Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου γεννήθηκε στα Δίκαια του Έβρου και κατοικεί στην Αθήνα. Απόφοιτος Κοινωνιολογίας των Φίλων στα κυλικεία του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, στον ελεύθερο χρόνο του τελείωσε το Παιδαγωγικό του εν λόγω ιδρύματος. Υπηρέτησε με ζήλο τη στοιχειώδη εκπαίδευση. Επί σειρά ετών εργάστηκε σε αθηναϊκές εφημερίδες προκαλώντας ενθουσιασμό στους αρχισυντάκτες. Συμπλήρωνε με σατιρικά σχόλια τα κενά της ύλης που ανέκυπταν καθημερινώς. Από το 2002, και για λόγους σεμνότητος, διέκοψε την καριέρα του στον Τύπο και αφιερώθηκε στην ουσία. Το μυθιστόρημά του "Οι εφτά ουρανοί της ευτυχίας" τιμήθηκε με το Βραβείο Σύγχρονου Ελληνικού Μυθιστορήματος, ενώ το μυθιστόρημά του με τίτλο "Το αστρολούλουδο του Βοσπόρου", τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Έργου Μνήμης 2003-2004 στα πλαίσια του 20ού Πανελλήνιου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας. Επίσης, το μυθιστόρημά του "Οι κόρες της λησμονιάς" ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών - ΕΚΕΒΙ 2010.
Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου, με τίτλο «Γυναίκες της μικρής πατρίδας», ο συγγραφέας και συντοπίτης, μου, Θοδωρής Παπαθεοδώρου, μιλάει αποκλειστικά στη σελίδα, για το βιβλίο αυτό. Με την ευκαιρία, να τον ευχαριστήσω για τη παρακάτω συνέντευξη που μου παραχώρησε. Την άποψη μου για το βιβλίο μπορείτε να την βρείτε εδώ.
1. Πως αποφασίσατε να γράψετε για το Μακεδονικό Αγώνα, στο νέο σας βιβλίο, με τον τίτλο «Γυναίκες της Μικρής Πατρίδας»; Ήταν τυχαίο ή όχι το ότι ασχοληθήκατε με αυτήν την περίοδο;
Παντελώς τυχαίο αν εννοείται την επικαιρότητα. Το βιβλίο το έγραφα επί δυόμιση σχεδόν χρόνια, θα ήταν αδύνατο να προβλέψω τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή μας. Το μόνο κίνητρο που είχα ήταν η άγνοια, η συλλογική ιστορική άγνοια για τη συγκεκριμένη περίοδο και τα γεγονότα του Μακεδονικού Αγώνα. Πόσοι γνωρίζουμε, ακόμη και από εμάς τους Βορειοελλαδίτες, τι πραγματικά συνέβη σε εκείνο τον σκοτεινό, δύσκολο και, ίσως, βρόμικο πόλεμο; Πόσοι ξέρουμε τι πλήρωσαν οι Μακεδόνες και οι Θράκες για να αποτινάξουν τον τουρκικό ζυγό και να μην εκσλαβιστούν και εκβουλγαριστούν με τη βία; Αυτή η συλλογική, ιστορική άγνοια με ώθησε. Και η ακριτική, βόρεια καταγωγή μου βεβαίως. Ήταν ένα χρέος μου.
2. Η ιστορία του βιβλίου εξελίσσεται την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα. Πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο και τους χαρακτήρες του.
Όσοι αναγνώστες και όσες αναγνώστριες με τιμούν διαβάζοντας τα έργα μου, γνωρίζουν ότι η συγγραφική μου πορεία εδράζεται κατά κύριο λόγο στο Ιστορικό Μυθιστόρημα. Συνήθως επιλέγω ιστορικές περιόδους σκοτεινές, που ελάχιστα γνωρίζουμε όλοι μας γι’ αυτές. Μετά την Τετραλογία του Εμφυλίου, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να ασχοληθώ με μια άλλη άγνωστη, το ίδιο σκοτεινή και οδυνηρή περίοδο στην ιστορία του λαού μας, τον Μακεδονικό Αγώνα. Βήμα προς βήμα και γεγονός προς γεγονός, το μυθιστόρημα παρακολουθεί τον αγώνα του Ελληνισμού στη Μακεδονία και τη Θράκη τα πρώτα χρόνια του περασμένου αιώνα, δίχως όμως να καλύπτει ή να εξοβελίζει την συνταρακτική, θέλω να πιστεύω, μυθιστορηματική πλοκή. Μα εδράζεται κυρίως στην προσφορά, τον αγώνα και τις θυσίες των γυναικών, αφανών μα σπουδαίων ηρωίδων. Ξέρετε, η Ιστορία αγαπά τους ήρωες, τους πολεμιστές, τους άνδρες, αυτούς έχει καταγεγραμμένους στα βιβλία της, αυτούς μνημονεύει. Και μαζί της όλοι εμείς. Πίσω όμως από όλους αυτούς τους ήρωες υπάρχουν χιλιάδες, άγνωστες και ανώνυμες γυναίκες που πάλεψαν κι αγωνίστηκαν, που μάτωσαν για την πατρίδα μας. Στα χρόνια του Μακεδονικού Αγώνα, υπήρξαν εκατοντάδες τέτοιες γυναίκες. Νοσοκόμες που περιέθαλπαν λαβωμένους Μακεδονομάχους, ταχυδρόμοι που μετέφεραν έγγραφα, κώδικες, ακόμη και πυρομαχικά στα μισοφόρια τους, αγρότισσες που εφοδίαζαν με τρόφιμα τα Ελληνικά Σώματα και έκρυβαν κυνηγημένους. Μα πρωτίστως, υπήρχαν οι δασκάλες. Εκατοντάδες δασκάλες στα χωριά της Μακεδονίας και της Θράκης που ολομόναχες, με το κομιτατζήδικο μαχαίρι στον σβέρκο τους, πάλεψαν να διδάξουν τη γλώσσα, το φρόνημα και την ψυχή του Ελληνισμού στα παιδιά μας, πολλές φορές θυσιάζοντας την ίδια τη ζωή τους, όπως η Βελίκα Τράικου ή η Αικατερίνη Χατζηγεωργίου. Σε αυτές τις Γυναίκες, με συγκίνηση και ευγνωμοσύνη, είναι αφιερωμένο το μυθιστόρημα ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ, το μυθιστόρημα του Μακεδονικού Αγώνα.
3. Στο νέο βιβλίο υπάρχει μεγάλη βιβλιογραφία ιστορικών πηγών. Πόσο καιρό χρειάστηκε να συλλέξετε αυτές τις πληροφορίες και πόσο χρόνο σας πήρε η ολοκλήρωση του βιβλίου αυτού;
Μου πήρε έναν χρόνο περίπου από τους συνολικά δυόμιση της συγγραφής γιατί η έρευνα είναι ίσως το δυσκολότερο κομμάτι στη πορεία δημιουργίας ενός ιστορικού μυθιστορήματος. Μιλάμε βεβαίως για εξονυχιστική και ενδελεχή έρευνα η οποία προηγείται της συγγραφής και η οποία είναι ίσως το δυσκολότερο κομμάτι όλης της προσπάθειας. Διότι ως έρευνα, δεν εννοώ μόνο αυτή τη γελοιότητα με το αφερέγγυο Γκουγκλ στο οποίο καταφεύγουν οι περισσότεροι, ούτε μόνο μελέτες σε αραχνιασμένες βιβλιοθήκες, εννοώ επιτόπια έρευνα, με παρατηρήσεις, με συζητήσεις, με μαρτυρίες, με γνώση του περιβάλλοντος χώρου και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας για να υπάρχει κατά το δυνατόν μια πιστότερη αποτίμηση και περιγραφή του χώρου και των γεγονότων. Και για τούτο τον λόγο επισκέφθηκα τους τόπους και τους ανθρώπους της μικρής βόρεια πατρίδας μου, της μικρής βόρειας Ελλάδας μας από τη μία άκρη μέχρι την άλλη. Από όλα ετούτα προέκυψε το συγκεκριμένο Ιστορικό Μυθιστόρημα: ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ.
4. Σημαντικό ρόλο, την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα, και στην ελευθερία της Μακεδονίας έπαιξαν πολλά κράτη. Στο βιβλίο αναφέρεστε μόνο στον ρόλο που έπαιξε η Ρωσία και η Βουλγαρία. Γιατί δεν αναφέρεται, και το ρόλο που έπαιξαν εκείνη την περίοδο, οι άλλες δυνάμεις, όπως πχ Αγγλία, Γαλλία και Αμερική;
Καταρχάς η Αμερική δεν έπαιξε κανένα απολύτως ρόλο εάν εξαιρέσουμε κάποιους λίγους ιεραπόστολους που έφταναν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία εκείνης της περιόδου. Το ίδιο και η Γαλλία. Εκείνη που έπαιξε ρόλο ήταν η Αγγλία, φίλη τότε της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και επίσης η Αυστρία που βρισκόταν εγγύτερα στα Βαλκάνια. Μα όλοι αυτοί έπαιξαν δευτερεύοντες ρόλους. Τον κύριο και ουσιαστικό ρόλο τον έπαιξε η Ρωσία από την στιγμή που ενδιαφερόταν σφόδρα για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και την έξοδο στη Μεσόγειο. Για τούτο συνέλαβε το σχέδιο του Πανσλαβισμού ανασταίνοντας το βουλγαρικό έθνος. Για να το χρησιμοποιήσει σαν τροχοπέδη στις μόνες δυνάμεις που μπορούσαν να αποτελέσουν εμπόδια στις βλέψεις της. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Ελληνισμό.
5. Ασχολείστε με τα social media και αν ναι που μπορούμε να σας βρούμε;
Ασχολούμαι όσο μου επιτρέπει ο χρόνος μου και μόνο στις περιόδους που δεν γράφω, όπως τούτη που διανύουμε τώρα. Ειδάλλως, κατεβάζω παντελώς τα ρολά των κοινωνικών δικτύων. Σε αυτές τις περιόδους της συμμετοχής μου στα δίκτυα μπορεί κανείς να με βρει στην διεύθυνση:
Facebook: www.facebook.com/papatheodorou.thodoris
instagram: @thodorispapatheodorou
Λίγα Λόγια για το βιβλίο: Αν κάτι έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια που αξιώθηκα να ζήσω, είναι πως η ελευθερία και η αγάπη είναι αξεχώριστες. Γέννες της ίδιας σποράς, καρποί των αδείλιαστων ψυχών. Δεν αρκεί να επιθυμείς, δεν αρκεί να περιμένεις. Πρέπει να τολμήσεις, ν’ αγωνιστείς για όσα αξίζουν στη ζωή. Για να έχει νόημα. Για να μην ξοδευτεί άδικα. Εγώ ανήκω σε μια τέτοια γενιά. Στη γενιά που δε φοβήθηκε τη θυσία… Γυναίκες της μικρής πατρίδας… Μακεδόνισσες. Ελληνίδες. Στη χαραυγή του εικοστού αιώνα, άγριος κι αδυσώπητος ξεσπάει ο αγώνας στη σκλάβα Μακεδονία. Η γη ματώνει, ο ελληνισμός ψυχορραγεί. Τούρκοι, Βούλγαροι, κομιτάτα, τσέτες, πυρπολήσεις, εκτελέσεις, αμέτρητες θυσίες. Γυναίκες της μικρής πατρίδας… Σαν την Αρετή. Σαν τη Φωτεινή. Ζυμώθηκαν με τον κίνδυνο, πάλεψαν για το γένος, την πίστη, τη λευτεριά. Θέριεψαν οι ψυχές τους κι έκλαψαν συνάμα. Για τους φίλους που έπεσαν, τα μαρτύρια που άντεξαν, τα μυστικά που βάσταξαν. Για το λατρεμένο παιδί που έχασε τόσο άδικα η μία. Για τον άντρα που αγάπησε παράφορα και σκότωσε με τα ίδια της τα χέρια η άλλη. Μπορεί να τις κυνήγησαν, μπορεί να τις βασάνισαν. Δεν τις δάμασαν όμως ποτέ. Αυτές. Τις γυναίκες της μικρής πατρίδας μας...
Δημοσίευση σχολίου