Από το Blogger.
Η ιστορία: Μια επαγγελματική πρόταση
Ήρωας/ες: Εγώ & τα παιδιά
Λίγες ώρες έμειναν για να καλωσορίσουμε το καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι που αλλιώς το φανταζόμουν κι αλλιώς μου έρχεται. Μέχρι να έρθει όμως ας δούμε τι κάναμε αυτόν το μήνα, το Μάιο.
Άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς, μιας που τις πρώτες εβδομάδες, υπήρχε μια κινητικότητα για μένα. Η κηπουρική μπήκε για τα καλά φέτος για μένα, αρχές του μήνα. Προμηθευτήκαμε γλάστρες, με ωραία χρώματα, φυτά για τον μπαξέ (σπόρους από ότι λογής μπορεί να φανταστεί κανείς, λουλούδια για να στολίζουμε τις γλάστρες μας, τις οποίες και τοποθετήσαμε μπροστά από το παράθυρο μας, κάτω από την πιλωτή.
Επιπλέον βρήκα και χρόνο να διαβάσω κάποια βιβλία, τα οποία και δανείστηκα. Αρχικά διάβασα δύο βιβλία αστυνομικά, μιας που συμμετέχω στο Μαραθώνιο Αστυνομικής Λογοτεχνίας. (Ανάρτηση με τις κριτικές των βιβλίων θα ανεβάσω εφόσον διαβάσω τα 9 βιβλία από τις 9 κατηγορίες που παρέθεσε το ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ) Διάβασα το "Χαμένο Σύμβολο" του Dan Brown καθώς και το "Μια Κραυγή Αγωνίας" της Αγκάθα Κρίστι, τα οποία και δανείστηκα από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη. (Σύντομα ανάρτηση για το πρώτο βιβλίο). Και πριν αρχίσω το τρίτο βιβλίο για το Μαραθώνιο κάπου εκεί σκάει μια πρόταση. Επαγγελματική.
Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί να δουλέψω σε παιδότοπο πόσων μάλλον να έρχομαι σε επαφή καθημερινά με μικρά αλλά και μεγάλα παιδιά. Και όταν λέω καθημερινά εννοώ κάθε μέρα εκτός Παρασκευής. Αυτή ήταν η συμφωνία μου. Και κάπου κεί πάλι έρχεται κι άλλη πρόταση για καθημερινό babysitting σε 3 χρονών αγοράκι. Έτσι θα πάει όλο το καλοκαίρι μου. Πρωί λοιπόν babysitting και απόγευμα στον παιδότοπο. Ομολογώ πως αλλιώς φανταζόμουν το φετινό μου καλοκαίρι και αλλιώς μου έρχεται. Εδώ και δύο εβδομάδες, ο χρόνος μου για blogging είναι ελάχιστος έως και μηδαμινός. Όσο για τα μπάνια το καλοκαίρι...μάλλον θα είναι μετρημένα στο ένα χέρι. Χρόνος δέ για έξοδο δεν υπάρχει με τίποτα. Κι αν συμπεριλάβουμε και τις ενέσεις που κάνω το μήνα, μια δυο και τρεις φορές...το καλοκαίρι είναι μακρύ για μένα. Έχω στόχο όμως. Να μαζέψω λεφτά για να πάρω αυτό το δίπλωμα για μηχανάκι επιτέλους.
Ας παρουσιάσω όμως τη νέα μου δουλειά. Το όνομα του παιδότοπου είναι Voll Haus, και πρόκειται για πολυκατάστημα επίπλων, ειδών υγιεινής, δίτροχων, θέρμανσης και οτιδήποτε άλλο. Εκεί δίπλα ακριβώς βρίσκεται ο παιδότοπος με το ίδιο όνομα. Αλλιώς αν προτιμάται Voll Cafe. Οι γονείς πίνουν τον καφέ τους και τα παιδιά παίζουν στον παιδότοπο. Ίσως πρόκειται για τον μοναδικό στην πόλη, βρίσκεται στο δρόμο προς Παλαγία (για τους ντόπιους), που έχει και εξωτερικό αλλά και εσωτερικό παιδότοπο. Και φυσικά ελεύθερο πάρκινγκ και Wifi. Επιπλέον λειτουργεί κι ως πιτσαρία. Το Σάββατο δέ, ανάβει ο ξυλόφουρνος για την πίτσα.
Στο εσωτερικό του παιδότοπου υπάρχει στα δεξιά, όπως μπαίνεις, ένα air hockey το οποίο λειτουργεί με 0,50€ και δίπλα μια μπασκέτα που λειτουργεί με 1€. Στα αριστερά υπάρχει ένα ποδοσφαιράκι που λειτουργεί με 1€ και κερδίζει ο καθένας ένα μπαλάκι. Δίπλα ακριβώς υπάρχει ένα καρουζέλ με μελισσούλες και ακριβώς δίπλα αυτά τα μηχανήματα, που βάζεις λεφτά και ότι πιάσεις και αν πιάσεις. Δίπλα του το τραμπολίνο λειτουργεί με 0,50€ για πέντε λεπτά. Παραδίπλα το κάστρο όπου έχει ελεύθερη είσοδο. Στη μέση του εσωτερικού παιδότοπου αλλά και στον τοίχο κοντά στην μπασκέτα, έχει τραπεζάκια με καρεκλάκια για τα μικρά παιδιά που θέλουν να κάτσουν να παίξουν κάποιο επιτραπέζιο ή παζλ, εφόσον το ζητήσουν ή και να ζωγραφίσουν. Δίπλα από αυτά του τοίχου τραπεζάκια υπάρχουν άλλα πιο μεγάλα τραπεζάκια με τρεις υπολογιστές και με διάφορα διαδραστικά παιχνίδια για τους φίλους. Τέλος υπάρχουν και τέσσερα μηχανήματα που λειτουργούν με 0,50€, και κινούνται επί τόπου.
Στον εξωτερικό παιδότοπο τα πράγματα διαφέρουν, μιας που όλα είναι ελεύθερα και μόνο το τραμπολίνο λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που λειτουργεί και το μέσα. Υπάρχει ο πύργος με δυο τσουλήθρες τη μπροστινή που είναι η μεγαλύτερη και την πίσω τσουλήθρα για μικρότερα παιδιά κυρίως κάτω των 4 ετών. Κούνιες, ειδική κούνια για μωρά παιδιά, τραμπάλες, μικρότερη τσουλήθρα, διακοσμητικά ζώα που σε περιμένουν να φωτογραφηθείς μαζί τους και ένα γύρω-γύρω όλοι, συνθέτουν ένα μοναδικό παιδότοπο, τόπο ψυχαγωγίας μικρών και μεγάλων.
Είναι μοναδικό το συναίσθημα, να έρχεσαι σε επαφή με μικρά παιδάκια και ειδικά όταν αυτά είναι συχνοί θαμώνες του καφέ-παιδότοπου κάθε φορά που έρχονται και σε συναντάνε να τρέχουν στην αγκαλιά σου και όταν φεύγουν να σου δίνουν ένα φιλί στο μάγουλο και μια μεγάλη αγκαλιά....που δεν στη δίνουν ούτε οι φίλοι σου....και την έχεις τόση ανάγκη!!! Αυτό το κρατάω.
Καλό Καλοκαίρι!!!!!!
Λίγο πριν φύγει ο μήνας, μαζεύω τις φωτογραφικές μου στιγμές, σε μια ανάρτηση. Τις φωτογραφικές στιγμές αυτού του μήνα. Δεν είναι πολλές, γιατί δεν είχα τον χρόνο που ήθελα. Για να μην πολυλογώ παρουσιάζω τις στιγμές μου. Στην παρακάτω φωτογραφία, στις 31 μέρες του μήνα, αναφέρω σε κάθε μία μέρα, τη φωτογραφική στιγμή, αν υπάρχει.
Παρασκευή 1 Μαΐου
Η πατατοσαλάτα της Πρωτομαγιάς
Μια πατατοσαλάτα φτιαγμένη με μεράκι για την μέρα της Πρωτομαγιάς, μιας που το ψήσιμο εκείνη τη μέρα ανέλαβε ο μπαμπάς, οι υπόλοιποι κάναμε σαλάτες και φυσικά το τραπέζι. Οικογενειακές στιγμές λοιπόν.
Δευτέρα 4 Μαΐου
Καινούρια γυαλιά ηλίου
Αν νομίζει κανείς ότι τα αγόρασα κάνει λάθος. Να είναι καλά η γιαγιά μου από τη Ρόδο, όπου και μου έστειλε τα παραπάνω γυαλιά από το μαγαζί της, τον Ναυτίλο (έχω αναφερθεί σε ανάρτηση μου).
Σάββατο 9 Μαΐου
Αφρόλουτρα από AVON
Αγαπημένα αφρόλουτρα από την AVON. Μόλις που τα παρέλαβα. Ρόδι και λεβάντα.
Τα βρήκα σε προσφορά και τα πήρα. (σύντομα και ανάρτηση σχετική)
Πέμπτη 14 Μαΐου
"Ψάχνοντας" το Χαμένο Σύμβολο
Ένα βιβλίο που το δανείστηκα από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη και με κράτησε συντροφιά για 3 μέρες που ήμουν λίγο αδιάθετη και ξάπλα στο κρεβάτι, ήταν το Χαμένο Σύμβολο του Dan Brown. Έχω ήδη ξεκινήσει τη συλλογή των βιβλίων του.
Τρίτη 19 Μαΐου
Η αγωνία της Αγκάθα Κρίστι
Μια κραυγή αγωνίας, από τα λίγα βιβλία από τα τόσα που έχει γράψει η Αγκάθα Κρίστι, που δεν είχα διαβάσει. H playlist από το youtube παίζει.
Παρασκευή 22 Μαΐου
Nesbomaniac
Το τελευταίο βιβλίο του αγαπημένου μου συγγραφέα, Jo Nesbo, δε θα μπορούσε να λείπει από τη συλλογή μου. Έχοντας σχεδόν όλα τα βιβλία και μαζεύοντας αρκετά χρήματα από τις δουλειές που κάνω, το Αίμα στο Χιόνι, ήταν το πρώτο δώρο στον εαυτό μου.
Παρασκευή 29 Μαΐου
Ηλιακή Καταιγίδα για το Μαραθώνιο Λογοτεχνίας
Συνεχίζοντας το διάβασμα, για το Μαραθώνιο Αστυνομικής Λογοτεχνίας, μετά από δύο βιβλία που έχω ήδη διαβάσει, το τρίτο βιβλίο έχει όνομα Ηλιακή Καταιγίδα. Η συγγραφέας Asa Larsson, έχει μπει στη συλλογή μου εδώ και 1 χρόνο και με αφορμή τη συμμετοχή μου σε αυτό το Μαραθώνιο, άλλο ένα βιβλίο της έρχεται να προστεθεί στη μεγάλη συλλογή μου.
Η αγωνία της Αγκάθα Κρίστι
Παρασκευή 22 Μαΐου
Nesbomaniac
Παρασκευή 29 Μαΐου
Ηλιακή Καταιγίδα για το Μαραθώνιο Λογοτεχνίας
Όπως θα ΄χει καταλάβει κανείς, ο μήνας αυτός μου έδωσε την ευκαιρία να διαβάσω αρκετά βιβλία....που να δείτε τι έχω στο πρόγραμμα να διαβάσω....το καλοκαίρι τώρα μπαίνει!!!
Με αφορμή την απογοητευτική φέτος Eurovision, που σε λίγη ώρα είναι ο τελικός, και τις 24 μπαλάντες της, από τις συνολικά 27 χώρες που παίρνουν μέρος - μόλις ένα τραγούδι μετά βίας εύθυμο - δράττομαι της ευκαιρίας να θυμηθώ και να σας θυμίσω τις καλύτερες μπαλάντες που πέρασαν από το διαγωνισμό τραγουδιού. Επιπλέον φέτος, η Eurovision, κλείνει 60 χρόνια ζωής. Φυσικά από την πρώτη Eurovision, μέχρι και σήμερα, έχουν περάσει πολλές μπαλάντες κάποιες όμως είτε πήραν καλή θέση είτε κέρδισαν το διαγωνισμό είτε όχι, ακούστηκαν και έγιναν επιτυχίες στην Ευρώπη. Κάποιες από αυτές ακούγονται και σήμερα. Κάποιες από αυτές δεν μου τράβηξαν εξ αρχής το ενδιαφέρον αλλα αργότερα τις αγάπησα. Κάποιες από αυτές έχουν αργό ρυθμό και κάποιες άλλες στο ρεφρέν έχουν μια ένταση, μια αλλαγή στο ρυθμό. Όλες όμως είναι μπαλάντες. Ας τις θυμηθούμε.
Ξεκινάμε από την Eurovision του 1987, με τον κ.Eurovision, όπως αποκαλέστηκε, τον Johnny Logan και το τραγούδι Hold me now. Μέχρι και σήμερα είναι ο μοναδικός καλλιτέχνης, που έχει κερδίσει τον διαγωνισμό τρεις φορές, δύο συμμετοχές ως τραγουδιστής, και μία ως συνθέτης, για λογαριασμό της χώρας του, της Ιρλανδίας. Το τραγούδι αυτό εγώ το άκουσα αργότερα και το λάτρεψα, μιας που το 1987, όταν πρωτοακούστηκε, ακόμη δεν υπήρχα στα σχέδια των γονιών μου.
Την αμέσως επόμενη χρονιά, το 1988 τον διαγωνισμό κερδίσει η Celine Dion με το τραγούδι Ne partez pas sans moi, εκπροσωπώντας την Ελβετία. Η Celine χρησιμοποίησε τη φήμη της Eurovision για να χτίσει μια εντυπωσιακή καριέρα και το πέτυχε. Φωνή από κρύσταλλο όλα τα άλμπουμ της έγιναν πλατινενια ωστόσο το δημοφιλές τραγούδι της είναι αναμφίβολα το soundrtrack της ταινίας "Τιτανικός" με τίτλο My heart will go on. Ομοίως το τραγούδι αυτό το άκουσα αργότερα και το αγάπησα.
Eurovision 1995. Nocturne τραγουδούν οι Secret Garden εκπροσωπώντας τη Νορβηγία. Ένα ατμοσφαιρικό τραγούδι που ήταν και το μοναδικό instrumental κομμάτι που κέρδισε στο διαγωνισμό. Η επιτυχία του τραγουδιού, μετά το τέλος του διαγωνισμού ήταν μεγάλη και θεωρείται ένα από τα διαχρονικότερα κομμάτια του είδους του αλλά και του διαγωνισμού. Αρχίζουμε και βλέπουμε Eurovision. Ένα τραγούδι που ακόμα το θυμάμαι και κάποιοι "πάτησαν πάνω του" για αντιγραφές-τραγούδια.
Eurovision 2000. Η νίκη τους ήταν έκπληξη για το μουσικό διαγωνισμό τραγουδιού. Τα δύο αδέλφια από τη Δανία, εκπροσώπησαν τη χώρα τους παρά την προχωρημένη τους ηλικία. Οι αδελφοί Olsen, με τις κιθάρες στα χέρια τους, βγήκαν στη σκηνή, ερμήνευσαν το τραγούδι Fly on the wings of love, με ενθουσιασμό και ξεχώρισαν. Το τραγούδι έγινε επιτυχία κυρίως στις σκανδιναβικές χώρες. Ωστόσο εγώ το θυμάμαι ακόμη. Μάλιστα θυμάμαι όταν βγήκαν στη σκηνή που γελούσα όλη την ώρα από χαρά και έλεγα ... Κοίτα τους παππούδες.
Τις χρονιές 2001 και 2002 δε ξεχώρισα κάποια μπαλάντα. Γενικότερα ήταν δυο χρονιές απογοητευτικές σε τραγούδια. Μοναδική εξαίρεση στην Eurovision του 2001, ήταν η πρώτη εμφάνιση της Έλενας Παπαρίζου ως Antique που πήραμε και την 3η θέση. Και την αμέσως επόμενη χρονιά, το 2002, αν θυμάστε, στείλαμε το Μιχάλη Ρακιτντζή με το S.A.G.A.P.O. Αντιθέτως στην Eurovision 2003, η καλύτερη μπαλάντα που άκουσα ήταν η δική μας, η ελληνική συμμετοχή με τη Μαντώ και με το τραγούδι Never let you go. Κι ας πήραμε την 17η θέση. Για τους φάνς του διαγωνισμού η καλύτερη μπαλάντα ήταν η δικιά μας.
Την Eurovision του 2004 την είχαμε πάρει πιο ζεστά, αφού θέλαμε να πάρουμε την πρώτη θέση μέσα στην Τουρκία. Ωστόσο μας έφαγε η Ρουσλάνα. Σε αυτήν όμως την Eurovision, δύο μπαλάντες ήταν ιδιαίτερες. Το τραγούδι Το Lane Moje του Zeljko Joksimovic πήρε την 2η θέση, λόγω της ιδιατερότητας του. Παρόλα αυτά αν και η επιτυχία του τραγουδιού ήταν μεγάλη, το τραγούδι θεωρήθηκε αντιγραφή αλλά και ότι είχε πολιτική σκοπιμότητα.Ο Zeljko Joksimovic είναι από τους πιο δημοφιλείς συνθέτες και τραγουδιστές της περιοχής των Βαλκανίων. Το δεύτερο τραγούδι ήταν αυτό της Κύπρου "Stronger Every Minute", με την δεκαεξάχρονη τότε, Lisa Andreas. Μια συναισθηματική μπαλάντα που με την ερμηνεία της νεαρής κοπέλας συγκίνησε πραγματικά το κοινό της Ευρώπης και της χάρισε την 5η θέση, την καλύτερη για τη Κύπρο μας.
Eurovision 2005. H χρονιά της Ελλάδας. Η πρώτη νίκη σε διαγωνισμό τραγουδιού. Και η Έλενα Παπαρίζου μας έκανε περήφανους. Κι ας άφησε στη δεύτερη θέση το άλλο φαβορί τη Μάλτα, με ίσως την καλύτερη μπαλάντα που έχω ακούσει. Η Chiara, εκπροσώπησε τη χώρα της και ήθελε τη νίκη. Με το τραγούδι της Angel, έκανε μια τέλεια εμφάνιση, και παρά τα παραπανίσια κιλά της, απέδειξε ότι έχει φωνάρα. Δυναμική ερωτική μπαλάντα που ακούω μέχρι και σήμερα. Μέχρι και σήμερα η πιο επιτυχημένη συμμετοχή της Μάλτας όλων των εποχών.
Eurovision 2006. Η χρονιά που διοργανώσαμε το διαγωνισμό τραγουδιού στέφθηκε με επιτυχία και ίσως να ήταν η καλύτερη από άποψη τραγουδιών, αφού όλα τα τραγούδια σχεδόν έγιναν επιτυχίες και ακούστηκαν πολύ και μετά το τέλος της βραδιάς εκείνης. Μπορεί η μπαλάντα του Dima Bilan με τίτλο Never let yo go, να ενθουσίασε τους πάντες και να κατετάγη στην 2η θέση, η δικιά μας όμως ήταν η καλύτερη κι ας σχολιάστηκε τότε. Η Άννα Βίσση με το Everything απέδειξε ότι έχει φωνή. Μόνη της στη σκηνή χωρίς φωνές να τη συνοδεύουν, έδωσε όλη της τη ψυχή, όση είχε και δεν είχε και απλά έσκισε το κομμάτι - για την ακρίβεια το απογείωσε.Η εμπορική επιτυχία του τραγουδιού ήταν τεράστια και έγινε νούμερο 1 hit σε Ελλάδα,Κύπρο αλλά και στη Σουηδία.
Eurovision 2007. Το νικητήριο τραγούδι του μουσικού διαγωνισμού ήταν η καλύτερη μπαλάντα αυτής της χρονιάς. Το τραγούδι "Molitva" ερμήνευσε η Marija Serifovic για λογαριασμό της Σερβίας που εμφανίστηκε πρώτη φορά στο διαγωνισμό ως ανεξάρτητο κράτος.Παρά τα όσα ακούστηκαν περί ομοφυλοφιλίας της τραγουδίστριας, το τραγούδι έγινε επιτυχία σε πολλά κράτη της Ευρώπης.
Eurovision 2008.Η Ρωσία ήρθε αποφασισμένη να πάρει την νίκη. Μετά τη 2η θέση που πήρε το 2005, ο Dima Bilan δηλώνει και πάλι συμμετοχή με σκοπό την πρωτιά με το τραγούδι Believe. Από την αρχή του διαγωνισμού ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί και επιβεβαίωσε τα προγνωστικά. Με το μήνυμα ότι όλα είναι δυνατά σε αυτό τον κόσμο, μόνο αν υπάρχει πραγματική πίστη, με τη συνοδεία on stage του Ρώσου χρυσού Ολυμπιονίκη στο πατινάζ Evgeni Plushenko και του βιολιστή Edvin Marton o Dima Bilan κερδίζει και ψηφίζεται απ΄όλες τις χώρες, με το τραγούδι να γίνεται εμπορική επιτυχία. Ένα ακόμη τραγούδι - μιας από τις καλύτερες βαλκανικές μπαλάντες μέχρι και σήμερα είναι το Oro που ερμήνευσε η Jelena Tomasevic
Eurovision 2009. H χρονιά που μόνο δύο μπαλάντες κατάφεραν να ξεχωρίσουν και να μπουν στο τοπ10. Η "barbie" όπως την αποκάλεσαν της Eurovision, Yohanna ερμήνευσε το Is it true και μάγεψε όλη την Ευρώπη λαμβάνοντας τη 2η θέση για την Ισλανδία. Το τραγούδι έγινε επιτυχία στη Σκανδιναβία, Αγγλία, Ρωσία, Δανία, Ελλάδα, ηχογραφήθηκε σε 5 γλώσσες και θεωρείται από τις κορυφαίες μπαλάντες στο διαγωνισμό. Στον ίδιο διαγωνισμό και η Chiara, επανέρχεται στο διαγωνισμό για τρίτη φορά για την πρωτιά, με το What if we. Παρόλα αυτά αν και ήταν μια πολύ όμορφη μπαλάντα αδικήθηκε και κατετάγη 22η. Έκανε όμως επιτυχία.
Eurovision 2010. Μια χρονιά που δύο μπαλάντες που θεωρούνταν φαβορί κατάφεραν να φτάσουν στην πηγή αλλά να μην πιουν νερό. Το Drip Drop της Safura και το Apricot Stone της Eva Rivas ήταν τα αδικημένα φαβορί. Το πρώτο πήρε την 2η θέση και το δεύτερο την 7η θέση, για το Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία, αντίστοιχα. Και τα δύο τραγούδια είχαν τεράστια απήχηση μετά το τέλος της Eurovision με όλα τα ευρωπαϊκά ραδιόφωνα να τα παίζουν μέχρι και σήμερα και να έχουν κυκλοφορήσει πολλά remix αλλά και διασκευές από γνωστούς τραγουδιστές ανάμεσα σε αυτούς και το Zeljko Joksimovic.
Eurovision 2011. Ότι δεν κατάφερε την προηγούμενη χρονιά το έκανε την επόμενη. Το Αζερμπαϊτζάν από την αρχή ήταν το φαβορί και κέρδισε την πρώτη θέση στο διαγωνισμό για πρώτη φορά στην ιστορία της. Με το Running Scared ερμηνευμένο από τους Ell & Nikki ή αλλιώς Eldar & Nigar, η βραδιά έληξε όπως έπρεπε. Οι δυο τους απογείωσαν το κομμάτι το οποίο ακουγόταν για αρκετό καιρό στα ραδιόφωνα και έφτασε στο No1 των charts.
Eurovision 2012. Αδιαφιλονίκητο φαβορί από την αρχή μέχρι το τέλος επιβεβαίωσε τα προγνωστικά όλων ακόμα και τα δικά μου. Από το άκουσμα του και μόνο ανατριχιάζεις. Μόνη της στη σκηνή στο μεγαλύτερο μέρος του κομματιού, χωρίς φωνητικά, χωρίς πολλά φώτα, χωρίς παπούτσια. Αυτή ήταν η Loreen με το Euphoria. Τα λόγια περισσεύουν.
Eurovision 2013. Το νικητήριο τραγούδι από τη Δανία, δεν είναι καθαρά μπαλάντα. Στο ρεφραιν αλλάζει ρυθμό. Ως επί το πλείστον όμως το κατατάσσουν σε μπαλάντα. Only Teardrops λοιπόν από τη όμορφη και βελούδινη φωνή της Emmelie de Forest. Το τραγούδι παρά την πρώτη θέση στο διαγωνισμό έρχεται έβδομο στο κατέβασμα τραγουδιών της Eurovision. Στον ίδιο διαγωνισμό αίσθηση έκανε το ιταλικό τραγούδι κυρίως όμως το Eg a lif του Eytour Inga Gyunnlyoygsson, που παρά τη χαμηλή θέση, νομίζω 7η θέση κυκλοφόρησε μετέπειτα σε πολλά remix.
Eurovision 2014. Μια χρονιά που κανείς δεν θυμάται το τραγούδι αλλά τον ερμηνευτή ή ερμηνεύτρια, όπως θέλετε αποκαλέστε τον. Για μένα θεωρώ πως το τραγούδι - μπαλάντα που αδικήθηκε και έπρεπε να πάρει την πρώτη θέση ήταν το Undo της Sanna Nielsen που εκπροσώπησε τη Σουηδία. Μια όμορφη μπαλάντα που παρά την 3η θέση ακούστηκε περισσότερο από τα υπόλοιπα τραγούδια της βραδιάς. Έχω την εντύπωση ότι η Eurovision αυτή δεν έκανε και καλά νούμερα σε κάποια κράτη, που συμμετείχαν. Επιπλέον μια από αυτούς που δεν την παρακολούθησαν αλλά είδαν αποσπάσματα την επόμενη μέρα ήμουν κι εγώ.
Και φτάσαμε στο σήμερα, 60 χρόνια μετά, η Eurovision 2015, μοιάζει φτωχή αλλά και απογοητευτική. Η χειρότερη είναι η φετινή όπως είπαν κάποιοι. Πράγματι, πολλές μπαλάντες. Η Ελλάδα για τρίτη φορά στέλνει μπαλάντα, έχοντας ήδη μια 17η θέση και μια 9η θέση. Να πάρουμε κάτι ενδιάμεσο; Θα δείξει. Μέχρι στιγμή πάντως η Σουηδία είναι το φαβορί. Λίγες ώρες έμειναν για να μάθουμε. Καλή επιτυχία στην Ελλάδα μας!!!
Όπως κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, 19 Μαΐου, τιμούμε τον Ποντιακό Ελληνισμό. Τιμούμε τη μνήμη των Ελλήνων του Πόντου, που "έπεσαν" από τους Τούρκους, στην περιοχή του Πόντου, την περίοδο του 1914-1923. Περισσότεροι από 300.000 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους και όσοι επέζησαν κατέφυγαν, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, στην Ελλάδα. Όλα αυτά όμως, θέλω να πιστεύω τα γνωρίζουμε όλοι. Για μένα ίσως είναι και το μοναδικό κεφάλαιο που θυμάμαι από την Ιστορία Κατεύθυνσης στο Λύκειο. Και κάθε χρόνο, ανατρέχω στο βιβλίο εκείνο, για να τα ξαναθυμηθώ. Αν και δεν είμαι Πόντια, η μουσική των Ποντίων, και για όποιον την ακούσει, σε ανατριχιάζει.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, η Ελλάδα έχει καθιερώσει την 19 Μαΐου, σε ημέρα Μνήμης στη Γενοκτονία των Ποντίων. Και κάθε χρόνο, κυκλοφορεί ένας δίσκος, μουσικό αφιέρωμα στον Ποντιακό Ελληνισμό. Μετά την περσινή επιτυχία του δίσκου «Ξενιτεμέντσα Παναϊα», φέτος ο δίσκος που κυκλοφορεί έχει όνομα «Eλαία Ερίζωσεν».
Πρόκειται για ένα άλμπουμ, φόρος τιμής για την επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων, που περιλαμβάνει την ηχογράφηση της συναυλίας «Αυτή η Γη έχει φωνή», η οποία δόθηκε στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, αλλά και δυο νέα τραγούδια. Ένας δίσκος με μεγάλες φωνές αυτές των Βασίλη Σκουλά, Μελίνα Ασλανίδου, Στάθη Νικολαϊδη, Αλέξη Παρχαρίδη, Δημήτρη Καρασαββίδη και Κώστα Αγέρη, που ερμηνεύουν μοναδικά και μας ταξιδεύουν με τα τραγούδια, που υπογράφει ο συνθέτης Χρήστος Παπαδόπουλος. Σε αυτό το ταξίδι συμμετέχει και η χορωδία του μουσικού σχολείου Ιλίου.
Δείτε εδώ το tracklist του δίσκου
Ακούστε μόνο εδώ κάποια τραγούδια από το δίσκο:
«Ρωμέισα Καλομάνα» από τη Μελίνα Ασλανίδου
«Αητέντς επαραπέτανεν» από τον Στάθη Νικολαίδη
«Παναΐαμ Σουμελά» από τον Δημήτρη Καρασαββίδη
Ντουέτο Μελίνα Ασλανίδου & Κώστα Αγέρη - «Σο μάται τερώ σε»
Βλέποντας αυτή τη στήλη του blog μου «Παρτιτούρες για Μπουζούκι» το τελευταίο διάστημα να προσελκύει πολλούς και λαμβάνοντας δύο μηνύματα σχετικά με αυτές τις παρτιτούρες, χαίρομαι ιδιαίτερα που μοιράζομαι τις γνώσεις μου στο μπουζούκι και με άλλους, για διευκόλυνση. Ελπίζω οι περισσότεροι να γνωρίζετε από τις νότες και να μπορείτε να επεξηγήσετε την παρτιτούρα. Παρόλα αυτά θα ανέβουν και άλλες που δεν είναι σε αυτήν μορφή αλλά σε μορφή σημειώσεων. Σήμερα αυτή η μορφή κλείνει με τις ολοκληρωμένες παρτιτούρες για μπουζούκι με οκτώ τραγούδια και όχι τέσσερα όπως συνηθίζω να ανεβάζω. Από την επομενη φορά θα έχουμε σημειώσεις δηλαδή γραμμένες τις νότες.
Πότε όμως ξεκίνησε η αγάπη μου για το μπουζούκι;
10 χρόνια πριν, εκεί γύρω στα 14, η αγάπη μου για τη μουσική, με έκανε να ασχοληθώ έστω και ερασιτεχνικά με το μπουζούκι. Δεν ήθελα και πολύ για να πείσω τους δικούς μου, που δεν τους φάνηκε και παράξενο σε αντίθεση με κάποιους άλλους. Τον δάσκαλο τον είχα βρει εύκολα. Οικογενειακός φίλος. Η πρώτη επαφή με το μπουζούκι ήρθε λίγες εβδομάδες μετά, με την επίσκεψη στο Ωδείο της πόλης μου. Ο δάσκαλος μου μού είχε παραγγείλει ήδη το μπουζούκι και την επομένη θα το είχα στα χέρια μου. Η πρώτη μέρα στο Ωδείο ήταν κάπως για μένα. Φυσικά οι υπόλοιποι που μάθαιναν το συγκεκριμένο μουσικό όργανο ήταν αγόρια και όπως ήταν φυσικό τους ήταν παράξενο που μια κοπέλα θέλει να μάθει μπουζούκι. Δεν βλέπεις και εύκολα κορίτσια να παίζουν με μπουζούκι. Βέβαια ευτυχώς για μένα τα μαθήματα θα γίνονταν σπίτι μου. Η πρώτη μέρα ήταν απλά θεωρία στο Ωδείο. Για 2 σχεδόν χρόνια το μπουζούκι ήταν η κύρια δραστηριότητα για μένα, μιας που έπρεπε να αποφασίσω για το ποια δραστηριότητα, έστω και για δύο χρόνια, έπρεπε να εγκαταλείψω. Την ενασχόληση μου με τους παραδοσιακούς χορούς ή αυτή με το μπουζούκι. Φυσικά και το δεύτερο για μένα ήταν αυτό που ήθελα να κάνω.
Πότε όμως ξεκίνησε η αγάπη μου για το μπουζούκι;
10 χρόνια πριν, εκεί γύρω στα 14, η αγάπη μου για τη μουσική, με έκανε να ασχοληθώ έστω και ερασιτεχνικά με το μπουζούκι. Δεν ήθελα και πολύ για να πείσω τους δικούς μου, που δεν τους φάνηκε και παράξενο σε αντίθεση με κάποιους άλλους. Τον δάσκαλο τον είχα βρει εύκολα. Οικογενειακός φίλος. Η πρώτη επαφή με το μπουζούκι ήρθε λίγες εβδομάδες μετά, με την επίσκεψη στο Ωδείο της πόλης μου. Ο δάσκαλος μου μού είχε παραγγείλει ήδη το μπουζούκι και την επομένη θα το είχα στα χέρια μου. Η πρώτη μέρα στο Ωδείο ήταν κάπως για μένα. Φυσικά οι υπόλοιποι που μάθαιναν το συγκεκριμένο μουσικό όργανο ήταν αγόρια και όπως ήταν φυσικό τους ήταν παράξενο που μια κοπέλα θέλει να μάθει μπουζούκι. Δεν βλέπεις και εύκολα κορίτσια να παίζουν με μπουζούκι. Βέβαια ευτυχώς για μένα τα μαθήματα θα γίνονταν σπίτι μου. Η πρώτη μέρα ήταν απλά θεωρία στο Ωδείο. Για 2 σχεδόν χρόνια το μπουζούκι ήταν η κύρια δραστηριότητα για μένα, μιας που έπρεπε να αποφασίσω για το ποια δραστηριότητα, έστω και για δύο χρόνια, έπρεπε να εγκαταλείψω. Την ενασχόληση μου με τους παραδοσιακούς χορούς ή αυτή με το μπουζούκι. Φυσικά και το δεύτερο για μένα ήταν αυτό που ήθελα να κάνω.
Τι κάνω σήμερα με την "παλιά" μου αγάπη;
10 χρόνια μετά και πλέον μπορώ να πω πως συνεχίζω, όχι βέβαια με το ίδιο πάθος, την ενασχόληση μου με το μπουζούκι. Ευκαιρία λοιπόν να μοιραστώ ότι έχω μάθει. Πολλές από αυτές δεν είναι γραμμένες σε πεντάγραμμο ωστόσο σκοπεύω να μοιραστώ αρκετές παρτιτούρες τραγουδιών που έμαθα να παίζω και συνεχίζω. Από εδώ μέσα παρουσιάζω λοιπόν, τις «Παρτιτούρες για Μπουζούκι». Οι «Παρτιτούρες για Μπουζούκι» πρόκειται για ένα μουσικό τετράδιο μέσα από το οποίο θα παρουσιάζω τις δικές μου σημειώσεις, παρτιτούρες, που μου δόθηκαν από τον καθηγητή που ήταν υπεύθυνος για την εκμάθηση μου στο μουσικό όργανο, το μπουζούκι. Τραγούδια που αγαπήσαμε μέσα από παρτιτούρες, μόνο για μπουζούκι (τετράχορδο), τις οποίες και μοιράζομαι.
Πατήστε πάνω στο τίτλο και μεταφερθείτε στις «Παρτιτούρες για Μπουζούκι».
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά τον δάσκαλο μου κ.Κουρμπίδη Γιώργο για όλα αυτά που μου έμαθε.
__________________________________________________________
Το blog αποτελεί μια ερασιτεχνική προσπάθεια όπου εκφέρεται καθαρά η προσωπική μου άποψη. Επιτρέπεται η χρήση και η αναδημοσίευση άρθρων και φωτογραφιών του blog, με σαφή αναφορά στην αρχική πηγή τους. Ότι δημοσιεύετε σ΄αυτή τη σελίδα είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog Οι Δικές μου Στιγμές Copyright © 2010 XP All rights reserved
Μπορεί να ακουστεί περίεργο όμως είναι αληθινό. Ένα πλαστικό καπάκι μπορεί να μοιράσει χαμόγελα, πολλά χαμόγελα. Η δράση ξεκίνησε το 2013, και αποκαλέστηκε ως «έτος των πλαστικών καπακιών» από τα μέλη της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Κέρκυρας Κερκυραίων Πρωτοβουλία, όπου πλήθος κόσμου καθώς και σχολεία όλων των βαθμίδων έσπευσαν να βοηθήσουν σε αυτή τη δράση που είχε ως σκοπό την αγορά αναπηρικών αμαξίδιων για άτομα με ειδικές ανάγκες.
Φέτος αυτή η δράση συνεχίζεται, από το σύλλογο Σαμαρειτών-Διασωστών Ρόδου που στόχο έχει την απόκτηση αναπηρικών αμαξιδίων για άτομα με κινητικά προβλήματα. Το κάλεσμα είναι πανελλήνιο. Μέσα από το δελτίο τύπου που έβγαλε ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός Αλεξανδρουπόλεως και στάλθηκε σε όλα τα τοπικά μέσα, όλου του Νομού, πιάστηκα κι εγώ. Στόχος μου όμως δεν ήταν να μαζέψω μόνο εγώ πλαστικά καπάκια. Έλαβα την πρωτοβουλία και πέρασα το δελτίο τύπου στο σχολείο, όπου διδάσκει η μητέρα μου, το 6ο Δημοτικό Σχολείο Αλε/πόλεως. Όλοι ήταν πρόθυμοι μεγάλοι και κυρίως μικροί. Μια σακούλα στήθηκε στην τάξη της μητέρας μου και όμοια πράξανε και οι υπόλοιπες τάξεις του σχολείου. Τα μικρά παιδιά από την πρώτη τάξη ως και την έκτη δεν ξεχνούσαν ποτέ να πετάξουν το καπάκι από το μπουκάλι του νερού τους, στη ειδική σακούλα. Και όταν το ξεχνούσαν κάποιοι τους το θύμιζαν οι υπόλοιποι της τάξης.
Μετά από δύο μήνες σχεδόν τα καπάκια μαζεύτηκαν, σε αριθμό να ξεπερνάει κατά πολύ τα 200. Μια πρωτοβουλία δική μου, έφτασε στο τέλος της και είμαι αρκετά χαρούμενη που βοήθησα με αυτό τρόπο- ώστε να μαζευτούν περισσότερα καπάκια απ΄ότι θα μάζευα μόνη μου. Ένα ευχαριστώ οφείλω στη μητέρα μου, που με άκουσε και ενδιαφέρθηκε να μπει στη δράση αυτή και να προωθήσει το αίτημα μου να κάνουν κάτι σαν σχολείο καθώς και τη μεγάλη ανταπόκριση που είχε η εν λόγω δράση μαζέματος πλαστικών καπακιών. Μπορείτε να δείτε περισσότερα στη σελίδα της δράσης Μαζεύω Καπάκια - Μοιράζω χαμόγελα στο facebook. Δείτε εδώ την ανάρτηση στη επίσημη σελίδα με κάποιες τροποποιήσεις που έκανα στις φωτογραφίες. Προς το παρόν δείτε εδώ ένα μικρό δείγμα.
Για τη γιορτή της μητέρας, γράφτηκε ένα ποίημα, από ποιον άλλον; τον γνωστό πλέον φίλο μου κ.Στέλιο Ντουρανίδη από το Σπήλαιο Ορεστιάδας. Εγώ για μια ακόμη φορά βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να δημοσιεύω το ποίημα που έγραψε αυτή τη φορά με αφορμή τη σημερινή γιορτή της μητέρας. Χρόνια πολλά λοιπόν σε όλες τις μανάδες του κόσμου.
Είναι μια όμορφη γιορτή
στη μάνα που ανήκει
αυτή κοντά μας βρίσκεται
στον πόνο και στη λύπη
Μάνα φωνάζουμε συχνά
στην κάθε συμφορά μας
τη μάνα θα φωνάζουμε
με όλη την καρδιά μας
Χωρίς της μάνας την ευχή
χωρίς την προστασία
ερείπια θα είμαστε
σ΄αυτήν την κοινωνία
Λουλούδια στείλτε σήμερα
στη μάνα που γιορτάζει
γιατί της μάνας η στοργή
θερμά μας αγκαλιάζει
Αυτή μας δίνει δύναμη
σε όλη τη ζωή μας
αυτή κοντά μας βρίσκεται
στη δύσκολη στιγμή μας
Αυτή για μας ξενύχτησε
για να μας μεγαλώσει
αυτή στερήθηκε πολλά
τα πάντα να μας δώσει
Σ΄αυτήν οφείλουμε πολλά
τον ίδιο τον εαυτόν μας
διότι πάντα βρίσκεται
δίπλα στο πλευρό μας
Λοιπόν αξίζει σήμερα
θερμά να της φερθούμε
την πονεμένη μάνα μας
που τόσο την ξεχνούμε.
Χρόνια πολλά μαμά!!!
Κάποιες για να μην πω οι περισσότερες, εκεί στη δεκαετία του 80 και 90, παίρναμε με μανία περιοδικά του στυλ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, SUPER ΚΑΤΕΡΙΝΑ και ΑΦΙΣΟΡΑΜΑ και τα διαβάζαμε με τις ώρες. Μάλιστα κάποιες φορές αυτά τα περιοδικά είχαν για δώρο κάποια αφίσα από τους τότε αγαπημένους μας καλλιτέχνες, αυτόγραφα από Έλληνες και ξένους ηθοποιούς και τραγουδιστές, κάποιο x-tra αφιέρωμα, όπως ήταν αναγραφόμενο στο εξώφυλλο, από κάποια μεξικάνικη ή ελληνική σειρά που βλέπαμε τότε με μανία. Πλέον αυτά τα περιοδικά, έχω την εντύπωση ότι είναι αρκετά δυσεύρετα, μιας που δεν κυκλοφορούν. Οπότε όποιος έχει στην κατοχή του κάποια από αυτά, θεωρούνται από κάποιους "αντίκες". Μάλιστα είναι κάποιοι που ενδιαφέρονται ακόμη για αγορές των εν λόγω περιοδικών, και δίνουν όσο όσο.
Ε λοιπόν εγώ μπορεί να μην έχω κάποιο τεύχος ολοκληρωμένο στην κατοχή μου, έχω κρατήσει όμως, όπως είδα πρόσφατα σε ένα κουτί στο υπόγειο του σπιτιού μου. κάποια από αυτά σαν υλικό. Σαφώς και θα ανέβουν σε ξεχωριστή ανάρτηση, όλα. Έτσι για να σας τα θυμίσω και να τα θυμηθούμε όλοι.
Σήμερα κάνω λόγο για μια διαφορετική τράπουλα. Σε ένα από αυτά τα περιοδικά, συλλέγαμε μαζί με την αδερφή μου, φύλλα τράπουλας με εικονιζόμενους, αγαπημένους του τότε Έλληνες καλλιτέχνες. Ίσως κάποιοι να τα θυμάστε. Εμένα κάποια μου λείπουν ή πετάχτηκαν ή δεν μαζεύτηκαν ποτέ. Εν πάση περιπτώση ρίξτε μια ματιά παρακάτω τι εννοώ.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Social Icons