένα πλούσιο καστ για να αποκαλύψει το συναρπαστικό παρασκήνιο πίσω από το άπιαστο όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Με τον ιδιαίτερο τρόπο του, δεν κάνει ταινία μόνο για την ΑΕΚ. Καταφέρνει να συνδυάσει τη μυθοπλασία με αληθινά γεγονότα της εποχής του 1968. Μιας χρονιάς που έγιναν πολλά, διεθνώς. Μια ταινία δικαίωσης για έναν σύλλογο που φτιάχτηκε από πρόσφυγες, τους χτυπημένους από τη μοίρα και τη Μικρασιατική Καταστροφή. Μια ταινία για τη χρονιά που η Ελλάδα έζησε μέσα στη χούντα, κι όπου μια ομάδα προσφύγων έδωσε σ' ένα κατάμεστο στάδιο την ευκαιρία σ' έναν πολύπαθο λαό, ομαδικά, να θυμηθεί την αίσθηση τής νίκης. Μια ταινία-αθλητικό ντοκιμαντέρ που πρέπει να την δουν όλοι. Δείτε την!!! Η άποψη μου για την ταινία εδώ.
Αυτό ήταν το δικό μου top 5 με τις αγαπημένες ελληνικές ταινίες.
Εσείς ποιες ελληνικές ταινίες, ξεχωρίσατε;
Δημοσίευση σχολίου