Η ιστορία: Μια απώλεια
Ήρωας/ες: Η γιαγιά μου
Ο Ιούνιος μπορεί να μπήκε, το καλοκαίρι να έφτασε, ωστόσο ο καιρός δεν είναι με το μέρος μας. Μια μέρα βροχή, δύο μέρες ζεστό καιρό (όχι καύσωνας πάντως). Ένας μήνας που έφυγε και καλύτερα να μην ξανάρθει και δεν το εύχομαι σε κανέναν. Για μένα αυτός ο μήνας ήταν ο χειρότερος αυτής της χρονιάς και πολύ φοβάμαι ότι θα ακολουθήσει και ο επόμενος - όχι χειρότερος αλλά δύσκολος.
Μέχρι και τα μέσα του μήνα οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις συνεχίζονταν στο ίδιο ρυθμό. Όπως και οι εξόδοι μου. Η διάθεση μου ήταν αρκετά καλή. Ψυχολογικά ήμουν σούπερ και κανείς δεν φαινόταν να μου χαλάει αυτή τη διάθεση. Χωρίς πολλά νεύρα, με το χαμόγελο στα χείλη και να τραγουδάω όλη τη μέρα - κάτι που φάνηκε παράξενο σε κάποιους. Μπήκε το καλοκαίρι και ετοιμαζόμουν για τα μπάνια, λογάριαζα όμως χωρίς τον καιρό.
Και εκεί, κάπου στα μέσα του μήνα, κι ενώ ήμουν ξύπνια αρκετά νωρίς έλαβα ένα τηλεφώνημα και μου χάλασε όλη τη διάθεση. Μια διάθεση που ακόμα να φτιάξει. Γύρω στις 10 το πρωί κι ενώ λείπουν όλοι από το σπίτι - η μητέρα μου στη δουλειά της, η αδερφή μου σε ένα πρωινό μάθημα που είχε και ο πατέρας μου για καφέ - χτυπάει το τηλέφωνο του σπιτιού. Στην αναγνώριση τηλεφώνου, διακρίνω ένα κινητό τηλέφωνο και υποθέτω πάλι από τράπεζα ή κινητή τηλεφωνία. Έσφαλα. Ήταν η γιαγιά μου από τη Ρόδο - παραξενεύτηκα και το μυαλό μου πήγε στο κακό, έπεσα μέσα - με δυσκολία με ρώτησε τι κάνω και που είναι η μαμά μου, μετά από δευτερόλεπτα μου το είπε. Η γιαγιά η μεγάλη, η γιαγιά της μαμάς μου, η προγιαγιά μου, η γιαγιά μου έφυγε....Ακόμα και τώρα που το γράφω δακρύζω...Με δυσκολία λέω στη γιαγιά μου τις ευχές μου και να κάνει υπομονή. 92 χρονών χωρίς πολλά προβλήματα και μέχρι την τελευταία στιγμή ήταν εκεί όρθια, ήρωας για όλους, ήρωας όπως την έλεγε η μάνα μου. Κι αν δεν έτρεξε για όλους, κι αν δε δούλεψε για μην λείψει τίποτα σε κανέναν, μεγάλωσε την μάνα μου. Ακόμα και δύο μέρες νωρίτερα που μίλησα μαζί της έλεγε ότι θέλει να έρθει να μας δει, ρωτούσε πότε θα δει εγγονάκια, τρισέγγονα παρακαλώ.
Καλύτερα που δεν ήμουν εκεί, στην κηδεία δε θα άντεχα. Κρατώ τις τελευταίες στιγμές μαζί της. Προ διετίας, όπως την άφησα, όταν πήγα Ρόδο και πήγαμε μάλιστα αυθημερόν στη Σύμη-Πανορμίτη για να κάνει τάμα. Έτσι θα τη θυμάμαι. Έτσι θα την έχω στο μυαλό μου.
Τι κι αν στη συνέχεια μας κάλεσαν από το νοσοκομείο για να κάνει ο παππούς μου από την Ξάνθη, επέμβαση, δύσκολη μάλιστα. Ο Ιούνιος ήταν ο χειρότερος από πολλές απόψεις. Πόνεσα και έκλαψα πολύ όπως δεν είχα πονέσει και κλάψει καθόλου τον τελευταίο χρόνο. Πολλοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να μου αλλάξουν τη διάθεση - και το κατάφεραν για λίγο και τους ευχαριστώ - και πολλοί ήταν εκείνη που μου έδωσαν ακόμα μία για να πέσω πιο χαμηλά ψυχολογικά - τους ευχαριστώ γιατί μου άνοιξαν τα μάτια να δω ποιοι είναι πραγματικά.
Ευελπιστώ οι επόμενοι μήνες να είναι καλύτεροι και όσα προβλήματα υπάρχουν να λυθούν γρήγορα και εύκολα - ψηφίστε στο δημοψήφισμα για ένα καλύτερο μέλλον.Και φυσικά να έχουμε ένα όμορφο καλοκαίρι, που ακόμα δεν έχει έρθει!!!!
Δημοσίευση σχολίου