12 Μαΐου: Παγκόσμια Ημέρα Νοσηλευτή

Σήμερα παρά τις δύσκολες εργασιακές συνθήκες αγωνίζονται καθημερινά βελτιστοποιώντας και προσφέροντας ποιοτικές υπηρεσίες υγείας στην κοινωνία και στους πολίτες. Ο λόγος φυσικά γίνεται με αφορμή την αυριανή ημέρα, την 12η Μαΐου. Με πρωτοβουλία του Διεθνούς Συμβουλίου Νοσηλευτικής (ICN - International Council of Nurses) κι ως ένδειξη για την ελάχιστη πράξη ηθικής ανταμοιβής στο έργο αλλά και την προσφορά όλων των νοσηλευτών σε όλο τον κόσμο, η 12η Μαΐου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα Νοσηλευτή και εορτάζεται κάθε χρόνο.

Λίγο πριν χαράξει η 12η Μαΐου δημοσιεύω, μια «Κραυγή αγωνίας» από τον Λάμπρο Λιάπη με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Νοσηλευτών

Για αύριο. Για σήμερα. Για χτες. Για πάντα.
Θα γιόρταζα, αν είχα έστω κι έναν συνάδελφο δίπλα μου στη βάρδια. Δεν έχω.
Θα γιόρταζα, αν δε γινόμουν 40 κομμάτια, αφού οι 40 ασθενείς που έχω να νοσηλεύσω με θέλουν ταυτόχρονα δίπλα τους.
Θα γιόρταζα, αν κατάφερνα να τους παρέχω τις υπηρεσίες υγείας που τους αρμόζουν.
Θα γιόρταζα, αν δεν άκουγα χιλιάδες άνεργες φωνές απελπισίας, διψασμένες για προσφορά.
Θα γιόρταζα, αν δε μάτωνα τα χέρια μου καθώς πίεζα τον υποκλείδιο καθετήρα που έβγαλε ένας διεγερτικός ασθενής στα ΤΕΠ.Θα γιόρταζα, αν δε δεχόμουν καθημερινά bullying από ορισμένους (ξέρεις από αυτούς που λένε, ''εγώ σας πληρώνω''), αλλά και από άλλους.Θα γιόρταζα, αν δε κινδύνευα τη νύχτα από τον μεθυσμένο με το μαχαίρι.Θα γιόρταζα, αν δεν είχα να τακτοποιήσω 17 εισαγωγές.Θα γιόρταζα, αν δε μου χρωστούσαν άδειες περσινές, 50 ρεπό και κάτι χιλιάδες ευρώ.Θα γιόρταζα, αν τα λόγια των υψηλά ιστάμενων της 12ης Μαΐου, τηρούνταν στη πράξη όλο το χρόνο. Θα γιόρταζα, αν πληρωνόμουν ανάλογα με αυτό που προσφέρω.
Θα γιόρταζα, αν δεν έπρεπε να καλύψω τη συνάδελφο που αρρώστησε από υπερκόπωση κι έτσι κάνω διπλοβάρδια.
Θα γιόρταζα, αν δε με έβλεπαν μόνο σα τεχνίτη, αλλά και σαν επιστήμονα.
Θα γιόρταζα, αν δε περίμεναν στη γωνία να μου φορτώσουν λάθη και παραλείψεις άλλων.
Θα γιόρταζα, αν ζούσε και η κοπέλα που σκοτώθηκε για το καθήκον.
Θα γιόρταζα, αν τις υποσχέσεις που σου έδωσαν, τις τηρούσαν.
Θα γιόρταζα, αν οι λίγες φωνές που μαρτυράνε τις πολλές αλήθειες, πήγαιναν σε ανοιχτά μυαλά και αυτιά.
Θα γιόρταζα, αν υπήρχαν κι άλλοι συνοδοί που θα μου έλεγαν, ''πώς αντέχεις αυτή τη δουλειά; Είστε ήρωες με τις συνθήκες που δουλεύετε''.
Θα γιόρταζα, αν δεν έβλεπα τη συνάδελφο να είναι μισολιπόθυμη στη μέση της βάρδιας, μη έχοντας προλάβει να πιει ούτε ένα ποτήρι νερό.
Θα γιόρταζα, αν στη θέση μου έμπαιναν όλοι οι υπόλοιποι για μια μόνο βάρδια. Θα καταλάβαιναν τότε.
Θα γιόρταζα, αν γυρνούσα σπίτι και κατάφερνα να αδειάσω έξω απ' αυτό, όλες τις εικόνες που είχα μαζέψει στο 8ωρο μου.
Θα γιόρταζα, αν η 12η Μάη, είχε συνέχεια και τον υπόλοιπο χρόνο.
Θα γιόρταζα, αν ένιωθα ότι μπορώ να γιορτάσω.
Σε μια κατάσταση εντελώς εχθρική, δε γιορτάζεις.
Τα νοσοκομεία θέλουν νοσηλευτές.
Η νοσηλευτική θέλει νοσηλευτές.
Οι ασθενείς θέλουν νοσηλευτές.
Τα κρεβάτια θέλουν νοσηλευτές.
Οι γιατροί θέλουν νοσηλευτές.
Οι νοσηλευτές θέλουν να είναι νοσηλευτές.
Εγώ προσπαθώ να είμαι. Όσο προσπαθώ, θα υπάρχει ελπίδα.
Όσο υπάρχει ελπίδα, θα έρθουν κι άλλοι.
Προσπάθησε κι εσύ, μαζί μου.
Για σένα πρώτα.
Δε γιορτάζω άπλα και τυπικά, στις 12 Μαΐου.
Γιορτάζω κάθε φορά που κάποιος μου σφίγγει το χέρι.
Γιορτάζω κάθε φορά που νιώθω ότι έπραξα αυτό που πρέπει.
Γιορτάζω κάθε φορά που σχολάω χωρίς τύψεις.Γιορτάζω κάθε φορά που κάποιος μου λέει, ''ευχαριστώ''.
Σε οποιαδήποτε ημερομηνία.
Δε δημιουργεί η ημερομηνία το νοσηλευτή.
Εσύ τον δημιουργείς.
Και να θυμάσαι, νοσηλεύεις, άρα υπάρχουν.