ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Clive Barker
β) Τίτλος: Τα Bιβλία του Αίματος
γ) Έτος Έκδοσης: 2018
δ) Έκδοση: Εκδόσεις ΟΞΥ
Εν κατακλείδι, το «Τα Βιβλία του Αίματος ΙΙ», διαβάστηκαν απνευστί μέσα σε δύο βράδια. Αν στην πρώτη μου γνωριμία έμεινα απόλυτα ικανοποιημένη με τον Clive Barker, σίγουρα αυτό ισχύει αλλά λιγότερο σε αυτόν τον τόμο.
Πλοκή: Ο δεύτερος τόμος των Βιβλίων του αίματος βαδίζει στα ίδια μονοπάτια θανάτου που χάραξε ο πρώτος τόμος της σειράς. Ο Clive Barker κατορθώνει με επιτυχία να συνδυάσει τους πιο αποκρουστικούς φόβους των αναγνωστών με ειδεχθή πλάσματα που μόνο ελάχιστοι έχουν την πνευματική ικανότητα να συλλάβουν. Οι πέντε ιστορίες, τα πέντε αυτά παραδοξολογήματα, που περιλαμβάνονται στον παρόντα τόμο προκαλούν αναμφισβήτητα σοκ, ναυτία και τρόμο. Πρόκειται για έναν εορτασμό της διαστροφής, για ένα καρναβάλι τεράτων στο οποίο ο αναγνώστης σε καμία περίπτωση δεν νιώθει ασφαλής. Η εικονολογική γλώσσα του Barker, το γκροτέσκο στοιχείο και η ευφυΐα της ειρωνείας του προσφέρουν μία εικονογραφία του παράδοξου και του διαστροφικού. Ο Barker δεν γράφει για να καθησυχάσει τον αναγνώστη. Κάθε άλλο. Ο συγγραφέας σε πιάνει από το χέρι, σου κλείνει τα μάτια και σε ρίχνει, αβοήθητο, μέσα στην κόλαση των παράλογων, εικονικών μεταφορών του, ενώ σε αφήνει να παλέψεις μόνος σου. Το είδος του τρόμου που γράφει έχει σκοπό να σκίσει το πέπλο του μυστηρίου και να αποδομήσει κάθε πτυχή της πραγματικότητας. Οι ιστορίες του μεταποιούν τους συμβατικούς συναισθηματισμούς και φέρνουν τον αναγνώστη αντιμέτωπο με μία μοναδικά διαφορετική θέαση του κόσμου και της πραγματικότητας, προβάλλοντας το πλέγμα σχέσεων που αναπτύσσεται ανάμεσα στην επιθυμία και τον φόβο. Ο Barker δημιουργεί ένα απόλυτα πιστευτό μυθολογικό σύμπαν στο οποίο κατοικεί —και κυριαρχεί— το τερατώδες. Αν κάτι υπόσχεται ο συγγραφέας, αυτό είναι ένας διαρκής, επικίνδυνος μετεωρισμός του αναγνώστη μεταξύ κανονικότητας και παραλογισμού, μεταξύ πραγματικότητας και φανταστικού, ένας μετεωρισμός που υπονομεύει τις κοινωνικές νόρμες παρουσιάζοντας, τελικά, πιθανές, διαφορετικές πραγματικότητες
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Το ότι κανείς δεν μπορεί να διαβάσει ένα βιβλίο του Clive Barker μόνο μία φορά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Αφότου διάβασα το πρώτο τόμο της σειράς των βιβλίων «Τα Βιβλία του Αίματος», (την άποψη μου θα τη βρείτε εδώ) περίμενα να πάρω άμεσα στα χέρια μου και τον δεύτερο τόμο. Αν και άργησε τελικώς ήρθε και το μόνο σίγουρο είναι ο Clive Barker, συνεχίζει να γράφει και να ανατριχιάζει.
«Τα Βιβλία του Αίματος ΙΙ», είναι μια συλλογή διηγημάτων, με τις εκδόσεις Οξύ, να έχουν κάνει για ακόμη μια φορά, εκπληκτική δουλειά, τόσο στο εξώφυλλο όσο και στο ίδιο το βιβλίο. Αρχικά το εξώφυλλο είναι ίδιο με το πρώτο μέρος της σειράς, δηλαδή γεμάτο αίμα με το συγγραφέα να συνεχίζει να γράφει ιστορίες βαμμένες με αίμα.
«Τα Βιβλία του Αίματος ΙΙ» αποτελούνται αυτή τη φορά από πέντε σκοτεινές ιστορίες τρόμου, μυστηρίου και φαντασίας. Κάποιες από αυτές σκοτεινές, άλλες βίαιες και άλλες αηδιαστικές έως και ανατριχιαστικές. Παρόλα αυτά δεν είναι το ίδιο καλές με τις ιστορίες που παρουσιάστηκαν στο πρώτο τόμο της σειράς. Σε αυτές τις ιστορίες, δε μου άρεσε πάντα το τέλος ενώ σε κάποιες τα ερωτήματα που μου δημιουργήθηκαν δεν απαντήθηκαν. Τρόμος, Αγώνας δρόμου της Κόλασης, Ζάκλιν Ες: Η θέληση της και η διαθήκη της, Τα δέρματα των Πατέρων, Νέοι Φόνοι στην Οδό Μόργκ.
Στη συλλογή αυτή, ο Barker, καταφέρνει και προσφέρει στον αναγνώστη αρκετές στιγμές μπόλικης φαντασίας και μυστηρίου αλλά όχι τρόμου. Όλες οι ιστορίες είναι αρκετά μεγάλες, με την κάθε μία από αυτές όμως να έχει διαφορετική κατάληξη. Οι περισσότερες δε θα τρομάξουν αλλά οι ιστορίες που παρουσιάζει ο συγγραφέας είναι έξυπνες και πολύ καλά δομημένες. Όλες οι ιστορίες είναι αρκετά καλογραμμένες από τον συγγραφέα αλλά και πολύ καλά μεταφρασμένες, για δεύτερη φορά, από τον Γιάννη Πλεξίδα. Οι περιγραφές του συγγραφέα, άρτιες, μοναδικές και ταυτόχρονα ατμοσφαιρικές που σε ταξιδεύουν μέχρι και την Κόλαση.
Σε όλες τις ιστορίες ο ρυθμός είναι γρήγορος, με τον συγγραφέα να μην κουράζει σε κανένα σημείο, με αποτέλεσμα οι σελίδες να γυρνάνε η μία μετά την άλλη. Προσωπικά ξεχώρισα κάποιες από αυτές όπως Τρόμος, Αγώνας δρόμου της Κόλασης και Τα δέρματα των Πατέρων.
«Τα Βιβλία του Αίματος ΙΙ», είναι μια συλλογή διηγημάτων, με τις εκδόσεις Οξύ, να έχουν κάνει για ακόμη μια φορά, εκπληκτική δουλειά, τόσο στο εξώφυλλο όσο και στο ίδιο το βιβλίο. Αρχικά το εξώφυλλο είναι ίδιο με το πρώτο μέρος της σειράς, δηλαδή γεμάτο αίμα με το συγγραφέα να συνεχίζει να γράφει ιστορίες βαμμένες με αίμα.
«Τα Βιβλία του Αίματος ΙΙ» αποτελούνται αυτή τη φορά από πέντε σκοτεινές ιστορίες τρόμου, μυστηρίου και φαντασίας. Κάποιες από αυτές σκοτεινές, άλλες βίαιες και άλλες αηδιαστικές έως και ανατριχιαστικές. Παρόλα αυτά δεν είναι το ίδιο καλές με τις ιστορίες που παρουσιάστηκαν στο πρώτο τόμο της σειράς. Σε αυτές τις ιστορίες, δε μου άρεσε πάντα το τέλος ενώ σε κάποιες τα ερωτήματα που μου δημιουργήθηκαν δεν απαντήθηκαν. Τρόμος, Αγώνας δρόμου της Κόλασης, Ζάκλιν Ες: Η θέληση της και η διαθήκη της, Τα δέρματα των Πατέρων, Νέοι Φόνοι στην Οδό Μόργκ.
Στη συλλογή αυτή, ο Barker, καταφέρνει και προσφέρει στον αναγνώστη αρκετές στιγμές μπόλικης φαντασίας και μυστηρίου αλλά όχι τρόμου. Όλες οι ιστορίες είναι αρκετά μεγάλες, με την κάθε μία από αυτές όμως να έχει διαφορετική κατάληξη. Οι περισσότερες δε θα τρομάξουν αλλά οι ιστορίες που παρουσιάζει ο συγγραφέας είναι έξυπνες και πολύ καλά δομημένες. Όλες οι ιστορίες είναι αρκετά καλογραμμένες από τον συγγραφέα αλλά και πολύ καλά μεταφρασμένες, για δεύτερη φορά, από τον Γιάννη Πλεξίδα. Οι περιγραφές του συγγραφέα, άρτιες, μοναδικές και ταυτόχρονα ατμοσφαιρικές που σε ταξιδεύουν μέχρι και την Κόλαση.
Σε όλες τις ιστορίες ο ρυθμός είναι γρήγορος, με τον συγγραφέα να μην κουράζει σε κανένα σημείο, με αποτέλεσμα οι σελίδες να γυρνάνε η μία μετά την άλλη. Προσωπικά ξεχώρισα κάποιες από αυτές όπως Τρόμος, Αγώνας δρόμου της Κόλασης και Τα δέρματα των Πατέρων.
Εν κατακλείδι, το «Τα Βιβλία του Αίματος ΙΙ», διαβάστηκαν απνευστί μέσα σε δύο βράδια. Αν στην πρώτη μου γνωριμία έμεινα απόλυτα ικανοποιημένη με τον Clive Barker, σίγουρα αυτό ισχύει αλλά λιγότερο σε αυτόν τον τόμο.
Πλοκή: Ο δεύτερος τόμος των Βιβλίων του αίματος βαδίζει στα ίδια μονοπάτια θανάτου που χάραξε ο πρώτος τόμος της σειράς. Ο Clive Barker κατορθώνει με επιτυχία να συνδυάσει τους πιο αποκρουστικούς φόβους των αναγνωστών με ειδεχθή πλάσματα που μόνο ελάχιστοι έχουν την πνευματική ικανότητα να συλλάβουν. Οι πέντε ιστορίες, τα πέντε αυτά παραδοξολογήματα, που περιλαμβάνονται στον παρόντα τόμο προκαλούν αναμφισβήτητα σοκ, ναυτία και τρόμο. Πρόκειται για έναν εορτασμό της διαστροφής, για ένα καρναβάλι τεράτων στο οποίο ο αναγνώστης σε καμία περίπτωση δεν νιώθει ασφαλής. Η εικονολογική γλώσσα του Barker, το γκροτέσκο στοιχείο και η ευφυΐα της ειρωνείας του προσφέρουν μία εικονογραφία του παράδοξου και του διαστροφικού. Ο Barker δεν γράφει για να καθησυχάσει τον αναγνώστη. Κάθε άλλο. Ο συγγραφέας σε πιάνει από το χέρι, σου κλείνει τα μάτια και σε ρίχνει, αβοήθητο, μέσα στην κόλαση των παράλογων, εικονικών μεταφορών του, ενώ σε αφήνει να παλέψεις μόνος σου. Το είδος του τρόμου που γράφει έχει σκοπό να σκίσει το πέπλο του μυστηρίου και να αποδομήσει κάθε πτυχή της πραγματικότητας. Οι ιστορίες του μεταποιούν τους συμβατικούς συναισθηματισμούς και φέρνουν τον αναγνώστη αντιμέτωπο με μία μοναδικά διαφορετική θέαση του κόσμου και της πραγματικότητας, προβάλλοντας το πλέγμα σχέσεων που αναπτύσσεται ανάμεσα στην επιθυμία και τον φόβο. Ο Barker δημιουργεί ένα απόλυτα πιστευτό μυθολογικό σύμπαν στο οποίο κατοικεί —και κυριαρχεί— το τερατώδες. Αν κάτι υπόσχεται ο συγγραφέας, αυτό είναι ένας διαρκής, επικίνδυνος μετεωρισμός του αναγνώστη μεταξύ κανονικότητας και παραλογισμού, μεταξύ πραγματικότητας και φανταστικού, ένας μετεωρισμός που υπονομεύει τις κοινωνικές νόρμες παρουσιάζοντας, τελικά, πιθανές, διαφορετικές πραγματικότητες
3 στα 5
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Δημοσίευση σχολίου