Από το Blogger.
Απ΄ την πρώτη στιγμή που είδα την αφίσα κολλημένη είπα δεν το χάνω θα πάω να το δω. Όχι μόνο για τον Αλέξη Γεωργούλη και τη Μαρία Σολωμού αλλά και επειδή δεν έχω την ευκαιρία να βλέπω θέατρο συχνά στην πόλη μου.
Απ΄ την πρώτη στιγμή που είχα διαβάσει ότι πρόκειται για κωμωδία, και είχα καιρό να δω κωμωδία, είχα πει αν κάνει η παράσταση περιοδεία και έρθει εδώ κοντά στα μέρη μου θα πάω να το δω.
Ένα ευχάριστο δίωρο με δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς σε μια "καλή" ερωτική ανατρεπτική κωμωδία όπου βέβαια περίμενα κάτι καλύτερο. Σκηνικό πολύ καλό, αλλά υπήρχαν βωμολοχίες που κατά τη γνώμη μου δεν έπρεπε να υπάρχουν διότι παρακολουθούσαν την παράσταση και μικρά παιδιά.
Πλοκή Ιστορίας: Η Νάντια(Αντιγόνη) Γερασιμίδου ένα μοντέλο μεσαίας κατηγορίας με όνειρο κάποια στιγμή να γίνει αναγνωρίσιμη ηθοποιός, εγκλωβίζεται στο διαμέρισμα ενός φαντασμένου και πολύ μέτριου συγγραφέα, του Φίλιππου Πετρόπουλου. Τα προσωπεία και οι μάσκες των ηρώων πέφτουν, οι συγκρούσεις γίνονται πιο σφοδρές και το αποτέλεσμα είναι να βιώσουν τον εντονότερο έρωτα της ζωής τους. Το διαμέρισμα του Φιλίππου μετατρέπεται σε ερωτικό πεδίο μάχης και μια ξεκαρδιστική ρομαντική ιστορία είναι πια γεγονός.
Από την πρώτη στιγμή οι δύο πλευρές υποκύπτουν στον πειρασμό και στο όνομα του έρωτα αναθεωρούν την άποψη που έχουν για τη ζωή... στιγμές τρέλας, αναπάντεχες επαφές, αμηχανίες φέρνουν τους εκ διαμέτρου αντίθετους χαρακτήρες σε απόσταση αναπνοής... Θα βρει ο ένας στον άλλο το ταίρι του;
Έπεσε στα χέρια μου πριν λίγο καιρό μια συλλογή από ποιήματα του Τάσου Λειβαδίτη "Νυχτερινός Επισκέπτης", που μέχρι πρότινος δεν τον γνώριζα και πολύ λυπάμαι για αυτό. Έψαξα όμως και βρήκα περισσότερες πληροφορίες για τον ίδιο. Ιδιαίτερη γραφή και όλα τα ποιήματα του το ένα καλύτερο από το άλλο. Μετά από αυτήν την συλλογή βρήκα στη βιβλιοθήκη της πόλης μου ποιήματα του και τα διάβαζα, που η ποίηση δεν είναι και το καλύτερο μου. Ανάμεσα σε αυτά η "Αγαπημένη" από την συλλογή
Είναι από τους καλλιτέχνες που έχει χαρακτηριστεί ως ο "νέος Γιάννης Πλούταρχος" ή αλλιώς ο "λαϊκός τροβαδούρος του έρωτα". Ο λόγος για τον Γιώργο Γιαννιά. Με καταγωγή από τη Ρόδο (όπως κι εγώ,μισή, από μαμά) το 1997 σε ηλικία 18 ετών ανεβαίνει στην Αθήνα όπου και υπογράφει το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο σε μια από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές εταιρείες στην Ελλάδα την Minos EMI αφού είχαν ήδη ακούσει το demo του με τέσσερα αγαπημένα τραγούδια, Θα ΄θέλα να ήσουνα εδώ, Λίγο λίγο, Για να την κερδίσεις, Βαριά του άνδρα η σκιά των Α.Βαρδή, Γ.Πάριου και Α.Ρέμου.
Ακούστε αποκλειστικά παρακάτω 2 τραγούδια από το demo του Γ.Γιαννιά.
Θα 'θελα να ήσουνα εδώ - Γ.Γιαννιάς
Για να την κερδίσεις - Γ.Γιαννιάς
Πατήστε παρακάτω να ακούσετε και τα άλλα δύο τραγούδια που συμπεριλήφθηκαν στο demo από την καρτέλα ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
Γιώργος Γιαννιάς → στο Facebook
→ στο YouTube
Μια αληθινή ιστορία.
Οι Πρώτες Βοήθειες εμφανίζονται μέσα από την αληθινή ιστορία του Γκράχαμ Έλιοτ.
Η σπεσιαλιτέ του συγκεκριμένου εστιατορίου ήταν το ψάρι. Ο Γκράχαμ διάλεξε ένα νοστιμότατο ορεκτικό με θαλασσινά ακολουθούμενο από την πρόταση της ημέρας του σεφ, που στον κατάλογο περιγραφόταν ως μια "ποικιλία απ΄ότι καλύτερο έχει να προσφέρει η θάλασσά μας".
Ο Γκράχαμ ανυπομονούσε γιατί το λευκό ψάρι ήταν ένα από τα αγαπημένα του πιάτα. Το γρατσούνισμα που ένιωσε ξαφνικά ο Γκράχαμ στο λάρυγγά του τού έδειξε ότι είχε καταπιεί κάποιο κόκαλο. Στην αρχή προσπάθησε να μην τραβήξει την προσοχή, πνίγοντας το βήχα του (που ήταν περισσότερο μια προσπάθεια να αναπνεύσει) πίσω από την πετσέτα του. Η γυναίκα του, που καθόταν δίπλα του, είχε αντιληφθεί τον καταπιεσμένο του βήχα αλλά δεν είχε ιδέα ότι πνιγόταν και του πρότεινε να πιει λίγο νερό. Το νερό δε βοήθησε και ο Γκράχαμ άρχισε να πανικοβάλλεται. Ένας από τους συνδαιτύμονες του τον συμβούλεψε να φάει ένα κομμάτι ψωμί για να σπρώξει το κόκαλο. Αυτό χειροτέρεψε την κατάσταση. Πλέον ο Γκράχαμ δυσκολευόταν εμφανώς να αναπνεύσει και είχε τραβήξει την προσοχή των περισσοτέρων πελατών και σερβιτόρων.
Ο γαμπρός του Γκράχαμ άρχισε να τον χτυπάει στην πλάτη, αλλά ούτε αυτό δε φάνηκε να έχει κανένα αποτέλεσμα. Ο Γκράχαμ τώρα ένιωθε άρρωστος, φοβισμένος και ντροπιασμένος. Άρχισε να ζαλίζεται, να έχει λιποθυμική τάση και να νιώθει σαν να τον στραγγαλίζουν. Ξαφνικά το ψωμί βγήκε πάλι από το στόμα του και ο Γκράχαμ ένιωσε ότι μπορούσε και πάλι να αναπνεύσει. Πονούσε ακόμα και ένιωθε ένα κάψιμο βαθιά στο στόμα του και μέσα στο λαιμό του. Η κόρη του τον πήγε στο νοσοκομείο και όταν τον εξέτασαν βρήκαν ένα μικρό ψαροκόκαλο σφηνωμένο στο λάρυγγά του. Ο Γκράχαμ πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο τρεις μέρες αργότερα και ακόμα και τώρα μετά από χρόνια νιώθει τύψεις που χάλασε τη βραδιά όλων.
Ο Γκράχαμ ανυπομονούσε γιατί το λευκό ψάρι ήταν ένα από τα αγαπημένα του πιάτα. Το γρατσούνισμα που ένιωσε ξαφνικά ο Γκράχαμ στο λάρυγγά του τού έδειξε ότι είχε καταπιεί κάποιο κόκαλο. Στην αρχή προσπάθησε να μην τραβήξει την προσοχή, πνίγοντας το βήχα του (που ήταν περισσότερο μια προσπάθεια να αναπνεύσει) πίσω από την πετσέτα του. Η γυναίκα του, που καθόταν δίπλα του, είχε αντιληφθεί τον καταπιεσμένο του βήχα αλλά δεν είχε ιδέα ότι πνιγόταν και του πρότεινε να πιει λίγο νερό. Το νερό δε βοήθησε και ο Γκράχαμ άρχισε να πανικοβάλλεται. Ένας από τους συνδαιτύμονες του τον συμβούλεψε να φάει ένα κομμάτι ψωμί για να σπρώξει το κόκαλο. Αυτό χειροτέρεψε την κατάσταση. Πλέον ο Γκράχαμ δυσκολευόταν εμφανώς να αναπνεύσει και είχε τραβήξει την προσοχή των περισσοτέρων πελατών και σερβιτόρων.
Ο γαμπρός του Γκράχαμ άρχισε να τον χτυπάει στην πλάτη, αλλά ούτε αυτό δε φάνηκε να έχει κανένα αποτέλεσμα. Ο Γκράχαμ τώρα ένιωθε άρρωστος, φοβισμένος και ντροπιασμένος. Άρχισε να ζαλίζεται, να έχει λιποθυμική τάση και να νιώθει σαν να τον στραγγαλίζουν. Ξαφνικά το ψωμί βγήκε πάλι από το στόμα του και ο Γκράχαμ ένιωσε ότι μπορούσε και πάλι να αναπνεύσει. Πονούσε ακόμα και ένιωθε ένα κάψιμο βαθιά στο στόμα του και μέσα στο λαιμό του. Η κόρη του τον πήγε στο νοσοκομείο και όταν τον εξέτασαν βρήκαν ένα μικρό ψαροκόκαλο σφηνωμένο στο λάρυγγά του. Ο Γκράχαμ πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο τρεις μέρες αργότερα και ακόμα και τώρα μετά από χρόνια νιώθει τύψεις που χάλασε τη βραδιά όλων.
Μια αληθινή ιστορία.
Οι Πρώτες Βοήθειες εμφανίζονται μέσα στην αληθινή ιστορία της Άντρεα Μπράουν.
Η Άντρεα Μπράουν δεν περίμενε ότι θα χρειαζόταν να χρησιμοποιήσει τις γνώσεις της στις πρώτες βοήθειες όταν έμπαινε σε μια μεγάλη αποθήκη διανομής για να παρακολουθήσει ένα σεμινάριο σχετικά με τη μετακίνηση μεγάλων και βαρέων αγαθών. Φτάνοντας στο χώρο της εκπαίδευσης αντιλήφτηκε ότι υπήρχε μεγάλη κινητικότητα σε μια από τις εισόδους. Κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όταν είδε μια μικρή ομάδα εργαζόμενων να είναι συγκεντρωμένοι και να κοιτάζουν προς τα κάτω με την ανησυχία χαραγμένη στα πρόσωπα τους. "Ήταν πολύ περίεργο" θυμάται η Άντρεα. "Όλοι ήταν εμφανώς αναστατωμένοι, αλλά κανείς δεν φαινόταν πρόθυμος να κάνει κάτι".
Μόλις πλησίασε η Άντρεα, είδε έναν άνθρωπο πεσμένο στο έδαφος και αμέσως κατάλαβε πως δεν ήταν καλά. Ήταν κατάχλομος, προφανώς αναίσθητος και δεν ανέπνεε. Η Άντρεα ζήτησε από έναν από τους εργαζόμενους να καλέσει ασθενοφόρο και έπειτα ξεκίνησε την προσπάθεια καρδιοπνευμονικής ανάνηψης. Λίγο μετά το άτομο έκανε εμετό. Γύρισε τον ασθενή στο πλάι ώστε να μην κινδυνέψει να πνιγεί και μετά ρώτησε εάν υπήρχε κουτί πρώτων βοηθειών στο χώρο. "Για να είμαι ειλικρινής, το να κάνεις τεχνητή αναπνοή σε κάποιον είναι αρκετά αποκρουστικό. Αλλά το να κάνεις σε κάποιον που μόλις είχε κάνει εμετό ήταν απαίσιο". Ωστόσο η Άντρεα επέμεινε, και τα δώδεκα λεπτά μέχρι να φτάσει το ασθενοφόρο της φάνηκαν αιώνας.
Μια από τις εικόνες που έχουν μείνει πιο έντονα χαραγμένες στη μνήμη της Άντρεα έχει να κάνει με την εμφάνιση του ασθενή. "Ποτέ μου δεν είχα ξαναδεί κάποιον να δείχνει τόσο χλωμός και άρρωστος". Η Άντρεα παρακολουθεί ανελλιπώς τηλεοπτικές σειρές με ιατρική θεματολογία αλλά ποτέ δεν περίμενε ότι θα καλούνταν να αντιμετωπίσει η ίδια μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μα στην πραγματική ζωή τα πράγματα δεν είναι όπως στην οθόνη. Εκείνο που την εντυπωσίασε περισσότερο ήταν ότι πριν το γεγονός νόμιζε ότι ήταν ο τύπος του ανθρώπου που θα φοβόταν να προσφερθεί να βοηθήσει. Μπροστά στο περιστατικό όμως: "Απέκτησα με κάποιο τρόπο εσωτερική δύναμη, πίστη και αυτοπεποίθηση. Απλώς νιώθεις ότι θέλεις να βοηθήσεις". Όταν το σκέφτεται η Άντρεα νιώθει σχεδόν θυμό για αυτό που συνέβη. Θυμό γιατί κάποιοι από τους συναδέλφους αυτού του ανθρώπου απλά κάθονταν και κοιτούσαν μην ξέροντας τι να κάνουν. Έκτοτε πολλές φορές έχει αναρωτηθεί γιατί δεν είχε καλέσει κανένας ασθενοφόρο. Το μόνο που μπορεί να υποθέσει είναι ότι οι παρευρισκόμενοι ήταν σε κατάσταση σοκ βλέποντας έναν από τους σχετικά νέους και υγιείς συναδέλφους τους να κείτεται στο έδαφος.
Η Άντρεα επηρεάστηκε από την έκβαση του συμβάντος. Δυστυχώς ο άνθρωπος πέθανε. Η Άντρεα μίλησε για το περιστατικό σε συγγενείς και φίλους αλλά δεν μπορεί να σταματήσει να διερωτάται μήπως μπορούσε να είχε κάνει κάτι διαφορετικά.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Social Icons