Από το Blogger.
Μουσείο Παιχνιδιών Ρόδου: Ένα Ταξίδι στην Ιστορία και τους Θησαυρούς της Παιδικής Ψυχής
10 Ιουν 2025
Τι είναι αυτό που θα κάνει τα μάτια ενός παιδιού να λάμπουν; Η απάντηση είναι απλή: μα φυσικά το παιχνίδι! Σε μια εποχή που οι οθόνες κυριαρχούν, είναι πιο σημαντικό από ποτέ να υπενθυμίσουμε την αξία του αυθόρμητου, δημιουργικού παιχνιδιού, που έχει πολλαπλά οφέλη στην ανάπτυξη, τη μάθηση και την κοινωνικοποίηση των παιδιών. Στην Ελλάδα, τρία Μουσεία Παιχνιδιών έχουν αναλάβει το έργο να διατηρήσουν ζωντανή την ιστορία του παιχνιδιού, φιλοξενώντας αναμνήσεις και ιστορίες από γενιά σε γενιά.
Με αφορμή λοιπόν την Παγκόσμια Ημέρα Παιχνιδιού, που τιμάται κάθε χρόνο στις 11 Ιουνίου, ανακαλύπτουμε την Ιστορία και τους Θησαυρούς της Παιδικής Ψυχής, στο Μουσείο Παιχνιδιών Ρόδου. Ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι σε έναν κόσμο όπου το παρελθόν συναντά το παρόν μέσα από την αθωότητα και τη χαρά του παιχνιδιού!
Η Συλλογή του Μουσείου: Ένα Ταξίδι στην Ιστορία του Ελληνικού Παιχνιδιού
.png)
Το Μουσείο Παιχνιδιών της Ρόδου άνοιξε τις πύλες του τον Νοέμβριο του 2016, αποτελώντας μια ξεχωριστή προσθήκη στον πολιτιστικό χάρτη του νησιού. Πρόκειται για μια ιδιωτική πρωτοβουλία του Θανάση Ιωάννου, ενός συλλέκτη με πολυετή εμπειρία στον χώρο των αντικών από την Αθήνα, και της συζύγου του, Ζακλίν Ντέιμαν, μιας μουσικού με καταγωγή από την Ολλανδία. Το μουσείο βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό Αρχίπολη της Ρόδου, σε ένα γαλήνιο φυσικό περιβάλλον με ελαιώνες και πευκοδάση.
Σήμερα, το Μουσείο Παιχνιδιών της Ρόδου είναι ένας πραγματικός θησαυρός για μικρούς και μεγάλους, προσφέροντας ένα νοσταλγικό ταξίδι στον κόσμο του παιχνιδιού.
Η καρδιά του Μουσείου Παιχνιδιών της Ρόδου χτυπά στον πρώτο όροφο, όπου ξεδιπλώνεται η συναρπαστική ιστορία του ελληνικού βιοτεχνικού και βιομηχανικού παιχνιδιού από τη δεκαετία του '30 έως το '90. Εδώ, οι επισκέπτες θα ανακαλύψουν μια πλούσια συλλογή, κατηγοριοποιημένη με ακρίβεια ανά χρονολογία, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη εικόνα της εξέλιξης του παιχνιδιού στη χώρα μας.
Θα δείτε τα πρώτα παιχνίδια που έκαναν την εμφάνισή τους στην ελληνική αγορά, καθώς και εκείνα που λειτουργούσαν με μπαταρίες, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή. Ένα ενδιαφέρον κεφάλαιο της έκθεσης είναι αφιερωμένο στα παιχνίδια που βασίστηκαν σε αντιγραφές ξένων προτύπων από την Ιαπωνία, τη Γερμανία, την Κίνα και τη Ρωσία, αναδεικνύοντας τις επιρροές που δέχτηκε η ελληνική παιχνιδοποιία.
Ιδιαίτερη μνεία γίνεται σε παιχνίδια που απαγορεύτηκαν με νόμο λόγω επικινδυνότητας, υπενθυμίζοντας την ανάγκη για ασφάλεια. Θα παρακολουθήσετε επίσης την επικράτηση των πλαστικών παιχνιδιών και την άνοδο των επιτραπέζιων παιχνιδιών. Φυσικά, δε λείπουν οι δημιουργίες από γνωστές ελληνικές εταιρείες όπως η Lyra, η El Greco και η Mini Cooper, αλλά και αγαπημένες φιγούρες όπως η Bibi-bo, το Μικρό μου Πόνυ, τα Playmobil κ.α, που σημάδεψαν την παιδική ηλικία χιλιάδων Ελλήνων.
Το Ταξίδι Συνεχίζεται: Από τον Κινηματογράφο στα Vintage Video Games
Κατεβαίνοντας στον κάτω όροφο, η έκπληξη συνεχίζεται, καθώς ο επισκέπτης θα αντικρίσει αφίσες από τον ελληνικό κινηματογράφο, προσθέτοντας μια νοσταλγική νότα από μια άλλη αγαπημένη μορφή διασκέδασης του παρελθόντος. Το πραγματικό όμως αποκορύφωμα για τους λάτρεις των ηλεκτρονικών είναι το υπόγειο του μουσείου. Εδώ, εκτός από παιχνίδια που προέρχονται από τη Γερμανία, εκτείνεται ένας αληθινός παράδεισος για τους φίλους των vintage games: η Αίθουσα Ηλεκτρονικών Παιχνιδιών!
Σε αυτόν τον ξεχωριστό χώρο, θα συναντήσετε παλιά συστήματα παιχνιδιών όπως το θρυλικό Atari και το Nintendo, ενώ το highlight είναι οι μηχανές arcade σε πλήρη λειτουργία. Φλιπεράκι, jukebox, Pac-Man και άλλα κλασικά video games σας περιμένουν να τα ξαναζήσετε! Και το καλύτερο; Οι επισκέπτες μπορούν να παίξουν με όλα αυτά τα μηχανήματα δωρεάν, μετατρέποντας την επίσκεψη σε μια διαδραστική, διασκεδαστική εμπειρία.
Πέρα από τις εκθεσιακές αίθουσες, το Μουσείο Παιχνιδιών Ρόδου έχει σχεδιαστεί για να προσφέρει μια ολοκληρωμένη εμπειρία στους μικρούς (και όχι μόνο) επισκέπτες του. Διαθέτει έναν ειδικά διαμορφωμένο εσωτερικό χώρο, όπου τα παιδιά μπορούν να παίξουν ελεύθερα με γνωστά παιχνίδια, να συμμετέχουν σε διαδραστικές δραστηριότητες και να δημιουργήσουν τις δικές τους χειροτεχνίες. Η εμπειρία επεκτείνεται και στον εξωτερικό χώρο, όπου μια φιλόξενη παιδική χαρά περιμένει τους μικρούς φίλους για ατελείωτο παιχνίδι. Παράλληλα, μια άνετη βεράντα με υπέροχη θέα στο γαλήνιο φυσικό περιβάλλον, προσφέρει ένα ιδανικό σημείο για χαλάρωση στους συνοδούς, επιτρέποντας σε όλους να απολαύσουν την επίσκεψή τους στο έπακρο.
Σε έναν κόσμο που συνεχώς εξελίσσεται και γίνεται όλο και πιο απαιτητικός, η διατήρηση της παιχνιδιάρικης διάθεσης και η ενσωμάτωση του παιχνιδιού στην καθημερινότητά μας είναι πιο σημαντική από ποτέ. Είναι μια υπενθύμιση ότι η ζωή δεν είναι μόνο υποχρεώσεις, αλλά και χαρά, φαντασία και ατέλειωτες δυνατότητες.
Είθε η μαγεία του παιχνιδιού να συνεχίσει να μας εμπνέει, να μας ενώνει και να μας θυμίζει την ομορφιά της αθωότητας.
Το Μουσείο Παιχνιδών δεν λειτουργεί όλο το χρόνο. Τον Απρίλιο και τον Νοέμβριο λειτουργεί κάποιες μέρες (πχ μόνο Σάββατο ή μόνο Κυριακή από τις 10 πμ έως τις 16:00). Την θερινή σεζόν λειτουργεί σχεδον καθημερινά (εκτός Τρίτης) από τις 10:00 - 16:00.
Η είσοδος στο Μουσείο Παιχνιδιών είναι 2-3€ για ενήλικες και δωρεάν για παιδιά κάτω των 10 ετών. Για όσους επιθυμούν να υποστηρίξουν περαιτέρω το έργο του μουσείου, υπάρχει κατάστημα δώρων όπου μπορεί κανείς να βρει διάφορα είδη παιχνιδιών και αναμνηστικών.
Ανακαλύψτε μια γρήγορη, θρεπτική και απολαυστική επιλογή για σνακ ή πρωινό, την οποία προτείνουν πολλοί διαιτολόγοι - διατροφολόγοι: κρέπα με αραβική πίτα. Αυτή η απλή συνταγή αξιοποιεί λίγα, βασικά υλικά που πιθανότατα έχετε ήδη στην κουζίνα σας, προσφέροντας έναν ευέλικτο και νόστιμο τρόπο για να ξεκινήσετε την ημέρα σας ή να ικανοποιήσετε την πείνα σας ανάμεσα στα γεύματα. Η αραβική πίτα μεταμορφώνεται σε μια ελαφριά και αφράτη βάση κρέπας, έτοιμη να δεχτεί τις αγαπημένες σας γλυκές ή αλμυρές γεμίσεις.
Υλικά για 18 τρουφάκια:
1 αραβική πίτα
1 κσ πραλίνα ή μέλι
1 μπανάνα
2 κγ αλεσμένους ξηρούς καρπούς της επιλογής σας
Εκτέλεση: Απλώστε μια στρώση λαχταριστής πραλίνας ομοιόμορφα σε μια αραβική πίτα. Στη συνέχεια, προσθέστε φέτες φρέσκιας μπανάνας για γλυκιά γεύση και θρεπτικές ίνες, και πασπαλίστε με τους αγαπημένους σας ξηρούς καρπούς για τραγανή υφή και επιπλέον θρεπτικά συστατικά. Διπλώστε την αραβική πίτα προσεκτικά, δημιουργώντας μια νόστιμη κρέπα. Ψήστε την για περίπου 5 λεπτά σε προθερμασμένο φούρνο ή σε air fryer μέχρι να ροδίσει ελαφρά και να γίνει τραγανή. Απολαύστε αυτή την κρέπα ως ένα γρήγορο και χορταστικό σνακ ή συνδυάστε την με ένα ποτήρι γάλα για ένα πλήρες και θρεπτικό πρωινό.
.png)
Φτιάξτε κι εσείς τη συνταγή αυτή και πείτε μου τα σχόλια σας!!!
Ύστερα στάχτη
τίποτα,
κενό,
θάνατος και ζωή μαζί
στο αδιέξοδο, στην πέτρα!
Στη μοναξιά του χρόνου
η ανάσα μου
φλόγα
κλεισμένη στο κορμί της πέτρας
και η φωνή μου
πάνω της ερειπωμένο κληροδότημα
- πνοής που ΄γινε φως -
χαράχτηκε στο πρόσωπό της..
Μην ψάξεις να με βρεις αλλού
στις πέτρες
στις πέτρες κρύβεται το παρελθόν
Αρχαία Κάμειρος, Οκτώβριος 2008
Γιωργος Κιουρτίδης
Από την ποιητική συλλογή " Οσποδαρος χρόνος
Έχετε ποτέ σκεφτεί πόσο σημαντικές είναι οι μέλισσες για τη ζωή μας και το περιβάλλον; Γνωρίζατε ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος αφιερωμένος στις μέλισσες, όπου μπορείτε να μάθετε τα πάντα για την κοινωνία τους, την εργασία τους και τα πολύτιμα προϊόντα τους; Στην Ελλάδα, υπάρχουν αρκετά μουσεία και εκθεσιακοί χώροι αφιερωμένοι στον συναρπαστικό κόσμο των μελισσών, με το Μουσείο Μέλισσας της Ρόδου να αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Μια επίσκεψη σε αυτόν τον μοναδικό προορισμό θα σας οδηγήσει σε ένα γλυκό ταξίδι στον μαγικό και θαυμαστό κόσμο αυτών των εργατικών πλασμάτων, των μελισσών.
Με αφορμή τη σημερινή ημέρα, 20 Μαΐου, Παγκόσμια Ημέρα Μέλισσας, σας προτείνουμε να κάνετε ένα ταξίδι στον γλυκό κόσμο των μελισσών, μια επίσκεψη στο μοναδικό Μουσείο Μέλισσας που βρίσκεται στην καρδιά της Ρόδου. Θα το βρείτε στην περιοχή Τσαΐρι, στο 5ο χιλιόμετρο της διαδρομής προς το Αεροδρόμιο, λίγο έξω από το γραφικό χωριό της Παστίδας. Ανακαλύψτε κι εσείς έναν ξεχωριστό προορισμό στη Ρόδο, έναν χώρο αφιερωμένο στην ιστορία και τη σημασία των μελισσών.
Το μουσείο κατασκευάστηκε το 2004 από τη Μελισσοκομική Δωδεκανήσου με στόχο την ανάδειξη της μελισσοκομικής παράδοσης του νησιού και την εκπαίδευση του κοινού. Η αρχιτεκτονική του μουσείου εντυπωσιάζει καθώς είναι σχεδιασμένο σαν μια ζωντανή κυψέλη με τρισδιάστατη οροφή σε σχήμα κερήθρας και μια ατμόσφαιρα που σε ταξιδεύει στον φυσικό κόσμο αυτών των εργατικών πλασμάτων. Στόχος είναι ο επισκεπτης του μουσείου να έχει την αίσθηση ότι είναι μέσα σε μια τεράστια κυψέλη για να δει απο κοντά τον μαγικό κόσμο της μέλισσας.
Σήμερα, το Μουσείο Μέλισσας προσφέρει ένα συναρπαστικό ταξίδι στην ιστορία και τον κόσμο της μέλισσας. Οι επισκέπτες μπορούν να περιηγηθούν σε μια διαδρομή που ξεκινά από τις απαρχές της μελισσοκομίας στην Αρχαία Ελλάδα, όπου ο ίδιος ο Αριστοτέλης υπήρξε πρωτοπόρος στην επιστημονική μελέτη της μέλισσας. Ένα λεπτομερές χρονοδιάγραμμα φωτίζει τις σημαντικές στιγμές της μελισσοκομίας όχι μόνο στα Δωδεκάνησα, αλλά και στις γειτονικές Κυκλάδες, συνδέοντας την τοπική παράδοση με την ευρύτερη ιστορία του Αιγαίου.
Παράλληλα, παρουσιάζεται η ιστορία του ίδιου του Μουσείου και του οραματιστή ιδρυτή του, Νίκου Μελισσουργού, προσφέροντας μια προσωπική πινελιά στην εμπειρία. Οι λάτρεις της μελισσοκομίας θα ενθουσιαστούν με την παρουσίαση παραδοσιακών και σύγχρονων εργαλείων και της χαρακτηριστικής ενδυμασίας ενός μελισσοκόμου. Επιπλέον, μια ειδική ενότητα είναι αφιερωμένη στη μελισσοθεραπεία, αναδεικνύοντας τις ευεργετικές ιδιότητες του βασιλικού πολτού, της γύρης, του κεριού και της πρόπολης.
Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει μια αναλυτική παρουσίαση των διαφόρων κατηγοριών μελιού, με ιδιαίτερη έμφαση στο φημισμένο Μέλι της Ρόδου και τους λόγους για τους οποίους θεωρείται ένα από τα καλύτερα παγκοσμίως. Τέλος, οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν το μελεκούνι, το παραδοσιακό και υγιεινό γλύκισμα της Ρόδου, μαθαίνοντας για τη διατροφική του αξία και τη μοναδική του γεύση.
Η επίσκεψη στο Μουσείο Μέλισσας της Ρόδου δεν είναι μόνο μια ευκαιρία για μάθηση, αλλά και μια υπενθύμιση της ευθύνης που έχουμε απέναντι σε αυτά τα πολύτιμα πλάσματα. Όπως είχε προειδοποιήσει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν με τη γνωστή του φράση: «Αν η μέλισσα εξαφανιστεί από προσώπου γης, η ανθρωπότητα θα έχει τέσσερα χρόνια ζωής. Όχι πια μέλισσες, όχι πια γονιμοποίηση, όχι πια φυτά, όχι πια ζώα, όχι πια άνθρωπος». Ας κάνουμε την επίσκεψή μας στο μουσείο ένα έναυσμα για να αναλογιστούμε τη σημασία των μελισσών και να δράσουμε για την προστασία τους.
Το Μουσείο Μέλισσας λειτουργεί όλο το χρόνο. Καθημερινά εκτός Κυριακής. Το Ωράριο Λειτουργίας ειναι 8.30-15.30. Οι ώρες λειτουργίας ενδεχομένως να αλλάζουν την θερινή σεζόν. Οι ομαδικές και σχολικές επισκέψεις γίνονται κατόπιν ραντεβού.
Η είσοδος στο Μουσείο Μέλισσας είναι οικονομική και διαφοροποιείται ανάλογα με την ηλικία, ενώ ως μια ευγενική χειρονομία, κάθε επισκέπτης λαμβάνει ένα αυθεντικό μελεκούνι ως δώρο. Για όσους επιθυμούν να υποστηρίξουν περαιτέρω το έργο του μουσείου, ένα καλά εφοδιασμένο κατάστημα προσφέρει μια μεγάλη ποικιλία αντικειμένων, από αναμνηστικά μέχρι τοπικά προϊόντα μελιού.
Εννέα χρόνια μετά τα γεγονότα της πρώτης ταινίας "The Accountant" (2016), ο σκηνοθέτης ο Gavin O'Connor επανέρχεται με την συνέχεια. Η ταινία "The Accountant 2" συνεχίζει την ιστορία του Christian Wolff (Ben Affleck), ενός ιδιοφυούς λογιστή με αυτισμό που εργάζεται για εγκληματικές οργανώσεις.
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ
Ταινία: The Accountant 2 (Ο Λογιστής 2)
Σκηνοθεσία: Gavin O'Connor
Πρωταγωνιστούν: Ben Affleck, Jon Bernthal, Cynthia Addai-Robinson, J.K. Simmons κ.α
Είδος ταινίας: Δραματική / Δράση / Μυστηρίου / Θρίλερ
Έτος Παραγωγής: 2025
Διάρκεια: 132'
ΥΠΟΘΕΣΗ: Ο Κρίστιαν Γουλφ (Μπεν Άφλεκ) έχει ταλέντο στην επίλυση σύνθετων προβλημάτων. Όταν ένας παλιός του γνωστός δολοφονείται, αφήνοντας πίσω του ένα αινιγματικό μήνυμα να «βρουν τον Λογιστή», ο Γουλφ αναγκάζεται να αναλάβει την υπόθεση. Μόλις αντιληφθεί ότι η υπόθεση χρήζει ακραίων μέτρων, επιστρατεύει τον αποξενωμένο αδελφό του και θανατηφόρο εκτελεστή, Μπραξ (Τζον Μπέρνταλ), για να τον βοηθήσει. Σε συνεργασία με τη Μέριμπεθ Μεντίνα (Σίνθια Αντάι-Ρόμπινσον), μεγαλοστέλεχος του Υπουργείου Οικονομικών των ΗΠΑ, αποκαλύπτουν μια θανάσιμη συνωμοσία και γίνονται στόχοι ενός αδίστακτου δικτύου δολοφόνων που θα κάνουν τα πάντα για να προφυλάξουν τα μυστικά τους..
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Στην πρώτη ταινία, η σκηνοθετική ματιά του Gavin O'Connor καταφέρνει να συνδυάσει με μοναδικό τρόπο την ένταση της δράσης με την αινιγματική προσωπικότητα ενός ξεχωριστού πρωταγωνιστή. Η επιστροφή του Ben Affleck στον ρόλο του Christian Wolff, αυτού του ιδιοφυούς λογιστή με τις απρόβλεπτες ικανότητες, ήταν από μόνη της ένας λόγος για την αναμονή του "The Accountant 2".
Ο Christian Wolff να ζει μια σχετικά ήσυχη ζωή, συνεχίζοντας να εργάζεται ως λογιστής για εγκληματικές οργανώσεις. Η ζωή του παίρνει απρόσμενη τροπή όταν, ένας παλιός του γνώριμος δολοφονείται. Ο ίδιος θα μπει σε μια νέα περιπέτεια χρησιμοποιώντας για άλλη μία φορά τις μοναδικές του δεξιότητες - την εξαιρετική του ικανότητα στα μαθηματικά, την ανάλυση δεδομένων και τις πολεμικές τέχνες - για να ξεδιαλύνει το μυστήριο και να προστατεύσει όσους κινδυνεύουν. Δίπλα του, μια πράκτορας του Υπουργείου Οικονομικών και ο αδελφός του, Braxton.
Στα συν της ταινίας, η στιβαρή σκηνοθεσία και οι εντυπωσιακές, άρτια χορογραφημένες σκηνές δράσης που προσφέρουν αναμφισβήτητα θέαμα. Η μουσική επένδυση της ταινίας συμβάλλει αποτελεσματικά στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας. Ξεχωρίζει επίσης η δυνατή παρουσία του Ben Affleck και του Jon Bernthal, οι οποίοι αποδίδουν πειστικά τον ρόλο των αποξενωμένων αδελφών που παλεύουν να γεφυρώσουν το χάσμα και να επανασυνδεθούν. Παρότι η χημεία μεταξύ τους είναι εμφανής και ενδιαφέρουσα, δυστυχώς δεν αρκεί για να αναπληρώσει τις αδυναμίες σε άλλα σημεία της ταινίας.
Στα μείον της ταινίας, η προβληματική της πλοκή. Η απουσία συνοχής γίνεται αισθητή καθώς η αφήγηση μοιάζει να περιπλανιέται ανάμεσα σε διάφορες καταστάσεις χωρίς να τις συνδέει αποτελεσματικά. Ο ρυθμός της ταινίας αποδυναμώνεται σταδιακά με κάθε νέα σκηνή, ενώ οι περιττοί διάλογοι επιβαρύνουν την εξέλιξη. Επιπλέον, η υπερβολική δράση καταλήγει να επισκιάζει την ουσιαστική ανάπτυξη των χαρακτήρων και την ίδια την πλοκή. Τέλος, οι προβλέψιμες ανατροπές αφαιρούν το στοιχείο της έκπληξης, συμβάλλοντας δυστυχώς σε μια συνολικά βαρετή κινηματογραφική εμπειρία.
Εν κατακλείδι, η ταινία «The Accountant » είναι μια περιπέτεια που προσφέρει αναμφισβήτητα στιγμές έντονης δράσης, μια ατμοσφαιρική σκηνοθεσία και αξιόλογες ερμηνείες.
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔΩ: Ναι αν σας άρεσε η πρώτη ταινία. Σίγουρα θα θέλετε να δείτε πώς εξελίσσεται η ιστορία του Christian Wolff.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 6/10
TRAILER:
_________________________________
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε ταινίες που έχω παρακολουθήσει
Προδημοσίευση αποσπάσματος από το νέο μυθιστόρημα, θρίλερ ναυτικού τρόμου, του Μανώλη Παλαβούζη «Ο Παλμός», το οποίο θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδόσεις Πηγή.
Όλα αρχίζουν μ’ ένα αγκυροβολημένο πλοίο, σ’ ένα πολύβουο λιμάνι, κάπου στη Μεσόγειο.
Θα ήταν λάθος αν λέγαμε ότι πρόκειται για ένα φορτηγό πλοίο που μεταφέρει εκατοντάδες εμπορευματοκιβώτια με κάθε λογής αγαθά, έχοντας διασχίσει τον Ινδικό Ωκεανό, την Ερυθρά Θάλασσα και το Σουέζ.
Θα ήταν επίσης λάθος αν εικάζαμε ότι πρόκειται για το πολυτελές γιοτ ενός Ρώσου ολιγάρχη, από εκείνα που κοστίζουν έναν πακτωλό χρημάτων, που έχοντας διαφύγει τις αιματηρές οικονομικές κυρώσεις της Δύσης απέναντι στον αιμοσταγή χασάπη του Κρεμλίνου, κόβει βόλτες στη Μεσόγειο, κάτω από τον λαμπερό ήλιο του Σεπτέμβρη.
Όπως θα ήταν λάθος αν υποθέταμε ότι πρόκειται για ένα παράνομο αλιευτικό σκάφος, από εκείνα τα ταλαιπωρημένα σαπιοκάραβα που δίχως τύψεις μεταφέρουν παστωμένους μετανάστες και πρόσφυγες από την αφρικανική ήπειρο και τις οδύνες της ληστεμένης γης προς την ανερυθρίαστη λάμψη της Ευρώπης, έχοντας συρθεί από σκάφη του ιταλικού λιμενικού, υπό τις διαταγές άλλων χασάπηδων στη Δύση.
Στην πραγματικότητα είναι κρουαζιερόπλοιο. Και το όνομά του, Conte di Salerno. Κόμης του Σαλέρνο.
Συνεχίζοντας τον προηγούμενο συλλογισμό, θα ήταν μέγιστο λάθος να υποθέσουμε πως το πλοίο λικνίζεται στο λιμάνι της Μεσσήνης, χορεύοντας στον ρυθμό της πρωινής αύρας που φτάνει από τα ανοιχτά φέρνοντας μαζί της αδύναμα κύματα∙ πως οι μηχανές του στέκουν σιωπηλές στο μηχανοστάσιο, αυτήν την τόσο μικρή ώρα της όψιμης ημέρας, οι λέβητες σιωπηλοί σαν κοιμώμενοι δράκοι∙ πως είναι το μόνο κρουαζιερόπλοιο, δεμένο στους κάβους της προβλήτας, πλάι στον τερματικό σιδηροδρομικό σταθμό και στο μεσαιωνικό οχυρό της πόλης, ατενίζοντας αφ’ υψηλού το μικρό πλήθος που κινείται στην παραλιακή λεωφόρο, τη Βία Βιτόριο Εμανουέλε ΙΙ.
Ορίστε πώς έχει η αλήθεια. Ο Κόμης δεν λικνίζεται. Σε καμία περίπτωση. Με το μεγάλο μήκος του, κάτι λιγότερο από εκείνο τριών γηπέδων ποδοσφαίρου, με οχτώ και μισό μέτρα βύθισμα και ασφαλισμένος στον εξωτερικό βραχίονα του λιμανιού, το μεταλλικό αυτό κτήνος στέκεται, σχεδόν εξ ολοκλήρου, ακίνητο σαν γιγάντιο θαλάσσιο φάντασμα. Ένας τερατώδης λεβιάθαν των μακρινών, ειδυλλιακών ταξιδιών. Το ζευγάρι των πανίσχυρων μηχανών του δουλεύουν σταθερά, παράγοντας αρκετή ισχύ για να τροφοδοτήσουν τη μισή ιταλική πόλη της βορειοανατολικής Σικελίας, και παρά το περασμένο της τουριστικής σεζόν, τον Κόμη συντροφεύουν άλλα δύο κρουαζιερόπλοια, και τα δύο μεγαλύτερα από τον ίδιο. Ψηλότερα, με μεγαλύτερο εκτόπισμα και πολυτελέστερα. Και κυρίως νεότερα.
Ο Conte έχει νηολογηθεί το μακρινό 1991. Και λέγοντας μακρινό για τον κόσμο της ναυσιπλοΐας, πολλώ δε μάλλον για το λαμπρό εκείνο πεδίο της ναυσιπλοΐας που ασχολείται με το αντικείμενο της κρουαζιέρας, ένα πλοίο νηολογημένο τη χρονιά της πτώσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, με το παρθενικό του ταξίδι να λαμβάνει χώρα την ίδια χρονιά με τον Πόλεμο του Κόλπου, είναι κάτι που σημαίνει μονάχα ένα πράγμα: ο Κόμης είναι δραματικά γερασμένος. Ξεπερασμένος, επισκιασμένος περίτρανα από τα νεότερα σκάφη της ναυτιλιακής εταιρείας και των ανταγωνιστών της.
Είναι κάτι που μπορούμε εύκολα να παραδεχθούμε. Το ναυπηγείο στο οποίο συναρμολογήθηκε και συγκολλήθηκε από έμπειρους οξυγονοκολλητές έχει κλείσει από καιρό, θύμα της οικονομικής κρίσης της προηγούμενης δεκαετίας που σάρωσε τον μεσογειακό κόσμο. Κάτω από τις στρώσεις της εκτυφλωτικής μπογιάς που κάνει τα μάτια να πονάνε όταν πάνω τους πέφτει το φως του ήλιου τις μέρες με αίθριο ουρανό όπως τώρα, κρύβεται η φθορά του χρόνου, η αργή μα ασταμάτητη και άοκνη επέλαση της σκουριάς που κατατρώει τα μεταλλικά του μέρη. Παρά τις αλλεπάλληλες ανακαινίσεις και τη μοντέρνα διακόσμηση για να καλύπτει το χαμένο έδαφος της κούρσας στο πεδίο της λάμψης, των ανέσεων και των προσφερόμενων υπηρεσιών, παρά τη ζωντάνια που προσελκύει πλήθη κόσμου κάθε σεζόν, το πράγμα μιλάει από μόνο του: τα ψωμιά του Κόμη είναι μετρημένα.
Ακόμα κι έτσι, η Sapphire Cruise Line, η πλοιοκτήτρια εταιρεία που εδρεύει σ’ έναν γυάλινο ουρανοξύστη στην περιοχή Πόρτα Νουόβα στο Μιλάνο, σκοπεύει να αφήσει το πλοίο να τριγυρίζει στα θερμά νερά της Μεσογείου για δύο επιπλέον χρόνια, μεταφέροντας σμήνη προνομιούχων και ευκατάστατων επιβατών. Δύο τελευταίες τουριστικές σεζόν, τις οποίες όταν θα αφήσει ολοκληρωτικά πίσω του, το σκαρί του γιγάντιου πλωτού θηρίου θα μεταφερθεί σ’ ένα από τα εξειδικευμένα υπαίθρια διαλυτήρια του Κιτακόνγκ στο Μπαγκλαντές, όπου θα μετατραπεί με χαμηλό κόστος σε παλιοσίδερα για ανακύκλωση.
Ωστόσο αυτή η ιστορία ξεκινάει μ’ ένα πλοίο που παραμένει αξιόπλοο. Πολυτελές. Γοργοτάξιδο. Πολλά υποσχόμενο. Και θα τελειώσει σ’ έναν άδειο δρόμο, σε μια έρημη ακτή. Με μια χούφτα ανθρώπους. Θαλασσοδαρμένους. Απελπισμένους. Που οφείλουν να παλέψουν για να ζήσουν. Αλλά ο δρόμος μέχρι εκεί είναι μακρύς και δύσβατος, επομένως επιβιβαστείτε και καθίστε αναπαυτικά.
Το πλοίο είναι έτοιμο προς αναχώρηση..
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Ένα σπάνιο αστρονομικό φαινόμενο που πλήττει τη Γη. Ένα πολυτελές κρουαζιερόπλοιο στη μέση της θάλασσας. Όταν οι μηχανές σβήνουν, ο χρόνος μετράει αντίστροφα. Είναι το τέλος της τουριστικής σεζόν και στο κρουαζιερόπλοιο «Κόμης του Σαλέρνο» επιβαίνουν χίλιες τριακόσιες ψυχές. Στα καταγάλανα νερά της Μεσογείου ελπίζουν πως θα απολαύσουν τις μοναδικές εμπειρίες που υπόσχεται η πλοιοκτήτρια εταιρεία. Ώσπου έρχεται η καταστροφή. Ένα θεωρητικά ακίνδυνο φαινόμενο θα ακινητοποιήσει το πλοίο καταμεσής της θάλασσας. Οι μηχανές σβήνουν, η παροχή ενέργειας διακόπτεται και οι επικοινωνίες με τη στεριά σιγούν. Κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει τα ακριβή αίτια της καταστροφής. Πλήρωμα και επιβάτες θα αγωνιστούν για τη ζωή τους σ’ ένα ακυβέρνητο πλοίο όπου κυριαρχεί ο φόβος, όσο τα σύννεφα της καταιγίδας πυκνώνουν και η μέρα δίνει τη θέση της στη νύχτα. Μόνο που στην ανοιχτή θάλασσα, ο κίνδυνος δεν βρίσκεται ποτέ μακριά και ο πανικός ξεγυμνώνει τις ανθρώπινες ψυχές, φέρνοντας στην επιφάνεια το φως αλλά και το σκοτάδι που κρύβουνε μέσα τους. Ένα καταιγιστικό θρίλερ ναυτικού τρόμου και μία θαλασσινή περιπέτεια επιβίωσης, βαθιά ανθρώπινη. Επιβιβαστείτε. Το πλοίο είναι έτοιμο προς αναχώρηση...
Λίγα λόγια για τον συγγραφέα.
Ο Μανώλης Παλαβούζης γεννήθηκε το 1994 στον ακριτικό Έβρο. Σπούδασε την Επιστήμη του Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στη Διατήρηση και Αποκατάσταση Χερσαίων Οικοσυστημάτων, στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης. Διαβάζει βιβλία σε καθημερινή βάση από τα μαθητικά του χρόνια, γράφει με την πρώτη ευκαιρία, φτιάχνει παζλ, παρακολουθεί ξένες σειρές και ταινίες και ζωγραφίζει φανταστικούς χάρτες και φυσικά τοπία. Έργα του η διλογία βιολογικού τρόμου Ο Τέταρτος Καβαλάρης (2018-2019), το κλιματικό θρίλερ Έτος Χωρίς Καλοκαίρι (2020), το τρομοκρατικό θρίλερ Αττική Καταιγίδα (2021), το μυθιστόρημα επικής φαντασίας Το Τραγούδι των Σκλάβων (2023) και η νουβέλα φαντασίας και τρόμου Σιβηρία (2024). Δεκατρία διηγήματά του έχουν βραβευθεί και συμπεριληφθεί σε πλήθος συλλογικών ανθολογιών και λογοτεχνικών περιοδικών, ανήκει στη συγγραφική ομάδα του ηλεκτρονικού περιοδικού για το φανταστικό Will o’ Wisps και συντονίζει τη Λέσχη Ανάγνωσης Ενηλίκων στο Σουφλί. Ο Παλμός είναι το έβδομο κατά σειρά λογοτεχνικό του έργο.
Ο Σταύρος Τάχος συστήνεται στο αναγνωστικό κοινό, μέσα από το πρώτο βιβλίο του, με τίτλο «Όνειρα Γλυκά», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις IWrite. Ο συγγραφέας έχει Δίπλωμα Μονωδίας, συμμετοχές σε μιούζικαλ και είναι υποψήφιος Διδάκτορας Μουσικής. Παράλληλα είναι και απόφοιτος Τεχνητής Νοημοσύνης του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Η μουσική του ευαισθησία, η ενασχόλησή του με την Τεχνητή Νοημοσύνη και η εμπειρία του ως εκπαιδευτικός στην Ειδική Αγωγή, τον οδήγησαν στην συγγραφή αυτής της ιστορίας, που εξερευνά την ανθρώπινη ψυχή και τις κοινές ανάγκες για κατανόηση και φροντίδα, ακόμα και μέσα από τις δυσκολίες του ψυχικού τραύματος.
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΒΙΒΛΙΟΥ:
α) Συγγραφέας: Σταύρος Τάχος
β) Τίτλος: Όνειρα Γλυκά
γ) Έτος Έκδοσης: 2025
δ) Έκδοση: Εκδόσεις IWrite
Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ: Ο Σταύρος Τάχος κάνει ντεμπούτο στην ελληνική λογοτεχνία με ένα βιβλίο, που αιχμαλώτισε το ενδιαφέρον μου από την πρώτη ματιά στο εξώφυλλο του βιβλίου του, "Όνειρα Γλυκά". Η ατμόσφαιρα γαλήνης και φαντασίας που αναδύεται από το εξώφυλλο και τον τίτλο είναι αισθητή. Από την άλλη, η απαλή χρωματική παλέτα, με τους κυρίαρχους τόνους του πράσινου και του μπλε, δημιουργεί μια αίσθηση ηρεμίας, σαν να προσκαλεί τον αναγνώστη σε έναν ονειρικό κόσμο.
Η εικόνα μιας κοπέλας με ζωηρά κόκκινα μαλλιά να κοιμάται γαλήνια πάνω σε ένα λευκό, κυκνόμορφο πουλί, συνδυάζει με έναν μοναδικό τρόπο την αθωότητα του ύπνου με την ελευθερία της πτήσης και τη μαγεία που συχνά συναντάται στα όνειρα. Το πουλί φαντάζει σαν ένας φτερωτός οδηγός σε έναν κόσμο γεμάτο γλυκές ονειροπολήσεις, όπως ακριβώς υπόσχεται ο τίτλος.
Ανακαλύπτοντας τυχαία μια σελίδα ενός βιβλίου, ένα νεαρό κορίτσι συνειδητοποιεί σύντομα πως πρόκειται για ένα παραμύθι οικείο από τα παιδικά της χρόνια, το οποίο της το αφηγούνταν η γιαγιά της. Η ιστορία του παραμυθιού εξελίσσεται σε έναν μαγευτικό κόσμο ξωτικών, όπου ζωντανεύουν χαρακτήρες όπως ο Γκάρυ, το καλόκαρδο ξωτικό, η Φαίη, μια ζωηρή ξωτικίνα, ο σκανταλιάρης καλικάντζαρος Πέρυ και η μικροσκοπική, φτερωτή Κίκι. Μια μέρα, η περιέργεια οδηγεί τον Γκάρυ και τη Φαίη σε μια κουφάλα δέντρου, η οποία απροσδόκητα τους μεταφέρει στον κόσμο των ανθρώπων. Εκεί, ένα σοφό λευκό πουλί γίνεται ο οδηγός τους, απαντώντας σε όλες τους τις ερωτήσεις. Το ίδιο βράδυ, στην αναζήτησή τους για την χαμένη τους πυγολαμπίδα, τα δύο ξωτικά εισβάλλουν στο δωμάτιο ενός κοριτσιού που ονειρεύεται γλυκά όνειρα. Από εκείνη τη στιγμή, η ζωή του Γκάρυ παίρνει μια απρόβλεπτη τροπή: γεύεται τόσο τα ροζ, γλυκά όνειρα του κοριτσιού όσο και τα άσχημα, τα σκοτεινά. Και τώρα, καλείται να βρει έναν τρόπο να απαλλαγεί από αυτά τα τελευταία.
στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι είναι δέντρα και οι καρποί τους είναι τα όνειρά τους
Ο συγγραφέας πλέκει μια ιστορία με πολυπλοκότητα και αναμφισβήτητο ενδιαφέρον, η οποία φέρνει στο νου αναφορές στην "Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων", το "Εργοστάσιο Σοκολάτας" αλλά και τον Jorge Bucay – ένα κράμα λογοτεχνικών επιρροών. Ωστόσο, η εικονογράφηση, η οποία φέρει την προσωπική του σφραγίδα, διαθέτει μια κάπως πιο αυστηρή αισθητική, γεγονός που αμφισβητεί τον χαρακτηρισμό του βιβλίου ως καθαρά παιδικού. Αντίθετα, φαίνεται να απευθύνεται σε αναγνώστες της εφηβικής ηλικίας, καθώς εμβαθύνει σε νοήματα με μεγαλύτερο βάθος.
Η αφήγηση ξεκινά με μια αίσθηση ιδιαιτερότητας, κεντρίζει σταδιακά το ενδιαφέρον που κορυφώνεται στο μέσο της, ωθώντας τον αναγνώστη να συνεχίσει με αμείωτη περιέργεια για την εξέλιξη, για να καταλήξει όμως σε έναν φινάλε που αφήνει μια αίσθηση κυκλικότητας, θυμίζοντας την αφετηρία της ιστορίας.
Συνοπτικά τα «Όνειρα Γλυκά» του Σταύρου Τάχου είναι ένα βιβλίο που συνδυάζει τη φαντασία με σκέψεις για τα όνειρα και τα συναισθήματα.
_______________________________________________
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη. Μπορείτε να βρείτε εδώ κι άλλες κριτικές μου σε βιβλία που έχω διαβάσει
Βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Renée Knight είναι η σειρά του Apple TV+, «Disclaimer» (στα ελληνικά: Δήλωση αποποίησης), με πρωταγωνίστρια την Κέιτ Μπλάνσετ (στον ρόλο της Catherine Ravenscroft). Πρόκειται για ένα ψυχολογικό αστυνομικό θρίλερ γεμάτο μυστήριο που αποτελείται συνολικά από επτά επεισόδια σε σκηνοθεσία του βραβευμένου Μεξικανού σκηνοθέτη Alfonso Cuarón και με ένα λαμπερό καστ.
The Perfect Couple (Το τέλειο ζευγάρι)Πρωταγωνιστούν: Cate Blanchett, Kevin Kline, Sacha Baron Cohen, Leila George, Louis Partridge κ.α / Είδος: Αστυνομική - Δραματική - Μυστηρίου / Έτος Παραγωγής: 2024 / Season: 1
ΥΠΟΘΕΣΗ: Η Catherine Ravenscroft (Κέιτ Μπλάνσετ) είναι μια καταξιωμένη δημοσιογράφος ντοκιμαντέρ που έχει χτίσει την καριέρα της αποκαλύπτοντας τις αμαρτίες σεβαστών θεσμών. Όταν ένα μυστηριώδες μυθιστόρημα εμφανίζεται στο κομοδίνο της, ανατριχιάζει όταν συνειδητοποιεί ότι είναι η κεντρική ηρωίδα μιας ιστορίας που αποκαλύπτει ένα σκοτεινό μυστικό από το παρελθόν της, το οποίο νόμιζε ότι είχε θάψει για πάντα. Καθώς προσπαθεί να ανακαλύψει την ταυτότητα του συγγραφέα, αναγκάζεται να αντιμετωπίσει το παρελθόν της πριν αυτό καταστρέψει τη ζωή της και τις σχέσεις της.
Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΜΟΥ: Η μίνι σειρά "Disclaimer" του Apple TV+ απέσπασε θετικές κριτικές, με ιδιαίτερη αναγνώριση για τις εξαιρετικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών της, Κέιτ Μπλάνσετ και Κέβιν Κλάιν. Η ερμηνεία τους ήταν τόσο εντυπωσιακή που τους χάρισε πολλαπλές υποψηφιότητες στα σημαντικότερα βραβεία της βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένων των Χρυσών Σφαιρών, των Screen Actors Guild Awards (SAG), των Critics' Choice Awards και των Satellite Awards.
Η Catherine, μια διακεκριμένη δημοσιογράφος ντοκιμαντέρ με φήμη για τις αποκαλυπτικές της έρευνες, βρίσκεται στο απόγειο της καριέρας της, καθώς τιμάται με ένα βραβείο για την αναγνώριση του έργου της. Ωστόσο, η γαλήνη της διαταράσσεται όταν ένα ανώνυμο μυθιστόρημα με τον τίτλο "The Perfect Stranger" φτάνει στα χέρια της. Στις σελίδες του, καλά κρυμμένα μυστικά από το παρελθόν της αναδύονται στην επιφάνεια, αποκαλύπτοντας πτυχές που η ίδια πίστευε πως είχαν θαφτεί για πάντα. Συγκλονισμένη από τις αποκαλύψεις του βιβλίου, η Catherine ξεκινά μια αγωνιώδη προσπάθεια να ταυτοποιήσει τον μυστηριώδη συγγραφέα, πριν οι σκοτεινές αλήθειες απειλήσουν να καταστρέψουν την επαγγελματική της υπόσταση αλλά και τον ίδιο της τον γάμο.
Σε επτά καταιγιστικά επεισόδια, διάρκειας 45-50 λεπτών, το "Disclaimer" ξεδιπλώνει μια ιστορία γεμάτη δράση, μυστήριο και αμείωτο σασπένς, με μια καλή σχετικά ροή που διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον και συνεχείς ανατροπές που κόβουν την ανάσα. Η ενδιαφέρουσα πλοκή, με επίκεντρο την ανακάλυψη ενός σκοτεινού μυστικού μέσα από ένα μυθιστόρημα, στήνει ένα γοητευτικό μυστήριο και κρατά τον θεατή σε διαρκή εγρήγορση για τις επόμενες αποκαλύψεις. Η εξαιρετική σκηνοθεσία δημιουργεί μια ατμόσφαιρα γεμάτη σασπένς και ψυχολογικής έντασης, ενώ η άψογη παραγωγή, από τα εντυπωσιακά σκηνικά και κοστούμια μέχρι την υποβλητική μουσική, ενισχύει την εμπειρία θέασης.
Οι εύστοχες αναδρομές προσθέτουν βάθος στην ιστορία, χωρίς όμως να αποκαλύπτουν πρόωρα την αλήθεια, διατηρώντας το μυστήριο. Τα θολά όρια μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας που βιώνουν οι χαρακτήρες δημιουργούν μια συνεχή αίσθηση αμφισβήτησης. Οι ερμηνείες είναι συνολικά υψηλού επιπέδου, με τις εξαιρετικές ερμηνείες της Κέιτ Μπλάνσετ και του Κέβιν Κλάιν να ξεχωρίζουν. Η εκρηκτική χημεία μεταξύ τους αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά στοιχεία της σειράς.
Παράλληλα, η σειρά καταπιάνεται με σημαντικά θέματα όπως η δύναμη της αλήθειας, οι συνέπειες των μυστικών και η δυσδιάκριτη γραμμή μεταξύ θύτη και θύματος, προσφέροντας σημαντική τροφή για σκέψη.
Ωστόσο, παρά το γοητευτικό μυστήριο και την ενδιαφέρουσα κεντρική ιδέα, ορισμένα στοιχεία της σειράς δεν κατάφεραν να αποδώσουν στο έπακρο. Ο ρυθμός της αφήγησης, σε αρκετά σημεία, υπήρξε υποτονικός, με αποτέλεσμα το ενδιαφέρον του θεατή να διακυβεύεται. Επιπλέον, η ανάπτυξη κάποιων δευτερεύοντων χαρακτήρων φάνηκε ελλιπής, καθιστώντας τους λιγότερο πειστικούς και δυσκολότερα συνδεδεμένους με την κεντρική ιστορία.
Προσωπικά, η σειρά «Disclaimer» είναι ένα γοητευτικό ψυχολογικό θρίλερ με δυνατές ερμηνείες με ατμοσφαιρική σκηνοθεσία. Η σειρά είναι μια αξιόλογη προσθήκη στην κατηγορία των ψυχολογικών θρίλερ, ικανή να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή, ειδικά αν εκτιμά τις έντονες ερμηνείες και τις ιστορίες με μυστήριο και ανατροπές. Αν αναζητάτε μια σειρά που θα σας προβληματίσει και θα σας κρατήσει σε εγρήγορση, το "Disclaimer" αξίζει μια ευκαιρία, παρά τις αδυναμίες του.
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 7/10
TRAILER:
* Η ανάρτηση είναι καθαρά προσωπική γνώμη.
τις θερμότερες ευχές μας για Καλή Ανάσταση & Καλό Πάσχα! Ας είναι το φως της Ανάστασης φάρος ελπίδας και αισιοδοξίας στις ζωές μας. Εύχομαι να περάσετε ένα όμορφο και ευλογημένο Πάσχα με τους αγαπημένους σας!!!
«Η τελευταία Νύχτα»* είναι το πρώτο μου διήγημα, που δημιουργήθηκε στα πλαίσια του εργαστηρίου δημιουργικής γραφής και πληροί συγκεκριμένες προδιαγραφές: ύπαρξη διαλόγου, δύο πρωταγωνιστών και χρήση πρωτοπρόσωπης αφήγησης.
«Η Τελευταία Νύχτα»
Η άνεση της πολυθρόνας με αγκαλιάζει, ενώ τα μάτια μου χάνονται στο τοπίο έξω από το παράθυρο. Για αρκετή ώρα δεν ξέρω που πατάω και πού βρίσκομαι. Οι τοίχοι γύρω μου μοιάζουν αδιάφοροι, άψυχοι. Κοιτάζω το ρολόι. Είναι σαν να 'χει σταματήσει ο χρόνος. Κάθε δευτερόλεπτο μετράει, και όμως, τίποτα δεν αλλάζει. Στρέφω το πρόσωπο μου σε εκείνη. Στη Χριστίνα. Μοιάζει να βρίσκεται σε λήθαργο. Η αναπνοή της αργή. Τα χείλη της ακίνητα. Θυμάμαι όταν τα φίλαγα για πρώτη φορά. Ήταν σαν να είχα βρει το χαμένο μου κομμάτι. Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που γελάσαμε μαζί, την τελευταία φορά που τα μάτια της έλαμπαν από χαρά.
Όμως τώρα ξέρω πως αύριο θα είναι μια άλλη μέρα. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο. Πρέπει να την αφήσω να φύγει. Σηκώνομαι αθόρυβα. Της χαϊδεύω τα μαλλιά και της ψιθυρίζω ένα τελευταίο "σ’ αγαπώ". Δεν ξέρω αν με ακούει. Κάνω ένα βήμα πίσω, έτοιμος να βγω από το δωμάτιο. Αλλά τότε, ξυπνάει.
«Ηλία!». Η φωνή της είναι σπασμένη. Ίσα που ακούγεται. Στρέφω το βλέμμα μου πάνω της. «Μη φεύγεις.» Νιώθω την καρδιά μου να σφίγγεται. Κάθομαι ξανά δίπλα της και της κρατάω το χέρι. «Δεν πάω πουθενά.» Με κοιτάζει. Με ξέρει καλά, όσο κι αν προσπαθώ να κρύψω τι νιώθω. Κάτι μου ψιθυρίζει. Της γνέφω.
Ξέρουμε και οι δύο. Σε λίγες ώρες όλα θα έχουν τελειώσει. Δεν υπάρχουν ψέματα ανάμεσά μας. Δεν υπάρχουν περιττές κουβέντες. Μόνο το βάρος της τελευταίας νύχτας που μας κρατά δεμένους, σαν να μπορούσαμε να σταματήσουμε τον χρόνο μόνο με το βλέμμα μας.
Πάντα ήθελα να είμαι ελεύθερος, να κάνω ό,τι θέλω, χωρίς κανόνες και περιορισμούς. Ζούσα χωρίς σκέψεις, χωρίς ευθύνες. Δεν ήμουν ποτέ καλός στο να δείχνω τα συναισθήματά μου. Ο πατέρας μου δεν ήταν εκεί για να με μάθει να αγαπάω, η μάνα μου πάλευε μόνη της, και εγώ... εγώ έμαθα να κρατάω τα πάντα μέσα μου.
Από μικρός, ήμουν ατίθασος, ανυπόμονος και παρορμητικός. Είχα μάθει να ζω με αυτό, να μην απαιτώ τίποτα, να μην θέλω κάτι που δεν μπορούσα να το ελέγξω. Στο σχολείο δεν ήμουν από τους επιμελής μαθητές. Τα βιβλία και οι τύποι δεν με ενέπνευσαν ποτέ. Από το γυμνάσιο παρέα με τους φίλους μου ξεκίνησα τις κοπάνες. Προτιμούσα τα κρυφά τσιγάρα στις τουαλέτες και τις βόλτες με τους κολλητούς. Ήταν μια αντίδραση.
Τα καλοκαίρια, τα έβγαζα πέρα με μικροδουλειές. Τα λεφτά που έβγαζα τα έβαζα στην άκρη για να αγοράσω κάποια στιγμή τη μηχανή μου, μια Indian Chieftain Darkhorse. Και όταν την απέκτησα, ήταν η ελευθερία μου. Καθόμουν πάνω της και ένιωθα σαν να μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο. Η Ρόδος, το νησί μου, απλωνόταν μπροστά μου, ένα απέραντο πεδίο για περιπέτειες. Ήταν ο τρόπος μου να ξεφεύγω, να ξεχνάω τα προβλήματα, να είμαι απλά εγώ.
Οι γυναίκες πάλι, για μένα, ήταν ένα παιχνίδι, μια κατάκτηση. Δεν πίστευα στην αγάπη, τουλάχιστον όχι με την έννοια που της έδιναν οι άλλοι. Ήταν απλά μια βιολογική ανάγκη, κάτι που ικανοποιούσαμε και μετά προχωρούσαμε παρακάτω. Ήμουν από τους ανθρώπους, που του άρεσε το εφήμερο. Δεν είχα μάθει να δίνομαι ολοκληρωτικά. Όλα ήταν ένα παιχνίδι, μια περιπέτεια. Ταξίδια, γυναίκες, μηχανές... έτσι έβλεπα τη ζωή. Ο πρώτος μου γάμος ήταν βιαστικός, αποτέλεσμα νεανικής παρόρμησης. Από εκείνην την σχέση όμως απέκτησα κάτι πολύτιμο, την κόρη μου. Με τη μητέρα της χώρισα σύντομα, και η σχέση μας περιορίστηκε σε τυπικές συναντήσεις.
Ώσπου συνάντησα τη Χριστίνα, ένα ζεστό καλοκαιρινό απόγευμα. Έπινε τον καφέ της σε γνωστή παραθαλάσσια καφετέρια, κρατώντας στα χέρια της ένα τσιγάρο μάρκας Old Holborn. Όταν τη γνώρισα, κάτι μέσα μου άλλαξε. Δεν ήξερα τι ήταν, ούτε αν ήθελα να το παραδεχτώ. Εκείνη, ήταν ήρεμη, σοφή, με ένα βάθος που δεν είχα συναντήσει ποτέ ξανά. Κάπου μέσα μου, ένιωθα ότι δεν της άξιζα. Ήμουν πολύ διαφορετικός από αυτό που ήθελε. Παρ’ όλα αυτά, με αγάπησε. Πίστεψα πως ίσως να μπορούσα να αγαπήσω αλλιώς, με περισσότερο βάθος. Με την ηρεμία και την καλοσύνη της, κατάφερε να μου δείξει μια άλλη πλευρά της ζωής. Μια πλευρά που δεν ήξερα ότι υπήρχε.
Η Χριστίνα είχε κάτι από την αρχή που με τράβηξε. Δεν ήταν μόνο τα γαλαζοπράσινα μάτια της ή το χαμόγελό της που μου έκοβαν την ανάσα. Ήταν η δύναμή της, το γεγονός ότι ήξερε ακριβώς τι ήθελε. Εκείνη την εποχή, δεν ήξερα αν ήθελα να μπλέξω με κάτι τόσο έντονο, αλλά δεν μπορούσα να το αποφύγω. Για πρώτη φορά, ένιωσα να χάνω τον έλεγχο. Και εκεί, βρήκα κάτι σταθερό.
Από τους πρώτους μήνες της σχέσης μας, μείναμε μαζί, στο σπίτι της. Όταν μπήκα για πρώτη φορά στο σπίτι της, ένιωσα σαν να είχα μπει σε έναν άλλο κόσμο. Τα πάντα μύριζαν βιβλία και καφέ. Τα ράφια της βιβλιοθήκης ήταν γεμάτα με βιβλία κάθε είδους, από κλασικά μέχρι σύγχρονα μυθιστορήματα αλλά και κορνίζες με τα ανίψια της και την οικογένεια της. Οι τοίχοι ήταν γεμάτοι με παζλ, δουλειά δικών της χεριών. Ήταν σαν να ζούσε σε έναν κόσμο φτιαγμένο από τα όνειρά της.
Η Χριστίνα είχε μια ενέργεια που με γοήτευε. Ήταν δημιουργική, ευαίσθητη και με ένα χιούμορ που με έκανε να γελάω. Μου έδειχνε τον κόσμο με άλλα μάτια. Με έμαθε να εκτιμώ τα μικρά πράγματα, την ομορφιά που κρύβεται στις λεπτομέρειες. Το σπίτι μας έγινε το καταφύγιο μας.
Θυμάμαι τα βράδια που καθόμασταν στον καναπέ, εκείνη βυθισμένη στον κόσμο των βιβλίων της κι εγώ να παρακολουθώ αθλητικές εκπομπές. Πολλές φορές, για να της τραβήξω την προσοχή, έβαζα στη διαπασών δίσκο των Black Sabbath. Ήταν το δικό μου παιχνίδι, μια προσπάθεια να την κάνω να μου χαμογελάσει, να με κοιτάξει με εκείνο το βλέμμα που με έκανε να νιώθω σαν έφηβος ξανά.
Κάτι τέτοιες στιγμές ένιωθα ο πιο τυχερός άντρας στον κόσμο. Δεν ήξερα πώς να κρατήσω τη ζωή μας σταθερή όσο εκείνη, αλλά ήθελα να τη βλέπω ευτυχισμένη. Ήταν σε ένα από αυτά τα βράδια που μιλήσαμε για γάμο. Εγώ, ο αιώνιος περιπλανώμενος, και εκείνη, η δυναμική και δραστήρια γυναίκα. Μια παράξενη αντίθεση που, όμως, λειτουργούσε. Ήταν σαν ένα παζλ που τα κομμάτια του ταιριάζουν τέλεια. Ήταν η πρώτη φορά που ήθελα να δεσμευτώ, να δημιουργήσω κάτι που θα κρατήσει για πάντα.
Και ίσως έκανα λάθη στην πορεία.
Ακόμα και τώρα, που η γυναίκα μου κοιμάται στο κρεβάτι, εγώ σκέφτομαι μια άλλη γυναίκα. Εκείνη που μου πρόσφερε διαφυγή, έστω και προσωρινή. Δεν ήταν έρωτας – όχι όπως με τη Χριστίνα. Ήταν μια έξοδος από την ασφυκτική πραγματικότητα του γάμου. Και αυτό είναι το πιο βαρύ μου μυστικό. Δεν υπάρχει σωτηρία σε αυτές τις σκέψεις. Δεν υπάρχει λύτρωση. Μόνο η αμείλικτη αλήθεια του εαυτού μου, που μου ψιθυρίζει πως ποτέ δεν υπήρξα αρκετά δυνατός. Και τώρα, που πλησιάζει η τελευταία νύχτα, δεν είμαι σίγουρος αν θρηνώ για την Χριστίνα ή για τον ίδιο μου τον εαυτό.
Θυμάμαι εκείνη τη μέρα σαν να ήταν χθες. Έναν χρόνο πριν ακριβώς, όταν το άκουσα, ένιωσα το έδαφος να χάνεται από τα πόδια μου. «Καρκίνος του πνεύμονα», είπαν οι γιατροί. Δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Ξαφνικά η ζωή μας είχε γίνει απλά μια μάχη – για την επιβίωση, για την καθημερινότητα. Όταν με κοίταξε η Χριστίνα και μου είπε ότι θα τον νικήσει, ήξερα ότι είχε ήδη πάρει την απόφαση να παλέψει μέχρι τέλους. Οι πρώτες μέρες ήταν μια θολούρα. Οι επισκέψεις στους γιατρούς, οι εξετάσεις, τα φάρμακα, οι χημειοθεραπείες.
Η ασθένεια όμως δεν σταμάτησε εκεί. Μεταστάσεις στα οστά, πόνοι αφόρητοι που την κρατούσαν ξύπνια τις νύχτες. Η Χριστίνα μεταμορφώθηκε σε μια σκιά του εαυτού της. Τα μαλλιά της έπεφταν σιγά σιγά, σαν πέταλα από ένα μαραμένο λουλούδι. Κάθε μέρα ήταν μια μάχη, μια μάχη που έδινε με αξιοπρέπεια. Και εγώ, δίπλα της, εδώ και τρείς μήνες, να νιώθω ανήμπορος. Ανίκανος.
Ήθελα να είμαι δυνατός για εκείνη, να της προσφέρω όλη μου την αγάπη και την υποστήριξη. Αλλά μέσα μου υπήρχε και ένας άλλος αγώνας, ένας αγώνας που έδινα μόνος μου. Και έτσι, βρήκα καταφύγιο σε ένα παλιό λάθος, μια παλιά συνήθεια. Ήταν σαν να προσπαθούσα να δραπετεύσω από την πραγματικότητα, έστω και για λίγο. Ήξερα ότι ήταν λάθος, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ.
Καθισμένος στην πολυθρόνα, κοιτάζω έξω από το παράθυρο. Ξέρω πλέον που βρίσκομαι. Σε μια ογκολογική κλινική που λειτουργεί σε ένα κτίριο με εμφανή τα σημάδια του χρόνου, με ελλιπείς υποδομές και εξοπλισμό. Οι διαδρομές από το σπίτι στο νοσοκομείο και πίσω, έγιναν μια ρουτίνα που με εξαντλούσε. Σηκώνομαι αθόρυβα, έτοιμος να βγω από το δωμάτιο και τότε ακούω την Χριστίνα να με φωνάζει. «Ηλία!». «Μη φεύγεις». Την πλησιάζω και της λέω, «Δεν πάω πουθενά». «Θέλω να φύγω από εδώ. Πάμε σπίτι», μου ψιθυρίζει στο αυτί. Της γνέφω θετικά.
Ο δρόμος για το σπίτι ήταν μια διαδρομή χωρίς επιστροφή. Η Χριστίνα κοιμόταν ήσυχα, η αναπνοή της αργή και σταθερή. Την έβαλα στο κρεβάτι και κάθισα δίπλα της, όλη τη νύχτα. Όταν το πρώτο φως της αυγής άγγιξε το πρόσωπό της, ένιωσα μια παράξενη ηρεμία. Ήταν ελεύθερη. Και εγώ, αν και συντετριμμένος, ένιωθα μια αίσθηση ανακούφισης. Ήξερα ότι θα την ξαναδώ, σε ένα όνειρο, σε μια ανάμνηση.
Δέκα μέρες μετά, μάζεψα τα πράγματα της Χριστίνας, τα παρέδωσα στη μητέρα της και επέστρεψα σπίτι. Η Νάσια με περίμενε στην πόρτα. Η σκέψη ότι ξεκινάμε μια νέα ζωή μαζί με έκανε να νιώσω παράδοξο μίγμα ανακούφισης και ενοχής. Ήταν σαν να προσπαθούσα να χτίσω κάτι καινούριο πάνω στα ερείπια του παρελθόντος.
* «Η τελευταία Νύχτα» σηματοδοτεί το τέλος μιας σχέσης, ενός κοινού βίου. Είναι μια νύχτα γεμάτη αναμνήσεις, αποχαιρετισμούς και αποδοχή του αναπόφευκτου. Συνολικά, ο τίτλος "Η Τελευταία Νύχτα" είναι φορτισμένος με συναισθήματα και συμβολισμούς.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
Social Icons