Εγώ αν και δεν είμαι Πόντια - είμαι λάτρης της Ποντιακής διαλέκτου, παράδοσης, μουσικής και φαγητού. Στο άκουσμα και μόνο της λύρας και μετέπειτα στα ποντιακά, μια ρίγη μια ανατριχίλα προκαλείται. Είτε είσαι είτε δεν είσαι Πόντιος. Από τη στιγμή που με τον Νεκτάριο έφτασε στο τελικό, όποιος και να κέρδιζε δεν είχε σημασία, για μένα. Όμως στο άκουσμα και μόνο ότι ο Νεκτάριος μένει τρίτος και στο φόβο να μην βγει νικητής πάλι παίκτης από Κύπρο, πιάσαμε τα τηλεφώνα, οικογενειακώς. Αγέρης λοιπόν και ξερό ψωμί. 

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Όπως όλα του τα βιβλία έτσι και αυτό υπάρχει από την αρχή του βιβλίου το μυστήριο, η δράση και μάλιστα αρκετά έντονη σε πολλά σημεία, αγωνία, αναφορές σε αληθινές υπάρξεις, μυστικές οργανώσεις, γεγονότα και τοποθεσίες και φυσικά ανατροπές μέχρι το τέλος. Μαζί και ο Ρόμπερτ Λάνγκτον με το ρολόι, που δεν αποχωρίζεται ποτέ, του Μίκυ Μάους. Όπως σε όλα του τα βιβλία έτσι και σε αυτό η ύπαρξη πολλών περιγραφών πάνω σε κάποιο αντικείμενο ή μια θεωρία ή μια επιστήμη καταντάει λίγο κουραστική και προσπαθεί σε συνδυασμό με την φαντασία του, ο συγγραφέας, να μας επιβάλει κάποια πράγματα. Παρόλα αυτά η γραφή του συγγραφέα είναι μοναδική, καταφέρνει να ενώσει την πραγματικότητα με μια ψεύτικη ιστορία που λίγο θες για να πιστέψεις ότι είναι κι αυτή αληθινή. Το τελείωμα του βιβλίου με ξένισε έως πολύ θα έλεγα. Γενικά μπερδεύτηκα και με τους πολλούς διαλόγους οπότε μου άφησε μια πικρή γεύση. Ωστόσο το βιβλίο γενικά διαβάζεται εύκολα, κάποια σημεία ίσως και να κουράζουν αλλά ο καθένας μπορεί να τα προσπεράσει. Σε σύγκριση με άλλα του βιβλία,όπως τον Κώδικα Ντα Βίντσι, το Χαμένο Σύμβολο, το βρήκα μέτριο. Ψιλοαπογοητεύτηκα με αυτό του το βιβλίο και ευτυχώς που το δανείστηκα και δεν το αγόρασα.

Η πρώτη μου γνωριμία με τη συγγραφέα έγινε με το βιβλίο Οι τρεις υποσχέσεις, ένα βιβλίο που το αγάπησα ιδιαίτερα. Το επόμενο βιβλίο, το οποίο και θεωρώ το καλύτερο της, ήταν Ο λύκος της μοναξιάς κι αυτό γιατί ήταν στο είδος που διαβάζω. Αυτή ήταν και η στιγμή που λάτρεψα τη συγγραφέα. Η συνέχεια ανήκε στο Φιλί του Δράκου, ένα ιδιαίτερο βιβλίο, το οποίο ακόμα είναι χαραγμένο στη μνήμη μου. Ακολούθησαν τα βιβλία, Μην πυροβολείτε τη νύφη, τα Δάκρυα του Θεού (πρώτη έκδοση) και το Σταυροδρόμι των Ψυχών, που μου τα δάνεισαν. Μέχρι που έφτασε στα χέρια μου επιτέλους να κρατώ το δικο μου βιβλίο, από τη συγγραφέα και να το έχω στη βιβλιοθήκη μου. Παρά το ότι το Σπίτι των Σκιών κυκλοφόρησε προ διετίας σε εμένα ήρθε με καθυστέρηση. Το ίδιο συνέβη και με το Κελάρι της Ντροπής. Αν και είναι από τις συγγραφείς που θα ήθελα να έχω τα βιβλία στη βιβλιοθήκη μου, αυτό δεν ήταν δυνατόν πάντοτε. Να ναι καλά και οι εκδοτικοί οίκοι που μας τα δίνουν και σε άλλες μορφές όπως αυτή του ebook σε μειωμένη τιμή. Πλέον διαθέτω όλα τα βιβλία της σε ηλεκτρονική μορφή και τα έχω διαβάσει μέσω του tablet μου.  

Η Χρυσηίδα Δημουλίδου έχει 20 χρόνια στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας, με πολλούς τίτλους στο ενεργητικό της. Ασχολείται και με την παιδική λογοτεχνία έχοντας υπογράψει τίτλους και στις εκδόσεις Λιβάνη αλλά και στις εκδόσεις Ψυχογιός. Τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί και σε άλλες γλώσσες.

Τα βιβλία της Χ.Δημουλίδου που κυκλοφορούν είναι ανά εκδοτικό οίκο:

Τα τριαντάφυλλα δε μυρίζουν πάντοτε (1997, Εκδόσεις Λιβάνη) *

__________________________________________________________