Από το Blogger.
Η ιστορία: Το bullying & τα παραλειπόμενα
Ήρωας/ες: Νεολαία
Ένας μήνας φτάνει στο τέλος...χωρίς ιδιαίτερη σημασία, κάτι το συγκλονιστικό... για μένα. Για άλλους όμως ναι. Ένας μήνας που το μόνο θέμα που άκουγα όπου και να γυρνούσα είτε στις ειδήσεις είτε σε συζήτηση παρέας σε καφέ ήταν για το bullying. Μα γιατί τόσος ντόρος για αυτό το θέμα, αφού πάντα προϋπήρχε. Ξαφνικά βλέπεις και ακούς διαφημίσεις στην τηλεόραση, στα ραδιόφωνα, αφίσες στο δρόμο, ημερίδες να διοργανώνονται με σκοπό την ενημέρωση του πληθυσμού κυρίως των γονέων καινούργιοι νόμοι από τη κυβέρνηση και άλλα πολλά για ένα θέμα που του δόθηκε μεγάλη σημασία αφότου ένα παιδί έτσι άδικα έφυγε από τη ζωή.
Έπρεπε να χάσει κάποιος τη ζωή του για να ευαισθητοποιηθούμε όλοι μας τελικώς; Έπρεπε να χάσει κάποιος τη ζωή του για να αρχίσουν και να βγαίνουν και να μιλάνε κι άλλοι ότι υπήρξαν κάποτε θύματα σχολικού εκφοβισμού. Τελικά ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη άνοιξε πόρτες και στόματα. Πολλά στόματα.
Ένας θάνατος που σίγουρα δεν πέρασε απαρατήρητος από κανέναν...ούτε κι από μένα. Ήλπιζα μέχρι και την τελευταία στιγμή ότι θα βρίσκονταν ζωντανός, σώος. Η είδηση του θανάτου του, σίγουρα μας συγκλόνισε. Αυτός που λέει το αντίθετο μάλλον δεν έχει αισθήματα και η αλήθεια είναι ότι είδα πολλούς από αυτούς. Κρίμα για το παιδί που χάθηκε, κρίμα όμως και στη νεολαία. Θύματα και θύτες παράλληλα. Αυτή είναι η σημερινή νεολαία.
Το τελευταίο περιστατικό, πριν φύγει ο μήνας, του bullying, ήταν με τη φοιτήτρια στο Ρέντη, που σαν θύμα του κι αυτή, αντέδρασε αντί να κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα και μαχαίρωσε δύο συμφοιτήτριες. Όχι ότι ήταν ο καλύτερος τρόπος να αντιδράσει αλλά τι της έκαναν μόνο αυτή το ξέρει. Ξαφνικά όλα γυρνούν εναντίον της. Δεν ήταν καλά ψυχολογικά και άλλα κουραφέξαλα. 'Όταν κάποιος σου ρίχνει την ψυχολογία και σου λέει τα ''χίλια μοίρια'' για ένα μεγάλο διάστημα, για χρόνια, θεωρείς ότι κάτι δεν έκανες καλά. Χωρίς λόγο όμως ξεκινάει μια βία με στόχο εσένα. Τι κάνεις; Πως αντιδράς; Κι αν μιλήσεις με τους δικούς σου κι εκείνοι με τη σειρά τους στους γονείς αυτών που σε έφεραν σε αυτή τη θέση, ποιο το αποτέλεσμα; Θα υπακούσουν ή θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα; Πόσες συμβουλές να δώσεις σε γονείς και δασκάλους;
Δεν ξέρω αν υπήρξα ποτέ θύμα bullying...ίσως και να μην το κατάλαβα, να μην έδωσα σημασία. Καλύτερα ποτέ δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει ο καθένας. Το θέμα δεν είναι μόνο η αγωγή που θα πάρεις από το σπίτι. Όλα παίζουν ρόλο. Κι οι συνέπειες μπορεί να είναι τρομακτικές. Είτε είναι ενδοσχολική βία, είτε λεκτική είτε επιθετική έχει ένα όνομα: Bullying και πάντα θα υπάρχει.
__________________________________________________________
Το blog αποτελεί μια ερασιτεχνική προσπάθεια όπου εκφέρεται καθαρά η προσωπική μου άποψη. Επιτρέπεται η χρήση και η αναδημοσίευση άρθρων και φωτογραφιών του blog, με σαφή αναφορά στην αρχική πηγή τους. Ότι δημοσιεύετε σ΄αυτή τη σελίδα είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog Οι Δικές μου Στιγμές Copyright © 2010 XP All rights reserved
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α)Συγγραφέας: Πασχαλία Τραυλού
β)Τίτλος: Ήθελα μόνο ένα αντίο
β)Τίτλος: Ήθελα μόνο ένα αντίο
γ)Έτος έκδοσης: 2003
δ)Έκδοση: Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
δ)Έκδοση: Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Αν και από την πλοκή του οπισθόφυλλου δεν ενθουσιάστηκα τελικώς το τελείωμα του βιβλίου, με βρήκε με άλλα συναισθήματα. Ναι συναισθήματα. Αυτό το βιβλίο πραγματικά άξιζε την προσοχή μου και μου έβγαλε πολλά συναισθήματα. Χρειάστηκα τρεις μέρες για να το διαβάσω. Η περιγραφική αφήγηση των γεγονότων από τη Σμύρνη, μέχρι και τον δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο ήταν καταπληκτική και έζησα τα γεγονότα λες και ήμουν εκεί. Η ιστορία της ηρωίδας είναι πλεγμένη με την ιστορία της Ελλάδας. Ένταση, αγωνία, μίσος, συγκίνηση κι ένας ανεκπλήρωτος έρωτας που ακολουθεί την ηρωίδα μέχρι το τέλος. Ένα καταπληκτικό βιβλίο με την ιδιαίτερη γραφή της Π.Τραυλού. Έγινε ένα από τα αγαπημένα μου, το βιβλίο της και η κ.Τραυλού πλέον συγκαταλέγεται στις επιλογές μου.
Πλοκή: Σπασμένη γέφυρα ο χρόνος, αφότου ο άγριος πόλεμος χώρισε τον Οσμάν και την Ισμήνη. Ο απαγορευμένος τους έρωτας γεννήθηκε στη Σμύρνη και ήταν γραφτό να σβήσει το Σεπτέμβρη του 1922. Τότε που η Ισμήνη έφυγε για την Ελλάδα με το παράπονο ενός αντίο που δεν ειπώθηκε και ένα δαχτυλίδι, κειμήλιο της αγάπης που εναπόθεσε στα σπλάχνα της ένα μυστικό. Της αγάπης που απόμεινε μέσα της σαν ματωμένη σκιά που την έκαιγε παρότι η ζωή της γέμισε ανθρώπους και εμπειρίες που τη σημάδεψαν. Κατοχή, Αντίσταση, Μεταπολίτευση, το μελάνωμα της Κύπρου. Και μέσα σε όλα αυτά άλλες σκιές ανθρώπων, ο Χριστόφορος, η Ρεβέκκα, ο Φραντς, η Ειρήνη. Ο νέος της κόσμος. Εβδομήντα επτά χρόνια μετά, η εγγονή της η Άννα μαθαίνει την αλήθεια την ώρα που προσπαθεί να βγει από τον προσωπικό της λαβύρινθο. Μόνο που το μυστικό της Ισμήνης της στήνει μιαν αναπόδραστη παγίδα που, αντί για την κάθαρση, την οδηγεί σε μια οδυνηρή αυτογνωσία.
5 στα 5
Δείτε την κριτική μου και στις Εκδόσεις Ψυχογιός εδώ.
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
.png)
Ένα ζεϊμπέκικο όπου στο μπουζούκι είναι ο κορυφαίος, για μένα και πολλούς άλλους, Μανώλης Καραντίνης. Μπορείτε να το ακούσετε αλλά έχει ενδιαφέρον να διαβάσετε και το παρακάτω κείμενο που μιλάει για όλα όσα οδήγησαν σ’ αυτό το κομμάτι.
Η ίδια ανάγκη από παλιά. Να επιστρέφω εκεί που πρωτοαγάπησα, εκεί που πρωτοάνοιξε η καρδιά μου. Προβλέψιμος θα μου πεις. Όχι απαραίτητα, όχι για την εξέλιξη μιας βόλτας τουλάχιστον. Της βόλτας που θα αποκαλύψει εκείνη, κάθε φορά, τον αληθινό της λόγο.
Να ‘μαι λοιπόν στο ξενοδοχείο Παρκ, στο υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης, μπροστά στο παρκάκι της Αρχαιολογίας, σε μια από τις πιο υπέροχες λαϊκές γειτονιές της Θεσσαλονίκης.
Εκεί πρωτοπήγα σαν –ιδιαιτέρως – νεαρός μουσικός πρώτη φορά πριν πολλά χρόνια και έζησα τόσο δυνατές και καθοριστικές στιγμές δημιουργικής χαράς και καλής παρέας, που δεν σταμάτησα να επιστρέφω μέχρι σήμερα.
Εκεί λοιπόν, ένα βροχερό ξημέρωμα του 2010, μου πρωτοήρθε η ιδέα «Βρέχει στην Ίωνος Δραγούμη» έτσι όπως έβλεπα το θρυλικό δρόμο της Θεσσαλονίκης- από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου με τα σκούρα τζάμια- να καταλήγει στην παραλία.
Χτυπημένος από ένα «αίσθημα» που δεν ευτύχησε και τα συμπτώματα της έλλειψης από τον εθισμό μου στο πρόσωπο αυτό, άρχισα να γράφω το τραγούδι, εκείνο το βράδυ, και το έφτασα ως τη μέση. Στίχοι και μουσική μαζί. Από πού έρχονταν?
Αργότερα πάλι το πρωί, μαζί με τον προσωπικό νταλκά, ανάμεσα στους ηλικιωμένους που ασθμαίνουν σε μπαλκόνια με βαρέλια πετρελαίου και τους φοιτητές που κατεβαίνουν από την Άνω Πόλη και στριμόχνωνται στα λεωφορεία της Αγ. Δημητρίου, άρχισα να καταλαβαίνω πως το τραγούδι μου δεν τελείωνε, γιατί υπήρχε κι άλλο θέμα, παρακάτω θέμα, ο αληθινός λόγος ίσως. Εξάλλου δεν μπορώ ακόμα να θυμηθώ, αν αυτό το πρωινό το έζησα λίγο πριν ή λίγο μετά, αφότου έχασα τον πατέρα μου. Δεν ξέρω γιατί.
‘Έτσι, προκειμένου να τελειώσω το τραγούδι και να νοιώσω ποια ήταν στ’ αλήθεια η συνέχειά του, άρχισα να επιμένω και να ξαναγυρίζω στο ίδιο δωμάτιο (σπίτι πια) για χρόνια, ακόμα κι όταν δεν είχαμε κάποια παράσταση στη Θεσσαλονίκη. Δε μου είχε ξανασυμβεί αυτό ποτέ με τραγούδι. Δεν γινόταν αλλιώς, έπρεπε να επιστρέφω εκεί που πρωτοένοιωσα την αίσθηση του τραγουδιού και να παίζω διαρκώς κρυφτό μαζί της.
Προετοιμαζόμουν κάθε βράδυ φυσικά και αθόρυβα. Να με πιάσει και να το πιάσω στον ύπνο και να κοιταχτούμε κατάματα.
Το 2012 ήρθαν τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της πόλης και οι εορτασμοί της με βρήκαν πάλι εκεί, πάλι ξημέρωμα με ψιλόβροχο…
Άκουγα με ρίγος, απ’ το πουθενά, την πομπή να έρχεται, με την μουσική απ’ την μπάντα να διαγράφεται ολοένα και πιο καθαρά, ακολουθώντας τη ρυθμική ατμομηχανή του μοναχικού τυμπανιστή.
Θα κατέβαιναν απ’ την Ίωνος Δραγούμη και θα ακολουθούσαν την ίδια πορεία σε αναπαράσταση, περνώντας απ’ τον Άγιο Μηνά. Όλα μέσα σ’ όνειρο.
Τότε ξαφνικά, όλα άρχισαν να έχουν συνέχεια και νόημα.
Η χαμένη ερωμένη, εκείνη που ακόμα δεν την είδα, δεν ήταν φυσικά μόνο η μοιραία μου γόησσα του Βορρά, αλλά και η χώρα μου η ίδια. Η χώρα η ίδια και το αληθινό της πρόσωπο, που μπορούσα να το δω καθαρά μόνο πια στα πρόσωπα της γειτονιάς των απέναντι μπαλκονιών και στην προσευχή που αντηχούσε η ματιά τους. Μέσα απ’ τα σπασμένα αγάλματα του πάρκου και της εποχής μας, που είχε ήδη υψώσει σταθερά τη θηλιά της.
Η ιστορία, που πρέπει να τελειώσει για να δείξει το θέμα, τελείωσε μαζί με το τραγούδι. Η μήπως δεν είναι μόνο αυτό αλλά και το πένθος του καθενός που αισθάνεται εξόριστος μέσα σ’ ό,τι αγάπησε?
BΡΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ – Παρέα στη βόλτα
Η φίλη μου Μελίνα Ασλανίδου, υπήρξε από την αρχή στη σκέψη μου και στην καρδιά μου, μοναδική και απαραίτητη συνοδοιπόρος σε αυτή τη βόλτα. Μοιράστηκε αμέσως τη συγκίνησή μου για την ιστορία του τραγουδιού και με την σπουδαία σε καταγωγή και μαστοριά λαϊκή φωνή της, έγινε η θηλυκή ψυχή του τραγουδιού, περπατώντας και εκείνη μέσα της τους δρόμους αυτής της πόλης που ξέρει τόσο καλά. Της πόλης της. Θα την ευχαριστώ πάντα γι’ αυτό.
Το τραγούδι «βρέχει στην Ίωνος Δραγούμη» ολοκληρώθηκε φυσικά, όπως όλα τα τραγούδια που είχαν μια ιδιαίτερη σημασία για μένα και έκρυβαν μια μυστηριώδη διάθεση για συνάντηση, σε μια ανύποπτη στιγμή. Και σε μια ανύποπτη στιγμή άρχισα να το συζητώ με τον σταθερό συνεργάτη και πολύτιμο φίλο μου μαέστρο Γιώργο Ζαχαρίου. Η συγκίνησή του και η διάθεσή του και εκείνου για απλά και ουσιαστικά παιξίματα στο τραγούδι, μου θύμισαν για μια ακόμα φορά γιατί τον θαύμαζα από πάντα. Γιατί αγαπάει πάνω απ’ όλα τα τραγούδια πάνω απ’ όλα.
Όπως και ο μάγος Μανώλης Καραντίνης, με τα δάχτυλα από ψυχή και τους ανιχνευτές αισθήματος στο φουλ, που με τα μαντολίνα του, τις κιθάρες του και το μπουζούκι του, έδωσε καταλυτικά το σχήμα και την καρδιά της ευγένειας, του πάθους και της αγωνίας του τραγουδιού. Τόσο λυρικά, όσο δραματικά. Στην κόψη…
Καλή ακρόαση και καλή άνοιξη,
Κώστας Λειβαδάς
Την αρχή την κάνω με ένα παιχνίδι που αγαπήθηκε απ΄όλους και το θυμόμαστε όλοι. Εμείς που το παίζαμε στην αυλή του σπιτιού με την παρέα μας, το είχαμε ονομάσει ως "Σπασμένο ή Σκουριασμένο Τηλέφωνο". Στην τηλεόραση το παιχνίδι αυτό είχε ένα όνομα που έμεινε χαραγμένο σε όλους μας ως Ρουκ Ζουκ. Προβλήθηκε από το Mega Channel για τρεις χρονιές, από τον Απρίλιο του 1994 μέχρι και τον Ιούνιο του 1997 με παρουσιάστρια την Μαίρη Μηλιαρέση. Στο παιχνίδι συμμετείχαν 2 ομάδες και σε κάθε γύρο - νομίζω ήταν 5 γύροι - οι παίχτες φορούσαν όλοι τους ακουστικά, για να μην τους ακούν οι συμπαίκτες τους και ο πρώτος παίκτης της ομάδας, επέλεγε μια λέξη από τις δύο λέξεις που του δινόταν, την οποία έπρεπε να περιγράψει στο δεύτερο παίκτη χωρίς να χρησιμοποιήσει λέξεις παράγωγες ή με την ίδια ρίζα. Μέχρι και σήμερα, εν έτη 2015, δεν υπήρξε και δεν υπάρχει τηλεπαιχνίδι στα πρότυπα του Ρουκ Ζουκ. Ίσως και να είναι καλύτερα. Μερικά παιχνίδια είναι αναλοίωτα στο χρόνο και δεν πρέπει να τα ακουμπάνε.
Ένα παιχνίδι που έβλεπα φανατικά και θα το ξαναέβλεπα και σε επανάληψη είναι το "Παιχνίδια χωρίς σύνορα" αλλιώς Jeux Sans Frontières, που προβλήθηκε από την ΕΤ1, με τεράστια επιτυχία, με τη συμμετοχή μόνο Ευρωπαϊκών χωρών σε διάφορα παιχνίδια. Η Ελλάδα συμμετείχε - για πρώτη φορά - το 1993 μέχρι και το 1999, χωρίς ωστόσο να κατακτήσει καμιά νίκη σε τελικό. Στην παρουσίαση του παιχνιδιού ήταν η Δάφνη Μπόκοτα και ο Κώστας Σγόντζος, που έχουν συνδέσει τα ονόματά τους με το εν λόγω παιχνίδι, λόγω και των περιγραφών τους. Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 2014, ένα παιχνίδι στα πρότυπα του Παιχνίδια χωρίς σύνορα, ζωντανεύει μέσα από τη συχνότητα του Ant1 και την Νάντια Μπουλέ στην παρουσίαση ως The biggest game show in the world, χωρίς όμως την μεγάλη επιτυχία. Στο ίδιο κανάλι, παίχτηκε γύρω στο 2000, δε θυμάμαι χρονιά, το τηλεπαιχνίδι Ποπ και Πάμε με τον Αδάμ στην παρουσίαση και δύο ομάδες μικρών παιδιών. Η μια ομάδα ήταν οι λεγόμενοι Κόκκινοι Δράκοι, την άλλη δεν θυμάμαι το όνομα. Το έβλεπα φανατικά ωστόσο για το εν λόγω παιχνίδι, αν και έχω ψάξει στο διαδίκτυο δεν υπάρχει κάποια αναφορά ούτε υλικό. Θυμάμαι πάντως ότι ξεκινούσε πάντα με τους Ατρόμητους, μια παιδική αργεντίνικη σειρά.
Είτε λεγόταν Κόντρες είτε Κόντρα Πλακέ, ήταν το ίδιο και το αυτό. Δύο παιχνίδια με το ίδιο κόνσεπτ στο ίδιο κανάλι, αυτό του MEGA. Μόνο οι παρουσιαστές αλλάζανε. Ήταν όμως και παραμένει ένα αγαπημένο τηλεπαιχνίδι. Την αρχή την έκανε το 1992, ο αξέχαστος Βλάσσης Μπονάτσος, με τις Κόντρες, με μεγάλη επιτυχία και την ατάκα "πάρα πολύ ωραίο" να γίνεται must της εποχής. Το 1996 αναλαμβάνει ο Σπύρος Παπαδόπουλος, το παιχνίδι μετονομάζεται σε Κόντρα Πλακέ, και η επιτυχία του τηλεπαιχνιδιού διαρκεί για τέσσερα χρόνια. Αν και ήμουν σε μικρή ηλικία, θυμάμαι ακόμη αυτά τα δύο τηλεπαιχνίδια. Σήμερα το εν λόγω παιχνίδι συνεχίζεται με επιτυχία εδώ και 2 χρόνια από τη συχνότητα του Alpha ως Άκου τι είπαν με παρουσιαστή τον Χρήστο Φερεντίνο.
Ο τροχός της τύχης ήταν από τα τηλεπαιχνίδια που δεν είδα στην τηλεόραση. Για καλή μου τύχη, το παρακολούθησα λίγα χρόνια αφότου τελείωσε η μετάδοση του από το κανάλι του Ant1, όπου και μεταδίδονταν, από τις βιντεοκασέτες, που τότε γράφαμε τα επεισόδια για να τα έχουμε. Για την ιστορία πάντως, το παιχνίδι αυτό διήρκεσε 4 χρόνια (1990-95), παρουσιάστηκε από 3 παρουσιαστές(Δ.Κατρανίδης, Π.Χαϊκάλης), με μεγάλη επιτυχία όμως από τον Γιώργο Πολυχρονίου.
Και μιας που ανέφερα τον Γ.Πολυχρονίου, να αναφέρω ότι ο λόγος που έφυγε από τον Τροχό της τύχης, ήταν για άλλο παιχνίδι και μάλιστα σε αντίπαλο κανάλι, αυτό του MEGA. Το Mega Banca, ήταν ένα τηλεπαιχνίδι γνώσεων που σημείωσε υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Για αυτό το λόγο και μετονομάστηκε Mega Banca Show, όπου από παιχνίδι έγινε σόου. Στην παρουσίαση μαζί του ήταν η τότε ανερχόμενη Ελένη Μενεγάκη. Ένα ακόμη παιχνίδι που είδα από βιντεοκασέτες, τις οποίες μάλιστα είχα λιώσει τότε. To 2002 ο Πολυχρονίου παρουσίασε στο Star, την Παγίδα ή The Trap, χωρίς να σημειώσει επιτυχία, αφού παιζόταν πρωινές ώρες. Θυμάμαι λίγο πριν φύγω για το σχολείο ίσα που προλάβαινα την αρχή.
Τα Τετράγωνα των Αστέρων ήταν ένα τηλεπαιχνίδι όπου εγώ προσωπικά την πρώτη έκδοση του παιχνιδιού με την Μαρία Αλιφέρη, δεν την είδα ποτέ, μιας που παίχτηκε χρονιά που δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ωστόσο είδα την δεύτερη έκδοση του παιχνιδιού με παρουσιαστή τον Γιώργο Μαρίνο από το MEGA. Και θυμάμαι ακόμα κάποιους αστέρες όπως, τον Χ.Ρώμα, τον Ι.Τριανταφυλλίδη, τον Σ.Μπουλά, την Άβα Γαλανοπούλα και την Κάρμεν Ρουγγέρη. Οι γονείς μου μού έλεγαν ότι δεν ήταν σαν το πρώτο. Αλλά από τη στιγμή που δεν το είδα δεν μπορούσα να κρίνω. Εμένα η δεύτερη έκδοση του παιχνιδιού μου άρεσε και το έβλεπα ανελλιπώς.
Ένα διαφορετικό απ΄όσα έχουμε συνηθίσει τηλεπαιχνίδια ήταν το Ραντεβού στα Τυφλά. Τρεις εκδοχές, τρεις παρουσιαστές, δυο κανάλια. Όλα είχαν σαν αποτέλεσμα τη γνωριμία ενός ζευγαριού με έπαθλο ένα ταξίδι. Εγώ μπορώ να πω ότι είδα και τις τρεις εκδοχές. Βέβαια την πρώτη τη θυμάμαι αμυδρά. Στην πρώτη εκδοχή του παιχνιδιού παρουσιάστρια ήταν η Βάσια Τριφύλλη- όπου αργότερα έκανε ένα ακόμη παιχνίδι με παρόμοιο κόνσεπτ Η ώρα η καλή, αν θυμάστε - αργότερα ανέλαβε το 1994 για την δεύτερη εκδοχή, η Ισαβέλλα Βλασιάδου, όπου διήρκεσε μόλις 1 χρόνο. Δεκατρία χρόνια μετά, η Ναταλία Γερμανού παρουσιάζει τη νέα έκδοση μέσα από το σταθμό του Alpha. Οι δύο πρώτες εκδοχές του παιχνιδιού έγιναν από το MEGA.
Το κορυφαίο και αγαπημένο τηλεπαιχνίδι για το κανάλι του MEGA ήταν το Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος με παρουσιαστή τον Σπύρο Παπαδόπουλο. Δεκαπέντε ερωτήσεις με έπαθλο πολλά εκατομμύρια δραχμές και μετέπειτα ευρώ. Τρεις βοήθειες, αυτές του κοινού, του τηλεφώνου και το 50/50. Το παιχνίδι διήρκεσε μέχρι το 2004, αλλάζοντας μόνο στέγη καναλιού αφού από το MEGA μετακόμισαν στη ΝΕΤ. Το 2005, γίνεται ένα διάλλειμα για το παιχνίδι Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος και ο Σπύρος Παπαδόπουλος παρουσιάζει στη ΝΕΤ το τηλεπαιχνίδι Τοις μετρητοίς. Το 2006 το παιχνίδι επέστρεψε στους δέκτες του Alpha με παρουσιαστή τον Θ.Αθερίδη, μόνο για μία χρονιά. Σήμερα εν έτη 2015, το παιχνίδι επιστρέφει ως Hot Seat με παρουσιαστή τον Γ.Ζουγανέλη από το ΣΚΑΙ.
Ο Ανδρέας Μικρούτσικος έχει συνδέσει το όνομα του με τα τηλεπαιχνίδια, Άντρες έτοιμοι για όλα από τη συχνότητα του ANT1 - που ποτέ δεν κατάλαβα γιατί τους σπρώχνανε μέσα στην πισίνα - το Μεγάλο Παζάρι από τη συχνότητα του ANT1 και μετέπειτα στον Alpha, το Θα πεις κι ένα τραγούδι πάλι από τη συχνότητα του Alpha και το Θησαυροφυλάκιο από τη συχνότητα του ANT1.
Λυπάμαι πολύ. Είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος. Μα τι παιχνίδι, τι κόλλημα. Κι η Ελένη Ακρίτα πόσο ψυχρά σου την έλεγε έτσι απλά ότι πρέπει να αποχωρήσεις από το παιχνίδι και να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια, κυριολεκτικά όμως. Από αυτό το παιχνίδι αγάπησα την Έλενα Ακρίτα. Εννιά γύροι, εννέα παίκτες που έπρεπε να απαντήσουν μέσα σε λίγο χρόνο. Ένα παιχνίδι που αν και είχε μεγάλη επιτυχία, έμεινε μόλις ένα χρόνο στους τηλεοπτικούς μας δέκτες από τη συχνότητα του MEGA.
Είναι από τους παρουσιαστές που έχει συνδέσει μαζί με τον Γ.Πολυχρονίου, τον Α.Μικρούτσικο και τον Χρήστο Φερεντίνο, το όνομα του με τα τηλεπαιχνίδια της τότε εποχής. Ο λόγος για τον Μίλτο Μακρίδη. Το πρώτο τηλεπαιχνίδι που παρουσίασε ήταν Ο καλύτερος κερδίζει το 1994 από τη συχνότητα του ANT1, το δεύτερο τηλεπαιχνίδι Βρες τη φράση το 1998 από τη συχνότητα του MEGA και διήρκεσε για τρεις χρονιές με μεγάλη επιτυχία. Αγαπήθηκε όμως από το παιχνίδι Ρώσικη Ρουλέτα, όπου και έβλεπα φανατικά, που προβλήθηκε από τη συχνότητα του MEGA. Όποιος παίκτης έδινε λάθος απάντηση ενεργοποιούσε τη Ρώσικη Ρουλέτα, μια καταπακτή άνοιγε και εξαφάνιζε στο πιτς φιτίλι τον παίκτη. Από τη συχνότητα του Star παρουσίασε την Ταυτότητα.
Έχει κάνει ουκ ολίγα τηλεπαιχνίδια στην ελληνική τηλεόραση και όλα έγιναν επιτυχίες και διήρκεσαν πάνω από 1 χρόνο μετάδοσης στους τηλεοπτικούς δέκτες. Συνεχίζει ακόμα και σήμερα ακάθεκτος σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά, να κρατάει συντροφιά τους τηλεθεατές, να τους ψυχαγωγεί και να μοιράζει λεφτά. Μιλάω φυσικά για τον Χρήστο Φερεντίνο. Έχει περάσει σχεδόν και από όλα τα μεγάλα κανάλια εκτός του MEGA. Από τον Ant1, στο Star και μετά στον Alpha. Η αρχή έγινε το με το παιχνίδι οι Κολλητοί και την επόμενη χρονιά με το ΜΠΑΜ όπου έκανε πλάκες, όπου και έγινε γνωστός μέσα από τη συχνότητα του Ant1. Ακολούθησαν τα τηλεπαιχνίδια, ο Μονομάχος, οι Κληρονόμοι και το Fort Boyard από τη συχνότητα του Star με μεγάλη επιτυχία. Επιστρέφει μετά από χρόνια στο κανάλι που καθιερώθηκε, τον Ant1 και παρουσιάζει για χρόνια την Λίστα, το Deal, Super Deal, Show me the money αλλά και το Ελλάδα έχεις ταλέντο. Σήμερα από τους δέκτες του Alpha παρουσιάζει τον Άκου τι είπαν, εκδοχή του Κόντρες και Κόντρα Πλακέ.
Ένα ακόμη τηλεπαιχνίδι με τη συμμετοχή μικρών παιδιών ήταν και το Είσαι πιο έξυπνος από ένα 10χρονο με τη Σοφία Αλιμπέρτη στην παρουσίαση και προβλήθηκε από τον Ant1 για δύο σεζόν. Ένας παίκτης έρχεται αντιμέτωπος με ερωτήσεις από Δημοτικά βιβλία. Μοναδική βοήθεια οι 5 μικροί φίλοι, από τον οποίο μπορεί να δει ή να αντιγράψει την απάντηση του.
Το καλό παιδί της τηλεόρασης, ο Γρηγόρης Αρναούτογλου, δε θα μπορούσε να λείψει από παρουσίαση τηλεπαιχνιδιού. Ο Εισοδηματίας και το Money Drop είναι από τα παιχνίδια που είχαν μεγάλη επιτυχία στο MEGA και προστέθηκαν στο ενεργητικό του παρουσιαστή.
Ένα από τα παιχνίδια που αγαπήθηκε ιδιαίτερα ήταν το Wipe Out στον Ant1. Ακόμη και τώρα που παίζει μεταμεσονύκτια, κάνει νούμερα τηλεθέασης. Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος και ο Δημήτρης Μενούνος, με τις απίστευτες περιγραφές των παικτών και το "ξεπατώθηκα" του Τρύφωνα Σαμαρά θα μείνουν σίγουρα αξέχαστες.
Από τα τηλεπαιχνίδια που αξίζει μια αναφορά και έγιναν τα τελευταία χρόνια, και που έβλεπα και ξεχώρισα, ήταν Η στιγμή της αλήθειας με την Ε.Μανωλιδου, το Big in Japan με την Καλομοίρα, Black Out με τη Ν.Μπουλέ, το Κράτα γερά με τον Γ.Λιανό στον Ant1, το Fatus Olus με τον Γ.Μητσικώστα και μετέπειτα Σ.Καλυβάτση, το Password με τον Γ.Τσαλίκη στον Alpha, το Sumusu με τον Θ.Τσαταλμπάση, το Λεφτά στα τυφλά με τον Χ.Σιμαρδάνη, το Μια τρύπα στο νερό με τον Γ.Πυρπασόπουλο, το 50-50 (Fifty-Fifty) και Η Εκδίκηση της Ξανθιάς με τον Γ.Λιάγκα, το Power of 10 με τον Κ.Μαρκουλάκη, το Minute to win it και το Smartface με τον Δ.Ουγγαρέζο, το Taxi girl με τη Β.Σταυροπούλου στο MEGA, το Πάμε για άλλα με τον αείμνηστο Βλάσση Μπονάτσο,στο Star, το Πως τον λεν τον ποταμό με τη Δ.Παπαδοπούλου στη ΝΕΤ και το Κάθε Τόπος μια Ιστορία με τον Ρ.Χαραλαμπίδη στην ΕΡΤ.
* Σαφώς και θα έχω ξεχάσει ακόμα περισσότερα τηλεπαιχνίδια που ο καθένας μας έβλεπε και ξεχώρισε. Ελπίζω τουλάχιστον να κάλυψα στο έπακρον το θέμα. Το ευτύχημα είναι ότι τα περισσότερα από αυτά τα έχω σε βιντεοκασέτες...το δυστύχημα ότι ακόμα να τις μετατρέψω. Όποτε γίνει αυτό όμως σίγουρα το υλικό θα ανέβει.
__________________________________________________________
Το blog αποτελεί μια ερασιτεχνική προσπάθεια όπου εκφέρεται καθαρά η προσωπική μου άποψη. Επιτρέπεται η χρήση και η αναδημοσίευση άρθρων και φωτογραφιών του blog, με σαφή αναφορά στην αρχική πηγή τους. Ότι δημοσιεύετε σ΄αυτή τη σελίδα είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog Οι Δικές μου Στιγμές Copyright © 2010 XP All rights reserved
Ο φίλος, Στέλιος Ντουρανίδης, από το Σπήλαιο Ορεστιάδας, γράφει ένα ακόμη ποίημα, αυτή τη φορά για το τραγικό δράμα του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Διαβάστε το.
Βαγγέλη έφυγες νωρίς
νωρίς απ΄τη ζωή σου
και δηλητήριο πικρό
αφήνεις στους γονείς σου.
Ήταν μια είδηση σκληρή
σκληρή σαν το ατσάλι
σαν δηλητήριο πικρή
που δεν υπάρχει άλλη.
Το δράμα σου το τραγικό
μας έχει συγκλονίσει
άφωνους πραγματικά
όλους μας έχει αφήσει.
Είναι κρίμα και άδικο
που έφυγες απ΄τη ζωή
και στους γονείς σου άφησες
το πιο πικρό γιατί.
Στα αγαπημένα σου πρόσωπα
άφησες τον πόνο
τον άφησες σε μια στιγμή
σε ανύποπτο χρόνο.
Εκεί που πήγες μακριά
στο άχαρο ταξίδι
έφυγες στα ξαφνικά
με πικραμένα χείλη
Προτού ανθίσεις στη ζωή
και αφήσεις το άρωμα σου
εγνώρισες το θάνατο
που βρέθηκε μπροστά σου.
Επάνω εις τον τάφο σου
λουλούδια να ανθίζουν
και την καλή τους ευωδιά
παντού να τη χαρίζουν.
Βαγγέλη φάνταζες εσύ
γαμπρός στην εκκλησία
με μια νυφούλα δίπλα σου
και όχι την κηδεία.
Οι άγγελοι θα βρίσκονται
πάντοτε κοντά σου
και θα σου λύνουν συνεχώς
το κάθε πρόβλημα σου.
Θα φτερουγίζουν γύρω σου
με τα χρυσά φτερά τους
θα σε αγγίζουν απαλά
στο κάθε πέρασμα τους.
Το χώμα να είναι ελαφρύ
επάνω σου στο σώμα
και η ψυχή σου στον παράδεισο
να ζει πάντα αιώνια.
__________________________________________________________
Το blog αποτελεί μια ερασιτεχνική προσπάθεια όπου εκφέρεται καθαρά η προσωπική μου άποψη. Επιτρέπεται η χρήση και η αναδημοσίευση άρθρων και φωτογραφιών του blog, με σαφή αναφορά στην αρχική πηγή τους. Ότι δημοσιεύετε σ΄αυτή τη σελίδα είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog Οι Δικές μου Στιγμές Copyright © 2010 XP All rights reserved
Είναι πλέον γνωστό, και από προηγούμενες αναρτήσεις μου, ότι είμαι λάτρης της αστυνομικής λογοτεχνίας και πολύ περισσότερο της συγγραφέας Χρυσηίδα Δημουλίδου, την οποία και εκτιμώ. Το συγκεκριμένο βιβλίο ήθελα να το έχω στην κατοχή μου - στην βιβλιοθήκη μου - από τη μέρα της κυκλοφορίας του αλλά λόγω οικονομικών ήταν αδύνατο. Όχι όμως και ακατόρθωτο. Λίγο τα παρακάλια στους γονείς μου και στην αδερφή μου (για δώρο Χριστουγέννων), λίγο και η διαπραγμάτευση στην τιμή του με τον βιβλιοπώλη (που είναι και γνωστός μας) - το πήραν στα 17€ από τα 18,80€ - το βιβλίο επιτέλους ήρθε στα χέρια μου, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση. Ένα ακόμη βιβλίο στη συλλογή μου.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α)Συγγραφέας: Χρυσηίδα Δημουλίδου
β)Τίτλος: Το κελάρι της ντροπής
γ)Έτος έκδοσης: 2014
δ)Έκδοση: Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Πλοκή: Δεκαετία του ’60. Σ’ ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας, τρεις αδελφές, η Δήμητρα, η Αναστασία και η Μυρτώ, μεγαλώνουν στη σκιά ενός πατέρα αφέντη και μιας μάνας που δεν έχει λόγο. Η μόνη έξοδός τους είναι κάθε Κυριακή για την εκκλησία και στο πανηγύρι του χωριού μία φορά τον χρόνο. Οι καιροί σκληροί, αλλά οι πράξεις σκληρότερες. Και μια μέρα ο πατέρας τις εγκαταλείπει και εξαφανίζεται. Το κοινωνικό στίγμα είναι βαρύ για την οικογένεια που άφησε πίσω του, όμως μαζί έρχεται και η λύτρωση από τους αυστηρούς κανόνες που έχει επιβάλει. Σταδιακά τα κορίτσια ξενιτεύονται σε τρεις διαφορετικές ηπείρους και με τον καιρό οι οικογενειακοί δεσμοί κόβονται. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα ένα τηλεφώνημα από την πατρίδα θα ταράξει τη μέχρι τότε ήρεμη ζωή τους. Η επιστροφή στο χωριό τους γίνεται επιτακτική και ο επικείμενος θάνατος της μάνας που άφησαν ολομόναχη χωρίς να ενδιαφερθούν γι’ αυτήν θα τις φέρει αντιμέτωπες με μυστικά και αλήθειες που απέκρυψαν. Το παρελθόν γυρίζει στο παρόν ζητώντας απαντήσεις. Τι συνέβη και τις παράτησε ο πατέρας τους; Γιατί εγκατέλειψαν τη μάνα τους στην τύχη της; Γιατί το πατρικό τους δεν πρέπει να φύγει από τα χέρια τους; Ποιο μυστικό κρύβει το κελάρι στο υπόγειο του σπιτιού; Οι τρεις αδελφές πάνω από την ετοιμοθάνατη μάνα κάνουν μόνο μια ερώτηση: «Μάνα, όλα αυτά τα χρόνια γιατί δεν καθάρισες την ντροπή;»
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Από το εξώφυλλο και μόνο καταλαβαίνει κανείς έστω και στο ελάχιστο την υπόθεση του βιβλίου. Γίνεται γνωστό άλλωστε και από την περίληψη που βρίσκεται στο οπισθόφυλλο του, πως η κ. Δημουλίδου επικεντρώνεται σε αυτό το βιβλίο, στο θέμα της κακοποίησης. Επιπλέον μέρος των εσόδων του βιβλίου θα διατεθεί σε ιδρύματα περί κακοποιημένων γυναικών και παιδιών. Είχα διαβάσει κάποιες κριτικές για το "Κελάρι της Ντροπής" λέγοντας ότι πρόκειται για "σκληρό", "βίαιο" και "ανατριχιαστικό" βιβλίο, λόγω και των περιγραφών αλλά και το καλύτερο της συγγραφέως. Μάλλον εγώ έχω γίνει απαιτητική από την κ.Δημουλίδου καθώς δεν το θεωρώ και το καλύτερο της και περίμενα κάτι καλύτερο. Η ιστορία είναι πολύ καλή και δυνατή αλλά από ένα σημείο και μετά σε κουράζει, παρά τις πολλές σελίδες - ούτως ή άλλως όλα σχεδόν τα βιβλία της είναι ογκώδες - και η ιστορία "τραβάει" πολύ. Υπάρχει αγωνία, μυστήριο, ανατροπές αλλά και εναλλαγές συναισθημάτων. Επιπλέον θίγεται ένα πολύ σοβαρό θέμα αυτό της ενδοοικογενειακής κακοποίησης, στην τότε εποχή. Μια εποχή που η κ.Δημουλίδου φροντίζει να τη ζωντανεύει μέσα από τις αναλυτικές περιγραφές της. Είναι ένα βιβλίο που σε καθηλώνει και δε θες να το αφήσεις παρά μόνο όταν φτάσεις στο τέλος. Μια ιστορία τριών γυναικών που παρά το όσα πέρασαν, όχι μόνο δεν το έβαλαν κάτω αλλά πάλεψαν και κατάφεραν φτάσουν στην λύτρωση. Τέλος - σε ένα ακόμη βιβλίο της ,δε θα μπορούσαν να λείψουν - ορισμένες διάσπαρτες φράσεις όπου περνάνε κοινωνικά, πολιτικά και άλλου είδους μηνύματα. Κράτησε το καλύτερο για το κλείσιμο του βιβλίου.
Αποσπάσματα που μου έμειναν
4 στα 5
Δείτε την κριτική μου και στις Εκδόσεις Ψυχογιός εδώ.
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Είναι μια όμορφη Γιορτή
που ανήκει στη γυναίκα
διότι είναι άξια
και αξίζει για το δέκα.
Με το σπαθί της πάντοτε
η γυναίκα τα κερδίζει
ο κάθε άνθρωπος στη γη
αυτό να το γνωρίζει
Έχει το προνόμιο
η γυναίκα που γιορτάζει
παντού με την αξία της
το δρόμο της χαράζει
Σκληρά πάντα εργάζεται
με πάθος και αγωνία
και στέκει πάντα όρθια
σ΄αυτήν την κοινωνία
Από το φίλο
Στέλιο Ντουρανίδη
|
| 8 Μαρτίου: Η μέρα της γυναίκας |
__________________________________________________________
Το blog αποτελεί μια ερασιτεχνική προσπάθεια όπου εκφέρεται καθαρά η προσωπική μου άποψη. Επιτρέπεται η χρήση και η αναδημοσίευση άρθρων και φωτογραφιών του blog, με σαφή αναφορά στην αρχική πηγή τους. Ότι δημοσιεύετε σ΄αυτή τη σελίδα είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog Οι Δικές μου Στιγμές Copyright © 2010 XP All rights reserved
Είναι από τις συγγραφείς που ανήκει στην dream team της ελληνικής "γυναικείας λογοτεχνίας", που έχει πουλήσει χιλιάδες αντίτυπα ή για να ακριβολογώ να φτάσει και να ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο αντίτυπα στα βιβλία που έχει εκδώσει μέχρι και σήμερα από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Είναι από τις συγγραφείς που εγώ δεν πολυδιαβάζω, ωστόσο τα βιβλία της έχουν φτάσει στα χέρια μου σε έντυπη μορφή, με τη μορφή δανεισμού από φιλικά πρόσωπα και λίγα είναι αυτά που μου άρεσαν. Είναι από τις συγγραφείς που όταν κυκλοφορήσει το νέο της βιβλίο δεν θα τρέξω να το πάρω από το βιβλιοπωλείο αλλά θα περιμένω να μου το στείλουν σε μορφή ebook ή pdf για να το διαβάσω. Είναι από τις συγγραφείς που έχω συναντήσει από κοντά αλλά έχω μόνο ένα βιβλίο της στην βιβλιοθήκη μου, ίσως το καλύτερο για μένα τουλάχιστον, καθώς τα περισσότερα βιβλία της τα έχω σε ηλεκτρονική μορφή.
Η Λένα Μαντά είναι μια συγγραφέας που πουλάει. Διαφέρει από άλλους Έλληνες συγγραφείς. Έχει γράψει καλά βιβλία, καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο καθώς τα βιβλία της σκαρφαλώνουν στις κορυφές των πωλήσεων. Ξεσηκώνει τις φανατικές αναγνώστριές τις, κερδίζοντας όλα τα στοιχήματα σε καιρό κρίσης. επισκέπτεται τηλεοπτικά πλατό, δίνει συνεντεύξεις σε οικογενειακά περιοδικά και αποκαλύπτει το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε με τον καρκίνο ώστε να ευαισθητοποιήσει τις γυναίκες. Κατάφερε να το αντιμετωπίσει και να το μοιραστεί με όλο τον κόσμο και να αγαπηθεί ακόμα περισσότερο. Η Λένα Μαντά μπορεί άνετα να χαρακτηριστεί, η συγγραφέας της διπλανής πόρτας εκτός από συγγραφέας best seller.
Το πρώτο βιβλίο και η γνωριμία μου με τη συγγραφέα έγινε με το Ο Έρωτας σαν βροχή, το οποίο ήταν μέτριο για τα δικά μου γούστα. H Θεανώ η λύκαινα της πόλης ήταν το δεύτερο βιβλίο που διάβασα από τη συγγραφέα και πραγματικά το λάτρεψα αυτό το βιβλίο παρά τους αρχικούς ενδοιασμούς μου. Το Σπίτι δίπλα στο ποτάμι απλά με συγκίνησε και μου έβγαλε συναισθήματα που δεν περίμενα να μου βγάλει ποτέ ένα βιβλίο.
Tα βιβλία της έχουν εκδοθεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός και υπάρχουν σε ηλεκτρονική μορφή. Αλφαβητικά είναι:
Βαλς με δώδεκα Θεούς
Έρωτας σαν βροχή
Η άλλη πλευρά του νομίσματος
Η Εκδίκηση των Αγγέλων
Θεανώ η Λύκαινα της Πόλης
Με λένε Ντάτα
Μια συγνώμη για το τέλος
Όσα ήθελα να δώσω
Όσο αντέχει η ψυχή
Τα πέντε κλειδιά
Τη μέρα που σε γνώρισα (Επανέκδοση: Ηταν ένας καφές στη Χοβόλη)
Το Σπίτι δίπλα στο ποτάμι
Το τελευταίο τσιγάρο
Χωρίς χειροκρότημα
LINK
Έρωτας σαν βροχή
Η άλλη πλευρά του νομίσματος
Η Εκδίκηση των Αγγέλων
Θεανώ η Λύκαινα της Πόλης
Με λένε Ντάτα
Μια συγνώμη για το τέλος
Όσα ήθελα να δώσω
Όσο αντέχει η ψυχή
Τα πέντε κλειδιά
Τη μέρα που σε γνώρισα (Επανέκδοση: Ηταν ένας καφές στη Χοβόλη)
Το Σπίτι δίπλα στο ποτάμι
Το τελευταίο τσιγάρο
Χωρίς χειροκρότημα
LINK
__________________________________________________________
Το blog αποτελεί μια ερασιτεχνική προσπάθεια όπου εκφέρεται καθαρά η προσωπική μου άποψη. Επιτρέπεται η χρήση και η αναδημοσίευση άρθρων και φωτογραφιών του blog, με σαφή αναφορά στην αρχική πηγή τους. Ότι δημοσιεύετε σ΄αυτή τη σελίδα είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog Οι Δικές μου Στιγμές Copyright © 2010 XP All rights reserved
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Social Icons