My Stories #2: Άλλη μια φορά πεθαίνω

Στο δεύτερο μέρος της στήλης "My Stories" παρουσιάζω το δεύτερο διήγημα μου, μια μικρή ιστορία που ξεκίνησε να γράφεται στα σχολικά μου χρόνια και να ολοκληρώνεται με μεγάλη καθυστέρηση πριν από 4 χρόνια, το 2011, όταν και αποφοιτούσα από τη σχολή Νοσηλευτικής. Έκανα πολλές αλλαγές μέχρι να καταλήξω εκεί που ήθελα...μια ιστορία που γράφτηκε για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και δημοσιεύεται για διάφορους λόγους, μήνα Νοέμβριο. 

..........................................................................

Σε λίγο καιρό θα έπαιρνε το δίπλωμα της εθελόντριας Αδελφής, αφού τελείωνε την ολιγόμηνη πρακτική εξάσκηση της στο Νοσοκομείο. 

Στην πρώτη Παθολογική κλινική, ακριτικής πόλης την υποδέχτηκαν οι μόνιμες με στοργή και αγάπη. Μεγάλη η φροντίδα τους να μη την φορτώσουν με δύσκολα περιστατικά και προβλήματα, καθώς ήταν άπειρη. Την ίδια φροντίδα βρήκε από τις παλιότερες ύστερα από ένα μήνα, που την έστειλαν σε χειρουργικό τμήμα. Σύσταση φιλική που της έγινε: "Όχι πολλές συζητήσεις με τους φαντάρους του Μετώπου". Όχι ερωτήσεις για τον τρόπο του τραυματισμού τους, νέα από το μέτωπο, για το φρόνημα υπολοίπων", πράγματα που απασχολούσαν τη δική τους σκέψη, όλους αυτούς τους μήνες. Αφού γι αυτό το σκοπό βιάστηκε να πάει εθελόντρια....και τόσο γρήγορα θα έπαιρνε για πρώτη φορά το δίπλωμα της. 

Η μικρόσωμη εθελόντρια Δήμητρα περιορίζονταν λοιπόν στο πλύσιμο των ποδιών, στην καθαριότητα, σε μικρές εξυπηρετήσεις και παρακολουθούσε τις μεγαλύτερες και μόνιμες στα υπόλοιπα. Όλα ήταν βαριά περιστατικά, κρυοπαγήματα, αλλαγή τραυμάτων το πολύ-πολύ να κρατούσε το δίσκο νοσηλείας.

Οι στρατιώτες, οι περισσότεροι του μετώπου, δεν άφηναν την ευκαιρία να διηγηθούν κάτι, να γεμίσουν την καρδιά τους από ενθουσιασμό και δίκαιη υπερηφάνεια για τον ηρωικό στρατό, που και πληγωμένοι είχαν στραμμένη τη σκέψη τους εκεί, που άφησαν συναδέλφους, και ήθελαν γρήγορα να γίνουν καλά και να βρεθούν και πάλι εκεί στην πρώτη γραμμή, στα κακοτράχαλα βουνά.

Η μικρόσωμη εθελόντρια Δήμητρα περνούσε πολύ συχνά από κάποιο διάδρομο και την προσοχή της την τράβηξε ο βαριά τραυματισμένος στο μικρό μονόκλινο, σαν απομόνωση, δωμάτιο. Η πόρτα του ήταν πάντα ανοικτή γιατί μπαινόβγαιναν γιατροί, νοσοκόμες με αποτέλεσμα να της επέτρεπε να ρίχνει κάποιο βλέμμα έξω από την πόρτα. Χλωμός ο τραυματίας, με απλανή τα γαλάζια μάτια που κοίταζαν πάντα ανέκφραστα, όποιον πλησίαζε. 

Κάποια φορά που η Δήμητρα, βοηθούσε για λίγο μια πολύ μεγαλύτερη της, στην περίεργη ερώτηση της για τον στρατιώτη, αν είχε σπασμένα τα πόδια του, τη σπονδυλική στήλη άκουσε την τραγική απάντηση 

-Μακάρι να είχε κατάγματα, αδελφή....Θα ζούσε. Θα πήγαινε σπίτι του κάποτε....Θα μπορούσε να μας πει ποιον θέλει κοντά του...Ποιος ξέρεις σε τι μακρινό χωριό είναι οι δικοί του...Δεν έδωσε καμιά πληροφορία.Δεν επικονωνεί μαζί μας...Διαμπερές κοιλιακό τραύμα...εσωτερική αιμορραγία...

Πήρε αυστηρό ύφος η νοσοκόμα μετανιωμένη γιατί είπε τόσα πολλά και συνέχισε:

-Μόνο μαζί μας θα έρχεστε αδελφή...σας παρακαλώ πολύ. 

Όμως το χέρι του Θεού έφερε την Δήμητρα κάποια ώρα κοντά του. Ίσως γιατί το είχε ανάγκη. Ίσως γιατί μέσα της άρχισαν να γεννιούνται κάποιοι φόβοι ανεξήγητοι, κάποια ερωτηματικά αναπάντητα. Γιατί τόσος πόνος; Τόσοι νεκροί; Δε θα σταματήσει κάποτε αυτός ο φρικτός πόλεμος;

Κάποια μέρα, καθώς περνούσε έξω από τη γνωστή πόρτα κ έριξε το βλέμμα της πάλι, είδε το ακίνητο σώμα σε μια περίεργη και παράξενη κινητικότητα και εκνευρισμό. Της φάνηκε πως θα καθυστερούσε, αν φώναζε το γιατρό. Μπήκε να δει μήπως μπορούσε να βοηθήσει. Κι είδε τα απλανή γαλάζια μάτια με ζωή μέσα τους. Έβλεπαν! Ναι έβλεπαν το πρόσωπο της. Τα φρυγμένα χείλη του άνοιξαν σε μια προσπάθεια μεγάλη. Κι άκουσε, άκουσε τη φωνή του αρκετά δυνατή...

-Αδελφή πεθαίνω...Να πάω στο μέτωπο θέλω...Για την Ελλάδα άλλη μια φορά... πεθαίνω...

Έπεσε κάτω άψυχο το μακρύ σώμα του Έλληνα φαντάρου. Ξέσπασε σε κλάματα εκείνη...Έτσι την βρήκε ο περαστικός γιατρός. Έσκυψε εκείνος, έκλεισε τα γαλάζια μάτια του φαντάρου, που ήταν ακόμη ανοιχτά με ουράνια λάμψη....Την απομάκρυναν τα στοργικά χέρια των συναδέλφων της. Στερεωμένη μέσα της, τους διηγήθηκε, όταν συνήλθε την όλη σκηνή, τα τελευταία λόγια του...

Τα χρόνια που ακολούθησαν η μικρόσωμη εθελόντρια Δήμητρα έγινε δασκάλα σε σχολείο και έπαψε να εργάζεται ως αδελφή. Διηγήθηκε όμως πολλές φορές στους μαθητές που πέρασαν από τις τάξεις της, παραμονές της μεγάλης επετείου, την ιστορία αυτή που την συγκλόνισε. Κι εκείνα τα αλησμόνητα λόγια "Για την Ελλάδα, άλλη μια φορά πεθαίνω".!!!