Είναι από αυτές τις στιγμές που πραγματικά με κάνουν να χαμογελώ και να συγκινηθώ μαζί ταυτόχρονα. Τέτοια συναισθήματα δεν νιώθω συχνά...τουλάχιστον και τα δύο μαζί, χαρά και συγκίνηση. Ίσως είναι βέβαια από τα καλά αυτής της δουλειάς. Στα δύο χρόνια και κάτι που δουλεύω σε παιδότοπο, έχω πάρει κι έχω μάθει πολλά. Έχω μάθει να ελέγχω τα νεύρα μου, να κάνω υπομονή αλλά και να έχω επιμονή. Πάνω απ΄όλα όμως παίρνω πολλές αγκαλιές και φιλιά από μικρά παιδιά, που με έχουν μάθει....και κάθε φορά που έρχονται και με βλέπουν σκάνε ένα όμορφο γλυκό χαμόγελο και έρχονται κατά πάνω σου.
Σήμερα, λίγα 24ωρα πριν αλλάξει η χρονιά, τελευταία στιγμή με ενημερώνουν από τη δουλειά, πως πρέπει να πάω να δουλέψω, διότι είχε κόσμο το μαγαζί...από τα πλην αυτής της δουλειάς. Σαφώς είχα αρχίσει να τα "παίρνω στο κρανίο" αλλά στη συνέχεια έπρεπε να υποχωρήσω και να πάω. Λεφτά θα έβγαζα θα έπαιρνα ένα δώρο στη μάνα μου, που την ημέρα των Φώτων, γιορτάζει.
Από τη στιγμή που μπήκα στο παιδότοπο, ακούω φωνές και παιδάκια να τρέχουν πέρα δώθε. Αφού ζήτησα ένα καφέ από την υπεύθυνη, μπαίνω στον παιδότοπο και ρωτώ, όπως κάθε φορά, ονόματα παιδιών, τι τάξη πάνε, σε ποιο σχολείο και φυσικά τι ομάδες είναι.
Δύο ώρες μετά, με πλησιάζει ένας μικρός φίλος και με ένα γλυκό χαμόγελο, μου ζητάει δυο χαρτιά για να ζωγραφίσει. Του τα δίνω, χαμογελώντας κι εγώ με τη σειρά μου, λέγοντας του πως αν θέλει μπορεί να κάνει μια ζωγραφιά και να την κολλήσω στον τοίχο, που έχουμε με τις ζωγραφιές, διαφορετικά μπορεί να την πάρει σπίτι μαζί του...Συνεχίζει να μου χαμογελάει τόσο γλυκά λέγοντας μου εντάξει....Και εγώ να θέλω να του πιάσω τα μάγουλα και να τον φιλάω με τις ώρες....Λίγα λεπτά αργότερα έρχεται και μου δίνει τη ζωγραφιά ρωτώντας με, αν την κολλήσω στον τοίχο. Η απάντηση μου φυσικά και δεν ήταν αρνητική. Πριν προλάβω να κολλήσω τη ζωγραφιά του, έρχεται και μου δίνει το δεύτερο χαρτί που του είχα δώσει, λέγοντας μου ότι ήταν για μένα.
Θεώρησα πως ήταν ζωγραφιά, μου την είχε διπλώσει κιόλας. Αυτό που αντίκρισα όμως όταν άνοιξα το χαρτί δεν ήταν ζωγραφιά αλλά ένα όμορφο ποίημα, που δεν περίμενα ότι θα γραφόταν από ένα παιδί, 7 ετών. Ο Δημήτρης, ο μικρός μου φίλος, είχε γράψει ένα ποίημα για μένα...γράφοντας μου, κάτω από το ποίημα, σαν σημείωση, ότι είμαι πολύ καλή κυρία και ότι με συμπάθησε πολύ, από την ώρα που ήρθε. Ε ναι όπως είναι λογικό, έφυγε και μου δώσε μια μεγάλη αγκαλιά, ένα γλυκό φιλί και μου είπε και τα κάλαντα. Κι εγώ του έδωσα δώρο ένα τρελομπαλάκι. Υπόσχεση που μου έδωσε ήταν ότι θα ξανάρθει...Υπόσχεση που του έδωσα εγώ...Αυτό το ποιηματάκι που μου έγραψε θα το κρατήσω για πάντα....δεν θα το πετάξω ποτέ!!!
Και ναι το δημοσιεύω κιόλας...κάτι τέτοιες στιγμές είναι να τις μοιράζεσαι!!!
Ένας θαυμαστής σου
Πίσω από κάθε σου σκέψη
πίσω από κάθε σου βήμα
Πίσω από κάθε σου πράξη
είναι ο φύλακας άγγελος σου
Μπορεί απλά ένας κρυφός θαυμαστής!!!
Στην θέα σου κάποιος χαίρεται
και νιώθει την πνοή σου
Είναι η λαχτάρα της ζωής σου
Απλά ένας θαυμαστής σου!!!
Στην χαρά σου κάποιος χαίρεται
στην ευτυχία σου, ευτυχεί
Μην ψάξεις να τον βρεις
Είναι αυτός, είναι εκείνος
Πάντα πίσω σου ένας θαυμαστής!!!
Δημοσίευση σχολίου