Η ιστορία: Μια συνάντηση
Ήρωας/ες: Εγώ
Σαν τελείωσε ο μήνας Ιανουάριος και σαν μπήκε ο Φεβρουάριος, είχα προγραμματίσει αρκετά πράγματα να κάνω, εφόσον τελείωνα με τις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Ο Φεβρουάριος ήταν ένας μήνας για μένα, με λιγότερη δουλειά, κάτι που μου έδινε χρόνο να ασχοληθώ και με τον εαυτό μου. Το να ακούσω για αρκετή ώρα μουσική, να διαβάσω επιτέλους το Κελάρι της Ντροπής, βιβλίο που μου είχαν κάνει δώρο, η οικογένεια μου στις γιορτές των Χριστουγέννων, να τελειώσω ένα 3d Πάζλ που είχα αγοράσει πάλι τα Χριστούγεννα, να δώ επιτελούς τα τελευταία επεισόδια του 4ου κύκλου της σειράς The Walking Dead, μέσα από το διαδίκτυο ήταν για μένα μια χαλάρωση μετά από τις δουλειές μου. Ένας Φεβρουάριος φεύγει (σε λίγες ώρες) και φεύγει με τον καλύτερο τρόπο.
Ήμουν αρκετά ανυπόμονη για το πότε θα φτάσει η περιβόητη μέρα (Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου) που μετά από καιρό θα έβλεπα αγαπημένα πρόσωπα, που πέρσι τέτοιον καιρό δούλεψα και δέθηκα αρκετά μαζί τους. Η αλήθεια είναι ότι η συγκεκριμένη συνάντηση, μέχρι και τα μέσα του μήνα, δεν είχε κανονιστεί. Από τη στιγμή που κανονίστηκε και μετά, την περίμενα όσο καμία άλλη, λες και ήμουν μικρό παιδάκι που ανυπομονεί με μεγάλη χαρά να του δώσουν κάτι, μια σοκολάτα, ένα δώρο, ένα παιχνίδι. Μέχρι να φτάσει η μέρα, προσπαθούσα να γεμίσω το χρόνο μου και να μην το σκέφτομαι. (Που θα πάει, θα έρθει η Πέμπτη, δε θα έρθει;)
Και έφτασε. Ναι έφτασε. Η χαρά μου μεγάλη (όχι δε θα λεγα απερίγραπτη). Αν και η ώρα μετατέθηκε από τις 8:30 στις 9, η αγωνία μου, θα λεγα, μεγάλωνε άλλα άξιζε. Εννιά και πέντε, η πρώτη κάνει την εμφάνιση της. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, έρχεται και η δεύτερη. Προχωράμε και κοιτάμε που θα κάτσουμε - εκεί που έχει παραπάνω από μια παρέα θα κάτσουμε, λέμε - αποφασίζοντας τελικά να κάτσουμε στην "Αγορά", ένα μαγαζί που εδώ στην Αλεξανδρούπολη το αποκαλούμε αλλιώς και "βρώμικα" ή "λαδόκολλες". Καθόμαστε και παραγγέλνουμε, την πρώτη ρετσίνα (μετά ακολούθησαν κι άλλες), μια sprite και μια πορτοκαλάδα για την δεύτερη της παρέας (είναι έγκυος). Πιάνουμε την κουβέντα χωρίς να καταλάβουμε, πότε πήγε 9:30 και να έρθουν οι άλλες δύο. Φιλιά και αγκαλιές, λες και είχαμε να βρεθούμε χρόνια,(αν και κατά καιρούς βρισκόμασταν ωστόσο ανταλλάσσαμε κάποιες κουβέντες). Επιτέλους πίνουμε αυτή τη ρετσίνα, λέει η μία. Μέχρι να έρθει ο σερβιτόρος να παραγγείλουμε, έρχεται και η έκτη της παρέας.
Μέχρι της 12:30, ξεσηκώσαμε όλο το μαγαζί, με γέλια και φωνές. Ήμασταν και η τελευταία παρέα. Εκείνη την ώρα ήρθε ο έβδομος της παρέας (λόγω Ολυμπιακού είχε αργήσει). Πιο πολύ πίναμε, μιλούσαμε και γελούσαμε παρά τρώγαμε. Νοσταλγήσαμε τον περσινό καιρό που ήμασταν όλες μαζί...κάτι τέτοιες στιγμές δε θα τις άλλαζα για κανένα λόγο. Και όταν ερχόταν η ώρα της πρόποσης εκτός από τα "στην υγειά μας" άκουγες κι ένα "δε θα σας ξεχάσουμε ποτέ". Στο τέλος του αποχαιρετισμού, πάλι φιλιά και αγκαλιές και ένα "τα λέμε" να αιωρείται.
Μια συνάντηση βραδιάς, που σίγουρα ήταν η καλύτερη μου για φέτος. Μια συνάντηση όπως πέρσι, που ήταν κι άλλοι και περνούσαμε τέλεια και βγάζαμε άπειρες φωτογραφίες, λες και δε θα ξαναβρισκόμασταν. Μια συνάντηση με αγαπημένα πρόσωπα, που κάθε φόρα που τα βλέπω, μου αλλάζουν τη διάθεση. Μια συνάντηση που θα επαναληφθεί σίγουρα. Αφού αυτά τα άτομα, τα έχω και με έχουν στην καρδιά τους. Πολύ περισσότερο από κάποιους άλλους, που θεωρούσα φίλους μου.
__________________________________________________________
Το blog αποτελεί μια ερασιτεχνική προσπάθεια όπου εκφέρεται καθαρά η προσωπική μου άποψη. Επιτρέπεται η χρήση και η αναδημοσίευση άρθρων και φωτογραφιών του blog, με σαφή αναφορά στην αρχική πηγή τους. Ότι δημοσιεύετε σ΄αυτή τη σελίδα είναι πνευματική ιδιοκτησία του blog Οι Δικές μου Στιγμές Copyright © 2010 XP All rights reserved
Δημοσίευση σχολίου