CineReview: Η Διάσωση (The Martian)

Από τις καλύτερες ταινίες που είδα φέτος στον κινηματογράφο, η Διάσωση του sci-fi εξπέρ Ρίντλεϊ Σκοτ, ήταν, ομολογουμένως, από κριτικούς αλλά και απλούς σινεφίλ, η πιο εντυπωσιακή περιπέτεια της χρονιάς. Ο Ρίντλεϊ Σκοτ σκηνοθετεί μοναδικά τον Ματ Ντέιμον σε μια απόλυτη ιστορία επιβίωσης, ένα επίσης χιλιοπαιγμένο σενάριο. Η καινούρια ταινία The Martian του Ρίντλει Σκοτ δείχνει όμως πιο επίκαιρη από ποτέ, μετά και τις πρόσφατες ανακαλύψεις για ύπαρξη νερού στον κόκκινο πλανήτη.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Ταινία: Η Διάσωση (The Martian)

Σκηνοθεσία: Ridley Scott 

Πρωταγωνιστούν: Matt Damon, Jessica Chastain, Kristen Wiig, Jeff Daniels, Michael Peña, Kate Mara, Sean Bean, Sebastian Stan 

Είδος Ταινίας: Ταινία Δράσης/Επιστημονικής Φαντασίας/Περιπέτειας 

Έτος Παραγωγής: 2015 

Διάρκεια: 141΄

ΥΠΟΘΕΣΗ: Κατά τη διάρκεια μιας επανδρωμένης αποστολής στον Άρη, ο αστροναύτης Μαρκ Γουάτνι (Ματ Ντέιμον) θεωρείται νεκρός μετά από μια σφοδρή καταιγίδα και εγκαταλείπεται από το υπόλοιπο πλήρωμα. Αλλά ο Γουάτνι είναι ακόμη ζωντανός και ξαφνικά βρίσκεται μόνος σε έναν αφιλόξενο πλανήτη. Έχοντας ελάχιστες προμήθειες, πρέπει να επιστρατεύσει την εφευρετικότητα, την ευφυΐα και το κουράγιο του για να επιβιώσει και να βρει έναν τρόπο να ειδοποιήσει τη Γη ότι είναι ζωντανός. Εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά, η NASA και μία ομάδα διεθνών επιστημόνων δουλεύουν ακούραστα για να φέρουν πίσω τον «Αρειανό», ενώ ταυτόχρονα τα υπόλοιπα μέλη του πληρώματος σχεδιάζουν μία τολμηρή, αν όχι αδύνατη, επιχείρηση διάσωσης. Καθώς αυτές οι ιστορίες γενναιότητας εξελίσσονται, ο κόσμος ενώνεται για να υποστηρίξει την προσπάθεια επιστροφής του Γουάτνι.

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Όσες ταινίες έχω δει του Ridley Scott λίγο πολύ σε όλες κάτι με χάλασε εκτός φυσικά του Μονομάχου. Αν και στην αρχή δίστασα να δώσω αυτά τα 7€ στον νέο κινηματόγραφο της πόλης μου (σημειωτέον δεν είχαμε για τουλάχιστον 8 χρόνια). Κάτι όμως το trailer που είχα δει και μου άρεσε, κάτι και ο πρωταγωνιστής του Matt Damon οι ενδοιασμοί μου μού έφυγαν. Αν το Gravity ήταν αρκετά καλή ταινία, η Διάσωση ήταν πολύ καλή. Ένα διώρο χαοτικά όμορφο, με εξαιρετικά εφέ αλλά και ρεαλιστικά πλάνα από το πλανήτη Άρη. Μια διαστημική περιπέτεια με ωραία πλοκή, ένα δράμα επιβίωσης, ενός αστροναύτη που ξεμένει στον πλανήτη Άρη και τις προσπάθειες της ΝΑΣΑ να τον φέρει στη Γη. Κι ένας Ματ Ντέιμον, που ερμηνεύει καταπληκτικά το ρόλο του ως «Αρειανός», και παρόλο που είναι μόνος δεν το βάζει κάτω, κάνει χιούμορ για την κατάσταση του και χρησιμοποιεί όλες του τις γνώσεις (δείτε καλλιέργεια πατάτας) για να επιβιώσει για όσο χρονικό διάστημα χρειαστεί μέχρι να έρθει η ...διάσωση του.

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΩ: Οι λάτρεις ταινιών επιστημονικής φαντασίας αλλά και όσοι έχουν δει το Gravity, πρέπει να τη δουν, αφού οι δυο ταινίες έχουν αρκετές ομοιότητες.

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7,5/10

Δείτε το trailer

_______________________________________________________________________

* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε ταινίες που έχω παρακολουθήσει

Top 5 - Ελληνικά Αστυνομικά Βιβλία

Με αφορμή την έκδοση αλλά και επανέκδοση αστυνομικών βιβλίων τον τελευταίο καιρό κυρίως από ξένη λογοτεχνία, τα οποία και περίμενα και έχω μάλιστα αποκτήσει μερικά από αυτά, θυμάμαι τα καλύτερα πέντε αγαπημένα και κλασσικά αστυνομικά μυθιστορήματα που έχω διαβάσει και πρέπει να διαβάσετε κι εσείς. Το τοπ5 που το είχα παραμελήσει - είναι η αλήθεια - επιστρέφει και μάλιστα για ακόμη μια φορά παρουσιάζει βιβλία, όπως και πριν από 2 χρόνια που είχα κάνει για αγαπημένα βιβλία. 

Λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας, θεωρώ πως στην Ελλάδα, αυτό το είδος είναι "είδος προς εξαφάνιση" ή δεν προωθείται τόσο, αν και κατά καιρούς, νέοι αξιόλογοι συγγραφείς κάνουν προσπάθειες για να γράψουν ένα καλό αστυνομικό μυθιστόρημα. Δεν λέμε φυσικά να φτάσουν το επίπεδο συγγραφέων όπως ο Arne Dahl, Jo Nesbo, Arnaldur Indridason, Johan Theorin, Ian Rankin, James Elroy και Camilla Lackberg, που τους θεωρώ τους καλύτερους στο είδος. Η επαφή μου ωστόσο με την αστυνομική λογοτεχνία έγινε μα φυσικά με το βιβλίο "Έγκλημα στον Νείλο" της θρυλικής Αγκάθα Κρίστι και ακολούθησαν άλλα τόσα της ίδιας συγγραφέας μέχρι να δείξω προτίμηση στους παραπάνω αναφερθέντες. 

Ας δούμε όμως το δικό μου τοπ5 τα καλύτερα ελληνικά αστυνομικά βιβλία.

Τop 5 Ελληνικά Αστυνομικά Βιβλία

5.Καβαφικοί Φόνοι - Θ.Παπαθεοδώρου

Υπόθεση: Αλεξάνδρεια, δεκαετία του 1920: Η λευκή πόλη της Μεσογείου ζει τις μεγάλες στιγμές της δόξας της. Φυλές, γλώσσες, πολιτισμοί. Βαμβακέμποροι στην μπόρσα, τροτέζες στο λιμάνι. Αποικιοκράτες και τυχοδιώκτες. Πόρνες και ποιητές. Ανάμεσά τους, ο μεγάλος Έλληνας ποιητής Κ. Π. Καβάφης. Κι η σκιά του μεγάλου Άγγλου συγγραφέα Έ. Μ. Φόρστερ. Αθήνα 2010: Ο ποιητικά σκηνοθετημένος φόνος μιας υπερήλικης Αιγυπτιώτισσας, λάτριδος του Κ. Π. Καβάφη, πυροδοτεί μια σειρά από εγκλήματα βασισμένα σε κάποια από τα εκλεκτότερα έργα του μεγάλου Αλεξανδρινού. Καθώς στην Αθήνα και την Αλεξάνδρεια οι καβαφικοί φόνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον σαν μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων, ο κυνικός ντεντέκτιβ Νίκος Μάντης κι ο ιδιόρρυθμος καθηγητής Ξενοφών Δαρείος αποδύονται σ' ένα ασθματικό κυνήγι για να ανακαλύψουν το μυστικό που φυλάσσει η αινιγματική Λέσχη της Ιθάκης και να λύσουν μια ιεροτελεστική ακολουθία ποιητικών εγκλημάτων, νιώθοντας στο πετσί τους τους στίχους του λατρεμένου ποιητή: Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν..

Το σχόλιο μου: Ένα βιβλίο που με εξέπληξε. Ο συνδυασμός του αστυνομικού και της ποίησης μέσα από ποιήματα του Κ.Καβάφη είναι μοναδικός. Από έναν συγγραφέα που δεν περίμενα ότι μπορεί να γράψει κάτι άλλο σε είδος, από το ιστορικό. 

4.Το μίσος - Βαγγέλης Γιαννίσης

Υπόθεση: Ένας επιθεωρητής ελληνικής καταγωγής της σουηδικής αστυνομίας αναλαμβάνει να εξιχνιάσει μια σειρά τελετουργικών φόνων. “Ο επιθεωρητής Άντερς Οικονομίδης αισθάνθηκε την κούραση να επιστρέφει ξανά και να καταβάλλει το σώμα του. Ξάπλωσε στο πάτωμα και έκλεισε τα μάτια του. Τρεις γυναίκες δολοφονήθηκαν από έναν άγνωστο, μια σκιά. Ένας μαθητής δολοφονήθηκε από τον Γιόχαν Λινέ, ενώ ο μόνος ζωντανός μάρτυρας που μπορεί να τον καταδικάσει φοβάται να καταθέσει. Ένας μεθυσμένος καρφώνει ένα σπασμένο μπουκάλι στην καρωτίδα μιας γυναίκας για μερικές κορόνες και στη συνέχεια κόβει το μισό αυτί ενός ανθρώπου που βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος ώρα. Ένας αστυνομικός εξαφανίζεται από προσώπου γης χωρίς να ειδοποιήσει κανέναν. Τι σκατά συμβαίνει στον κόσμο;”.

Το σχόλιο μου: Στο βιβλίο αυτό που κατά τύχη ήρθε στα χέρια μου υπό τη μορφή δανεισμού, έπαιξε ρόλο ότι προέρχεται από Ελληνικά χέρια, του Βαγγέλη Γιαννίση που επηρεάστηκε από τον τρόπο γραφής Σκανδιναβών συγγραφέων, που είναι κορυφαίοι στο είδος. Αρκετά καλό βιβλίο που φυσικά συστήνεται.

3.Ονειρεύτηκα το δολοφόνο σου - Α.Νικολούλη

Υπόθεση: Μια νεαρή και όμορφη κοπέλα εξαφανίζεται μες στη νύχτα. Στη μικρή επαρχιακή πόλη, αστυνομία και ντόπιοι λένε ότι χάθηκε στο δρόμο του εύκολου χρήματος. Μια δημοσιογράφος-ερευνήτρια αναχωρεί αμέσως για το ταξίδι της αναζήτησης. Με οδηγό τη διαίσθηση, ξεκινά από ένα παράξενο όνειρο για να φτάσει αργότερα σε μιαν απίστευτη αποκάλυψη. Μπαίνει σ' ένα παρασκήνιο με υπόπτους, όπου ο ένας οδηγεί στον άλλο και όλοι μαζί συμμετέχουν σε μια τρελή ιστορία με γρίφους και αινίγματα. Αναζητά τον ένοχο απ’ τα σημάδια του. Παίζει μαζί του "τη γάτα με το ποντίκι". Μια αλλόκοτη σχέση την δένει με το δράστη. Η παράσταση δείχνει να μην έχει τέλος. Μια πόλη-μυστήριο, με ανθρώπους που λένε λίγα αλλά ξέρουν πολλά. Ένα κρυμμένο ημερολόγιο, με αμαρτίες από το παρελθόν και προφητείες για το μέλλον. Ίντριγκες, έρωτες και πάθη, σε έντονους, κινηματογραφικούς ρυθμούς, με την αγωνία να μην εγκαταλείπει ποτέ τον αναγνώστη. Μια συναρπαστική περιπέτεια, ένα σενάριο από εκείνα που μόνο η ζωή ξέρει να γράφει.

Το σχόλιο μου: Μια συγκλονιστική ιστορία από την μέτρ του είδους στην Ελλάδα, Αγγελική Νικολούλη. Η πρώτη συγγραφική απόπειρα με μια ιστορία βασισμένη σε αληθινά γεγονότα, μόνο απαρατήρητη δεν μπορεί να περάσει.

2.Ο λύκος της μοναξιάς - Χ.Δημουλίδου

Υπόθεση: Βερολίνο, ξημερώματα Χριστουγέννων του 1984. Ένας άνδρας αυτοκτονεί πέφτοντας στα παγωμένα νερά του ποταμού Χάβελ στο Σπαντάου. Ο θάνατός του θα γεννήσει το λύκο της μοναξιάς. Χρόνια αργότερα η πανέμορφη νεαρή γυμνάστρια Σοφιάννα δε γνωρίζει πως εκείνο που κουβαλά πάνω της την έχει μεταβάλει σε στόχο. Το μόνο που επιθυμεί είναι να ζήσει το όνειρο των πλουσίων με οποιοδήποτε τίμημα. Γι' αυτό και δε διστάζει να χρησιμοποιήσει την εμφάνισή της για να το πετύχει. Όμως η συμπεριφορά της δημιουργεί πολλούς εχθρούς. Ακόμη και οι ελάχιστοι φίλοι της έχουν λόγο να την αντιπαθούν. Στις 16 Φεβρουαρίου του 2008, χιόνισε πολύ στην Αθήνα και ο λύκος ούρλιαξε ξανά. Κι αυτό ήταν κακός οιωνός. Πολύ κακός... Η νεαρή υπαστυνόμος Ευρυδίκη Τζελή, που αναλαμβάνει σαν βοηθός αστυνόμου την περίεργη υπόθεση μιας άγριας δολοφονίας, παρατηρεί κάτι που δεν έχει προσέξει κανείς. Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή της κινδυνεύει. Αλλά δεν το γνωρίζει. Σαν ουρλιάζει ο λύκος της μοναξιάς, καραδοκούν οι μνήμες και ξυπνάει ένας δολοφόνος...

Το σχόλιο μου: Από τα καλύτερα βιβλία της συγγραφέως και από τα καλύτερα αστυνομικά βιβλία επί ελληνικού εδάφους.

1.Η κυρία της νύχτας - Γ.Μαρής 

Ιστορία με τον αστυνόμο Μπέκα

Υπόθεση: Η Λιάνα Περέζ ντύθηκε με ιδιαίτερη προσοχή. Περιποιήθηκε την ομορφιά της με μια ψυχρή επιμελημένη φροντίδα, σχεδόν επιστημονική. Μπροστά στον καθρέφτη της, επιθεώρησε τον εαυτό της και χαμογέλασε ευχαριστημένη. Όχι με το χαμόγελο μιας φιλάρεσκης γυναίκας που την ικανοποιεί η ομορφιά της, αλλά με την ευχαρίστηση ενός ανθρώπου που εξετάζει τα όπλα του. Η καμαριέρα της την κοίταζε με θαυμασμό. Ήταν όμορφη, πάρα πολύ όμορφη η κυρία της, ό,τι πιο ωραίο μπορεί να συνθέσει η πολυτέλεια, το καλό γούστο, οι πανάκριβες μοδίστρες και η φυσική ομορφιά. 

Το σχόλιο μου: Ο Γιάννης Μαρής και οι ιστορίες του με τον αστυνόμο Μπέκα αποτελούν σημείο αναφοράς για το ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα. 

Αυτό ήταν το δικό μου top 5 με τα δικά μου αγαπημένα ελληνικά αστυνομικά βιβλία. Ελπίζω να έχετε διαβάσει κάποια αλλιώς κάντε το σύντομα. Αξίζουν την προσοχή σας!!!

Τι φώτο τύπος είστε;

Οι φωτογραφίες των διακοπών, πέρα από ενθύμιο κάποιων ιδιαίτερων στιγμών μας, αποτελούν και ένα είδος ψυχογραφήματος αφού αποκαλύπτουν στοιχεία για το χαρακτήρα μας. Σας αρέσουν τα φυσικά τοπία ή προτιμάτε να απαθανατίζετε ιστορικά μνημεία; Το επόμενο "κλικ" θα σας φανερώσει πολλά για την προσωπικότητα σας.

Αν συνηθίζετε να μιλάτε στο κινητό ακουμπώντας τη συσκευή στο δεξί σας αυτί είστε πολύ κοινωνικός τύπος. Αν πάλι πασπατεύεται ασταμάτητα τα μαλλιά σας είστε κλασσικός νάρκισσος. Καθεμία από τις μικρές μας συνήθειες, αποκαλύπτει κι ένα στοιχείο του χαρακτήρα μας. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με τις φωτογραφίες που μας αρέσει να τραβάμε κατά τη διάρκεια των διακοπών: φωτογραφίζετε αδιάκοπα το μικρό σας κάθε φορά που χαμογελά, προτιμάτε να τραβάτε φυσικά τοπία ή μήπως τους φίλους σας μπροστά από κάπου; Όποια κι αν είναι η φωτογραφική σας ...κλίση, το σίγουρο είναι ότι έχει πολλά να σας πει για το χαρακτήρα σας.

Αν σας αρέσει να φωτογραφίζετε φυσικά τοπία: Μια φωτογραφία που απεικονίζει την απεραντοσύνη της θάλασσας, μιας πεδιάδας, ενός βουνού υποδηλώνει έναν άνθρωπο εσωστρεφή, ντροπαλό που διστάζει να πλησιάσει τους άλλους και να επικοινωνήσει μαζί τους. Εκτιμά βαθύτατα τη μοναξιά και την αναζητά έντονα. Ωστόσο, οι φωτογραφίες που απεικονίζουν τοπία φανερώνουν και την ανάγκη για απόδραση. Οι ψυχολόγοι μάλιστα θεωρούν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι που τραβάνε τέτοιου είδους φωτογραφίες είναι συνήθως αγχωμένοι ή δυσκολεύονται να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους, οπότε μέσα από τις φωτογραφίες δραπετεύουν από την καθημερινότητα τους.

Αν αρκείστε στο να φωτογραφίζετε τα παιδιά σας: Οι γονείς που συνηθίζουν να απαθανατίζουν διαρκώς τα παιδιά τους, από το πρωί, την ώρα που παίρνουν το πρωινό τους, στο σπίτι, στο ξενοδοχείο, στη συνέχεια στη θάλασσα - μέσα και έξω από το νερό - μέχρι το βράδυ αγκαλιά με το αρκουδάκι τους, λίγο πριν πέσουν για ύπνο, ουσιαστικά αρνούνται να συμφιλιωθούν με την ιδέα ότι κάποια μέρα τα σπλάχνα τους, τα τέκνα τους θα μεγαλώσουν και θα απομακρυνθούν από κοντά τους. Φωτογραφίζοντάς τα σε κάθε τους βήμα και με την παραμικρή αφορμή, ουσιαστικά θέλουν να κρατήσουν για πάντα κοντά τους κάθε στιγμή που έχουν περάσει με τα παιδιά τους ώστε να την ανακαλούν όταν εκείνα θα λείπουν από το σπίτι ή να τη μοιράζονται μαζί όταν θα τους επισκέπτονται τις Κυριακές για φαγητό. 

Αν σας αρέσει να φωτογραφίζετε ιστορικά μνημεία: Τα μουσεία, οι αρχαιολογικοί χώροι, τα ιστορικά μνημεία είναι χώροι που συνήθως επισκέπτονται σχολεία ή φοιτητές και αποτελούν το επίκεντρο του ενδιαφέροντος σε ανθρώπους που αισθάνονται ή θέλουν να παραμείνουν για πάντα νέοι. Πιο απλά, οι άνθρωποι που φωτογραφίζουν τέτοιου είδους παραστάσεις απλά φοβούνται να μεγαλώσουν. Επίσης μπορεί να κρύβουν μια προσωπικότητα που επιθυμεί να επιδεικνύει διαρκώς τις γνώσεις του μπροστά σε τρίτους και το καλύτερο μέρος για να το πετύχουν είναι σε κάποιον ιστορικό χώρο, μπροστά σε φίλους, τουρίστες ή και μαθητές σχολείων.

Αν φωτογραφίζετε φίλους ή άγνωστους: Μήπως συνηθίζετε να φωτογραφίζετε κάθε αυτόχθονα που βρίσκεται στο δρόμο σας έτσι για να είναι πιο "παραδοσιακή" η φωτογραφία που τραβήξατε στο εξωτερικό; Αυτή σας η συνήθεια φανερώνει ότι είστε άκρως κοινωνικός χαρακτήρας και έχετε αυξημένη την αίσθηση της επικοινωνίας. Αγαπάτε τη ζωή, αγαπάτε τους συνανθρώπους σας και τίποτε δε σας εμποδίζει από το να χτίζετε παντού σχέσεις και φιλίες με άγνωστους. Και φυσικά με ένα μαγικό τρόπο κερδίζετε αμέσως τη συμπάθεια τους.Ωστόσο, η συγκεκριμένη συνήθεια μπορεί να φανερώνει και έναν άνθρωπο που έχει ανάγκη από τρυφερότητα και φροντίδα.

Αν λατρεύετε να φωτογραφίζετε μαζί όλα τα μέλη της οικογένειας σας: Δεν υπάρχει πιο ευτυχισμένη στιγμή για σας από εκείνη που βρίσκεστε συγκεντρωμένοι οικογενειακώς σε ένα μέρος και στρέφετε το φακό της μηχανής σας προς όλα τα μέλη της οικογένειας, - από τον παππού μέχρι το δισέγγονο του - με την προσδοκία να χωρέσουν όλοι στη φωτογραφία που αισιοδοξείτε να τραβήξετε. Η διάθεση σας να διαφυλάξετε για πάντα την οικογενειακή γαλήνη αποκαλύπτει την ανάγκη σας για συνεχή επιβεβαίωση. Μέσα στην οικογενειακή αγκαλιά, αισθάνεστε σαν ένα παιδί το οποίο αναζητά ένα σίγουρο καταφύγιο που θα το προστατεύσει από τους κινδύνους της ζωής. Επίσης η τάση για συλλογή από οικογενειακές φωτογραφίες μπορεί να φανερώνει έναν άνθρωπο νοσταλγικό και ευαίσθητο ή να είναι ένδειξη ενός ασφαλούς χαρακτήρα.

Γράφει η 
Τζένη Περγιαλιώτου

Αρθρογράφος

Πρόεδρος Prix Galien

My Stories #2: Άλλη μια φορά πεθαίνω

Στο δεύτερο μέρος της στήλης "My Stories" παρουσιάζω το δεύτερο διήγημα μου, μια μικρή ιστορία που ξεκίνησε να γράφεται στα σχολικά μου χρόνια και να ολοκληρώνεται με μεγάλη καθυστέρηση πριν από 4 χρόνια, το 2011, όταν και αποφοιτούσα από τη σχολή Νοσηλευτικής. Έκανα πολλές αλλαγές μέχρι να καταλήξω εκεί που ήθελα...μια ιστορία που γράφτηκε για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και δημοσιεύεται για διάφορους λόγους, μήνα Νοέμβριο. 

..........................................................................

Σε λίγο καιρό θα έπαιρνε το δίπλωμα της εθελόντριας Αδελφής, αφού τελείωνε την ολιγόμηνη πρακτική εξάσκηση της στο Νοσοκομείο. 

Στην πρώτη Παθολογική κλινική, ακριτικής πόλης την υποδέχτηκαν οι μόνιμες με στοργή και αγάπη. Μεγάλη η φροντίδα τους να μη την φορτώσουν με δύσκολα περιστατικά και προβλήματα, καθώς ήταν άπειρη. Την ίδια φροντίδα βρήκε από τις παλιότερες ύστερα από ένα μήνα, που την έστειλαν σε χειρουργικό τμήμα. Σύσταση φιλική που της έγινε: "Όχι πολλές συζητήσεις με τους φαντάρους του Μετώπου". Όχι ερωτήσεις για τον τρόπο του τραυματισμού τους, νέα από το μέτωπο, για το φρόνημα υπολοίπων", πράγματα που απασχολούσαν τη δική τους σκέψη, όλους αυτούς τους μήνες. Αφού γι αυτό το σκοπό βιάστηκε να πάει εθελόντρια....και τόσο γρήγορα θα έπαιρνε για πρώτη φορά το δίπλωμα της. 

Η μικρόσωμη εθελόντρια Δήμητρα περιορίζονταν λοιπόν στο πλύσιμο των ποδιών, στην καθαριότητα, σε μικρές εξυπηρετήσεις και παρακολουθούσε τις μεγαλύτερες και μόνιμες στα υπόλοιπα. Όλα ήταν βαριά περιστατικά, κρυοπαγήματα, αλλαγή τραυμάτων το πολύ-πολύ να κρατούσε το δίσκο νοσηλείας.

Οι στρατιώτες, οι περισσότεροι του μετώπου, δεν άφηναν την ευκαιρία να διηγηθούν κάτι, να γεμίσουν την καρδιά τους από ενθουσιασμό και δίκαιη υπερηφάνεια για τον ηρωικό στρατό, που και πληγωμένοι είχαν στραμμένη τη σκέψη τους εκεί, που άφησαν συναδέλφους, και ήθελαν γρήγορα να γίνουν καλά και να βρεθούν και πάλι εκεί στην πρώτη γραμμή, στα κακοτράχαλα βουνά.

Η μικρόσωμη εθελόντρια Δήμητρα περνούσε πολύ συχνά από κάποιο διάδρομο και την προσοχή της την τράβηξε ο βαριά τραυματισμένος στο μικρό μονόκλινο, σαν απομόνωση, δωμάτιο. Η πόρτα του ήταν πάντα ανοικτή γιατί μπαινόβγαιναν γιατροί, νοσοκόμες με αποτέλεσμα να της επέτρεπε να ρίχνει κάποιο βλέμμα έξω από την πόρτα. Χλωμός ο τραυματίας, με απλανή τα γαλάζια μάτια που κοίταζαν πάντα ανέκφραστα, όποιον πλησίαζε. 

Κάποια φορά που η Δήμητρα, βοηθούσε για λίγο μια πολύ μεγαλύτερη της, στην περίεργη ερώτηση της για τον στρατιώτη, αν είχε σπασμένα τα πόδια του, τη σπονδυλική στήλη άκουσε την τραγική απάντηση 

-Μακάρι να είχε κατάγματα, αδελφή....Θα ζούσε. Θα πήγαινε σπίτι του κάποτε....Θα μπορούσε να μας πει ποιον θέλει κοντά του...Ποιος ξέρεις σε τι μακρινό χωριό είναι οι δικοί του...Δεν έδωσε καμιά πληροφορία.Δεν επικονωνεί μαζί μας...Διαμπερές κοιλιακό τραύμα...εσωτερική αιμορραγία...

Πήρε αυστηρό ύφος η νοσοκόμα μετανιωμένη γιατί είπε τόσα πολλά και συνέχισε:

-Μόνο μαζί μας θα έρχεστε αδελφή...σας παρακαλώ πολύ. 

Όμως το χέρι του Θεού έφερε την Δήμητρα κάποια ώρα κοντά του. Ίσως γιατί το είχε ανάγκη. Ίσως γιατί μέσα της άρχισαν να γεννιούνται κάποιοι φόβοι ανεξήγητοι, κάποια ερωτηματικά αναπάντητα. Γιατί τόσος πόνος; Τόσοι νεκροί; Δε θα σταματήσει κάποτε αυτός ο φρικτός πόλεμος;

Κάποια μέρα, καθώς περνούσε έξω από τη γνωστή πόρτα κ έριξε το βλέμμα της πάλι, είδε το ακίνητο σώμα σε μια περίεργη και παράξενη κινητικότητα και εκνευρισμό. Της φάνηκε πως θα καθυστερούσε, αν φώναζε το γιατρό. Μπήκε να δει μήπως μπορούσε να βοηθήσει. Κι είδε τα απλανή γαλάζια μάτια με ζωή μέσα τους. Έβλεπαν! Ναι έβλεπαν το πρόσωπο της. Τα φρυγμένα χείλη του άνοιξαν σε μια προσπάθεια μεγάλη. Κι άκουσε, άκουσε τη φωνή του αρκετά δυνατή...

-Αδελφή πεθαίνω...Να πάω στο μέτωπο θέλω...Για την Ελλάδα άλλη μια φορά... πεθαίνω...

Έπεσε κάτω άψυχο το μακρύ σώμα του Έλληνα φαντάρου. Ξέσπασε σε κλάματα εκείνη...Έτσι την βρήκε ο περαστικός γιατρός. Έσκυψε εκείνος, έκλεισε τα γαλάζια μάτια του φαντάρου, που ήταν ακόμη ανοιχτά με ουράνια λάμψη....Την απομάκρυναν τα στοργικά χέρια των συναδέλφων της. Στερεωμένη μέσα της, τους διηγήθηκε, όταν συνήλθε την όλη σκηνή, τα τελευταία λόγια του...

Τα χρόνια που ακολούθησαν η μικρόσωμη εθελόντρια Δήμητρα έγινε δασκάλα σε σχολείο και έπαψε να εργάζεται ως αδελφή. Διηγήθηκε όμως πολλές φορές στους μαθητές που πέρασαν από τις τάξεις της, παραμονές της μεγάλης επετείου, την ιστορία αυτή που την συγκλόνισε. Κι εκείνα τα αλησμόνητα λόγια "Για την Ελλάδα, άλλη μια φορά πεθαίνω".!!!

Μηλόπιτα

Ο Νοέμβρης μπήκε και με βρήκε στην κουζίνα, μιας που εκείνη την μέρα είχα ρεπό από τη δουλειά, και βρήκα λίγο χρόνο να ασχοληθώ με την μεγάλη μου αγάπη, τη μαγειρική. Αυτή τη φορά, επειδή είχα και κάποια μήλα στην άκρη που δεν τα έτρωγε κανείς, επιχείρησα για πρώτη φορά να κάνω ΜΗΛΟΠΙΤΑ, η οποία βγήκε νοστιμότατη και φαγώθηκε σύντομα, καθώς δεν έμεινε ούτε για κέρασμα. 

Υλικά:

4 αυγά

2 φλιτζάνια αλεύρι

1 1/2 φλιτζάνι ζάχαρη

1 φλιτζάνι σπορέλαιο

1/2 φλιτζάνι καρύδια

1/2 φλιτζάνι σταφίδες (προαιρετικό)

1 κουταλάκι γλυκού κανέλλα

1 φλιτζανάκι κονιακ

1 βανίλια

2 μεγάλα μήλα ή 3 μικρά κομμένα σε φέτες

1 φακελάκι μπέικιν

Εκτέλεση: Χτυπάμε τα αυγά με τη ζάχαρη, ρίχνουμε το λάδι, το κονιάκ, το αλεύρι με το μπέικιν και τα υπόλοιπα υλικά. Στο τέλος ρίχνουμε τα μήλα. Βάζουμε το μείγμα σε βουτυρωμένη φόρμα και ψήνουμε για 30' λεπτά. 

Φτιάξτε κι εσείς τη συνταγή αυτή και πείτε μου τα σχόλια σας!!!