Ο Γιώργος Πολυχρονίδης συστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό μέσα από το πρώτο του συγγραφικό εγχείρημα - ντοκουμέντο, με αυτοβιογραφικά στοιχεία και ελάχιστη μυθοπλασία, με τίτλο «Ο Κώστας, εγώ και ο Ταχτσής», το οποίο και κυκλοφόρησε το 2013, από τις εκδόσεις Οδυσσέας. To «Κόκκινο φεγγάρι πάνω απ' το ποτάμι» είναι το δεύτερο βιβλίο και πρώτο μυθιστόρημα του συγγραφέα, το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Φίλντισι.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Γιώργος Πολυχρονίδης
β) Τίτλος: Κόκκινο φεγγάρι πάνω απ' το ποτάμι
γ) Έτος Έκδοσης: 2017
δ) Έκδοση: Εκδόσεις Φίλντισι
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Την γραφή του Γιώργου Πολυχρονίδη, την γνώρισα μέσα από το τρίτο βιβλίο του συγγραφέα, τις «Κατάρες». Ήθελα τόσο πολύ να ξανά διαβάσω βιβλίο του συντοπίτη μου, που μετά τις Κατάρες του λοιπόν, αναζήτησα και βρήκα το δεύτερο βιβλίο του, το «Κόκκινο φεγγάρι πάνω απ' το ποτάμι».
Για δεύτερη φορά, μού έκανε εντύπωση τόσο ο τίτλος όσο και το εξώφυλλο του βιβλίου. Οι εκδόσεις Φίλντισι, που μέχρι πρότινος, μου ήταν άγνωστες, έχουν κάνει πολύ όμορφη δουλειά και σε αυτό το βιβλίο του Γιώργου Πολυχρονίδη. Ο τίτλος είναι ιδιαίτερος και δεν προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει. Εξώφυλλο, σαν τον τίτλο του βιβλίου. Κόκκινο και σκοτεινό, γεμάτο μυστήριο και στο βάθος να αχνοφαίνεται το τζαμί της Ανδριανούπολης, όπως φαίνεται από τα υψώματα της Νέας Βύσσας.
Μετά τις «Κατάρες» ο συγγραφέας, αναφέρεται αυτή τη φορά, στην καθημερινότητα των κατοίκων των χωριών που βρίσκονται κοντά στο ποταμό Έβρο (αλλιώς και Μαρίτσα), τη δεκαετία του 50. Τότε που οι κάτοικοι ήταν χωρισμένοι σε κομμουνιστές και σοσιαλιστές. Τότε που οι φτωχές οικογένειες, αν και πολύτεκνες, ξενιτεύονταν είτε στην πόλη είτε στο εξωτερικό, κυρίως στην Γερμανία. Τότε που όλη η επαρχία άρχισε να μαζεύετε στις πόλεις. Τότε που οι πλούσιοι και άκληροι, αγόραζαν παιδιά από φτωχικές οικογένειες, για να χουνε διαδόχους. Τότε που ακόμα υπήρχαν τα οτομοτρίς (αυτοκινητάμαξα).
Ο Παναγιώτης και η Παναγιώταινα, ήταν μια φτωχή οικογένεια. Όταν η Παναγιώτα θα μείνει έγκυος, θα φέρει στον κόσμο δίδυμα αγόρια. Τον Γιώργο και τον Δημήτρη. Πριν έρθουν στη ζωή ακόμα, είχε συμφωνηθεί να δοθεί το παιδί, στον κυρ Δημήτρη, ένα ξενοδόχο, που δεν ήξερε τι είχε. Είχε πλούτη, γυναίκα αλλά όχι παιδί. Ο διακαής του πόθος ήταν να αποκτήσει ένα παιδί, να υιοθετήσει ένα παιδί που θα ήταν δικό του. Η ζωή θα τα φέρει έτσι που ενώ θα αποκτήσει, θα το χάσει, θα το πάρει το ποτάμι. Ένα ποτάμι που κρύβει τα δικά του μυστικά. Ο Παναγιώτης και η Παναγιώτα είχαν σκοπό να δώσουν το παιδί αλλά πως χωρίζεις δυο δίδυμα; Ο καημός μεγάλος, με την συμφωνία τελικά να ακυρώνεται. Η μοίρα όμως έχει άλλα σχέδια και το ποτάμι κάνει όνειρα!!! Ο Δημήτρης, το ένα από τα δίδυμα, θα παιδευτεί, θα αποφοιτήσει, θα ζήσει όμως καλύτερα από τον αδελφό του Γιώργο. Από τη μία μέρα στην άλλη, ο Δημήτρης, θα γίνει ένας κακομαθημένος πλούσιος. Ένας που δεν ξέρει τι έχει. Όμως δε θα ναι ποτέ ευτυχισμένος, παρά μόνο όταν γνωρίσει τον έρωτα, έναν έρωτα που θα του σημαδέψει για πάντα τη ζωή.
Ο Γιώργος Πολυχρονίδης γράφει με απλό αλλά μοναδικό τρόπο, μια όμορφη ιστορία, με γρήγορη εξέλιξη που διαβάζεται με μια ανάσα. Ο συγγραφέας παρουσιάζει μια όμορφη ιστορία, με λίγους χαρακτήρες, με αναφορές σε ιστορικά γεγονότα αλλά και στην θρακιώτικη κουζίνα, με πολλές εναλλαγές συναισθημάτων, με φόντο τον Έβρο και τον ποταμό του. Παράλληλα μάς μεταφέρει σε στιγμές από την παλιά Ελλάδα. Τότε που είχε τελειώσει ο εμφύλιος και όλοι αγωνιζόντουσαν για ένα πιάτο φαί. Τότε που επικρατούσε ο κομμουνισμός, ο αναρχισμός και ο σοσιαλισμός. Αυτοί ήταν τελικά οι εχθροί της Ελλάδας κι απ΄αυτά την έσωσε ο στρατός, αναφέρει ο συγγραφέας σε ένα σημείο του κειμένου.
Ταυτόχρονα με την πλοκή της ιστορίας, ο συγγραφέας αναφέρεται σε κοινωνικά θέματα και παράλληλα περνάει τα δικά του μηνύματα. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο Δημήτρης, θα αρπάξει την ευκαιρία που του δίνεται για να ζήσει καλύτερα, και όχι μέσα στη φτώχεια. Θα ξεχάσει όμως με τα πλούτη, τις πραγματικά σημαντικές αξίες της ζωής.
Για δεύτερη φορά, μού έκανε εντύπωση τόσο ο τίτλος όσο και το εξώφυλλο του βιβλίου. Οι εκδόσεις Φίλντισι, που μέχρι πρότινος, μου ήταν άγνωστες, έχουν κάνει πολύ όμορφη δουλειά και σε αυτό το βιβλίο του Γιώργου Πολυχρονίδη. Ο τίτλος είναι ιδιαίτερος και δεν προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει. Εξώφυλλο, σαν τον τίτλο του βιβλίου. Κόκκινο και σκοτεινό, γεμάτο μυστήριο και στο βάθος να αχνοφαίνεται το τζαμί της Ανδριανούπολης, όπως φαίνεται από τα υψώματα της Νέας Βύσσας.
Μετά τις «Κατάρες» ο συγγραφέας, αναφέρεται αυτή τη φορά, στην καθημερινότητα των κατοίκων των χωριών που βρίσκονται κοντά στο ποταμό Έβρο (αλλιώς και Μαρίτσα), τη δεκαετία του 50. Τότε που οι κάτοικοι ήταν χωρισμένοι σε κομμουνιστές και σοσιαλιστές. Τότε που οι φτωχές οικογένειες, αν και πολύτεκνες, ξενιτεύονταν είτε στην πόλη είτε στο εξωτερικό, κυρίως στην Γερμανία. Τότε που όλη η επαρχία άρχισε να μαζεύετε στις πόλεις. Τότε που οι πλούσιοι και άκληροι, αγόραζαν παιδιά από φτωχικές οικογένειες, για να χουνε διαδόχους. Τότε που ακόμα υπήρχαν τα οτομοτρίς (αυτοκινητάμαξα).
Ο Παναγιώτης και η Παναγιώταινα, ήταν μια φτωχή οικογένεια. Όταν η Παναγιώτα θα μείνει έγκυος, θα φέρει στον κόσμο δίδυμα αγόρια. Τον Γιώργο και τον Δημήτρη. Πριν έρθουν στη ζωή ακόμα, είχε συμφωνηθεί να δοθεί το παιδί, στον κυρ Δημήτρη, ένα ξενοδόχο, που δεν ήξερε τι είχε. Είχε πλούτη, γυναίκα αλλά όχι παιδί. Ο διακαής του πόθος ήταν να αποκτήσει ένα παιδί, να υιοθετήσει ένα παιδί που θα ήταν δικό του. Η ζωή θα τα φέρει έτσι που ενώ θα αποκτήσει, θα το χάσει, θα το πάρει το ποτάμι. Ένα ποτάμι που κρύβει τα δικά του μυστικά. Ο Παναγιώτης και η Παναγιώτα είχαν σκοπό να δώσουν το παιδί αλλά πως χωρίζεις δυο δίδυμα; Ο καημός μεγάλος, με την συμφωνία τελικά να ακυρώνεται. Η μοίρα όμως έχει άλλα σχέδια και το ποτάμι κάνει όνειρα!!! Ο Δημήτρης, το ένα από τα δίδυμα, θα παιδευτεί, θα αποφοιτήσει, θα ζήσει όμως καλύτερα από τον αδελφό του Γιώργο. Από τη μία μέρα στην άλλη, ο Δημήτρης, θα γίνει ένας κακομαθημένος πλούσιος. Ένας που δεν ξέρει τι έχει. Όμως δε θα ναι ποτέ ευτυχισμένος, παρά μόνο όταν γνωρίσει τον έρωτα, έναν έρωτα που θα του σημαδέψει για πάντα τη ζωή.
Τι δύναμη σου δίνει η τρυφερότητα και η αγάπη ενός παιδιού, ακόμα κι αν δεν είναι δικό σου!!!
Ο Γιώργος Πολυχρονίδης γράφει με απλό αλλά μοναδικό τρόπο, μια όμορφη ιστορία, με γρήγορη εξέλιξη που διαβάζεται με μια ανάσα. Ο συγγραφέας παρουσιάζει μια όμορφη ιστορία, με λίγους χαρακτήρες, με αναφορές σε ιστορικά γεγονότα αλλά και στην θρακιώτικη κουζίνα, με πολλές εναλλαγές συναισθημάτων, με φόντο τον Έβρο και τον ποταμό του. Παράλληλα μάς μεταφέρει σε στιγμές από την παλιά Ελλάδα. Τότε που είχε τελειώσει ο εμφύλιος και όλοι αγωνιζόντουσαν για ένα πιάτο φαί. Τότε που επικρατούσε ο κομμουνισμός, ο αναρχισμός και ο σοσιαλισμός. Αυτοί ήταν τελικά οι εχθροί της Ελλάδας κι απ΄αυτά την έσωσε ο στρατός, αναφέρει ο συγγραφέας σε ένα σημείο του κειμένου.
Ταυτόχρονα με την πλοκή της ιστορίας, ο συγγραφέας αναφέρεται σε κοινωνικά θέματα και παράλληλα περνάει τα δικά του μηνύματα. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο Δημήτρης, θα αρπάξει την ευκαιρία που του δίνεται για να ζήσει καλύτερα, και όχι μέσα στη φτώχεια. Θα ξεχάσει όμως με τα πλούτη, τις πραγματικά σημαντικές αξίες της ζωής.
Χαλάρωσε, μην είσαι έτσι σφιγμένος, η ζωή είναι μικρή, μην τη σκοτώνεις, προσπάθησε να τη ζεις.
Σε αυτήν την ιστορία εκτός από τις αναφορές σε γεγονότα, δεν θα μπορούσε να λείψει ο έρωτας και η αγάπη. Ένας έρωτας από το εξωτερικό, λιγάκι ανορθόδοξος, αναζωογονητικός αλλά και καταλυτικός για τη ζωή του Δημήτρη.
Εν κατακλείδι, το «Κόκκινο φεγγάρι πάνω απ' το ποτάμι» είναι μια όμορφη και ευκολοδιάβαστη ιστορία με φόντο το ποταμό Έβρο. Εκεί όπου τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα και οι στιγμές της ζωής είναι ανέλπιστα σημαντικές. Παρά το γλυκόπικρο φινάλε του, το «Κόκκινο φεγγάρι πάνω απ' το ποτάμι» έρχεται να θυμίσει στους παλιούς, την παλιά, καλή, ελληνική λογοτεχνία!!!
Πλοκή: Ο Δημήτρης, ο τελευταίος γιός μιας εφταμελούς φτωχικής οικογένειας, που ζει στα σύνορα, σ’ ένα χωριό δίπλα στον ποταμό Έβρο, γεννημένος στα μέσα της δεκαετίας του ’50 έχει βάλει ένα στόχο στη ζωή του: Να ξεπεράσει τη μοίρα του και να γίνει πλούσιος. Η Αθήνα μπορεί να είναι η ευκαιρία, οπότε κατεβαίνει στην πρωτεύουσα για σπουδές και να βρει δουλειά. Προσπαθεί, ελπίζει, δεν παραιτείται, αλλά σύντομα θα ανακαλύψει πως δεν είναι εύκολο. Βάζει στην τρύπια βαλίτσα του στιγμές που έζησε, λίγες ρομαντικές και αρκετές απόρριψης και επιστρέφει στο χωριό του, για λίγο. Κι αυτό το λίγο γίνεται πολύ, διότι εκεί τον περιμένει η ανέλπιστη ευκαιρία. Ο ντροπαλός, φιλόδοξος Δημητράκης θα γίνει ο πάμπλουτος κύριος Δημήτρης από τη μια μέρα στην άλλη. Τότε, θα έρθει και ο έρωτας ανορθόδοξος αλλά καταλυτικός4 στα 5
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Δημοσίευση σχολίου