Του χρόνου τα γυρίσματα, είδωλα σε καθρέπτη,
όμως στην μνήμη άσβηστα, να τα κρατάμε πρέπει.
Τραγούδι ακουγότανε μετά το εικοσιδύο, και την καταστροφή,
το “Μη με στέλνεις μάναμ, στην Αμερική”.
Όρκο πως θα ξανάρθουνε, έπαιρναν μερικοί,
μα ξέφτιζε το όνειρο, και έμεναν εκεί.
Πόσα και πόσα όνειρα, κάναμε οι φτωχοί,
την λευτεριά προσμένοντας, στην μαύρη κατοχή.
Μαύρη ήταν η λευτεριά, αντί να ειν” λαμπρή,
Έλληνες με συνέλληνες, είχαμε γίνει εχθροί,
κι είχαμε τόσο μένος, είχαμε τόσο άχτι,
που κάηκαν τα όνειρα, κι έγιναν όλα στάχτη,
κι ύστερα ήλθαν δυστυχώς, φτώχεια και ανεργία,
και μίσεψε ο Ελληνισμός, κει για την Γερμανία.
Το όνειρο για επιστροφή, μένει πάντα ανοιχτό,
όμως για κάποιους δυστυχώς, δεν είναι εφικτό,
και σαν συμπλήρωμα μετά, ήλθε η επταετία,
και όνειρα γι” ανατροπή, και για Δημοκρατία.
Σαν ήλθε η ανατροπή, (όνειρα απ” την αρχή),
ότι θεμέλια βάζουμε, τώρα για προκοπή.
Των Αθηνών τα έξοχα, τα σοβαρά κεφάλια,
ΤΗΝ ΛΥΣΗ ΒΡΗΚΑΝ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ,
επιδοτήσεις δίνοντας, έθαβαν πορτοκάλια,
και χάσαμε τις αγορές, σε όλη την Ευρώπη,
μα τούτη η αποκοτιά, δεν ήταν δα, η πρώτη.
Ψήφους για να “χουν οι Βουλευτές, αβέρτα διόριζαν,
ποιοί θαν” στο κοινοβούλιο, θεσούλες τ” όριζαν,
και των γονιών το όνειρο, για κάθε τους παιδί,
πως για τον κανακάρη τους, μια θέση να βρεθεί.
Απ” τα χωράφια έφυγαν, έφυγαν απ” τ” αμπέλια, έφυγαν απ” τη γη,
λες κι ήτανε μειωτικό, ο νιος να γίνει αγρότης, λες κι ήτανε ντροπή,
μα τα μεγάλα όνειρα, τώρα φυλλορροούν,
που τις δημόσιες θέσεις, τώρα οι δανειστές μας, άρχισαν να μετρούν.
Από τους νιους τα όνειρα, δεν πρέπει να σβηστούνε,
και απαντήσεις για όλα αυτά, θα πρέπει να βρεθούνε.
Εις τους τρακόσιους εκλεκτούς, δίνω μια συμβουλή.
Αντί να αλληλοτρώγεστε, προσπάθειες ενώστε,
και στα χρυσά τα νιάτα μας, ξανά τα όνειρα δώστε.
Πηγή: Ελεύθερη Θράκη
Δημοσίευση σχολίου