Στάση...Αλεξανδρούπολη

Κάπου στον χάρτη την γωνία και στις καρδιάς την άκρη 

Το τρένο φτάνει στις εννιά και ξεφορτώνει δάκρυ 

Στάση Αλεξανδρούπολη και γω στο σκαλοπάτι 

Με μια βαλίτσα με καρό..με δυο ραφές στην άκρη 

Στάση Αλεξανδρούπολη 

εδώ και χίλια χρόνια 

ανάβει φώτα η ψυχή μες στα παλιά βαγόνια 

στάση Αλεξανδρούπολη 

και σ αγαπώ ακόμα 

σα να σταμάτησε ο νους 

σε εκείνον τον χειμώνα 

Μοιάζουν τα δέντρα στον σταθμό ,σαν βιαστικοί διαβάτες 

Που χασαν δρομολόγια, και κλαίνε μες στις στράτες 

Κι ένα αέρι αλμυρό .απ του νοτιά τ’ ασκέρι 

Μου φέρνει χαιρετίσματα ..πως πια δεν περιμένει 

Κοιτώ στο πλήθος να την δω να την αναγνωρίσω 

Τα μάτια της να θυμηθώ πως ήταν πριν τα σβήσω 

Μα γύρω μου περαστικοί σκουντάνε θυμωμένα 

Και κάποιο χέρι με τραβά εκεί μες στα χαμένα 

Μου χάιδεψε το πρόσωπο μου φίλησε τα μάτια 

Και μου πε έρχεται βροχή και γρήγορα περπάτα 

Και γω τότε κατάλαβα πως το Όνειρο πεθαίνει 

Μονάχα αν το θάψουμε στης λησμονιάς τα μέρη

Πηγή: Ελεύθερη Θράκη