Η Φραντζέσκα Μάνγγελ για το «Καχαραμπού»

Η Φραντζέσκα Μάνγγελ πρωτοσυστήθηκε στο αναγνωστικό κοινό, μέσα από το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «H Νύχτα του Σάουιν», το οποίο και κυκλοφόρησε το 2017 από τις εκδόσεις BELL. Το καθηλωτικό μυθιστόρημα μυστηρίου-θρίλερ, απέσπασε το Βραβείο Ελληνικής Πεζογραφίας από Πρωτοεμφανιζόμενο Συγγραφέα στα βραβεία Public 2018. Το «Καχαραμπού» αποτελεί συνέχεια του βραβευμένου μυθιστορήματος «H Νύχτα του Σάουιν».

Με αφορμή την ανάγνωση του βιβλίου της, «Καχαραμπού», για το οποίο την άποψη μου μπορείτε να βρείτε εδώ, της έθεσα τις παρακάτω ερωτήσεις. Με την ευκαιρία, να την ευχαριστήσω για τη παρακάτω συνέντευξη που μου παραχώρησε.

Έναν χρόνο μετά την κυκλοφορία του, «Η Νύχτα του Σάουιν» απέσπασε το Βραβείο Ελληνικής Πεζογραφίας Πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, στα Βραβεία Βιβλίου Public 2018. Ποια τα πρώτα συναισθήματα σας;

Βαθιά συγκίνηση. Η Νύχτα του Σάουιν ήταν για μένα μια πολύχρονη μάχη. Όσοι φίλοι με ξέρουν από παλιά, το γνωρίζουν. Πόσο πολύ είχα δουλέψει πάνω σε αυτήν την ιστορία. Πόσο την είχα πιστέψει. Πόσο είχα επενδύσει ψυχικά. Το βραβείο ήταν ουσιαστικά η αντανάκλαση όλης εκείνης της πίστης, προσπάθειας κι αλήθειας. Σαν οι αναγνώστες να διάβασαν ανάμεσα απ’ τις γραμμές τα όσα είχαν προηγηθεί και αποφάσισαν να μου κάνουν το πολυτιμότερο δώρο. 

Δύο χρόνια μετά την «Νύχτα του Σάουιν», επιστρέφετε με το δεύτερο και τελευταίο μέρος που τιτλοφορείται «Καχαραμπού». Πόσος χρόνος χρειάστηκε για την ολοκλήρωση του;

Δύο χρόνια. Αν κι η ιστορία υπήρχε εξαρχής στο μυαλό μου όταν ακόμη έγραφα το πρώτο βιβλίο, χρειάστηκε αρκετός καιρός μέχρι να περάσει στο χαρτί. Συνέπεσε δε και με τη γέννηση της κόρης μου, οπότε ο διαθέσιμος χρόνος ήταν ελάχιστος.

Η επιλογή του εξωφύλλου αλλά και ο τίτλος του βιβλίου, ήταν δική σας απόφαση ή του εκδοτικού; 

Ο τίτλος «Καχαραμπού» ήταν δική μου απόφαση και βγήκε εντελώς αβίαστα όταν ακόμη έγραφα τα πρώτα κεφάλαια του δεύτερου μέρους. Ήταν μια λέξη που είχε αναφερθεί και στο πρώτο βιβλίο –έτσι είχε αποκαλέσει ο ξένος την ηρωίδα τη νύχτα που μοιράστηκαν, τη Νύχτα του Σάουιν. Όταν πήρα τον εκδότη μου και του είπα πως ήθελα αυτήν τη λέξη για τίτλο, συμφώνησε αμέσως. Μου είχε πει μάλιστα χαριτολογώντας πως «όπως συνήθισε τη λέξη «Σάουιν» έτσι θα συνήθιζε και την «Καχαραμπού»!»

Σχετικά με το εξώφυλλο, ήταν κοινή απόφαση. Είχαμε πει πως θέλαμε κάτι που να παραπέμπει στο πρώτο βιβλίο λόγω του ότι αποτελεί συνέχεια, αλλά την ίδια στιγμή να είναι και διαφορετικό. Η Νύχτα του Σάουιν ήταν το μυστήριο και το σκοτάδι, ενώ το Καχαραμπού το φως και η αποκάλυψη. Έτσι οδηγηθήκαμε από το μαύρο του πρώτου βιβλίου στο κόκκινο, που παίζει και καθοριστικό ρόλο ως χρώμα στην εξέλιξη της ιστορίας. Και εδώ θα ήθελα να αναφέρω την πολύτιμη συμμετοχή του graphic designer Δημήτρη Γλούφτση, ο οποίος πατώντας πάνω στην αρχική εικόνα, μεταμόρφωσε την σκοτεινή ηρωίδα του πρώτου βιβλίου στην πορφυρή Καχαραμπού.    

Λίγα λόγια για το «Καχαραμπού» και τους ήρωες του.

Η ιστορία ξεκινά από εκεί που είχε τελειώσει «Η Νύχτα του Σάουιν», για αυτό και είναι απαραίτητο κάποιος να έχει διαβάσει το πρώτο βιβλίο. Στην αρχή του Καχαραμπού ο αναγνώστης ανακαλύπτει πως κατέληξε η ηρωίδα στο Μαρόκο. Κι έπειτα αρχίζει ένα δεύτερο μεγάλο ταξίδι, ένα οδοιπορικό, που ξεκινά από τη Σκωτία και φτάνει ως τα βάθη της Αφρικής. Πρόκειται για δύο ιστορίες που τρέχουν σε δύο διαφορετικούς χρόνους. Δύο ιστορίες που έχουν ως πυρήνα το γυναικείο φύλο, την αγάπη, τις επιλογές, τη φθορά του έρωτα μέσα στο χρόνο. Οι ήρωες του πρώτου βιβλίου, η Στέφη, ο Κίμων, ο Δράκος, ο γέρο Άνγκους, η γιαγιά Κατερίνα, επιστρέφουν και βάζουν στη θέση τους όσα κομμάτια έλειπαν από τη Νύχτα του Σάουιν. Ουσιαστικά είναι η άλλη όψη της ίδιας ιστορίας. Μέσα απ’ το σκοτάδι αναδύεται το φως, το καλό παλεύει με το κακό, το παρελθόν εισέρχεται στο παρόν, η αγάπη μπλέκεται με το μίσος, κι η ανθρώπινη ψυχή αποκαλύπτει την πιο αθώα και βέβηλη πλευρά της.

Υπάρχει κάποια σκηνή του βιβλίου που να είναι αγαπημένη σας;

Είναι τρεις τέσσερις που αγαπώ, για διαφορετικούς λόγους. Η μεταστροφή του Κίμωνα όταν πάει να βρει την Ελένη και οραματίζεται τη ζωή του μαζί της, είναι μία σκηνή που λίγο πολύ έχουμε ζήσει όλοι μας. Το όνειρο της Στέφης στο Αλγέρι που μιλά για την «κατάρα» της ευτυχίας, το τελευταίο κεφάλαιο στο σπίτι της γιαγιάς Κατερίνας και το τέλος του γράμματος στον επίλογο, ήταν από τα κομμάτια που αγάπησα πολύ και τα έζησα τόσο μες στο πετσί μου όταν τα έγραφα που έγιναν κατά κάποιο τρόπο κομμάτι του ίδιου μου του εαυτού και του παρελθόντος μου.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στην ιστορία των δύο βιβλίων, τι θα ήταν αυτό; 

Δεν θα ήθελα να αλλάξω κάτι. Έγραψα την ιστορία όπως ακριβώς την είδα και την ένιωσα.

Όταν γράφατε το πρώτο μέρος είχατε από την αρχή στο μυαλό σας τη συνέχεια του δεύτερου μέρους και το φινάλε του ή όλα αυτά διαμορφώθηκαν στην πορεία;

Η συνέχεια προϋπήρχε στο μυαλό μου στο ογδόντα τοις εκατό. Ένα μικρό είκοσι όμως το όρισαν οι ήρωές μου. Εκεί που είχα προαποφασίσει την πορεία τους, εκείνοι έκαναν τα δικά τους. Αυτή τη μεταστροφή ήταν που απόλαυσα περισσότερο.

Μετά την ολοκλήρωση της διλογίας, υπάρχουν επόμενα συγγραφικά σχέδια; 

Αυτήν την περίοδο βρίσκομαι μέσα σε μία νέα ιστορία. Μία ιστορία  επιβίωσης και αφοσίωσης η οποία περιστρέφεται γύρω από το ηρωικό και τερατώδες πρόσωπο της ανθρώπινης φύσης. «Οι άνθρωποι είναι ικανοί για τα μεγαλύτερα τέρατα και τα μεγαλύτερα θαύματα. Τους ήρωες και τους δολοφόνους θα τους φανερώσει η ιστορία…» Φ.Μ

Ευχαριστώ πολύ για την κουβέντα. Θα χαρώ να τα ξαναπούμε. Μέχρι τότε, καλή δύναμη.