Book Review: Λευκή Ορχιδέα - Καίτη Οικονόμου

Η Καίτη Οικονόμου είναι από τους κατεξοχήν Έλληνες συγγραφείς που δεν χάνω βιβλίο. Είναι η δεύτερη συγγραφέας, μετά την Χρυσηίδα Δημουλίδου, που όποιο βιβλίο της κυκλοφορήσει στην αγορά με οποιονδήποτε τρόπο θα φτάσει στα χέρια μου. Προσφάτως δανείστηκα από μια φίλη μου εκπαιδευτικό το βιβλίο της "Λευκή Ορχιδέα". Στην αρχή όταν διάβασα την περίληψη δεν ενθουσιάστηκα αλλά και πάλι δεν θα μπορούσα να το κρίνω σαν αναγνώστης. Για πολλοστή φορά έπεσα έξω.

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:

α)Συγγραφέας: Καίτη Οικονόμου 

β)Τίτλος: Λευκή Ορχιδέα

γ)Έτος έκδοσης: 2010 

δ)Έκδοση: Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Μου πήρε τρεις μέρες για να το διαβάσω. Μετά το βιβλίο της "Ο κήπος με τις μουριές" ήταν άλλη μια εξαιρετική δουλειά, για μένα. Η γραφή ήταν απλή το διάβαζα εύκολα, παρά τις πολλές σελίδες. Η γραμματοσειρά του βιβλίου ήταν αρκετά καλή και δεν με κούρασε καθόλου. Οι λίγοι χαρακτήρες- πρωταγωνιστές ήταν ότι έπρεπε για να κάνουν την υπόθεση ακόμη πιο ενδιαφέρουσα. Οι σκηνές ήταν συγκινητικές με έντονο ενδιαφέρον. Ένα βιβλίο γεμάτο αγάπη. 

Γιατί η αληθινή αγάπη είναι σαν τη λευκή ορχιδέα: ριζωμένη γερά στην άμμο, αψηφά τα καταστροφικά στοιχεία της φύσης και τα αδέξια ποδοπατήματα των ανθρώπων κι ανθίζει ξανά με το πρώτο φιλί της άνοιξης

Πλοκή:«Ήθελα να σου πάρω ένα ρολόι για να θυμάσαι κάθε ώρα και λεπτό πόσο σ’ αγαπώ». Ο Μάρκος έσυρε το δάχτυλό του στην πλατινένια αλυσίδα. «Στο ρολόι αυτό βρίσκεται όλη η αγάπη μου – όλη, ακούς;». Σε μια ονειρική παραλία ανθίζουν το καλοκαίρι οι λευκές ορχιδέες της άμμου. Και στο εύφορο κτήμα δίπλα στην ακτή μεγαλώνουν τέσσερις αχώριστοι φίλοι: ο Νικηφόρος και η Έλλη, δίδυμα αδέλφια, παιδιά του κτηματία· η Φιλιώ, κόρη του θυρωρού του κτήματος· κι ο Αντώνης, γιος ενός φτωχού ψαρά. Οι ακατάλυτοι δεσμοί που τους ένωσαν από τα παιδικά τους χρόνια τούς συνοδεύουν στα πρώτα εφηβικά σκιρτήματα, αλλά και ως ενηλίκους, όταν η Έλλη αποφασίζει να θυσιάσει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της για να διασφαλίσει το μέλλον του αδελφού της, ενώ η Φιλιώ υποφέρει βουβά από τον χωρίς ανταπόδοση έρωτά της για τον Νικηφόρο. Αμείλικτα παιχνίδια της μοίρας και ραδιουργίες αδίστακτων ανθρώπων οδηγούν σε χωρισμούς, προδοσίες και ατυχήματα με τραγικές συνέπειες∙ ωστόσο, σε κάθε σκληρή δοκιμασία υπάρχει πάντα ένα ανεκτίμητο στήριγμα: η αγάπη σε όλες τις μορφές της – ερωτική, αδελφική, φιλική, μητρική. Γιατί η αληθινή αγάπη είναι σαν τη λευκή ορχιδέα: ριζωμένη γερά στην άμμο, αψηφά τα καταστροφικά στοιχεία της φύσης και τα αδέξια ποδοπατήματα των ανθρώπων κι ανθίζει ξανά με το πρώτο φιλί της άνοιξης.

5 στα 5

* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει