Σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που διανύουμε, οι ευχές είναι οι πιο σημαντικές. «Οι Δικές μου Στιγμές» και εγώ ευχόμαστε στους αναγνώστες του παρόντος ιστολογίου, θερμές ευχές για Καλή Ανάσταση & Καλό Πάσχα γεμάτο υγεία, φως και αγάπη!!! Μαζί με αυτές, παραθέτω λίγες σκέψεις που έλαβα από την κ.Αφεντουλίδου.
Και κάπως έτσι βρεθήκαμε μεσοπέλαγα… σε μια θάλασσα…
νερό…
Δεν ήταν όμως η θάλασσα που ονειρευτήκαμε…
Δεν ήταν η θάλασσα που λαχταρήσαμε…
Ήρθε κάτι αόρατο να μας τοποθετήσει μονάχους δίχως
σωσίβια, δίχως βάρκα σε μια θάλασσα και γύρω μας υδάτινος κλοιός…
Βλέπουμε τις μολυσμένες κηλίδες να μας πλησιάζουν.
Γύρω μας φυσάει ο θάνατος (άλλοτε πιο μακριά, άλλοτε πιο κοντά)…
Και ο φόβος παραλύει
τα χέρια και τα πόδια μας…
Και δεν μπορούμε να κολυμπήσουμε, μήτε στην
επιφάνεια να επιπλεύσουμε…
Νιώθουμε το νερό στο πρόσωπο, μες τα ρουθούνια μας,
κατεβαίνει, όλο κατεβαίνει…
και βουλιάζουμε…
Και είναι εκεί που άξαφνα μια ηλιαχτίδα φωτός φτάνει
κάτω από το νερό σαν σωτήριο πύρινο δόρυ… να μας φωτίσει την ψυχή…
Και εκεί που μας ρουφούσε ο βυθός, η ψυχή μας φωτίστηκε
και αφεθήκαμε στην άνωση του νερού (δεν αφεθήκαμε, ήταν η ψυχή μας που έγινε άνωση)…
και αφήσαμε το νερό να μας αγκαλιάσει …
αυτό το
ψυχρό ασώματο αγκάλιασμά της.
Πήραμε τη μορφή του νερού, προσαρμοστήκαμε σαν αυτό
που ρέει, κυλά και χωρά παντού..
-πήραμε τη μορφή του- και κουνώντας χέρια και πόδια
-πήραμε τη μορφή του- και με ανάσες βαθιές (ξαποστάσαμε και λίγο σε ύπτια θέση,
ίσως και να βουλιάξαμε λιγάκι ξανά κάτω από το νερό, ήταν και ο άνεμος που κάποτε
μας ξέρασε από εδώ και από εκεί)…
και φτάσαμε, ναι, φτάσαμε στη στεριά…
Η θάλασσα, το νερό, το σπίτι μας (εκεί μες το νερό
που μας δόθηκαν τα πρώτα σκιρτήματα της ζωής) αλλά και η μάνα-γη, το σπίτι που μας
δόθηκε…
για να πατήσουμε γερά πάνω σε αυτή, να τεντωθούμε μέχρι να πιάσουμε ουρανό…
Καλή Ανάσταση,
στο σχήμα του νερού!
Καλή Ανάσταση
μέχρι να πατήσουμε στεριά!
Καλή Ανάσταση
μέχρι το Φως να στεγνώσει την καρδιά…
Δημοσίευση σχολίου