Κάθε φορά τα ίδια. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα πάντα όλοι μου λένε χρόνια πολλά κι εγώ για απάντηση τους λέω δεν γιορτάζω. 14 Φεβρουαρίου. Τη μέρα κι αυτή. Ίσως η μέρα που κάθομαι και γελάω. Ακούω φίλες μου, φυσικά, την επικείμενη βδομάδα, τι δώρο λες να μου κάνει (ο δικός μου), τι να του πάρω του μωρουλίνι μου και άλλα τέτοια. Εγώ σε απάντηση ,όπως και κάθε χρόνο, δίνω την ίδια. "Γιατί να σου πάρει δώρο. Αν σου πάρει άλλη μέρα τι έγινε.Μια μέρα σαν τις άλλες είναι". Και αυτές συνεχίζουν το τροπάριο "Μέρα Αγίου Βαλεντίνου, γιορτή του Έρωτα Hello".
Εγώ εν΄αντιθέσει δεν πιστεύω σε αυτά. 14 Φεβρουαρίου μια μέρα σαν την άλλη. Ναι να την γιορτάσω. Τον Άγιο όμως. Δηλαδή όσοι έχουν σχέση περιμένουν πότε θα φτάσει η μέρα αυτή για να γιορτάσουν τον Έρωτα και να πουν πόσο ερωτευμένοι είναι με τον δικό τους. Τις άλλες μέρες τι κάνουν. Δεν γιορτάζουν. Και λέω τον γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει άντρας που να γιορτάζει αυτή την μέρα. Κι αν το κάνει είναι επειδή δεν θέλει να στενοχωρήσει ή να τσακωθεί μαζί της. Φυσικά τότε περιμένουν ένα μπουκέτο λουλούδια, ένα δώρο και όχι απλά ένα αρκουδάκι. Ένα μπριγιάν βρε παιδί μου.
Επιπλέον η γιορτή του Έρωτα όπως λένε όλοι τη γιορτάζουν στο εξωτερικό, είναι για τους καθολικούς. Εμείς σαν χριστιανοί θα έπρεπε να γιορτάζουμε μόνο τον Άγιο. Όσο για τον Έρωτα κάθε μέρα γιορτή είναι.
Ευτυχώς η γνώμη μου δεν αλλάζει εδώ και πολλά χρόνια. Κι ας είμαι μονίμως ερωτευμένη.
Δημοσίευση σχολίου