Ο Γιώργος Πολυχρονίδης και τα «έργα» του

Ο Γιώργος Πολυχρονίδης συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό μέσα από το πρώτο του συγγραφικό εγχείρημα - ντοκουμέντο, με αυτοβιογραφικά στοιχεία και ελάχιστη μυθοπλασία, με τίτλο «Ο Κώστας, εγώ και ο Ταχτσής», το οποίο και κυκλοφόρησε το 2013, από τις εκδόσεις Οδυσσέας. To «Κόκκινο φεγγάρι πάνω απ' το ποτάμι» είναι το δεύτερο βιβλίο και πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φίλντισι. Οι «Κατάρες» είναι το τρίτο βιβλίο του συγγραφέα, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φίλντισι, υπό την αιγίδα του Συλλόγου Νέας Βύσσας «Στέφανος Καραθεοδωρής».

Ο Γιώργος Πολυχρονίδης γεννήθηκε στη Νέα Βύσσα Έβρου στις 27 Μαρτίου του 1956. Αποφοίτησε πρώτα από τις σχολές Δοξιάδη (διακόσμηση, σκηνογραφία) και μετά από την Δραματική σχολή του Ωδείου Αθήνας. (ηθοποιός). Έπαιξε σε κινηματογραφικές ταινίες τη δεκαετία του 1980, σε τηλεοπτικά σήριαλ, και σε θέατρα. Από το 2013 ασχολείται και με τη συγγραφή.

Με αφορμή την επικοινωνία που έχω με τον ηθοποιό - συγγραφέα τον τελευταίο διάστημα αλλά και την ανάγνωση των τελευταίων έργων των, «Κόκκινο φεγγάρι πάνω απ' το ποτάμι» και «Κατάρες», του έθεσα τις παρακάτω ερωτήσεις, που σχετίζονται με την μέχρι τώρα συγγραφική του πορεία. Με την ευκαιρία, να τον ευχαριστήσω για τη παρακάτω συνέντευξη που μου παραχώρησε.

Ποιος είναι ο Γιώργος Πολυχρονίδης και με τι ασχολείται σήμερα; 
Καλή ερώτηση, αυτό ψάχνω κι εγώ, ποιος είμαι και που πάω με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό!  Όσο για την ασχολία, πλήττω, αγχώνομαι και γράφω, όσο μπορώ, κάνω απέλπιδες προσπάθειες να δω τα αναμμένα μου κεριά, με αισιοδοξία. 

Ποια ήταν η αφορμή ή το έναυσμα για να ξεκινήσετε τη συγγραφή;
Το ψιλοπαίδευα, κι έκανα προσπάθειες πολλά χρόνια πριν, 45 τουλάχιστον. Έκανα κάποιες προσπάθειες  για τηλεοπτικά και κινηματογραφικά  σενάρια, ακόμα και θεατρικό έργο, (που τέλειωσα φέτος, 2020 , ήταν η Μυθολογία μας, από τη γένεση του κόσμου). Το πώς ξεκίνησα να γράφω θα το απαντήσω στην 3η ερώτηση.

«Ο Κώστας, εγώ και ο Ταχτσής» είναι η πρώτη σας συγγραφική δουλειά που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οδυσσέας. Ποια τα πρώτα συναισθήματα όταν πήρατε στα χέρια σας, τυπωμένο το νέο σας βιβλίο;
Το ‘ Ο Κώστας εγώ κι ο Ταχτσής’, ήταν το πρώτο που τυπώθηκε.  Θέλησα πραγματικά να γράψω κάτι όταν γνώρισα τον Ταχτσή, ήταν το 1975 και το Τρίτο Στεφάνι πήγαινε πολύ καλά, και είχε κέρδη ο συγγραφέας. Άσχετος και πονηρός σκέφτηκα ότι καλό είναι αυτό, το να γράψεις δηλαδή ένα βιβλίο και μετά να έχεις έσοδα, χωρίς να κάνεις τίποτα, τόλμησα μάλιστα να τον ρωτήσω, «βρε Κώστα πως γράφεις ένα βιβλίο;»  Έκανε μια παύση  και με κοίταξε καλά-καλά, περίμενα τίποτα, σαν «μη λές μαλακίες» αλλά όχι, μου απάντησε σοβαρά. «Αν θέλεις να γράψεις, γράψε όπως μιλάς..!» Αυτό το καταλαβαίνω όσο μπορώ τώρα που το προσπαθώ. Τώρα, αφού πέρασαν τα χρόνια, σκότωσαν τον Κώστα, και πριν από εφτά χρόνια, βρέθηκα κοντά στον εκδοτικό οίκο του Γαβριηλίδη, τον ρώτησα τι μπορώ να κάνω κάτι γράμματα του Ταχτσή που έχω, και μου είπε να του τα πάω να τα δει. Όταν γύρισα σπίτι τα έβγαλα να τα ξαναδώ, κι όπως τα ξαναδιάβασα και προσπαθούσα να τα βάλω σε χρονολογική σειρά, διαπίστωσα, ότι θέλανε κάποιες επεξηγήσεις, σε ποιο θέμα αναφέρεται στο κάθε γράμμα του, και άρχισα, δειλά δειλά να γράφω, και μου βγήκε αυτό το βιβλίο.

Λίγα λόγια για το βιβλίο σας «Ο Κώστας, εγώ και ο Ταχτσής». 
Αυτό το βιβλίο δε βγήκε κατανοητό για τους αναγνώστες γιατί  έγραψα για τον Ταχτσή, έχοντας ζήσει μαζί του, κι έχοντας διαβάσει δυο και τρεις φορές τα βιβλία του και ότι είχε γραφτεί γι’ αυτόν… συνθηματικά, έγραφα λες και όλοι οι άλλοι ήξεραν τόσο καλά όσο εγώ τον Ταχτσή, έτσι άρεσε μόνο σε ταχτσικούς που ήξεραν και είχαν διαβάσει κι αυτοί πολλά. Άρα ήταν για λίγους, γι αυτό το ξαναγράφω από άλλη σκοπιά, αλλά θα το βγάλω μετά από 2-3 χρόνια. Αυτό που κυκλοφόρησε πάντως, έχει μέσα στιγμές από τη ζωή του, τη γνωριμία μας, τη ζωή μαζί του, τα γράμματα, μια απομαγνητοφωνημένη  αφήγηση  του, με το τελευταίο του ταξίδι μέχρι τον ΄Εβρο, και δυο τρία άλλα στοιχεία. Στο καινούργιο θα πω πολύ περισσότερα για τη ζωή του, τη ζωή μου και τη ζωή μας..

Το δεύτερο προσωπικό σας βιβλίο έχει τίτλο «Κόκκινο φεγγάρι πάνω απ το ποτάμι» και κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Φίλντισι. Ποιο το θέμα της ιστορίας αυτής;
Εδώ αν και έχει κάποια βιογραφικά στοιχεία, είναι καθαρά μυθοπλασία. Μιλάω για ένα πολύ φιλόδοξο νέο, που είχε μοναδικό στόχο και σκοπό στη ζωή του να πετύχει. Επιτυχία γι’ αυτόν ήταν να γίνει πλούσιος. Τα κατάφερε, αλλά έχασε όλα τα άλλα που ομορφαίνουν τη ζωή. Ήρθε η ώρα που διαπίστωσε ότι όλα όσα απόχτησε, δεν ήταν παρά αδειανός αέρας. Δεν μπόρεσε να χαρεί τίποτα, ούτε τον έρωτα, ούτε την οικογένεια. Τώρα δεν είναι μόνο αυτό το θέμα του βιβλίου, αλλά δε θέλω να πω άλλα, δε μ’ αρέσει κι όλας να μιλάω για τα βιβλία μου, γιατί εγώ ότι ήταν να κάνω το έκανα, ας μιλήσει τώρα το ίδιο το βιβλίο στον αναγνώστη, γιατί είναι πια δικό του.

Το βιβλίο με τίτλο «Κατάρες» αποτελεί το τρίτο συνολικά βιβλίο σας. Αποτελεί μια καταγραφή εθίμων, γλεντιών καθώς και του τρόπου ζωής των κατοίκων ενός χωριού στον  Έβρο; Πως καταλήξατε να δώσετε αυτόν τον τίτλο;
Όχι, δεν είναι καταγραφή εθίμων και γλεντιών, έχει βέβαια κάποια στοιχεία, γιατί κι αυτά είναι μέσα στη ζωή των ανθρώπων αυτού του χωριού, της Νέας Βύσσας. Μέσα απ’ αυτούς τους ανθρώπους ξετυλίγεται η ιστορία και οι κατάρες, κατάρες που δίνουν απελπισμένες γυναίκες, κατάρες όπως ο πόλεμος , όπως η προσφυγιά κτλ κτλ. Αφού λοιπόν έχουμε να κάνουμε με κατάρες, τι άλλο τίτλο θα μπορούσα να δώσω.

Είναι δυνατόν σήμερα να πιάνουν οι κατάρες;  
Εγώ δεν το πιστεύω, αλλά ένα φόβο τον έχω..

Πόσο απαιτητική είναι η συγγραφική διαδικασία και πόσο χρόνο σας παίρνει η ολοκλήρωση ενός βιβλίου; 

Άλλα βγαίνουν εύκολα, άλλα απαιτούν πολύ κόπο και.. κομμάτιασμα. Σε όλα όμως δίνεις και κάποια κομμάτια απ’ τον εαυτό σου, που δύσκολα τα μαζεύεις πίσω, κι αυτό είναι  ένα ταξίδι πολύ κουραστικό, αλλά και  όμορφο ταξίδι. Όσο και να πληρώσεις για εισιτήριο, στο τέλος αφού φτάσεις στον προορισμό σου, είσαι ευτυχισμένος. Ο χρόνος στα δύο πρώτα μου, ήταν λιγότερο από χρόνο, οχτώ, εννιά μήνες, σαν τα μωρά. Αυτό που γράφω τώρα και έχει πρόχειρο τίτλο « Ο ΛΑΚΟΣ», μου πήρε παραπάνω χρόνο, γιατί γράφω παράλληλα  και το καινούργιο « Ο Κώστας, εγώ κι ο Ταχτσής».

Στις ιστορίες των βιβλίων σας, το φινάλε το είχατε από την αρχή στο μυαλό σας ή διαμορφώθηκε στην πορεία;   
Διαμορφώνεται στην πορεία, κάτι έχω στο μυαλό μου αλλά αλλάζει, και στα δύο που έγραψα, άλλαξε, κι αν τα ξαναγράψω πάλι θα αλλάξει, όχι μόνο το φινάλε αλλά και πολλά άλλα. Πιστεύω ότι ένα βιβλίο, εκτός από τα αριστουργήματα της λογοτεχνίας, δύσκολα να το τελειώσεις  και να είσαι ευχαριστημένος, γιατί είναι δύσκολο να γράψεις… αριστούργημα.

Υπάρχουν επόμενα συγγραφικά σχέδια;                                           

Είπα μερικά πριν, ακόμα γράφω κάτι σε θεατρική μορφή για το 1821, που πιστεύω ότι θα το ανεβάσουμε. Ακόμα άλλο ένα θεατρικό, την Ελληνική μυθολογία που και γι’ αυτό είπα πριν, και βέβαια το  « Ο ΛΑΚΟΣ»  που τελειώνει μέσα στο μήνα, και ίσως το βγάλουμε, ίσως το αφήσω για του χρόνου, ‘είδομεν..’

Ασχολείστε με τα social media και αν ναι που μπορεί να σας βρει το αναγνωστικό κοινό;          

Για την ώρα στο facebook  που βγαίνω  Γιώργος Πολυχρονίδης συγγραφέας ηθοποιός, και παιδεύομαι να φτιάξω Blog, αυτήν τη σελίδα αλλά δεν ΄΄κατέω πράμα΄΄, ελπίζω να βρω κάποιον να μου δείξει, μέχρι τότε μόνο στο facebook, αυτά τίποτ’ άλλο..!