.png)
Ένα ζεϊμπέκικο όπου στο μπουζούκι είναι ο κορυφαίος, για μένα και πολλούς άλλους, Μανώλης Καραντίνης. Μπορείτε να το ακούσετε αλλά έχει ενδιαφέρον να διαβάσετε και το παρακάτω κείμενο που μιλάει για όλα όσα οδήγησαν σ’ αυτό το κομμάτι.
Η ίδια ανάγκη από παλιά. Να επιστρέφω εκεί που πρωτοαγάπησα, εκεί που πρωτοάνοιξε η καρδιά μου. Προβλέψιμος θα μου πεις. Όχι απαραίτητα, όχι για την εξέλιξη μιας βόλτας τουλάχιστον. Της βόλτας που θα αποκαλύψει εκείνη, κάθε φορά, τον αληθινό της λόγο.
Να ‘μαι λοιπόν στο ξενοδοχείο Παρκ, στο υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης, μπροστά στο παρκάκι της Αρχαιολογίας, σε μια από τις πιο υπέροχες λαϊκές γειτονιές της Θεσσαλονίκης.
Εκεί πρωτοπήγα σαν –ιδιαιτέρως – νεαρός μουσικός πρώτη φορά πριν πολλά χρόνια και έζησα τόσο δυνατές και καθοριστικές στιγμές δημιουργικής χαράς και καλής παρέας, που δεν σταμάτησα να επιστρέφω μέχρι σήμερα.
Εκεί λοιπόν, ένα βροχερό ξημέρωμα του 2010, μου πρωτοήρθε η ιδέα «Βρέχει στην Ίωνος Δραγούμη» έτσι όπως έβλεπα το θρυλικό δρόμο της Θεσσαλονίκης- από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου με τα σκούρα τζάμια- να καταλήγει στην παραλία.
Χτυπημένος από ένα «αίσθημα» που δεν ευτύχησε και τα συμπτώματα της έλλειψης από τον εθισμό μου στο πρόσωπο αυτό, άρχισα να γράφω το τραγούδι, εκείνο το βράδυ, και το έφτασα ως τη μέση. Στίχοι και μουσική μαζί. Από πού έρχονταν?
Αργότερα πάλι το πρωί, μαζί με τον προσωπικό νταλκά, ανάμεσα στους ηλικιωμένους που ασθμαίνουν σε μπαλκόνια με βαρέλια πετρελαίου και τους φοιτητές που κατεβαίνουν από την Άνω Πόλη και στριμόχνωνται στα λεωφορεία της Αγ. Δημητρίου, άρχισα να καταλαβαίνω πως το τραγούδι μου δεν τελείωνε, γιατί υπήρχε κι άλλο θέμα, παρακάτω θέμα, ο αληθινός λόγος ίσως. Εξάλλου δεν μπορώ ακόμα να θυμηθώ, αν αυτό το πρωινό το έζησα λίγο πριν ή λίγο μετά, αφότου έχασα τον πατέρα μου. Δεν ξέρω γιατί.
‘Έτσι, προκειμένου να τελειώσω το τραγούδι και να νοιώσω ποια ήταν στ’ αλήθεια η συνέχειά του, άρχισα να επιμένω και να ξαναγυρίζω στο ίδιο δωμάτιο (σπίτι πια) για χρόνια, ακόμα κι όταν δεν είχαμε κάποια παράσταση στη Θεσσαλονίκη. Δε μου είχε ξανασυμβεί αυτό ποτέ με τραγούδι. Δεν γινόταν αλλιώς, έπρεπε να επιστρέφω εκεί που πρωτοένοιωσα την αίσθηση του τραγουδιού και να παίζω διαρκώς κρυφτό μαζί της.
Προετοιμαζόμουν κάθε βράδυ φυσικά και αθόρυβα. Να με πιάσει και να το πιάσω στον ύπνο και να κοιταχτούμε κατάματα.
Το 2012 ήρθαν τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης και οι εορτασμοί της με βρήκαν πάλι εκεί, πάλι ξημέρωμα με ψιλόβροχο…
Άκουγα με ρίγος, απ’ το πουθενά, την πομπή να έρχεται, με την μουσική απ’ την μπάντα να διαγράφεται ολοένα και πιο καθαρά, ακολουθώντας τη ρυθμική ατμομηχανή του μοναχικού τυμπανιστή.
Θα κατέβαιναν απ’ την Ίωνος Δραγούμη και θα ακολουθούσαν την ίδια πορεία σε αναπαράσταση, περνώντας απ’ τον Άγιο Μηνά. Όλα μέσα σ’ όνειρο.
Τότε ξαφνικά, όλα άρχισαν να έχουν συνέχεια και νόημα.
Η χαμένη ερωμένη, εκείνη που ακόμα δεν την είδα, δεν ήταν φυσικά μόνο η μοιραία μου γόησσα του Βορρά, αλλά και η χώρα μου η ίδια. Η χώρα η ίδια και το αληθινό της πρόσωπο, που μπορούσα να το δω καθαρά μόνο πια στα πρόσωπα της γειτονιάς των απέναντι μπαλκονιών και στην προσευχή που αντηχούσε η ματιά τους. Μέσα απ’ τα σπασμένα αγάλματα του πάρκου και της εποχής μας, που είχε ήδη υψώσει σταθερά τη θηλιά της.
Η ιστορία, που πρέπει να τελειώσει για να δείξει το θέμα, τελείωσε μαζί με το τραγούδι. Η μήπως δεν είναι μόνο αυτό αλλά και το πένθος του καθενός που αισθάνεται εξόριστος μέσα σ’ ό,τι αγάπησε?
BΡΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ – Παρέα στη βόλτα
Η φίλη μου Μελίνα Ασλανίδου, υπήρξε από την αρχή στη σκέψη μου και στην καρδιά μου, μοναδική και απαραίτητη συνοδοιπόρος σε αυτή τη βόλτα. Μοιράστηκε αμέσως τη συγκίνησή μου για την ιστορία του τραγουδιού και με την σπουδαία σε καταγωγή και μαστοριά λαϊκή φωνή της, έγινε η θηλυκή ψυχή του τραγουδιού, περπατώντας και εκείνη μέσα της τους δρόμους αυτής της πόλης που ξέρει τόσο καλά. Της πόλης της. Θα την ευχαριστώ πάντα γι’ αυτό.
Το τραγούδι «βρέχει στην Ίωνος Δραγούμη» ολοκληρώθηκε φυσικά, όπως όλα τα τραγούδια που είχαν μια ιδιαίτερη σημασία για μένα και έκρυβαν μια μυστηριώδη διάθεση για συνάντηση, σε μια ανύποπτη στιγμή. Και σε μια ανύποπτη στιγμή άρχισα να το συζητώ με τον σταθερό συνεργάτη και πολύτιμο φίλο μου μαέστρο Γιώργο Ζαχαρίου. Η συγκίνησή του και η διάθεσή του και εκείνου για απλά και ουσιαστικά παιξίματα στο τραγούδι, μου θύμισαν για μια ακόμα φορά γιατί τον θαύμαζα από πάντα. Γιατί αγαπάει πάνω απ’ όλα τα τραγούδια πάνω απ’ όλα.
Όπως και ο μάγος Μανώλης Καραντίνης, με τα δάχτυλα από ψυχή και τους ανιχνευτές αισθήματος στο φουλ, που με τα μαντολίνα του, τις κιθάρες του και το μπουζούκι του, έδωσε καταλυτικά το σχήμα και την καρδιά της ευγένειας, του πάθους και της αγωνίας του τραγουδιού. Τόσο λυρικά, όσο δραματικά. Στην κόψη…
Καλή ακρόαση και καλή άνοιξη,
Κώστας Λειβαδάς
Είναι τέλειο....το ακούω όλη την ώρα. Αδικείται λίγο η Μελίνα αλλά δεν πειράζει. Πολλά μπράβο. Έχω αφήσει σχόλιο και στο βίντεο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ...ναι το είδα, να σαι καλά!!
Διαγραφή