Τριφύλλι Έβρου - Ταξίδι στο Χθες. Ένα μέρος που πέρασα πολλά καλοκαίρια, κάποτε. Όλες μου οι παιδικές καλοκαιρινές αναμνήσεις είχαν ένα όνομα, στα σίγουρα. Το χωριό μου. Τριφύλλι ή αλλιώς Πασμακτσί, για τους ντόπιους. Η ιστορία του είναι μοναδική, όπως και η ομορφιά του. Νιώθω ευγνώμων που έζησα στο χωριό. Η ζωή εκεί είναι διαφορετική και πιο ήσυχη. Οι κάτοικοι καλημερίζονται, μπαίνουν στα σπίτια του καθενός, αφού οι πόρτες είναι ανοιχτές για όλους, ακόμη και για τους κατοίκους του διπλανού χωριού. Αν και το δημοτικό του σχολείο δεν λειτουργούσε πλέον, στο προαύλιο χώρο είχε μπασκέτες, με όλες τις ηλικίες να παίζουν και να ζητωκραυγάζουν σε κάθε καλάθι. Πιο κάτω, η παιδική χαρά με κούνιες, μια τσουλήθρα και ένα γύρω γύρω όλοι και πάνω σε αυτά, παιδιά, μαζί και εμείς. Παραδίπλα ο σύλλογος, όπου κάθε χρόνο στήνονταν τα γλέντια/πανηγύρια, μέχρι που αυτά, μεταφέρθηκαν στην πλατεία. Γύρω από αυτά παρτέρια με λουλούδια αλλά και παγκάκια για να κάθεται η νεολαία και να συζητάει. Παρόμοιο σκηνικό και στην πλατεία που έσφυζε από ζωή. Εκεί, δίπλα στο Ηρώον (μνημείο), μπορούσε να δει κανείς ποδήλατα με ή χωρίς ρόδες, να πηγαινοέρχονται πέρα δώθε, όλη την ώρα και παιδικές φωνές να γίνονται ένα. Άλλα έπαιζαν κρυφτό και κρυβόντουσαν πίσω από τη στάση του λεωφορείου και άλλα έπαιζαν μπάλα. Ακριβώς δίπλα στην κοινότητα, ένα παντοπωλείο που πουλούσε ότι μπορεί κανείς να φανταστεί. Σε αυτό το χωριό, δεν μπορούσαν να λείπουν και τα καφενεία, συνολικά, δύο, όπου σύχναζαν ολημερίς οι άντρες του χωριού.
Το κάθε σπίτι είχε τη δική του αυλή με οπωροφόρα δέντρα, τι δική του αποθήκη για να βάζει τις σοδειές του αλλά και τα δικά του ζώα. Άλλωστε η κύρια ασχολία των κατοίκων ήταν η κτηνοτροφία και η γεωργία.
Στο δικό μας σπίτι, που βρίσκεται στην πλατεία του χωριού, τα μεσημέρια, βγαίναν οι ψησταριές και τα κρέατα. Εκεί δίπλα στο μεγάλο μπαξέ του παππού, μαζευόμασταν όλοι, παππούδες, θείοι και θείες, ξαδέλφια, βάζαμε από το μαγνητοφωνάκι μουσική στο τέρμα, είτε λαϊκά είτε παραδοσιακά και τραγουδούσαμε και χορεύαμε. Παράλληλα οι μεγάλοι της παρέας, θυμόντουσαν παλιά γεγονότα και μας τα διηγόντουσαν. Σε κάποια από αυτά γελούσαμε. Το απόγευμα, από τη ζέστη, μέναμε με τα εσώρουχα, χωρίς ντροπές, πιάναμε το λάστιχο της βρύσης και βρεχόμασταν. Στο τέλος πίναμε νερό από το λάστιχο. Το βράδυ εμείς τα μικρά πέφταμε για ύπνο, οι άντρες, μετά τη δουλειά, πήγαιναν στο καφενείο και παίζανε χαρτιά ή μιλούσαν ενώ οι γυναίκες είτε έβλεπαν τηλεόραση είτε κάθονταν έξω και μιλούσαν. Όσοι περνούσαν από εκεί, καληνυχτούσαν ο ένας τον άλλο, δίνοντας ραντεβού για αύριο. Το πρωί, τις περισσότερες φορές, το γάλα ήταν φρέσκο, τα πουλιά κελαηδούσαν, οδηγοί τρακτέρ φεύγανε για τα χωράφια και οι δρόμοι γέμιζαν ξανά, από νωρίς, ζωή.
Τριφύλλι Έβρου - Ταξίδι στο Σήμερα. Σήμερα, όλα αυτά είναι πλέον όμορφες αναμνήσεις από μια εποχή που δυστυχώς δε ξαναγυρνάει. Αναμνήσεις που προκαλούν μελαγχολία αλλά και συγκίνηση. Γιατί πλέον για εμάς, δεν υπάρχει κάποιος στο σπίτι να μας περιμένει, όταν πάμε. Δεν υπάρχει ο παππούς και ο μπαξές του δεν είναι περιποιημένος όσο ήταν πριν. Πλέον τον έχει αναλάβει ο μπαμπάς μου, λόγος που ανεβαίνει αρκετά συχνά στο χωριό. Μαζί του, καμιά φορά πάω κι εγώ, φροντίζοντας όσο μπορώ τον κήπο.
Οι περισσότεροι κάτοικοι δεν ζουν και τα παιδιά που τώρα πια μεγάλωσαν ζουν στην πόλη, κάνοντας τις δικές τους οικογένειες και έχοντας τις δικές τους δουλειές. Στον προαύλιο χώρο του σχολείου, οι μπασκέτες σπασμένες ενώ τα χορτάρια εκεί γύρω αλλά και πιο κάτω στην παιδική χαρά έχουν μεγαλώσει. Η παιδική χαρά στέκει εκεί με τις κούνιες ξεχαρβαλωμένες και μαζί με την τσουλήθρα και το γύρω γύρω όλοι, σκονισμένα και ασυντήρητα. Ο σύλλογος πλέον λειτουργεί ως εκλογικό τμήμα καθώς και χώρος για τα μνημόσυνα. Το παντοπωλείο και τα καφενεία δεν υπάρχουν. Η πλατεία σπανίως θα έχει παιδιά που να ξεπερνούν τα 4-5 και όποιος εναπομένων κάτοικος περνάει τα ρωτάει "τίνος είσαι εσύ"... που κάποτε όλοι γνωριζόμασταν μεταξύ μας!!! Είναι λίγο αστείο.
Είναι λίγο περίεργο να γυρνάς σε ένα μέρος, που κάποτε έσφυζε ζωή και τώρα πια έχουν απομείνει λίγοι κάτοικοι. Πλέον όλοι, παλιοί και νέοι, ανταμώνουμε σε μνημόσυνα, εκλογές αλλά και γλέντια. Ο νέος Σύλλογος έχει καταφέρει με δικές του παρεμβάσεις, χωρίς καν τη βοήθεια του προέδρου και άλλων τοπικών συμβούλων, να συντηρήσει την παιδική χαρά, το σχολείο αλλά και την κοινότητα. Φυσικά πάντα προσφέρουν βοήθεια και τα γύρω χωριά.
Γιατί στο χωριό αποκτήσαμε τις αναμνήσεις που έχουμε σήμερα...
Εκεί μεγαλώσαμε και μπορούσαμε να παίζουμε όση ώρα θέλουμε, χωρίς να ανησυχούν οι δικοί μας, όπως σήμερα.
Εκεί ήμασταν ελεύθεροι και τρέχαμε χωρίς σταματημό, αφού υπήρχε ανοιχτωσιά (μεγάλος χώρος).
Εκεί μας ήξεραν όλοι.
Εκεί δεν νιώθαμε ντροπές. Δεν είχαμε να λογοδοτήσουμε σε κανέναν και δεν ενοχλούσαμε κανέναν.
Γιατί το χωριό ήταν η απόδραση μας από την πόλη.
Όποιος έχει περάσει ένα διάστημα στο χωριό σίγουρα έχει χαραγμένες στο μυαλό του, τις όμορφες στιγμές.
Γιατί στο χωριό χτίσαμε τις καλύτερες και ομορφότερες παιδικές αναμνήσεις!!!
Αν έζησες και εσύ τα καλοκαίρια σου στο χωριό, τότε είσαι τυχερός. Συνεχίζεις, κρατώντας μόνο τις όμορφες ΣΤΙΓΜΕΣ!!!
Αν θέλετε να γνωρίσετε το χωριό μου, την ιστορία του και να δείτε τις ομορφιές του, περιηγηθείτε στην επίσημη σελίδα, που με τόση αγάπη έχω φτιάξει εδώ.
Δημοσίευση σχολίου